Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη (έκδοση 3ης Οκτωβρίου 2020)

To “Δελτίο Θυέλλης” του Γιώργου Τσιντσίνη στην έκδοση του “Λαού του Αλμυρού” της 3ης Οκτωβρίου 2020.

Ναι, παραφθινοπώριασε…
Χωρίς το …καλοκαίρι.
Σε άμυνα με τον ιό,
μοναχικοί από …χέρι.

Επτά μήνες τώρα παλεύουμε με την πανδημία, ο καθένας όπως το αισθάνεται… Άλλος φοβισμένος, άλλος μπόσικος… Αλλά κανένας δεν πιστεύω ότι αγνοεί ακόμη και τα πιο στοιχειώδη μέτρα προστασίας. Μέτρα που κάποιους τρομάζουν, κάποιους εκνευρίζουν αλλά όλα τους -τι το θέλετε;- έχουν αλλάξει τις ζωές μας… Τις προηγούμενες ζωές εκείνες που είναι αμφίβολο εάν και πόσο πια θα ξαναβρούμε. Τελικά, αν κρατήσει για πολύ ακόμη αυτό το έκτακτο και δύσκολο «πατιρντί» της απρόβλεπτης καθημερινότητας, προσωπικά άρχισα ήδη να αναρωτιέμαι αν θα …πάμε από την πανδημία ή από μελαγχολία και μοναξιά. Τρόμαξε το γεγονός ότι την περασμένη Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου στην Ελλάδα φτάσαμε στα 416 νέα κρούσματα κορονοϊού, όπως ανακοίνωσε ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας (ΕΟΔΥ). Σημειώνεται πως πρόκειται για τον δεύτερο υψηλότερο αριθμό μετά το ρεκόρ των 453 κρουσμάτων στις 21 Σεπτεμβρίου. Αλλά και όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα το καθημερινό «σκαμπανέβασμα» των κρουσμάτων κατέγραφε καθημερινά από 200+ κρούσματα και αρκετές φορές πάνω από 300.

Πρόχειρα συμπεραίνουμε -ως προς τις αιτίες της επιδείνωσης και έξαρσης- ότι ο τουρισμός είναι πλέον σε ύφεση, το μεταναστευτικό επίσης, αλλά -παρά ταύτα- οι συρροές των νεότερων σε ηλικία σε πάρκα, πλατείες και παραλίες επιμένουν να «φορτώνουν» με όσους νοσούν τη χώρα και κυρίως τις δομές Υγείας, παρά τα μέτρα που λαμβάνονται τοπικά και κατά περίπτωση. Φως – φανάρι ότι υπάρχουν αρκετοί που αγνοούν και αψηφούν τον κίνδυνο της μετάδοσης και, αν νοσήσουν μετά, βγαίνουν στο ίντερνετ και διεκτραγωδούν την ίδια τους την αφέλεια και μποσικάδα.

Και ναι μεν η κατάσταση δεν μπορεί ίσως να περιγραφεί ως τραγική, αλλά πρέπει να γίνει για να αφυπνιστούμε και να προσέχουμε; Και ως προς τις λεγόμενες «ευπαθείς ομάδες», που κυρίως «φωτογραφίζουν» τους ηλικιωμένους, μέχρι που έφτασε να συζητείται η …απαγόρευση της κυκλοφορίας τους εκτός σπιτιού, μετά τα 65 έτη τους. Δηλαδή ένα κράτος που σε θέλει να εργάζεσαι μέχρι και τα 67 σου χρόνια (και μετά να σου δώσει σύνταξη) σκέφτεται να σε «φυλακίσει» κατ’ οίκον από τα ….65 σου. Υποθέτω ότι μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά…

Ποτέ μου δεν συμφώνησα με τις καταλήψεις των σχολείων, όπως άλλωστε και με τις εκάστοτε απεργιακές κινητοποιήσεις δασκάλων και καθηγητών. Τίποτε και κανείς δεν μπορεί να βλάπτει τον ιερό χώρο των σχολείων και να αποκόπτει τη φυσιολογική ροή και το χρόνο των μαθημάτων. Όπως επίσης και κανένας δεν μπορεί να κλείνει αυθαίρετα τους δρόμους για να προβάλει τη διαμαρτυρία ή τις διάφορες διεκδικήσεις του. Και ειδικότερα ως προς τα της Παιδείας, αν τον ιερό της ρόλο δεν μπορούν να τον καταλάβουν τα μικρά και να νεαρά παιδιά, ας τους τον εξηγήσουν καλά οι γονείς τους, αφού βγάλουν δια βίου τις εκάστοτε κομματικές παρωπίδες τους και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες τους. Αν θες να διαμαρτυρηθείς ή να διαδηλώσεις, να το κάνεις εκτός σχολείου, εκτός των χώρων δουλειάς  και χωρίς να παρακωλύεις την απρόσκοπτη πρόσβαση των άλλων στη μάθηση, στην εργασία κτλ. Δυστυχώς, πολύ συχνά ο χαμένος χρόνος δεν γίνεται να αναπληρωθεί και η ζημιά που γίνεται ίσως μετά σε ακολουθεί πάντοτε. Και φυσικά όλα τα παραπάνω δεν έχουν να κάνουν με τα δημοκρατικά δικαιώματά σου, αλλά πιθανώς και με την κατάργηση των δικαιωμάτων του διπλανού σου, τον οποίο παρεμποδίζεις ή πειθαναγκάζεις να σε ακολουθεί σε κάτι που δεν θέλει ή δεν συμφωνεί μαζί σου. Ειδικότερα ο δημόσιος χώρος των σχολείων επαναλαμβάνω ότι είναι ιερός και οι κλειδαριές στις πύλες του δεν ανήκουν σε κανέναν ιδιαίτερα.

Για τον πρόεδρο Ερντογάν υπάρχουν τρεις λόγοι στην παρούσα χρονική στιγμή που τον ωθούν να συναινέσει στο διάλογο, γράφει η Die Zeit με τίτλο «O πόλεμος ματαιώνεται προς το παρόν»: Η γερμανική εφημερίδα σημειώνει: «Πρώτον γιατί στο εσωτερικό έχει επιτύχει ό,τι μπορούσε να επιτύχει. Το μήνυμα των δημόσιων μέσων ενημέρωσης κατά των Ελλήνων, οι οποίοι θέλουν “να αποκόψουν την Τουρκία από ζωτικής σημασίας υδρογονάνθρακες“, έχει περάσει πλέον στους περισσότερους Τούρκους. Το ίδιο ισχύει και για το μήνυμα ότι ο πρόεδρος Ερντογάν αγωνίζεται σκληρά για τα δικά τους συμφέροντα. Από την πλευρά της η αντιπολίτευση, ακριβώς επειδή δεν θέλει να φανεί ότι διαφωνεί σε εθνικά ζητήματα, επιτίθεται και εκείνη στους Έλληνες. Δεύτερον, συνεχίζει η εβδομαδιαία εφημερίδα, ο Ταγίπ Ερντογάν γνωρίζει το τίμημα μιας πιθανής στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Η Γαλλία στηρίζει την Ελλάδα αποστέλλοντας πολεμικά πλοία και διοργανώνοντας κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Ιταλία και Αίγυπτος στέκονται επίσης στο πλάι της Ελλάδας. Σε περίπτωση κλιμάκωσης στην περιοχή η Τουρκία θα ήταν απομονωμένη. Τρίτον, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τάσσεται πλέον ανοιχτά υπέρ της επιβολής κυρώσεων κατά της Άγκυρας. Σε περίπτωση που ο πρόεδρος Ερντογάν συνεχίσει τις φραστικές επιθέσεις εναντίον της Αθήνας, ίσως το αίτημα για κυρώσεις να εισακουστεί από τους ευρωπαίους ηγέτες. Έτσι ο Ταγίπ Ερντογάν ανέκρουσε πρύμναν και άρχισε πρόθυμα να συζητά με τη καγκελάριο Μέρκελ. Ακόμα όμως κι αν ξεκινήσει ο διάλογος Αθήνας-Άγκυρας υπάρχει ήδη ένα πρόβλημα. Διότι η Τουρκία δεν θέλει να μπει σε διάλογο με την Κύπρο, την οποία δεν αναγνωρίζει καν. Στο νότο της Μεγαλονήσου τουρκικά ερευνητικά σκάφη πραγματοποιούν ήδη γεωτρήσεις. Όμως η ΕΕ δεν μπορεί να παρακάμψει τις κυπριακές θέσεις διότι, ως γνωστόν, απαιτείται ομοφωνία για τις όποιες αποφάσεις της. Και η Λευκωσία ζητά την επιβολή κυρώσεων στην Άγκυρα».

Και σαν μην έφταναν όλα τα παραπάνω  ο σουλτάνος τα βάζει τώρα κατά της Αρμενίας, σαν να μην του έφτανε η γενοκτονία με την οποία κάποτε την ξεκλήρισαν οι Οθωμανοί…

«Το χθεσινό debate μεταξύ Τραμπ και Μπάιντεν» -έγραφε στην «Καθημερινή» της περασμένης Τετάρτης ο διευθυντής της Αλέξης Παπαχελάς, σε άμεση ανάλυσή του- «ήταν ένα από χειρότερα πολιτικά γεγονότα που έχουμε ζήσει. Προκαλεί απορίες και θυμό το πως η χώρα που υποτίθεται ότι ηγείται της Δύσης κατέληξε σε έναν Πρόεδρο που δεν σέβεται κανέναν απολύτως θεσμό και δεν έχει κανένα φραγμό. Και από την αλλη πλευρά σε έναν 70ρη κουρασμένο πολιτικό χωρίς όραμα. Ο Τραμπ ξεπέρασε τον εαυτό του και έκανε ζημία στην καμπάνια του. Οι επιθέσεις στον Μπάιντεν ήταν ακραίες και ενίοτε χυδαίες. Οι υποστηρικτές του ομολογούσαν χθες μετά το debate οτι το …παράκανε. Η στήριξή του στην ακροδεξιά ρητορική μίας ρατσιστικής ομάδας ήταν το πιο προβληματικό σημείο. Ο Μπάιντεν έδειξε ότι μπορεί να σταθεί για μιάμιση ώρα σε μία κοκορομαχία χωρίς διάλειμμα. Αυτό ήταν το μόνο που έπρεπε να κάνει, να αποφύγει μία μεγάλη γκάφα και να μην πέσει σε λήθαργο… Ο Τραμπ συσπείρωσε ίσως χθες την σκληρή του βαση αλλα σίγουρα δεν κέρδισε κανέναν μετριοπαθή ψηφοφόρο. Οι Αμερικανοί πολίτες πρέπει να νιώθουν απελπισμένοι, απογοητευμένοι . Το χειρότερο, η απειλή του Τραμπ ότι δεν θα δεχθεί το εκλογικό αποτέλεσμα, ενδεχομένως για μήνες. Όπως ο ίδιος είπε χθες «όλο αυτό δεν θα τελειώσει καλά». Οι άμεσες δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν την τηλεμαχία έβγαλαν 60% νικητή τον Μπάιντεν.

Για την προσφυγιά από την πλευρά μιας γυναίκας γράφει στο διαδίκτυο η γνωστή Γιάννα Κούκα: «Αναρωτήθηκες ποτέ πως είναι να φεύγεις; Πως είναι να πρέπει να  φύγεις; Να βάλεις σε μια τσάντα δυο πράγματα μόνο, γιατί άλλα δεν  μπορείς; Πως είναι να φοράς ένα σωσίβιο, να στριμώχνεσαι σε μια βάρκα  που ξέρεις πως μπορεί να τρυπήσει ή να μπάσει νερό, ν’ αναρωτιέσαι αν θα  φτάσεις, να βλέπεις τα κύματα να σε σκεπάζουν, να φτάνεις, να σε  μαζεύουν οι λιμενικοί ή οι ψαράδες, εσένα, τα παιδιά σου και την τσάντα  σου, να σε τρέχουν σε αστυνομικά τμήματα για να τους πεις ποιος είσαι, να  σε πετάνε σε καταυλισμούς ή χοτσποτ, να σου σερβίρουν φαγητό κρύο,  πάντα κρύο σε πλαστικό σερβίτσιο, να περιμένεις στη σειρά για τουαλέτα,  να ψάχνεις μια σερβιέτα ή μια πάνα για το παιδί σου, φάρμακο ή γιατρό,  να σε βρίζουν και να σου φωνάζουν, “λάθρε, λάθρε φύγε”, να νευριάζουν  που δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα που σου μιλάνε, να είσαι ξένος, συνέχεια  ξένος, να περιμένεις για άσυλο, να είσαι άνεργος ενώ είχες τη στρωμένη  τη δουλειά σου, να μη σπουδάζεις, να μην ερωτεύεσαι, να μην κάνεις  έρωτα, να μην πηγαίνεις να κουρευτείς, να ζητάς ψαλίδι για να κόψεις τα  νύχια σου και μια χτένα να ξεμπλέξεις τα μαλλιά σου, να φοβάσαι, να  κρυώνεις, να μην σου επιτρέπεται να ταξιδέψεις, να μην μπορείς να δεις  άλλη χώρα, άλλη πόλη, να είσαι εγκλωβισμένος εδώ, εδώ για όσο θέλουν  εκείνοι, να ξυπνάς τα βράδια με εφιάλτες, ν’ ακούς τις βόμβες, να  βλέπεις νεκρούς, η πόλη σου ρημαγμένη, το σχολείο των παιδιών σου  γκρεμισμένο, η αυλή σου καμμένη, όλα ξεράθηκαν, όλα, τα λουλούδια σου  ξεράθηκαν, ν’ αφήνεις πίσω το σκυλί σου κι η γάτα σου πέθανε πάει  καιρός, κείνα τα πουλιά που άκουγες στα δέντρα σου σίγησαν κι αυτά, η  μάνα δεν θα σε ξαναδεί, μήτε κι ο πατέρας. Αναρωτήθηκες ποτέ πως είναι να κλειδώνεις το σπίτι σου για πάντα; Να  βάζεις το κλειδί, να το γυρνάς και να φεύγεις; Να φεύγεις μακριά γιατί  το σπίτι σου, άσυλο δεν μπορεί πια να σου προσφέρει; Αναρωτήθηκες ποτέ πώς είναι να ψάχνεις καταφύγιο;»

Μια χρήσιμη αναδρομή στο χρόνο για να κάνουμε τις πικρές συγκρίσεις μας με το σήμερα… Στις 27/09/1831, δολοφονείται από τους Μαυρομιχαλαίους, έξω από τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο,  ο εκ των κορυφαίων Ελλήνων πολιτικών (από συστάσεως του νέου κράτους μετά την Επανάσταση και ως σήμερα), ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας. Μόλις δεκατρείς ημέρες πριν δολοφονηθεί, γράφει στον φίλο του  Εϋνάρδο: «Απέκαμα. Αλλ’ όμως θα παραμείνω στη χαλάστρα μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μου, κι ας κινδυνεύω να χαθώ. Ούτε ο φόβος των μηχανορραφιών και των ραδιούργων ούτε οι συκοφαντικές στήλες εφημερίδων θα με παρεκκλίνουν από την πορεία που χάραξα στη ζωή μου. Ας λέγουν και ας γράφουν ό,τι θέλουν: Θα έλθει όμως κάποτε καιρός που οι άνθρωποι θα κρίνονται όχι με όσα ειπώθηκαν ή γράφτηκαν για τις πράξεις τους, αλλά με αυτή την ίδια τη μαρτυρία των πράξεων τους. Με αυτή την πίστη έζησα μέσα στον κόσμο, με θεμέλιο αυτές τις πνευματικές αρχές μέχρι τώρα που βρίσκομαι στη δύση της ζωής μου, και υπήρξα πάντοτε ευχαριστημένος γι’ αυτό. Μου είναι πλέον αδύνατον να αλλάξω τώρα. Θα συνεχίσω εκπληρώνοντας πάντοτε το χρέος μου και ας γίνει ό,τι γίνει». Παρότι δεν έχει κλείσει ακόμη τα 56 του χρόνια, ο Καποδίστριας στην επιστολή του μιλάει για τη «δύση της ζωής» του, έχει ήδη ενημερωθεί πως η πανίσχυρη Αντιπολίτευση μάζεψε δύο χιλιάδες ισπανικά τάλιρα για να χρηματοδοτήσει το «συμβόλαιο θανάτου του». Ο στρατηγός Σνάιντερ είναι πρόθυμος να διαθέσει 500 Γάλλους στρατιώτες ως προσωπική του φρουρά, αλλά αυτός περήφανα και ακατάδεχτα του απαντάει: «Ανήκει στους Έλληνες να με φυλάξουν». Ο κορυφαίος διπλωμάτης της Ευρώπης προτίμησε να θυσιάσει  λαμπρή σταδιοδρομία και προσωπική ευτυχία για να προσδεθεί στο άρμα ενός ευγενούς σκοπού: ο  Σπυρίδων Τρικούπης, που τον αντιπολιτεύτηκε όσο ελάχιστοι δηλώνει «ουδενός Ελληνος καρδία ήτον ελληνικωτέρα». Έχοντας συναίσθηση της αυτοεκπληρούμενης προφητείας  «πιστεύει ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν», επέλεξε να μην προστατεύσει τον εαυτό του, το γιατί μάλλον φαίνεται στην κοφτή εισαγωγή στην επιστολή του : «Απέκαμα».

Συγκινητική η αποδοχή της περσινής ανάρτησης σαν σήμερα, ημέρα της δολοφονίας του, τι να το κάνεις όμως, στα μνημόσυνα και στην ομολογία χαμένων ευκαιριών είμαστε καλοί, τελικά δεν μας άξιζε ο Κυβερνήτης, δεν είμαστε έξυπνος λαός, κανένας  έξυπνος λαός δεν κρύβει τα μεγάλα προβλήματα κάτω από το χαλί, τα λύνει μέσα σε μια γενιά και προχωρά με αισιοδοξία προς το μέλλον! φαίνεται, για να γίνει ισοζύγιο, όση ευφυΐα υπήρχε στην αρχαιότητα, αφαιρέθηκε από την σύγχρονη εποχή, το επιβεβαιώνει και το απόφθεγμα του δικτάτορα, στρατηγού Κονδύλη: «Αν γνώριζα καλύτερα τους Έλληνες, θα τους κυβερνούσα από δεκανέας!»

«Αν μιλάνε άσχημα για σένα συγχώρα τους. Δεν ξέρουνε τι κάνουν. Βαρύ πράμα το να κατακρίνει ο άνθρωπος. Βαρύ πράμα, το για τρίτους να μιλά, χωρίς να έχει ζήσει τις ζωές τους. Αν μιλάνε άσχημα για σένα συγχώρα τους. Καθένας μόνο τα δικά του χάλια καλό είναι να βλέπει. Μόνο έτσι γινόμαστε άνθρωποι ξανά. Μόνο έτσι μαλακώνει η καρδιά μας.

Αν μιλάνε άσχημα για σένα συγχώρα τους. Ξέρεις… Έχω μια φίλη, που με έμαθε να λέω: «…τους αδικεμένους, πιο πολύ τους αγαπάει ο Χριστός. Τους παρηγορεί. Τους γλυκοαγκαλιάζει. Τους αδικεμένους πιο πολύ τους αγαπάει ο Χριστός. Βλέπεις… Και Αυτός από ανθρώπους, αδικεμένος ήταν…».» (Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος – Ψυχολόγος M.Sc.)

Ένα δεκαεξάχρονο αγόρι έφυγε στο εξωτερικό για σχολικές διακοπές. Όταν επέστρεψε, η μητέρα του τον περίμενε στο αεροδρόμιο. Και επειδή της έλειψε τόσο πολύ όταν τον είδε τον αγκάλιασε και τον έσπρωξε δυνατά στο στήθος της. Το αγόρι θύμωσε με αυτό και είπε ότι δεν ήταν πια παιδί και ντρεπόταν για τους φίλους του. Λέγοντας αυτό, πόνεσε η καρδιά της μητέρας της που νόμιζε ότι δεν την αγαπούσε. Μετά από έξι χρόνια, το αγόρι χρειάστηκε να ταξιδέψει ξανά στο εξωτερικό και παρόλο που ήταν ήδη 21 ετών, η μητέρα του τον συνόδευσε ξανά στο αεροδρόμιο. Αλλά αυτή τη φορά δεν τον αγκάλιασε, αλλά γύρισε και με δάκρυα στα μάτια είπε, ′′Αντίο, γιε μου, πρόσεχε τον εαυτό σου!”

Όταν το αγόρι επέστρεψε, η μητέρα του δεν τον περίμενε. Γυρίζοντας σπίτι, βρήκε ένα βάζο λουλουδιών στο τραπέζι και ένα γράμμα της μητέρας του προς αυτόν. Η περιέργεια τον έκανε να διαβάσει αμέσως το γράμμα και μόλις το τελείωσε, έπεσε στα γόνατα κλαίγοντας.

Το γράμμα έγραφε : «Γιε μου, όταν επέστρεψες πριν από 6 χρόνια, υπήρχαν χαρούμενα δάκρυα στα μάτια και σε αγκάλιασα σφιχτά. Τώρα που διαβάζεις αυτό το γράμμα, δεν θα είμαι πια ανάμεσα στους ζωντανούς. Είχα καρκίνο. Όταν έφυγες την τελευταία φορά, δεν σε αγκάλιασα… αλλά γύρισα για να μην σε ντροπιάσω μπροστά στους άλλους. Αλλά έκλαψα πολύ γιατί ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά που σε είδα. Σε αγαπώ πολύ και θα σε προσέχω από τον ουρανό. Με πολύ αγάπη… ΜΑΜΑ.»

Η ανάρτηση είναι της Κας Εσθήρ Ψύλογλου από το «Γυναίκα Εγώ»: Η Μπριζίτ Μπαρντό (φωτο) γίνεται 86 ετών διαβάζω και βλέπω την εικόνα της άθικτη στο έλεος της ηλικίας. Δεν μπορώ παρά να την θαυμάσω γιατί χρειάζεται γενναιότητα, να έχεις υπάρξει στα νιάτα σου καλλονή και σύμβολο του σεξ και να αφήνεσαι να περνάει ο χρόνος από πάνω σου φυσικά χωρίς επεμβάσεις τεχνικές. Εδώ όσες δεν υπήρξαμε καν όμορφες, μας στοιχίζει που έχουμε χάσει τη δροσιά και την φρεσκάδα των νεανικών μας χρόνων. Κάποιες εύχονται να είχαν την οικονομική δυνατότητα να επέμβουν. Η φιλαρέσκεια είναι έμφυτη στις γυναίκες, ακόμα και σε αρκετούς άντρες. Θέλει προσπάθεια η αποδοχή της εικόνας μας όπως έχει  καθημερινά στον καθρέφτη. Να δεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι και να ζούμε κάθε ηλικία, ό,τι έχει να μας προσφέρει.

«Δε μελαγχολώ για τα χρόνια που περνάνε. Αν μου έλεγαν να τα ξαναζήσω, θα με μελαγχολούσε περισσότερο. Να αντιμετωπίσω τα ίδια λάθη για μια ακόμα φορά; Δεν το θέλω. Δε μετανοώ για τα λάθη μου αλλά δε θα ήθελα να τα ξανακάνω. Όπως δε μετανοώ

για τις ωραίες στιγμές μου αλλά δε θα ήθελα να τις ξαναζήσω. Με ενδιαφέρουν οι στιγμές που θέλω να ζήσω, παρά αυτές που έζησα. (Μάνος Χατζιδάκις)

«Τη στιγμή που ο καλλιτέχνης λαμβάνει υπόψιν του τι επιθυμούν οι άλλοι και προσπαθεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους, παύει να είναι καλλιτέχνης και μετατρέπεται σε έναν πληκτικό ή διασκεδαστικό δεξιοτέχνη, σε έναν έντιμο ή ανέντιμο λιανέμπορο. Η Τέχνη είναι ο πιο ισχυρός τύπος ατομικισμού που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.» (Όσκαρ Ουάιλντ – Πρόσωπα.)

Από την περασμένη Πέμπτη υποδεχτήκαμε και τον Οκτώβρη… Ας ευχηθούμε να διαβεί με λιγότερη πανδημία και χωρίς ενδεχόμενους καταστροφικούς «Ιανούς»…. Αν σπρώξει και λίγο πιο πίσω τον επερχόμενο χειμώνα, με μέρες ηλιόλουστες, ακόμη καλύτερα για όλους μας… Ας τον ζήσουμε με υγεία, περισσότερη αισιοδοξία και ανάλαφρες καρδιές…