ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 15-7-2017

Θα λείψω για διακοπές,

αλλιώς θα θέλω σκότωμα.

Κι άρχισα κιόλας να τις ζω,

μα, …ξύπνησα απότομα.

Δεν ήταν έκπληξη η αποτυχία των διαπραγματεύσεων στο Κραν-Μοντανά της Ελβετίας για την επίλυση του Κυπριακού, γράφει η «Καθημερινή». Η Άγκυρα χρησιμοποίησε τη διάσκεψη για να επισημοποιήσει την αμετακίνητη στάση της στο θέμα της παραμονής των στρατευμάτων κατοχής, που διατηρεί στο νησί ως εγγυήτρια δύναμη. Το ερώτημα αφορά τώρα τα επόμενα βήματά της. Υποτίθεται ότι αυτά θα αποφασιστούν σε διαβουλεύσεις υψηλού επιπέδου στην τουρκική πρωτεύουσα, αλλά και σε συνεννόηση με τους Τουρκοκυπρίους. Το πιθανότερο είναι ότι έχουν ήδη σχεδιαστεί και με δεδομένο ότι το καθεστώς Ερντογάν είναι απρόβλεπτο, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η Τουρκία αντιμετωπίζει το Κυπριακό σε νέα βάση, χωρίς διζωνική, δικοινοτική αφετηρία. Πρώτο δείγμα των διαθέσεών της αναμένεται να φανεί στην κυπριακή ΑΟΖ. Ήδη άρχιζαν οι ευθείες βολές περί «συνιδιοκτησίας» των υδρογονανθράκων, μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Σε καλό να μας να βγει η όντως απρόβλεπτη εξέλιξη.

Η Κυβέρνηση, λέει, -μετά την εκταμίευση της δόσης- σκέφτεται να κάνει μια δοκιμαστική έξοδο στις αγορές, μέχρι το τέλος του μήνα. Ε, λοιπόν; Και τι έχουμε να χάσουμε;

Ένας ολόκληρος νομός, η Μαγνησία, με τέσσερις -παρακαλώ- ομάδες στη Γ’ Εθνική (Νίκη, Ολυμπιακός, Ρήγας Φεραίος και ΓΣΑ) δέχεται αδιαμαρτύρητα μια ακόμη ομάδα – φάντασμα (την Πύδνα) από την Πιερία, που πούλησε το ΑΦΜ της στη νεοφανή ομάδα «Βόλος» ΠΣ και έρχεται να εγγραφεί στο δυναμικό της ΕΠΣΘ (Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θεσσαλίας), μόνο και μόνο γιατί τη θέλει ο Αχιλλέας Μπέος, για τους δικούς του (προφανείς;) σκοπούς. Ο ίδιος ο Δήμαρχος Βόλου, υποθέτουμε χωρίς να ρωτήσει κανέναν αρμόδιο, αποφάσισε μάλιστα να δώσει ως έδρα στην νέα ομάδα το γήπεδο της Νεάπολης, το οποίο ήδη επισκευάζεται ταχύτατα, για να προλάβει την πρεμιέρα του φετινού πρωταθλήματος. Κι όλα αυτά χωρίς να κάνει …κιχ κυρίως η αρμόδια διοίκηση της ΕΠΣΘ, χωρίς να πάρουν επίσημη θέση οι θιγόμενες τέσσερις ομάδες (που κάθονται αυτάρεσκα πάνω στις …ετοιμόρροπες δάφνες τους), όλα τα άλλα ερασιτεχνικά σωματεία, άλλοι φορείς της πόλης κτλ. και το ερώτημα είναι αμείλικτα απλό: Σε ποια περιοχή και ποια χώρα της …Μπανανίας θα γίνονταν αυτά τα απίστευτα «σουλάτσα», χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανείς ή έστω να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, για να διαφυλάξει τα συμφέροντα των Σωματείων ή του τόπου μας γενικότερα; (σ.σ.: όπως θα διαβάσατε σε άλλο ρεπορτάζ την παρούσα στήλη την πρόλαβαν τα γεγονότα, με το εξώδικο που έστειλε η Νίκη Βόλου προς την ΕΠΣΘ)

Ο ίδιος ο κ. Δήμαρχος που επιδεικτικά αδιαφορεί για την επιβίωση των ερασιτεχνικών Σωματείων του διευρυμένου Δήμου ή τον καθημερινό αγώνα αθλητικής επιβίωσης χιλιάδων αθλητών, που δίνουν γονείς και παράγοντες, από πού άραγε αντλεί την «πολυτέλεια» να σκορπάει χρήμα για έναν ξένο και παρείσακτο «μουσαφίρη», που προκύπτει από το πουθενά, κάτω από το κωμικοτραγικό επιχείρημα, ότι τάχα – δήθεν θα συνενώσει ποδοσφαιρικά την πόλη, κόντρα στις δυο ιστορικές ομάδες της Νίκης και του Ολυμπιακού, αλλά και του Βελεστίνου ή Αλμυρού, που ναι μεν εδρεύουν σε γειτονικούς Δήμους, αλλά έχουν κάθε λόγο και συμφέροντα να εμπλέκονται στην υπόθεση, πέραν του γεγονότος ότι έχουν τη δική τους σημαντική ιστορία.

Πρόσφατο παράδειγμα: Το τμήμα Κολύμβησης της Νίκης Βόλου, το περασμένο Σαββατοκύριακο, φιλοξένησε εκατοντάδες αθλητές, γονείς και συνοδούς, από περίπου 35 Συλλόγους, στα πλαίσια του πανελληνίου πρωταθλήματος κολύμβησης παμπαίδων και κορασίδων, όπου μάλιστα η τοπική ομάδα πρώτευσε. Το θέμα είναι άλλο ωστόσο: Ότι οι άλλες αθλητικές αποστολές, που ήρθαν από κάθε σημείο της χώρας, έφεραν έσοδα από τον αθλητικό τουρισμό του γεγονότος, απ’ το οποίο ναι μεν είχαν έσοδα στην περιοχή μας, οι επαγγελματίες της στέγασης, σίτισης και διασκέδασης, αλλά έσοδα είχε ακόμη και ο ίδιος ο Δήμος (π.χ. ανταποδοτικά τέλη κτλ.). Πλην όμως μονίμως, τα τμήματα αυτά δεν έχουν ούτε ένα ευρώ επιχορήγηση, μια βοήθεια από το επίσημο κράτος και τις αθλητικές Ομοσπονδίες, ούτε βέβαια και από το Δήμο, που επικαλείται ότι τα ταμεία του …χειμάζονται. Τα χρήματα, όμως, για να ετοιμαστεί το γήπεδο στη συνοικία της Νεάπολης βρέθηκαν στο πιτς – φιτίλι. Από πού κι ως πού;

Ήταν όντως σαν «όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» η νέα θεατρική παράσταση των Κεραμιδόγατων στο Κουρί. Με το εφηβικό τμήμα της Ομάδας να σηκώνει πολλούς βασικούς ρόλους και να τους αναδεικνύει μοναδικά, οι φιλόδοξοι ηθοποιοί μας χάρισαν άφθονο γέλιο, σε μια παράσταση, που με λίγα μέσα προσπάθησε και πέτυχε να μας πείσει, ότι …γύρωθε υπάρχει πλούσιο ταλέντο και πολύ μεράκι, από την κ. Σταυροθεόδωρου, αλλά και όλους τους άλλους συντελεστές. Μπράβο τους…

Στα ίδια ποιοτικά και ταλαντούχα χνάρια βαδίζει ανέκαθεν επίσης η μουσική και το τραγούδι, στην περιοχή μας. Η πρώτη εμφάνιση της Σωτηρίας Βλαχονάτσιου, για παράδειγμα, κόρης των φίλων μου Κώστα και Ευγενίας, με ενθουσίασε και -εξ όσων μπορώ να κρίνω- η φωνή της θα φέρει πολλές διακρίσεις στην ίδια και στον Αλμυρό. Οι «Λαϊκοί και όχι μόνο», που ενέταξαν τη Σωτηρία στην παρέα τους, έχει αποδείξει πλέον ότι είναι εγγύηση για τέτοιες ποιοτικές μουσικές βραδιές.

Όλοι ξέρετε το μεγάλο ξενοδοχείο «Τιτάνια», επί της οδού Πανεπιστημίου, κοντά στην Ομόνοια. Ε, λοιπόν ο ιδιοκτήτης του, 70χρονος γνωστός επιχειρηματίας Κων/νος Μαλάμος, που πρόσφατα απεβίωσε, φρόντισε να το κληροδοτήσει στο «Χαμόγελο του παιδιού», το γνωστό ίδρυμα που φιλοξενεί, σιτίζει και σπουδάζει απροστάτευτα παιδιά και είναι γνωστό ότι αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα για την απρόσκοπτη λειτουργία του, στα χρόνια της κρίσης. Ο Μαλάμος, που δεν έχει ο ίδιος παιδιά, αφήνει στα ορφανά του «Χαμόγελου» αυτήν την αμύθητη περιουσία, προκειμένου από τα μελλοντικά έσοδα του μεγάλου ξενοδοχείου να αντιμετωπίζονται οι οικονομικές δυσκολίες του ιδρύματος. Τι να πει κανείς; Μόνο συγκίνηση για τη γενναιοδωρία του μεταστάντα…

«Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε σεβασμό.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυτοπεποίθηση.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε απλότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα «υγιή εγωισμό». Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι αυταγάπη.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε μετριοφροσύνη.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου όλα συμβαίνουν. Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω ικανοποίηση.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα σοφία της καρδιάς.

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες. Σήμερα ξέρω ότι αυτό είναι η ζωή!» (Τσάρλι Τσάπλιν).

Τι σόι Ιούλιος θα ήταν, αν δεν μας θύμιζε, κάθε λίγο και λιγάκι, τα 40άρια των θερμοκρασιών του… Αλλά εμείς όμως;;; Με μόνιμο …αντιηλιακό μας τη …γκρίνια, όλα τα αντέχουμε, όλα τα ξεπερνάμε, τελικά.

Η σιγουριά είναι σιωπηλή. Οι ανασφάλειες φωνάζουν.