Δεξιός αντιεξουσιαστής;

…Και εγένετο εν μέσω κρίσης ο δεξιός αντιεξουσιαστής…

Σχήμα οξύμωρο; Μήπως και τι δεν είναι σε μια εποχή που τα μέτρα της τρόικας εξελίσσονται άλλη μια φορά …”Εχθρών δώρα έστιν άδωρα“, (δώρα – άδωρα), σε μια εποχή που οι πολιτικοί μας της αντιπολίτευσης χαρακτηρίζονται από το… “Σπεύδε βραδέως“, ενώ οι μεταρρυθμίσεις “Πάνε αργά γιατί βιάζονται“, οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι «ζωντανοί νεκροί» και οι δημόσιοι υπάλληλοι «ζουν με τον θάνατο» της βολεμένης επαγγελματικής ζωής, σε μια Ελλάδα αιωνίως «ελεύθερη – πολιορκημένη»;

Ο κονσερβατισμός, η διατήρηση δηλαδή του υφιστάμενου πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου, «δεν προβλέπεται» στα σχέδια των «συμμάχων» για τη διάσωσή μας. Αυτά τα σχέδια, για τα οποία η δεξιά παράταξη έβαλε τα χεράκια της και έβγαλε τα ματάκια της, αλλά και των …Ελλήνων.

Για να είμαστε δίκαιοι… Καμιάς παράταξης δεν κάνανε τη χάρη να επιτρέψουν τα κεκτημένα, τα διεκδικούμενα ή τα εκπεφρασμένα. Οι αλλαγές που επιβάλλονται από τους δανειστές δεν είναι μόνο οριζόντιες ή κάθετες, είναι και διαγώνιες και βρέθηκαν πολίτες και πολιτικές παρατάξεις (τυχαία;) σε διασταυρούμενα πυρά.

Η αστική δημοκρατία και πρόνοια, που η νεοφιλελεύθερη δεξιά πολιτική εξέφραζε, καταπατάται με τις ευλογίες της τελευταίας κυβέρνησης. Και τι θα κάνουν όλες αυτές οι εν ζωή δεξιές και δεξιίζουσες γενεές που την στήριξαν, ήλπιζαν, ψήφιζαν; Το μπόλιασμα του νεοφιλελευθερισμού δεν λέει να ξεκολλήσει από πάνω τους, αλλά και η απώλεια των κεκτημένων, οι τεμενάδες στην εξουσία και στους αρχηγούς κούρασαν το λαό. Που θα βρει ο δεξιός εκφραστή ή αποκούμπι στις επερχόμενες (;) εκλογές;

Μήπως τα ίδια δεν έπαθαν οι σοσιαλδημοκράτες μέσα από την τροϊκανή ελληνική κυβέρνηση; Αγανακτισμένοι και άστεγοι αισθάνονται οι ψηφοφόροι πολλών κομμάτων της Βουλής. Ασχολούμαι με τους δεξιούς, γιατί τους αναγκάζει η κρίση και η αγανάκτηση -συγκριτικά με τους ψηφοφόρους των υπόλοιπων κομμάτων- να ακολουθήσουν αλλαγές και πολιτικές εκ διαμέτρου αντίθετες, μ’ αυτές που η παράταξη κάποτε ενέπνεε ή κατά καιρούς επέβαλε.

Κάποιοι ανοίγουν τις αγκάλες τους, ελπίζοντας στα ψηφαλάκια των αγανακτισμένων… Είναι ικανοί να τους εκφράσουν; Μπορούν να το επιτύχουν μέσα από το παρόν πολιτικό σύστημα και το παρόν Σύνταγμα; Θα βάλουμε -οι πολίτες- στην καθημερινότητά μας τη διεκδίκηση ανθρωποκεντρικού κράτους και συλλογικής εργασίας για μια νέα κοινωνία;

Όσο για τους στοργικούς πατερούληδες των αγανακτισμένων, πρέπει να κάνουν εσωτερικές, ουσιαστικές, ριζικές αλλαγές, γιατί θα τους βρει και ‘κείνους το οξύμωρο της επικαιρότητας και θα μείνουν στο “Χαίρε νύμφη ανύμφευτε“. Ούτε αρραβώνα δεν θα προλάβουν.

Πολιτικολογώ; Καιρός ήτανε…

Τσιντσίνη Βιβή