Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού – κήρυγμα Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

«Καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον Υιόν του Ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλυται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.γ’14-15)

Υπάρχουν γεγονότα που όχι μόνο προαναγγέλλονται, αλλά και προεικονίζονται στην Παλαιά Διαθήκη. Σε ένα τέτοιο γεγονός αναφέρεται σήμερα ο Ίδιος ο Χριστός. Πρόκειται για την Ύψωσή Του πάνω στον Σταυρό την οποία ο Ίδιος συσχέτισε με την ύψωση του χάλκινου φιδιού μέσα στην έρημο από τον Μωυσή. «Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια». Ο Χριστός, στη συνομιλία Του με τον Νικόδημο, αναφέρθηκε στο δραματικό γεγονός που συνέβη στους Ιουδαίους στην έρημο της Εδώμ, κατά τη διάρκεια της πορείας τους προς τη γη της Επαγγελίας (Εξόδ. κα ́ 6-9). Τότε, παρά την αμαρτωλότητα των ανθρώπων, λόγω της μετάνοιάς τους, αλλά και της κίνησης του Μωυσή, πρόβαλε και πάλι η αγάπη του Θεού, με τη διάσωση των Ιουδαίων από τον θάνατο. Σήμερα, μας λέει ο Χριστός, πρόβαλε η αναγκαιότητα της σωτηρίας των ανθρώπων, όχι από τον φυσικό θάνατο, όπως τότε αλλά από τον αιώνιο θάνατο. Τον θάνατο της αμαρτίας. «Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια». Ύψιστη η αναγκαιότητα, αλλά και ύψιστη η προσφορά του Θεού προς τον κόσμο. Μια προσφορά που επέβαλλε η αγάπη του Θεού. Γιατί η αγάπη του Θεού προς τον κόσμο ήταν μεγαλύτερη από την αγάπη προς τον Υιόν Του. Τη μεγάλη αυτή αλήθεια την επιβεβαιώνει σήμερα ο Ίδιος ο Χριστός λέγοντας: «Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». Στόχος, λοιπόν, η σωτηρία όλων των ανθρώπων, αλλά και η δυνατότητα της σωτηρίας του καθενός ξεχωριστά, μέσα από την ενεργοποίηση της πίστεώς του. Ναι μεν, ο «Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αλαθείας ελθείν» (Α’ Τιμ.β ́ 4), αλλά, όπως ακούσαμε σήμερα, είναι απαραίτητη και η δική του συνεισφορά μέσα από την πίστη του. Μόνο σήμερα ,ο Χριστός υπογράμμισε δυο φορές την αναγκαιότητα της πίστεως λέγοντας: «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται». Αλλά και ο Απόστολος Παύλος υπογραμμίζει ότι: «Χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό, γιατί αυτός που πλησιάζει τον Θεό πρέπει να πιστεύει ότι υπάρχει Θεός και ότι ανταμείβει όσους τον αποζητούν» (Εβρ.ια’6). Ιδιαίτερα, όμως, αναγνωρίζοντας ο άνθρωπος την πανανθρώπινη αξία της Σταυρικής θυσίας του Χριστού, αλλά και το γεγονός ότι αυτή είναι διαχρονικά παρούσα ,όπως και οι ευεργετικές ακτίνες του ήλιου, τότε, αν κατά κάποιο τρόπο δεν μπορεί να γίνει δέκτης και μέτοχος αυτής της δωρεάς του Θεού θα πρέπει να προβληματιστεί. Και τούτο γιατί την ευθύνη δεν τη φέρει ο Θεός, αλλά ο Ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος επιμένει να εμποδίζει την προσφερόμενη δωρεά του Θεού να φτάσει κοντά του, τόσο με την απιστία του, όσο και με το «σύννεφο» των αμαρτιών του. Δικαιολογημένο, λοιπόν, το «παράπονο» του Χριστού στη συνέχεια της συνομιλίας Του με τον Νικόδημο: «Το φως ήρθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως αγάπησαν το σκοτάδι παρά το φως, γιατί οι πράξεις τους ήταν πονηρές. Κάθε άνθρωπος που πράττει έργα φαύλα μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως, γιατί φοβάται μήπως φανούν τα έργα του και κριθούν. Όποιος, όμως, κάνει πράξεις σύμφωνες με την αλήθεια του Θεού, αυτός έρχεται στο φως. Έτσι θα φανεί πως οι πράξεις του έχουν γίνει από υπακοή στον Θεό» (Ιωαν.γ ́ 19-20). Κατά συνέπεια, ο ενάρετος άνθρωπος, σε αντίθεση με τον αμαρτωλό, ενεργεί μέσα στα πλαίσια του θελήματος του Θεού. Κι αν κάποτε ως άνθρωπος απομακρυνθεί από το θέλημα του Θεού και το αντιληφθεί ή του υποδειχθεί, τότε προχωρεί άμεσα σε διόρθωση. Αντιλαμβάνεται ότι, ο Χριστός είναι το κέντρο της ζωής του και όχι ο εαυτός του. Σκοπός της ζωής του είναι να φανεί αντάξιος της θυσίας του Χριστού, συσταυρούμενος μαζί του και προσπαθώντας να τον μιμηθεί μέσα από την προσφορά και τη θυσία. Μέσα του ο καθένας από μας θα μπορεί να βιώνει και να μεταμορφώνεται, όπως και ο Απόστολος Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι. Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός, ο δε ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού. Ουκ αθετώ την χάριν του Θεού» (Γαλ.β’19-21). Αδελφοί μου, όταν το συναίσθημα μετατραπεί, μέσα από την πίστη, σε βίωμα και στη συνέχεια καταλήξει σε τρόπο ζωής, όπως και του Αποστόλου Παύλου, τότε βιώνει και συνειδητοποιεί το μέγεθος της αποκάλυψης του Χριστού για την αναγκαιότητα της υψώσεώς Του πάνω στον Σταυρό. Ο Χριστός, από αγάπη υψώνεται πάνω στον Σταυρό. Κι όταν τον βλέπουμε πάνω στον Σταυρό να θυμόμαστε τα πιο πάνω λόγια του Παύλου. Όταν, λοιπόν, η «αναγκαιότητα» έγινε πράξη και αυτή η πράξη αποκαλύφθηκε και ερμηνεύθηκε σαν έργο της αγάπης του Θεού, τότε δε μας αφήνει κανένα περιθώριο να την υποτιμήσουμε ή να την απορρίψουμε. Γιατί είναι ανιδιοτελής. Γιατί αυτή η αγάπη φάνηκε πιο δυνατή από τις αμαρτίες, τις δικές μας καθώς και των αμαρτιών όλων των ανθρώπων. Γιατί, αυτή η αγάπη, από εχθρούς μας έκανε φίλους με τον Θεό. Μας διαβεβαιώνει ο Χριστός ότι: «Μείζονα ταύτης αγαπήν ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού. Υμείς φίλοι μου εστέ» (Ιωάν.ιε’13-14). Ας υποκλιθούμε με σεβασμό σ’ αυτήν την αγάπη του Κυρίου και Θεού μας. Ας τον ευχαριστήσουμε θερμά. Την Δευτέρα, γιορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ας στρέψουμε την προσοχή μας τόσο στον Τίμιο Σταυρό όσο και σ’ Εκείνον που υψώθηκε για χάρη μας πάνω στον Σταυρό. Ας τον ευχαριστήσουμε θερμά για την αγάπη Του. Ας ομολογήσουμε: Ναι, Κύριε, Εσύ Είσαι ο μοναδικός Λυτρωτής και Σωτήρας μας. Ομολογούμε ότι στ’ αλήθεια, «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία» (Πράξ. δ’ 12 ). Αμήν.

13-09-2020