Στο παραπέντε, Παναγία μου και Χριστέ μου!

γράφει η Βιβή Τσιντσίνη

Άνοιξα το πορτοφόλι μου, να βγάλω την ταυτότητά μου, χωρίς πρόθεση αγορών, αφού με …αποδείξεις δεν πληρώνεις τίποτε. Συνειδητοποίησα ότι, αν οι αποδείξεις ήταν χρήματα, θα ήμουν πλούσια και πήρα μια παράλογη και διαστροφική ικανοποίηση.

Τουλάχιστον σκέφτηκα, ακόμα μπορώ και πληρώνω. Ανήκω στη νέα μεσαία τάξη, που αποδείξεις έχει, αλλά λεφτά δεν έχει. Τραβώντας λοιπόν έξω την ταυτότητά μου, ένα ξεχασμένο διπλωμένο πεντάευρο ενεφανίσθη ως ακτίνα φωτός σε «υπόγειο δίχως θέα».

Συγκινημένη, αναφώνησα «στο παραπέντε άφραγκη». Έπεσα στο μονοθέσιο, βυθίστηκα, λες και απομονωνόμουν στην ησυχία του «πάτου» του πορτοφολιού και σκεπτόμενη τους απόπατους και το απύθμενο χρέος της χώρας μας, ξέσπασα σε μια από καρδιάς (δημοσιογραφο – επηρεαζόμενη, αλλά όπως πάντα τελικά παιδιάστικη) προσευχή.

Αχ, Παναγία μου και Χριστέ μου, να υπήρχε ένα κράτος εν κράτει… Και να Σας υμνούσαν και να Σας πίστευαν…. Και να μπορούσαν να βοηθήσουν την Ελλάδα, να είχανε, λέει, περιουσία μεγάλη. Οικόπεδα, που θα χάριζαν, με όρους που θα εξασφάλιζαν δουλειές σε Έλληνες, για πολλά χρόνια. Να είχαν επιχειρήσεις που, με διαφάνεια, τα κέρδη τους θα τα μοίραζαν στους αναξιοπαθούντες. Να είχαν τουριστικά θέρετρα που θα τα πρόσφεραν για ανάσες κοινωνικού τουρισμού. Να είχαν και μετοχές, πολλές, σε τράπεζες, που θα τις χρησιμοποιούσαν ως μέσο πίεσης ώστε να χαλαρώσει η μέγγενη και να δοθούν ανάσες αντί απανωτών πανω-σφαλιαρο-τοκίων.

Και τότε, ενώ προσευχόμουν, ικανοποίησα την έλλειψη της πραγματοποίησης της επιθυμίας μου, με την εξής εικόνα: Αν υπήρχε κράτος εν κράτει, με πιστούς σου, Χριστέ μου, όταν θα σήκωναν το χέρι να πουν «και εις το όνομα του πατρός» και ακουμπούσαν το κεφάλι τους για να σχηματίσουν σταυρό και τότε κοιμόταν η ψυχή τους και τότε κρατούσε το άλλο χέρι τους υλικά που μπορούσαν να δώσουν ζωή στον Ελληνισμό… Τότε να τιμωρούνταν και να έμενε το χέρι τους εκεί κολλημένο, και να μη ξανακατέβαινε, για να μας παραπλανήσουν και να μη συνέχιζαν «του υιού και του Αγίου Πνεύματος».

Να ξέρουμε κι εμείς, Παναγιά μου, ποιοι είναι οι πατέρες και ποιοι οι «νονοί».

Μήπως και… «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών». Αμήν!

Υ.Γ. Τιάρες φορούσαν το Δεκαπενταύγουστο οι Αρχιεπίσκοποι ή μίτρες; Μήπως πούλησαν τις δικές τους να ταΐσουν ορφανά και δανείστηκαν από την γκαρνταρόμπα της Elisabeth; Αφού όσοι ήταν παρόντες, ένα βαθμό τύφλωσης τον έχουν από την λάμψη…

Τα φωτοστέφανα δεν φοριούνται και δεν αγοράζονται.