ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 22/9/2013

Υπάρχει ένας υφέρπων ψίθυρος, ότι κάτι καλό αναμένεται να συμβεί, για τη χώρα και τους Έλληνες, περί το τέλος του τρέχοντα μήνα.

ΚΑΙ να το δούμε και να το πιστέψουμε….

Βαραίνει πολύ το κλίμα, μετά την πολιτική δολοφονία στην Αμφιάλη και -γενικότερα- αυτές οι αψιμαχίες και οι κλωτσοπατινάδες ανάμεσα σε οπαδούς των δυο πολιτικών άκρων, κάθε λίγο και λιγάκι, τίποτε καλό δεν προοιωνίζουν. Με σπασμένα τα νεύρα όλων και εξαντλημένες τις αντοχές της Ελληνικής κοινωνίας, με ολέθριες κομματικές σκοπιμότητες να κάνουν σουλάτσο και να παίζουν επικίνδυνα με τη φωτιά, δεν θέλει πολύ για να λαμπαδιάσει ο τόπος και να ξυπνήσουν τα εμφυλιοπολεμικά φαντάσματα του παρελθόντος. Ψυχραιμία χρειάζεται, απομόνωση των άκρων και …αλάργα.

Νέους, καταξιωμένους και αποδεσμευμένους από κομματικούς μηχανισμούς, θα στηρίξουν -στην πλειοψηφία τους- οι πολίτες στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές του προσεχούς Μαΐου. Αυτό προκύπτει τουλάχιστον από τα ευρήματα της μεγάλης, πανελλαδικής έρευνας που δημοσιεύει το «Βήμα της Κυριακής».

Φυσικά και δεν περιμέναμε την παραπάνω έρευνα, για να συμφωνήσουμε απολύτως. Έχουμε τα δικά μας συμπεράσματα, όταν αφουγκραζόμαστε την τοπική κοινωνία, η οποία ανάλογα συζητάει, εκφράζεται και ήδη προεπιλέγει.

Όπως όλα δείχνουν, δίκαια ή άδικα, οι Δημοτικές εκλογές θα είναι η αρχή του ξηλώματος ενός πολιτικού συστήματος, που στη συνείδηση του κόσμου -εν πολλοίς- έχει σαπίσει και έχει αποτύχει παταγωδώς. Για παράδειγμα, μόνο τυχαίο δεν είναι, ότι οι ΟΤΑ κατέχουν μια από τις πρώτες θέσεις στη μαύρη βίβλο της διαφθοράς και αυτή η διαπίστωση δεν διαφεύγει της προσοχής κανενός.

Αν δε η Κυβέρνηση τολμήσει τελικά να αλλάξει άρδην τον εκλογικό Νόμο στις Αυτοδιοικητικές εκλογές, ακόμη και μετά από το επαπειλούμενο «πελατειακό» κόψε – ράψε, είναι βέβαιο πως ο πολύς κόσμος θα ψηφίσει συμπολίτες του ικανούς, άφθαρτους και καταξιωμένους. Αντίθετα, οι «εκλεκτοί» που κουβαλάνε πίσω τους μεγάλα συγγενολόγια και πολλές κουμπαριές, όλοι εκείνοι που -εξ’ αυτού- εκλέγονται και ξαναεκλέγονται χωρίς να έχουν παρουσιάσει την παραμικρή δράση και έργο, θα φάνε γερή …κατραπακιά απ’ την κάλπη, γιατί ο ανταγωνισμός θα είναι μεγάλος και η επιλογή του πολίτη πιο καθαρή, πιο αξιοκρατική και -τελικά- πιο δίκαιη.

«Αποκλείεις, δηλαδή, να ξαναδούμε το ίδιο έργο;», θα με ρωτήσουν κάποιοι. Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως ναι. Αλλά, όπως και να’ χει το πράγμα, ο μέσος πολίτης έχει ξυπνήσει, έχει βογκήξει πολύ μέσα στην κρίση και την υποτίμηση της ζωής και της προσωπικότητάς του και αν του δοθεί η ευκαιρία πολλαπλών παραταξιακών επιλογών, έστω ένα από τους τρεις σταυρούς που δικαιούται, θα τον βάλει σε κάποιον άξιο, στον οποίο πιστεύει κι ελπίζει.

Εξ ίσου σημαντικό θα αποδειχθεί και το χωριστό ψηφοδέλτιο για τους Δημάρχους. Εκεί κάθε υποψήφιος θα εκτεθεί στην κρίση των συμπολιτών του, μόνος και αυθύπαρκτος, χωρίς να εξαρτά την εκλογή του από τη δύναμη και το βάρος του ψηφοδελτίου του, των υποψήφιων συνεργατών του. Σκεφτείτε μόνον, ότι δεν θα χρειαστεί να «ματώσει» για να συμπήξει αξιόμαχο και μακροσκελές ψηφοδέλτιο, κάνοντας τις γνωστές «εκπτώσεις» στην ποιότητά του και υποκύπτοντας στην οικογενειοκρατική «λογική» ή της κουμπαριάς, που περιγράψαμε παραπάνω ή ακόμη – ακόμη και της εξαγοράς κάποιων ψήφων, που περιστασιακά (δυστυχώς) συμβαίνει. Ο ρόλος του στην κατάρτιση του ψηφοδελτίου θα είναι πιο επιτελικός, πιο στρατηγικός, λιγότερο πελατειακός και …χωροταξικός ίσως.

Κι αυτό το επιτελικό «σκάκι», μην αμφιβάλλετε ότι θέλει ανθρώπους με μυαλό, ικανότητες και γνώσεις κι όχι μόνο κραυγές και συνθήματα ή τα γνωστά φιλικά χαϊδέματα στις πλάτες και κεράσματα στα …τσιπουράδικα.

Επίσης, συμπερασματικά θα πρέπει να τονίσουμε, ότι αυτή η τολμηρή αλλαγή στον εκλογικό νόμο -είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι- θ’ αφήσει περισσότερο χώρο στο ήθος, μέγεθος που συνήθως λείπει από την πολιτική μας ζωή και τη συμπεριφορά αρκετών πολιτικών μας.

«Είναι καταφανές ότι ο λαός αυτής της χώρας έδειξε μεγάλη αντοχή, στα όσα έφερε στην Ελλάδα η τρέχουσα διευρωπαϊκή οικονομική κρίση», τονίζει σε άρθρο του στο «Βήμα» ο Σταύρος Ψυχάρης.

«Έδειξαν οι Έλληνες αντοχή και υπομονή απροσδόκητη. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι θα είχαμε περίπου 400.000 οικογένειες με όλα τα μέλη τους σε κατάσταση ανεργίας; Ποιος το περίμενε ότι έστω την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι όλοι σχεδόν οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων και καταστημάτων θα έριχναν τα ενοίκια στο μισό και λιγότερο από ό,τι ίσχυε προ της κρίσης; Ποιος φανταζόταν συνδικαλιστές να συζητούν με τους εργοδότες, όχι ΑΝ αλλά ΠΟΣΟ θα μειωθούν μισθοί και ημερομίσθια; Ποιος πίστευε ότι οι μειώσεις όλων των συντάξεων θα ήταν συνεχείς και αλλεπάλληλες; Και για να συμπληρωθεί και από την άλλη πλευρά η εικόνα, σημειώστε ότι μια από τις πλουσιότερες γυναίκες της Αθήνας έχασε ξαφνικά 60 εκατομμύρια ευρώ – τόση ήταν η αξία των μετοχών μεγάλης τράπεζας που της είχε αφήσει ο πατέρας της πριν από τέσσερις δεκαετίες. Προφανώς η μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην ιστορία της χώρας έγινε στωικά δεκτή από τον Λαό, αλλά όλα έχουν ένα όριο. Ετσι δεν αποκλείεται λ.χ. να μεταβάλει η κυβέρνηση συνεργασίας όχι την πολιτική της πορεία αλλά τους χειρισμούς και τις αντιδράσεις της στα αυξανόμενα κρούσματα αλαζονείας της τρόικας. Βέβαια μια τέτοια αλλαγή σκηνικού θα έφερνε επί σκηνής ολόκληρο τον «θίασο»… Είναι εύκολο το πολιτεύεσθαι με τους βαρβάρους να έρχονται. Αν δεν έλθουν; Ο θίασος θα μείνει επί σκηνής και άλαλος θα περιμένει τον από μηχανής θεό που δεν έρχεται. Οι θεατές πληρώνουν βαρύ τίμημα για να δουν κάτι καινούργιο, το πρώτο φως στο βάθος του τούνελ. Ήλθε η ώρα να ακούσουμε προτάσεις και όχι κραυγές.»

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης, στην «Καθημερινή»: «Αν ο κ. Αλέξης Τσίπρας θέλει να γίνει πρωθυπουργός, για να καταργήσει το Μνημόνιο, τζάμπα παιδεύεται. Το Μνημόνιο, μετά τον Μάιο του 2014 δεν θα υπάρχει, με καμιά κυβέρνηση. Τότε θα δοθεί η τελευταία δόση των δανεικών, από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους και το ΔΝΤ, οπότε αντίο τρόικα, αντίο άγχος των ελέγχων κι αντίο δόσεις. Η Ελλάδα θα έχει πολλές υποχρεώσεις, αλλά θα συνεχίσει να έχει τη δυνατότητα να βγει στις αγορές. Να σημειώσουμε ότι και σήμερα ουδείς την εμποδίζει να βγάλει ομόλογα, απλώς κανείς δεν τα αγοράζει με επιτόκιο κάτω του 10%, κάτι που τα κάνει ασύμφορα για τη χώρα. ….Βεβαίως στην Ελλάδα είμαστε χουβαρντάδες με το δημόσιο χρήμα, γιατί ξέρουμε ότι είναι των άλλων. Τα παιδιά μας θα πληρώσουν και τη διαφορά των περίπου 2,25 δισ. στα δεκαετή ομόλογα (μεταξύ αγορών και τρόικας), κι όπως απέδειξε η περασμένη δεκαετία του άκρατου δανεισμού, το τελευταίο πράγμα που μας απασχολεί είναι το βάρος που αφήνουμε στη νέα γενιά. Ας είναι όμως! Αφού η νέα γενιά αφιονίζεται και αγωνίζεται για τα «κεκτημένα» της προηγούμενης, θα πληρώσει. Κι ας μην τα φάγαμε μαζί. …Το μόνο οικονομικά ορθολογικό με την έξοδο του χρόνου στις αγορές είναι «η εξάλειψη της «τεχνητής» διαίρεσης στην πολιτική ζωή», που αναφέρει σε άρθρο του ο πρώην υπουργός Σαχινίδης. Με άλλα λόγια εύχεται -κι ευχόμαστε όλοι- ότι μόλις θα πάψει να υπάρχει Μνημόνιο, θα καταλαγιάσουν τα αντιμνημονιακά πάθη και θα στρωθούν οι πολιτικές δυνάμεις να βοηθήσουν στη δημιουργία μιας παραγωγικής οικονομίας. Αμήν, αλλά τα πρόδρομα φαινόμενα δεν είναι καλά: τα κόμματα μέχρι στιγμής το μόνο που υπόσχονται είναι μια καταναλωτική κοινωνία, βασισμένη σε δανεικά. Σαν αυτή που χρεοκόπησε…»

Ίσως χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια ακόμη, για να αποκτήσουμε γνήσια οικολογική συνείδηση και να μάθουμε να σεβόμαστε το γείτονα και το συνάνθρωπό μας, να προστατεύουμε με συνέπεια το περιβάλλον, μέσα στο οποίο κινούμαστε και ζούμε. Προς το παρόν, όμως, είναι αρκετοί εκείνοι που ξεφορτώνονται τα σκουπίδια τους, όπου τους βολεύει, σε ποτάμια και ρέματα, στο ύπαιθρο γενικότερα, «ιδρύοντας» επιπόλαια νέες …χωματερές ή αθροίζοντας την ..ανδραγαθία τους σε ήδη υπάρχουσες, δημιουργημένες από άλλους ασυνείδητους. Και ο πραγματικός «πανικός» συμβαίνει με τα ογκώδη άχρηστα αντικείμενα, όπως έπιπλα και σκεύη, στρώματα και παπλώματα κ.ο.κ. Το ξαναλέμε: Αν ποτέ ο Δήμος ή Αστυνομία έπιανε επ’ αυτοφώρω έναν απ’ αυτούς τους «εξυπνάκηδες» και τον έβαζε να πληρώσει ακριβά την παρανομία του, ίσως το κακό να ήταν σήμερα πιο περιορισμένο.

Από τη δεύτερη μέρα της απεργίας άρχισαν εμφανώς να μειώνονται τα ποσοστά των απεργούντων καθηγητών, τουλάχιστον στα σχολεία της περιοχής μας. «Καλός είναι ο αγώνας, αλλά να μη χάσουμε και το μεροκάματο», ίσως να σκέφτηκαν αρκετοί.

Τσεκουράτα τα «χώνει» η «Καθημερινή», σε κύριο άρθρο της, στους μεγαλο-επιχειρηματίες της χώρας μας, τονίζοντας ότι: «Την ώρα που ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση δίνουν μια σκληρή μάχη για την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων στην Ελλάδα, υπάρχουν μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις οι οποίες φεύγουν από τη χώρα μας. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι είναι εύκολο να λειτουργεί μια επιχείρηση στην Ελλάδα σήμερα. Τώρα, όμως, που έχει περάσει ουσιαστικά ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ και η οικονομία δείχνει σημάδια σταθεροποίησης, η αποχώρηση ελληνικών εταιρειών αποτελεί καίριο πλήγμα στην προσπάθεια ανάκαμψης. Η ελληνική επιχειρηματική τάξη, η οποία βολεύτηκε με το κρατικοδίαιτο μοντέλο της οικονομίας, θα έπρεπε να επιδείξει μεγαλύτερες αντοχές, πιο σοβαρό όραμα και περισσότερο πατριωτισμό αυτές τις δύσκολες ώρες.»

Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες μοιάζει το τελικό σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Οικονομικών, για την παρθενική φορολόγηση των αγροτεμαχίων. Φορολογούνται από την επόμενη χρονιά, ανάλογα με το εμβαδόν, τη θέση, την απόστασή τους από τη θάλασσα, αν εφάπτονται με κάποιο δρόμο, αν έχουν μέσα τους κάποιο κτίσμα κ.ο.κ. Λογικά, κι αν ψηφιστεί το σχέδιο ως έχει, ο αγρότης -προκειμένου να ελέγξει και να επαληθεύσει πόσο φορολογείται- θα πρέπει να έχει δίπλα του ένα καλό λογιστή κι έναν καλό …μαθηματικό, για να λύσει τις απαραίτητες …εξισώσεις.

Καλή σοδειά φέτος στο βαμβάκι, καλή και στ’ αμπέλια, ενώ η προκαταβολή της ενιαίας ενίσχυσης θα ρεύσει μέσα Οκτωβρίου. Ε, λοιπόν, νομίζω ότι δικαιολογούνται τα χαμόγελα στους -συνήθως γκρινιάρηδες- αγρότες μας. Όχι, βέβαια, ότι έτσι λύνονται τα πολλά τους προβλήματα, αλλά πάντοτε μια καλή σοδειά μετράει και δίνει κάποιες «ανάσες» στο εξοδολόγιο μιας αγροτικής οικογένειας.

Μας έχουν πρήξει οι λεκανομάντες και οι «μετεωρολόγοι» των καφενείων, για το βαρύ χειμώνα που -τάχα;- θα έχουμε φέτος. Μην ματαιοπονείτε, γιατί δεν τρομοκρατούμαστε. Έχουμε αποδείξει, ότι αντέχουμε. Κι αν επαληθευτείτε, θα το παλέψουμε κι αυτό. Νικηφόρα…

Άλλωστε ο φετινός χειμώνας θα έχει καλό ντόπιο κρασί και καλό ντόπιο προεκλογικό μασλάτι. Άρα, εύκολα θα …τσουλήσει.