ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 26–8–2017

Πολλές παράγκες στήθηκαν

στου παζαριού τη φιέστα μας.

Πλακώσαν όλες οι φυλές

ν’ αρπάξουνε τα ρέστα μας.

Παζάρι και συναντήσεις παλαιών συμμαθητών -όπως όλα δείχνουν- κλείνουν τον κύκλο των καλοκαιρινών εκδηλώσεων και πανηγύρεων. Και ναι, όλα ήταν ή έμοιαζαν λίγο πιο …χλωμούτσικα φέτος, προφανώς λόγω έλλειψης χρημάτων, όπως και πιο λαχανιασμένες, πιο βιαστικές και τσιγκούνικες οι διακοπές των τυχερών. Το ν’ αρχίσουμε πάλι να απαριθμούμε τις δυσκολίες που θα φέρει ο επερχόμενος χειμώνας, με «απειλές» του στυλ περικοπές συντάξεων, πιο επαχθείς ελέγχους και φορολογίες, κατασχέσεις σε βάρος οφειλετών κτλ., θα ήταν άκαρδο, αφού υπάρχει, έστω και κουτσά – στραβά, μπόλικο καλοκαίρι ακόμη μπροστά μας. Όσο για τους βαρείς χειμώνες στη ζωή μας (πραγματικά ή μόνο …γκρινιάρικα), άλλο τίποτε…

Μ’ έπιασε το παράπονο μαθαίνοντας ότι κάπου, κάποιοι μοιράζουν «πιστοποιητικά» για «γνήσιους Αλμυριώτες». Σκέφτηκα ότι προσωπικά θα ήθελα ένα τέτοιο χαρτί (για να βρίσκεται), αλλά μάλλον δεν έχω όλες τις προϋποθέσεις, αφού μόνο επί 20 χρόνια ζω σ’ αυτόν τον τόπο. Αλλιώς, μ’ ένα τέτοιο πιστοποιητικό στην τσέπη, θα γλίτωνα την υποχρέωση να ζητήσω «δημόσια συγνώμη», να μην είμαι «ντροπή και όνειδος» για το κοινωνικό σύνολο της τοπικής κοινωνίας, αν κάπου, κάποτε, είχα διαφορετική άποψη (λανθασμένη ή όχι) από τους περισσότερους ή τους λιγότερους, πάνω σε ένα θέμα. Όπως διαφωνώ για το τουρκοπάζαρο, ας πούμε, χάριν επίκαιρου παραδείγματος. Φαντάζεστε -ο μη γένοιτο- να χρειαστώ π.χ. ασθενοφόρο, κάποιο απομεσήμερο, αλλά αυτό να …μην έρχεται, γιατί δεν είμαι …γνήσιος Αλμυριώτης;

Οι πέριξ του Αλμυρού επίσημοι πάντως (η Δημοτική Αρχή του Βόλου, ας πούμε, απείχε επιδεικτικά από την επέτειο απελευθέρωσης του Αλμυρού και την επίσκεψη Παυλόπουλου) καλό είναι να μας θυμούνται συχνότερα και όχι μόνο στις γκλαμουράτες εορτές και πανηγύρεις. Ειδικότερα οι ασκούντες εξουσία, να έρχονται και για δουλειά, με διάθεση προσφοράς για την επίλυση ζητημάτων. Τα προβλήματα της πόλης και της περιοχής μας είναι πολλά και κάποια (όπως της περίθαλψης, ασθενοφόρου, έλλειψης γιατρών κτλ.) χαρακτηρίζονται δίκαια «ζωής και θανάτου».

Σ’ αυτήν την παλιο-δουλειά (40 σχεδόν χρόνια τώρα) πολλές παραβατικές και εγκληματικές συμπεριφορές, ιστορίες και περιστατικά έχουν δει τα μάτια μου, έχω γράψει και σχολιάσει. Πάντοτε έκρινα σαν τα χειρότερα (και δυστυχώς ολοένα και πληθαίνουν) εκείνα που σχετίζονται με τη βία σε βάρος παιδιών, τη σεξουαλική κακοποίηση, την παιδοφιλία κτλ. σχετικά. Δεν ξέρω αν το ίντερνετ «βοηθάει» να αποκαλύπτονται πια τόσες πολλές θλιβερές και αποτρόπαιες ιστορίες, με θύματα παιδιά. Δεν ξέρω αν το ίδιο το διαδίκτυο ευθύνεται όχι μόνο για τη μετάδοση της πληροφορίας, αλλά και για την εξάπλωση τόσον εγκλημάτων. Πάντως η αρρώστια των δραστών φαίνεται πως διαδίδεται επικίνδυνα και όλοι εμείς, η πλειοψηφία, που ζούμε και μεγαλώνουμε φυσιολογικά, που γίναμε γονείς και παππούδες, πρέπει να επαγρυπνούμε και να προστατεύουμε την παιδική αθωότητα, από το να εκτίθεται σε τέτοιους θανάσιμους κινδύνους. Όσο για τους διεστραμμένους δράστες; Ο κολασμός πρέπει να είναι απόλυτος και ακαριαίος, χωρίς καμιά ανοχή, κανένα έλεος για τα κτήνη.

Διαβάζω τα σχόλια για την εξέλιξη με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και επειδή βλέπω πως τα πικρόχολα μαχαίρια βγήκαν σωρηδόν, αντιγράφω τις απόψεις ενός διαδικτυακού φίλου (Κώστας Πρωτοσύγγελος): «Αυτοί που τον βρίζουν είναι προφανώς από τους ίδιους που μέχρι χθες το βράδυ τον αποθέωναν. Δυστυχώς έτσι είμαστε σαν λαός, εκεί που κάποιον τον αποθεώνουμε την άλλη στιγμή τον αποκαθηλώνουμε. Έτσι δεν είναι και από την ανάποδη η ….φίλαθλη συμπεριφορά μας; Βρίζουμε κάποιον μέχρι το 85’ ως παλτό και άχρηστο και μόλις …από σπόντα βάλει γκολ, γίνεται ο παικταράς μας! Ελληναράδες μου, αυτά είναι τα ιδιώματα της φυλής μας να απέχει η αποτυχία από την επιτυχία, μία τρίχα της κεφαλής μας. Ο ενθουσιασμός από την απαισιοδοξία μία τρίχα της μασχάλης μας. Γιατί απλά η λέξεις συγκροτημένη σκέψη και μακροχρόνιος προγραμματισμός μας είναι άγνωστες. Και για να έρθουμε στο προκείμενο, Ελληναράδες μου. Αν υπήρχε ένας καθαρόαιμο …. Ελληνόπουλο, λευκό κάτασπρο, από Έλληνες προγόνους μέχρι τη εποχή του Βυζαντίου και των Κατακουζηνών και έπαιζε στο NBA, δεν θα ίσχυαν τα ίδια με την συμμετοχή του στην εθνική ομάδα; Και αν τότε και εκείνος διάλεγε να τηρήσει το συμβόλαιό του που έχει στο NBA, θα ήταν ο …αράπης, ο σκύλος, ο ραντ μπλαν που μας πούλησε, που πούλησε την εθνική μας ομάδα; Ή το ριγμένο παιδί, που δεν τήρησε η ελληνική πολιτεία τα συμφωνηθέντα; (και κάτι τέτοια συμφωνηθέντα υπάρχουν και στην περίπτωση του Αντετοκούνμπο, που δεν τηρήθηκαν μέχρι τώρα από ότι φαίνεται από την ΕΟΚ).»

Και επειδή ξέρω ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι το ίνδαλμα πολλών νέων παιδιών στην Ελλάδα και όλον τον κόσμο (πρώτος fun ο ίδιος ο συνονόματος εγγονός μου) καλό είναι όλοι οι νεαροί του φίλοι να ξέρουν (και οι γονείς να τους το διαβάσουν) πως αυτό το παιδί κάποτε ζούσε στα Σεπόλια, γιος οικογένειας μεταναστών από την Νιγηρία, πάμφτωχος και τρελαμένος από τότε με το μπάσκετ. Συχνά βοηθούσε τη μητέρα του να πουλάει CD στο κέντρο της Αθήνας και με τα χρήματα που έβγαζε αγόραζε φαγητό. Αυτές ήταν οι «καλές» μέρες. Τις κακές, μπορεί να έτρωγε όλη μέρα μόνο ένα κρουασάν ή ακόμα και να περάσουν 2 προπονήσεις χωρίς να φάει τίποτα, με αποτέλεσμα να λιποθυμάει κατά την ώρα των ασκήσεων. Στην προπόνηση, λόγω των οικονομικών προβλημάτων της οικογένειας του, έπρεπε να παίζει εναλλάξ με τον Θανάση, τον αδερφό του (νυν παίκτη του Παναθηναϊκού), γιατί είχαν μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια, το οποίο άλλαζαν μεταξύ τους. Χαρακτηριστικό της άσχημης κατάστασης, το περιστατικό όταν ο προπονητής του έδωσε χρήματα μια μέρα για να πάρει ταξί και να μην γυρίσει για μία ακόμα φορά με τα πόδια από το κλειστό στου Ζωγράφου μέχρι τα Σεπόλια, γιατί έκανε πολύ κρύο. Εκείνος όμως κράτησε τα χρήματα για να πάρει κάτι να φάει. Η ομάδα του, ο Φιλαθλητικός γνωρίζοντας τις τεράστιες δυσκολίες, αρκετές φορές βοήθησε την οικογένεια Αντετοκούνμπο, ειδικά όταν από τα πολλά χρωστούμενα ενοίκια η σπιτονοικοκυρά ήθελε να τους διώξει από το σπίτι. Ο Γιάννης όμως δε μάσαγε. Ήθελε να γίνει ο καλύτερος και θα το έκανε. Όταν για διαφημιστικούς λόγους ο Kevin Durant ήρθε στην Ελλάδα, ο Γιάννης πήγε για προπόνηση και είπε στον coach του «Θα γίνω Kevin Durant» κι όταν εκείνος του απάντησε «Γίνε πρώτα Διαμαντίδης», είπε «Όχι Διαμαντίδης, Durant». Όταν για πρώτη φορά ανέβηκε από το εφηβικό, στο αντρικό του Φιλαθλητικού ως 12ος παίχτης και ένιωσε ότι ένα μεγάλο βήμα γίνεται πραγματικότητα, δε τα βρήκε εύκολα ούτε εκεί. Η ομάδα έπρεπε να ταξιδέψει με αεροπλάνο στη Θεσσαλονίκη, όμως ο Γιάννης δεν είχε χαρτιά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να μπει σε αεροπλάνο και να χάσει αυτή την ευκαιρία. Αλλά όπως είπαμε, δε μάσαγε. Με τον καιρό βελτιωνόταν συνεχώς, η φήμη του άρχισε να εξαπλώνεται στην Ελλάδα, μέχρι που έφτασε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και στο Μιλγουόκι. Οι Bucks τον τσέκαραν για παραπάνω από ένα χρόνο και έμειναν έκπληκτοι, αφού τον εξέτασαν ιατρικά και συνειδητοποίησαν ότι έχει τέτοιο κορμί και βγάζει τέτοια ενέργεια στο παρκέ, με τόσο κακές αιματολογικές εξετάσεις και ένα συκώτι διαλυμένο από την αφαγία. Όμως τον έκαναν Draft. Και τότε άλλαξαν όλα…

«Ποτέ μου δεν λογάριασα τον Τζέρυ Λιούις σαν κωμικό. Από παιδί μού έδινε μια βαριά θλίψη», σχολιάζει στο διαδίκτυο μια φίλη μου Αθηναία συνάδελφος, με αφορμή το θάνατο του μεγάλου ηθοποιού, σε ηλικία 91 χρόνων. Για να προσθέσω: «Σε μια άλλη διάσταση, το ίδιο πάθαινα και με τον Θανάση Βέγγο. Ποτέ δεν γελούσα με τις χοντράδες του, αλλά με τις γκριμάτσες του, οι οποίες όμως συχνά έβγαζαν και θλίψη.»

Για να μαθαίνουμε, ωστόσο, ο Τζέρι Λιούις (φωτο) δεν ήταν μόνο ηθοποιός του σινεμά. Όπως όλοι σχεδόν οι σπουδαίοι κωμικοί (Ρόμπιν Γουίλιαμς, Εντι Μέρφι κ.ά.) λέγεται πως ήταν τρομερά απολαυστικός στον επί σκηνής κωμικό αυτοσχεδιασμό και ακόμη διέθετε εξαιρετική φωνή στο τραγούδι. Υπήρξε επίσης και καθηγητής σκηνοθεσίας στο πανεπιστήμιο, με τους σπουδαστές του να περιλαμβάνουν (μετέπειτα) γίγαντες όπως ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο Τζορτζ Λούκας. Μια από τις δραστηριότητες, τέλος, που έκαναν επίσης πολύ γνωστό –και αγαπητό– τον Λιούις ήταν η επί 45 χρόνια διοργάνωση και παρουσίαση του τηλεμαραθωνίου υπέρ των παιδιών με μυϊκές δυστροφίες. Υπολογίζεται πως μέσα σε αυτό το διάστημα το συνολικό ποσό που συγκεντρώθηκε γι’ αυτόν τον σκοπό αγγίζει τα 2,5 δισ. δολάρια.

Κάθε μέρα να βρίσκεις λίγο χρόνο να ηρεμείς. Έστω και δέκα λεπτά. Να δεις λίγο τη ζωή χωρίς τη βιασύνη της. Γιατί «όταν υπάρχει τρικυμία, δεν μπορείς να δεις το βυθό της θάλασσας».

Σε καλό να μας βγουν (το εύχομαι από καρδιάς) οι εθιμικές υπερβολές σε σουβλάκια, μπύρες και χαλβά. Α, καθώς και το …οφθαλμόλουτρο.