Κυριακή ΙΔ Λουκά – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

Ο τυφλός του σημερινού ευαγγελίου, αγαπητοί μου αδελφοί, μας υποδεικνύει τον δρόμο για την εν Χριστώ σωτηρία. Είναι εκπληκτικό γιατί ενώ είναι τυφλός έχει ανοικτά τα μάτια της ψυχής του και μας καθοδηγεί διαχρονικά με το παράδειγμά του ώστε να ανοίξουμε κι εμείς τους πνευματικούς οφθαλμούς μας και να δούμε τον δρόμο της σωτηρίας.

Η διήγηση σήμερα του Ευαγγελιστή Λουκά μάς μεταφέρει στην αρχαία πόλη της Ιεριχούς, η οποία εθεωρείτο τόπος ιερός και σύμβολο της αγάπης του Θεού προς τον εκλεκτό λαό. Έξω από την πόλη καθόταν κάποιος τυφλός, αλλά και φτωχός άνθρωπος που ζητούσε βοήθεια από τους περαστικούς. Άκουσε τον θόρυβο και ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Όταν έμαθε ότι περνά ο Ιησούς φώναξε με όλη τη δύναμη της ψυχής του “Υιέ Δαβίδ ελέησον με”. Ήταν τόσο μεγάλη η επιθυμία του να συναντήσει τον Χριστό, που όσο τον εμπόδιζαν οι άλλοι αυτός κραύγαζε δυνατότερα. Στάθηκε τότε ο Χριστός και ζήτησε να του τον φέρουν. Όταν πλησίασε τον ρώτησε τι ήθελε από Αυτόν. Ο τυφλός δεν ζήτησε ούτε χρήματα ούτε τροφή αλλά μόνο να αποκτήσει το φως του. Τότε ο Χριστός του απαντά “ανάβλεψον, η πίστις σου σέσωκέ σε ”.

Η ομολογία του ότι ο Χριστός είναι “Υιός Δαβίδ”, δηλαδή ο πραγματικός Μεσσίας που ανήγγειλαν οι προφήτες, έγινε η αιτία ώστε όχι μόνο να βρει το φως του, αλλά και να δοξάσει και να ακολουθήσει τον Θεό. Ο πόθος και η δύναμη της πίστεως επιτελούν έναν θρίαμβο και επιφέρουν το θαύμα. Ο τυφλός δεν έβλεπε τον ήλιο, τη φύση, τον ουρανό και τους ανθρώπους, αλλά έβλεπε εσωτερικά την αλήθεια πριν λάβει το αισθητό φως. Έβλεπε τον ιατρό και θεραπευτή του με τα μάτια της ψυχής. Κανένα εμπόδιο δεν ήταν ικανό να τον κρατήσει μακριά από τον Κύριο και όσο τον εμπόδιζαν τόσο περισσότερο λαχταρούσε τον Κύριο. Η ακράδαντη εμπιστοσύνη του στον Χριστό έφερε και την ποθούμενη θεραπεία.

Πίστη δεν σημαίνει αποδοχή παράλογων πραγμάτων. Σημαίνει αποδοχή πραγμάτων που μας αποκαλύπτει ο Θεός, τα οποία χωρίς να είναι παράλογα είναι υπέρλογα, δεν μπορούν δηλαδή να εξηγηθούν με τη λογική μας. Γίνονται αποδεκτά γιατί εμπιστευόμαστε Εκείνον που μας διαβεβαιώνει για την ύπαρξή τους. Δείχνουμε πίστη όταν αποδεχόμαστε την ύπαρξη των αγγέλων, την ύπαρξη του παραδείσου, της Βασιλείας των ουρανών. Δείχνουμε πίστη όταν δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι θα γίνει η Ανάσταση των νεκρών, ότι θα υπάρξει κρίση και ανταπόδοση. Αυτή η στάση μας δικαιολογείται από το ότι είναι “πιστός ο επαγγειλάμενος”.

Με τις προηγούμενες ενέργειες Του, ο Θεός, απέδειξε ότι είναι αληθής και μπορεί να εκπληρώσει ό,τι υπόσχεται. Ο σημερινός Τυφλός επιδεικνύει πίστη με το να δέχεται ότι Εκείνος που για 40 χρόνια έτρεφε μέσα στην έρημο τους προγόνους του με το μάννα, Εκείνος που με τρόπο θαυμαστό τους βοήθησε να περάσουν την Ερυθρά θάλασσα, μπορούσε να του δώσει και το φως του.

Η περίπτωση του τυφλού της Ιεριχούς είναι πολύ διδακτική για τους ακροατές του περιστατικού σ’ όλες τις εποχές και πολύ περισσότερο στη δική μας σήμερα. Ποθούμε τον Κύριο, πιστεύουμε σ’ Αυτόν και Τον αναζητούμε, αλλά αμέτρητα εμπόδια ορθώνονται ανάμεσα σ’ εμάς και σ’ Εκείνον. Αυτά μας αποθαρρύνουν να τον προσεγγίσουμε, μας απογοητεύουν και μερικές φορές χάνουμε την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό Του. Όπως, όμως, τότε τα διάφορα εμπόδια δεν στάθηκαν ικανά να αποτρέψουν τον τυφλό να βρει τον Χριστό, έτσι και τώρα δεν πρέπει να εμποδίσουν εμάς από τη μεγάλη συνάντηση. Όσο δυναμώνουν τα εμπόδια και οι δυσκολίες, τόσο πρέπει να δυναμώσει και η προσευχή μας, ώστε ο Χριστός όχι απλώς να έρθει κοντά μας αλλά να κατοικήσει μέσα μας και να γεμίσει τη ζωή μας με το «φως το αληθινόν». Αμήν.