ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 3-6-2017

Το καλοκαίρι περπατά

στα πρώτα βήματά του

κι ο Μάης πήγε να πνιγεί

μέσ’ τα πολλά νερά του.

Με δυο σημαντικά γεγονότα κυρίως, να σημαδεύουν την Ελληνική επικαιρότητα, μας αποχαιρέτησε ο βροχερός φετινός Μάιος. Το ένα ήταν η τρομοκρατική ενέργεια σε βάρος του τέως πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου και το άλλο ο θάνατος του 99χρονου επίσης τέως πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Και τα δυο δημόσια πρόσωπα, για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού συνδέθηκαν (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) με την οικονομική περιπέτεια και τη φτωχοποίηση της χώρας και των Ελλήνων. Ποικίλες λοιπόν ήταν οι αντιδράσεις στις εφημερίδες, στους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, αλλά και στις αναρτήσεις του ίντερνετ, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και σπεύδω να τονίσω, ότι προσωπικά με παρηγορεί κάπως ότι ήταν μόνο η μειοψηφία και όχι οι περισσότεροι-ες, που αντέδρασαν με την υστερία της υπερβολής, την αναλγησία της κατάρας, την τυφλή κομματική εμπάθεια, αλλά και σχόλια, τα οποία βουτήχτηκαν όχι μόνο στο θυμό ή την ένταση της διαφωνίας, αλλά και στο δηλητήριο της απανθρωπιάς. Μιας απανθρωπιάς, που εγγίζει τα όρια της …παλιανθρωπιάς. Πώς αλλιώς να δείξει έστω και την παραμικρή ανοχή κάποιος, κάθε φυσιολογικός και πολιτισμένος άνθρωπος, όταν έρχεται αντιμέτωπος με «λογικές» που προάγουν πράξεις τυφλής βίας ή -στην περίπτωση Μητσοτάκη- ασεβούν μπροστά σ’ ένα νεκρό, που σημάδεψε με τις πράξεις του κρίσιμες στιγμές του δημόσιου βίου και της πρόσφατης πολιτικής Ιστορίας;

Και ναι μεν οι κάθε λογής τυμβωρύχοι (..επίδοξοι οι πέριξ του Παπαδήμου), ακόμη και ορισμένοι επαγγελματίες της ενημέρωσης, ήταν -όπως προανέφερα- ευτυχώς μια μικρή μειοψηφία. Ωστόσο, ως μνησίκακοι και φανατικοί, κάποιοι και επικίνδυνα αμόρφωτοι, άφησαν το αποτρόπαιο στίγμα τους στο κοινωνικό και πολιτικό μας γίγνεσθαι, προκαλώντας τον πολιτισμό μας και το δημοκρατικό μας συναίσθημα, το οποίο οφείλει να δείχνει μηδενική ανοχή μπροστά στη βία και σεβασμό στους νεκρούς, ειδικότερα σ’ εκείνους που -έτσι ή αλλιώς- θα κριθούν από την Ιστορία.

Οι λογικοί και δημοκρατικοί πολίτες αυτού του τόπου οφείλουν να υψώσουν ένα τείχος απέναντι στο ανεξέλεγκτο μίσος και στη χρήση βίας. Και τα δύο, το μίσος και η βία, κυριαρχούν στο δημόσιο βίο, γράφει σε κύριο άρθρο της η «Καθημερινή». «Η δολοφονική επίθεση εναντίον του πρώην πρωθυπουργού της χώρας ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Μια νέα γενιά τρομοκρατών δημιουργείται μέσα και έξω από τις φυλακές. Κλιμακώνει τη δράση της, συνεργάζεται με το οργανωμένο έγκλημα και στρατολογεί απελπισμένα παιδιά προσφύγων. Οργανωμένες ομάδες εισβάλλουν σε κρατικά κτίρια χωρίς συνέπειες και πολλαπλασιάζουν τα μέλη τους με ραγδαίο ρυθμό. Τα πανεπιστήμιά μας έχουν μετατραπεί σε ανεξέλεγκτα κέντρα χούλιγκαν, οι οποίοι καταστρέφουν και βιαιοπραγούν χωρίς καμία επίπτωση. Ξένοι έρχονται για «επαναστατικό τουρισμό» στην Ελλάδα. Το κράτος και οι κυβερνώντες αδιαφορούν. Η βία έχει γίνει κομμάτι της ρουτίνας μας. Όσοι γνωρίζουν τι εκκολάπτεται, ανησυχούν βαθύτατα γιατί αντιλαμβάνονται πόσο σημαντική μπορεί να είναι η ζημιά για τα συμφέροντα της χώρας. Τη βία τροφοδοτεί, όμως, το μίσος που καλλιεργείται συστηματικά από ορισμένους πολιτικούς, μέσα ενημέρωσης και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εχουμε όλοι ευθύνη για να μπει ένα τέλος σε αυτή την αρρώστια. Ο πρωθυπουργός οφείλει να «μαζέψει» τους υπουργούς και άλλους οι οποίοι χρησιμοποιούν σε κάθε ευκαιρία και απροκάλυπτα τη γλώσσα του μίσους. Φτάνει πια η απροσχημάτιστη χρήση διχαστικού λόγου! Ούτε είναι ο χουλιγκανισμός από την άλλη πλευρά απάντηση. Το μίσος που ξεχείλισε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά τη δολοφονική απόπειρα κατά του κ. Παπαδήμου, είναι δείγμα βαθιάς παρακμής και κρίσης. Οι εγκληματικές κραυγές περί «χούντας» ή «Κουίσλινγκ» έφεραν ψήφους και τηλεθέαση, καθώς γοήτευσαν μια απελπισμένη, φτωχοποιημένη κοινωνία. Έδωσαν, όμως, και σε άρρωστα μυαλά τη δικαιολογία που έψαχναν για να απελευθερωθούν είτε με πράξεις βίας είτε με καλέσματα μίσους στο facebook και αλλού. Καιρός να υπάρξει μηδενική ανοχή στη βία και στα απροκάλυπτα κηρύγματα του μίσους. Τώρα, πριν να είναι αργά.» Και το «αργά», συμπληρώνω, μας αγκαλιάζει (θανάσιμα) και μας αφορά όλους…

Δεκαπέντε νέες επενδυτικές πρωτοβουλίες για τη δημιουργία, επέκταση και εκσυγχρονισμό ξενοδοχείων -σε δημοφιλείς προορισμούς της χώρας- βρίσκονται σε εξέλιξη από επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον χώρο του τουρισμού. Οι όμιλοι που θα υλοποιήσουν τις συγκεκριμένες επενδύσεις έχουν ήδη λάβει μια σειρά αδειοδοτήσεων από τις τοπικές Αρχές. Κι επειδή ονοματίζονται οι ενδιαφερόμενοι και οι θέσεις ή το είδος της κάθε επένδυσης, ψάχναμε πάλι -πλην ματαίως- μήπως διαβάσουμε κάποια ευχάριστη είδηση, για τη γνωστή τουριστική επένδυση στις Νηές, που «βάλτωσε» από χρόνια με το ίδιο το Ελληνικό κράτος να μην αποφασίζει για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της επίμαχης έκτασης.

Στην ύλη της πέμπτης τάξης του Δημοτικού θα συμπιεστεί η Ελληνική Ιστορία 3.500 ετών !!! Αυτή είναι πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, που εύλογα έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Εκπαιδευτικοί και γονείς μιλούν για επιπολαιότητα, που θα υπονομεύσει το μορφωτικό επίπεδο των παιδιών. Προφανώς η επιτροπή που όρισε το Υπουργείο παιδείας θεωρεί τους μαθητές της Ε’ Δημοτικού, το λιγότερο παιδιά – θαύματα. Πιστεύουν πως είναι εφικτό, μέσα σε μια εκπαιδευτική χρονιά, οι μαθητές να αφομοιώσουν πάνω από 3 χιλιετίες ιστορίας, από τη Γεωμετρική περίοδο το 1.050 π.Χ. μέχρι την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής πολιτικής ζητά να αντικατασταθεί η Αρχαία Ελληνική ιστορία της Δ’ δημοτικού από την Οικογενειακή Τοπική Ιστορία. Αποφάσισαν λοιπόν την υπάρχουσα ύλη της Δ’ Δημοτικού να τη συμπιέσουν στην ιστορία της Ε’ Δημοτικού. Ιδιαίτερα προβληματισμένοι είναι και οι γονείς, οι οποίοι θεωρούν πως με ένα τόσο μεγάλο όγκο ύλης τα παιδιά τους θα διδαχτούν επιφανειακά και ελλιπώς το βασικότερο κορμό της Ελληνικής Ιστορίας. Παρήγορο είναι πάντως, ότι -σύμφωνα με πληροφορίες και μετά τις αντιδράσεις- τα μέλη της αρμόδιας Επιτροπής ψάχνουν τρόπο ώστε να αποσυμφορηθεί η ύλη της Ε’ Δημοτικού.

Με 1453 …φορτηγά σε παρέλαση (που εργάζονται στις χωματουργικές εργασίες για την κατασκευή του νέου αεροδρομίου της Πόλης, όπως βλέπετε στη φωτογραφία) γιόρτασαν οι Τούρκοι τη φετινή επέτειο της άλωσης. Και παρακάμπτοντας το …μπουνταλάδικο εύρημα των εμπνευστών της παρέλασης, αξίζει να θυμηθούμε ένα  άρθρο, που δημοσιεύτηκε παλαιότερα (το 2009) στην έγκυρη εφημερίδα Sabah, από τον Engin Ardic, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία, όπου στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου: «Πέρασαν 556 χρόνια  και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να ήταν χθες; Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, µ΄ αυτές τις γιορτές που κάνετε, διακηρύσσετε σε όλο τον κόσµο ότι: «αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά µας, ήρθαµε εκ των υστέρων και τα πήραμε µε τη βία». Γιά ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη µνήµη µια υπόθεση έξι αιώνων; Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια µέρα θα δοθεί πίσω; Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε µερικοί ηλίθιοί της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατοµµύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 17 εκατοµµυρίων, και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν. Κι οι δικοί µας που γιορτάζουν την Άλωση είναι µια χούφτα φανατικοί, µόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα. Ρε σεις, αν µας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις µέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό µας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς; Αντί να περηφανευόμαστε µε τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε µε αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή µε τη βία κατακτημένη… Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=µανά, dolu=γεµάτη) αλλά προέρχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή. Ακόμα και η ονομασία της Ισταµπούλ δεν είναι όπως µας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάµ», τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν». Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση, τέλος η νοµαδική ζωή και γι’ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε – πέντε τα διαµερίσµατα. Κανείς δεν μπορεί να µας κουνήσει, ηρεμήστε πια… Οι χωριάτες µας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη, χωρίς όμως πολλές φανφάρες».

«Κόμμα είναι ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και να ορθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό έναν αρχηγόν, οιονδήποτε, ζητούσι ν’ αναβιβάσωσι αυτόν, δια παντός μέσου, εις την έδραν του πρωθυπουργού, ίνα παράσχει αυτοίς τα μέσα να ζώσιν χωρίς να σκάπτωσιν.» (Εμμανουήλ Ροΐδης).

Πρέπει να υποχωρείς, αν θέλεις να προχωρήσεις.

Πρέπει να μάθεις να ακούς, αν θέλεις να σε υπολογίζουν.

Πρέπει να μάθεις να πεινάς, αν θέλεις να απολαμβάνεις.

Πρέπει να πονάς, αν θέλεις να γιατρευτείς.

Πρέπει να μάθεις να χάνεις, αν θέλεις να νικάς.

Πρέπει να μπορείς να κλαις, αν θέλεις να παρηγορήσεις.

Πρέπει να αγαπάς αληθινά, αν θέλεις να αγαπηθείς το ίδιο…!!

Ενός σκληρού χειμώνα μια …μπασταρδεμένη άνοιξη έπεται. Άντε να δούμε τι εκπλήξεις κρύβει τώρα και το καλοκαίρι.

Για να κερδίσεις μια γυναίκα, θέλει κόπο. Για να την κρατήσεις, προσοχή. Για να τη χάσεις, αδιαφορία.

Το κακό με τους ρουφιάνους είναι ότι δεν λένε αυτά που ξέρουν, αλλά αυτά που φαντάζονται.

Να ευχηθώ σε όλους καλό τριήμερο (χωρίς βροχή, Θεούλη μου, παρακαλώ) και στους συναδέλφους δημοσιογράφους, να τους φωτίζει ο προστάτης Άγιος τους, το Άγιο Πνεύμα. Χρόνια μας πολλά…