Ευάγγ. Χατζηκυριάκος: “Θα βρίσκεται πάντα στο νου και την καρδιά μας ο Σπύρος Ράππος”

Ο Δήμαρχος Αλμυρού Βαγγέλης Χατζηκυριάκος προχώρησε στην ακόλουθη δήλωση στην αναγγελία του θανάτου του Σπύρου Ράππου:

“Αποχαιρετούμε σήμερα τον Σπύρο Ράππο, μια μεγάλη προσωπικότητα των αυτοδιοικητικών πραγμάτων του Δήμου μας και γενικότερα της Μαγνησίας, που σημάδεψε με τη δράση του μια ολόκληρη εποχή.

Αφιέρωσε όλη του τη ζωή και την ανεξάντλητη ενεργητικότητά του στον αγώνα για την ανάπτυξη του τόπου μας και την ευημερία των ανθρώπων του. Πάντα στο μυαλό του είχε την επίλυση των προβλημάτων των συμπολιτών του και εργάζονταν από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ γι’ αυτό.

Αγάπησε πολύ τον τόπο μας και τους συμπολίτες του ο Σπύρος Ράππος. Μα και αγαπήθηκε εξίσου από τους δημότες, που αναγνώριζαν στο πρόσωπό του έναν από αυτούς, έναν ανιδιοτελή εργάτη της τοπικής αυτοδιοίκησης, έναν οραματικό άνθρωπο με πρώτιστο μέλημά του την προκοπή της τοπικής κοινωνίας.

Γι αυτό και τον τίμησαν, αναθέτοντάς του για τέσσερις -συνολικά- τετραετίες το αξίωμα του Δημάρχου Αλμυρού, ως υπηρέτη του κοινού καλού.

Βρεθήκαμε αντίπαλοι στον καλόν αγώνα του πολιτικού στίβου και πολλές φορές διαφωνήσαμε, συγκρουστήκαμε ίσως κάποιες άλλες, μα έχοντας πάντα στο μυαλό μας την εξεύρεση του πιο ασφαλούς τρόπου για την ανάπτυξη του τόπου μας.

Πολλές φορές τον συμβουλευτήκαμε, καταφύγαμε στην μεγάλη εμπειρία του και στη βαθιά γνώση του πάνω στα θέματα της τοπικής αυτοδιοίκησης και των τοπικών αναγκών.

Λένε πως κανένα κενό δεν αφήνει η φύση και η ζωή χωρίς να το αναπληρώσει, και είναι σωστό αυτό.

Ωστόσο, κάποιες φορές, οι απώλειες κάποιων ανθρώπων, είναι πραγματικά δυσαναπλήρωτες. Σήμερα, η κοινωνία του Αλμυρού, έχει να αντιμετωπίσει μία από αυτές.

Θα βρίσκεται πάντα στο νου και την καρδιά μας ο Σπύρος Ράππος, ως ένας άνθρωπος που υπηρέτησε πράγματι με τον καλύτερο τρόπο τον τόπο του και ποτέ δεν πρόδωσε τους εντολείς του, τους πολίτες του Δήμου μας.

Θέλω να απευθύνω τα πιο ειλικρινή και εγκάρδια συλλυπητήρια προς την οικογένειά του, τους δικούς του ανθρώπους. Να είναι γεροί, να τον θυμούνται πάντα, να ζει μέσα από αυτούς. Όπως θα ζει, ασφαλέστατα, και στη συλλογική μνήμη της κοινωνίας του Αλμυρού”.