Κυριακή Β Νηστειών (Αγ. Γρηγορίου Παλαμά) – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

Το Ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής μας διηγείται τη θεραπεία ενός παραλύτου στην Καπερναούμ. Ο Χριστός βρίσκεται σ’ ένα σπίτι και διδάσκει τον κόσμο που τον παρακολουθεί. Ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους υπάρχουν και κάποιοι γραμματείς και φαρισαίοι που τον ακούν, με την πρόθεση να τον κατηγορήσουν για τα όσα λέει και πράττει. Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, τέσσερις άνθρωποι που μεταφέρουν έναν παράλυτο φτάνουν στον χώρο αυτό. Μη μπορώντας να πλησιάσουν τον Σωτήρα, λόγω της κοσμοσυρροής, αναγκάζονται να τον ανεβάσουν στη στέγη του σπιτιού και αφού χαλάσουν την οροφή να τον κατεβάσουν από εκεί «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» για να τον θεραπεύσει. Ο Χριστός για να επιβραβεύσει την πίστη των τεσσάρων φίλων του παραλύτου, απευθυνόμενος στον παράλυτο του λέει ότι «πλέον οι αμαρτίες σου είναι συγχωρεμένες».

Στη συνέχεια εμφανίζονται οι φθονερές σκέψεις των φαρισαίων, ότι τα λεγόμενα του Χριστού συνιστούν βλασφημία, γιατί μόνο ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες. Τότε, ο Κύριος, για να επιβεβαιώσει την Θεϊκή του προέλευση, γιατρεύει τη σωματική παράλυση του ανθρώπου και του ζητά να σηκωθεί, να πάρει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του.

 Η διδασκαλία του σημερινού Ευαγγελίου είναι πολύπλευρη και ουσιαστική ως προς τη σωτηρία των ανθρώπων. Πρώτη διαπίστωση η αγάπη και το συνεχές ενδιαφέρον του Θεού για τους πάσχοντες και αμαρτωλούς ανθρώπους. Κατηγορίες ανθρώπων στις οποίες ο Χριστός δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον εξαντλώντας την αγάπη και συμπόνιά Του, ώστε να τους ανακουφίσει από τον σωματικό πόνο, αλλά συνάμα να καταστήσει πιο ελαφρύ το ψυχικό φορτίο που τους βαραίνει, συγχωρώντας τις αμαρτίες τους.

Σήμερα όμως, δεν θα μιλήσουμε για την αγάπη του Χριστού προς τους ανθρώπους ή για τη συμπόνια και ευσπλαχνία που επιδεικνύει στις πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που υποφέρουν από κάποια ασθένεια. Θα μιλήσουμε για την αγάπη των συνανθρώπων, των φίλων του παραλύτου, που η δική τους πίστη ήταν αφορμή να σωθεί ψυχικά και σωματικά ο παράλυτος φίλος τους. Γι’ αυτή τη συμπεριφορά θα μιλήσουμε και πώς μας επηρεάζει εμάς άμεσα σήμερα. Η περίπτωση του παραλύτου δεν αφορούσε μόνο την σωματική παράλυση του ανθρώπου αλλά και την ψυχική παράλυση.

Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο, αφού πρώτα ο Ιησούς Χριστός του συγχωράει τις αμαρτίες, γιατρεύοντας την ψυχική παράλυσή του, και μετά κάνει το θαύμα θεραπεύοντας και την σωματική. Το γεγονός ότι αφορά ένα αμαρτωλό τέκνο του Θεού δεν εμποδίζει τον Χριστό να τον καταστήσει καθ’ όλα υγιή. Ο Χριστός αντιλαμβάνεται την πίστη των τεσσάρων φίλων του παραλύτου, που με πολύ κόπο και αποφασιστικότητα τον μετέφεραν μπροστά Του, πιστεύοντας και γνωρίζοντας ότι μόνο Αυτός μπορούσε να τον θεραπεύσει. Άρα λοιπόν η πίστη στον Σωτήρα από τους φίλους του παραλύτου, ήταν η αφορμή να σωθεί ο αμαρτωλός φίλος τους.

Πολλές φορές όταν μιλάμε για πίστη εννοούμε την προσωπική πίστη κάποιου ανθρώπου. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε την πίστη του συνόλου της Εκκλησίας, των φίλων, των συγγενών. Για το πόσο σημαντική μπορεί να είναι η πίστη των άλλων για τα τέκνα του Θεού που βρίσκονται μακριά από το θέλημά Του. Η πίστη των άλλων στην ζωή κάθε αμαρτωλού ή απίστου που δεν γνωρίζει γι’ αυτή την προοπτική στη ζωή του, μπορεί να είναι η αιτία της σωτηρίας του και η ένταξη ακόμη ενός μέλους στο σώμα της Εκκλησίας, στο σώμα του Χριστού. Ο Απ. Παύλος στην Α ́ προς Κορινθίους επιστολή του, παρομοιάζει αυτή την ενέργεια, δηλ. τη μέριμνα υπέρ των άλλων, με το ενδιαφέρον των άλλων μελών του σώματος για κάποιο από αυτά που πάσχει. Η θεραπεία ωφελεί όλα τα μέλη ως ένα σώμα. Γράφει για το συγκεκριμένο θέμα: «ἵνα μὴ ἧ σχίσμα ἐν τῶ σώματι, ἀλλὰ τὸ αὐτὸ ὑπὲρ ἀλλήλων μεριμνῶσι τὰ μέλη» (Α ́ Κορ 12,25), δηλαδή έτσι ώστε να μην υπάρχει πόλεμος μέσα στο σώμα, αλλά τα μέλη να φροντίζουν το ένα το άλλο. Γιατί «Ὑμεὶς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους», (Α ́ Κορ 12, 27) αποτελούμε όλοι μαζί το σώμα Χριστού και είμαστε μέλη Του, ο καθένας μας χωριστά.

Τον αμαρτωλό ή τον άνθρωπο που βρίσκεται εκτός Εκκλησίας, πολλές φορές τον απομονώνουμε και τον απορρίπτουμε ως κάτι αχρείαστο στο σύνολο της ζωής της Εκκλησίας. Ξεχνάμε όμως ότι αυτός ο «αμαρτωλός Τελώνης» είναι το τέκνο του Θεού. Αυτό συμβαίνει γιατί ο καθ’ ένας μας βλέπει την πίστη ως προσωπικό θέμα και ότι μόνο εμείς δικαιούμαστε να βρισκόμαστε μέσα σε αυτή την ζωή της Εκκλησίας. Λησμονούμε τη συλλογική διάσταση της Εκκλησίας που συμπεριλαμβάνει όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως καταγωγής ή κοινωνικής προέλευσης του καθ’ ενός μας. Ίσως το μοναδικό κοινοτικό μέρος όπου όλοι είμαστε ίσοι, ιερέας, ψάλτες, επίτροποι και οι υπόλοιποι πιστοί είναι ο Ναός. Έχουμε όλοι ακριβώς την ίδια ιδιότητα για τον Θεό και μας αγαπά όλους με τον ίδιο τρόπο. Το σύνολο των μελών της Εκκλησίας δεν αποτελούν οπαδούς κάποιας ιδεολογίας, ούτε είμαστε μέλη κάποιου σωματείου, είμαστε όλοι υπηρέτες της αγάπης του Θεού.

Πρέπει λοιπόν να καταξιώσουμε την πίστη και την ζωή μας στο έργο της διακονίας της αγάπης προς τους συνανθρώπους μας. Η προσφορά και αφοσίωση μας προς τους άλλους, είναι ικανή να αλλάξει τη ζωή τους και να μετατρέψει την κόλασή τους σε παράδεισο.