Δεν θέλω τα άγχη κανενός, κυρία μου

γράφει η Βιβή Τσιντσίνη

Δεν θέλω τα άγχη κανενός, κυρία μου. Βγαίνω από το σπίτι μου και αποφεύγω τις καλημέρες. Μαυρίλα, γκρίνια, σύγκριση δυστυχίας και αφραγκίας.

Παρ’ όλα αυτά βλέπεις κόσμο που ενώ αποφεύγεις να τον κοιτάξεις, σου φωνάζει ακόμη και από το απέναντι πεζοδρόμιο, «σου ήρθε το χαράτσι;» ή ακούω στο καφενείο τους συνταξιούχους «πόσο σου την …έκοψαν»; Τη σύνταξη εννοούν, αλλά το λένε έτσι, επίτηδες, γιατί νιώθουν …ευνουχισμένοι. «Καλύτερα να μου έκοβαν κάτι άλλο, έτσι κι αλλιώς πεθαμένο είναι. Εμένα γιατί θέλουν να με αποκάμουν, δεν καταλαβαίνω, το χρέος μου το έκανα, δούλεψα πολύ γι’ αυτή τη λίγη σύνταξη που έπαιρνα».

Μα τούτοι εδώ που κυβερνούν, δεν μας πήραν την πίτα του κάματού μας, αλλά… ένα κομμάτι μόνο από τη μείωση της σύνταξης (υπέρ ελλειμμάτων και οφειλών του ελληνικού Δημοσίου), ένα άλλο κομμάτι με το χαράτσι μέσω ΔΕΗ, ένα ακόμη κομμάτι αυστηρότερης φορολογίας, ένα κομμάτι μέσω αύξησης του συντελεστή στο 23%… και η πίτα φαγωμένη και ο Έλληνας χορτάτος, δεν γίνεται. Άσε που τσάμπα πάει η πιτούλα, γιατί δεν φτάνουν ποτέ τα χρήματα στον προορισμό τους, υπέρ ελλειμμάτων (κλεμμένων δηλαδή), υπέρ οφειλών (ξεπουλήματος και συμφωνιών κάτω από το τραπέζι των «μεγάλων» οικογενειών, δηλαδή) και γενικά οφειλών του ελληνικού δημοσίου (γιαλαντζί οφειλών, δηλαδή, επιτόκια, των πανωτοκίων, ω! επιτόκια).

Έχουμε και την υποχρεωτική …αλληλεγγύη. Πρέπει να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία αυτό. Ο επιβαλλόμενος φόρος αλληλεγγύης είναι παντού, χωρίς να ρωτήσει κανείς αν ο ίδιος έχεις ανάγκη βοήθειας, αλλά ούτε και να είναι ευκρινές πού πηγαίνει.

Και τι κάνουμε για όλα αυτά; Τίποτε, «μόκο»… καμιά κινητοποίηση, μόνο μεταξύ μας τρωγόμαστε και αφήνουμε την επικαιρότητα να ζητάει από το πορτοφόλι μας συνέχεια και να δικαιολογείται σαν τον Ψάλτη στις ταινίες του «αόμματος».

Οι κόντρες καλά κρατούν… Δεν τολμάς να μιλήσεις. Τι να πει ο σύζυγος στη σύζυγο; «Καινούριο το φορεματάκι, γλυκιά μου;» Δε μπορεί αφού ξέρει… Και να είναι καινούριο, θα την ακούσει την γκρίνια. «Κάποτε μπορούσαμε και διαλέγαμε, τώωωρα, αυτό είχε προσφορά, αυτό πήρα, καλό, κακό, αυτό είναι, τόσο ύφασμα μπόρεσα να αγοράσω.» Και ‘μεις σκέφτεται ο δύστυχος που νομίζουμε ότι διαλέξαμε, καλή μας βγήκες, κακή μας βγήκες, αυτή είσαι, που καιρός για διαζύγια.

«Τι θα φάμε σήμερα;» «Αυτά είχα, αυτά μαγείρεψα, τρώγε τώρα». Έτσι λοιπόν.. απλά… κυλούν οι μέρες… Είπαμε ούτε μιλάς, ούτε πολλές – πολλές εξηγήσεις και ιστορίες θες ν’ ακούσεις.

Κατά τα άλλα, φταίνε οι Ευρωπαίοι… Ζητάμε βοήθεια, ενώ συνεχίζουμε να φορτώνουμε βάρη στο καράβι που βουλιάζει. Άλλοθι το ελληνικό πνεύμα, σε ένα λαό που πλέον βρίσκει μόνο μέσα από το οινό-πνευμα ελπίδα.

Καλά να πάθουμε, αφού τους εταίρους μας δεν τους βλέπουμε σήμερα με ένα μάτι, πάντα τους κοιτάζαμε υπεροπτικά. Πάντα θεωρούσαμε τη φυλή μας πιο έξυπνη και ικανή να… ξεγλιστράει.

Μας μεγάλωσαν τις τελευταίες γενιές σαν βασιλιάδες της Ευρώπης, του πολιτισμένου κόσμου, κληρονόμους των αρχαίων φιλοσόφων, για να ενηλικιωθούμε και να ζήσουμε χαμάληδες, από πριν χρεωμένοι, και νυν και εις τον αιώνα τον άπαντα.

Οι γενιές των πολέμων, παρέδωσαν μια καλύτερη χώρα στα παιδιά τους λέγοντάς τους «άντε να σας δούμε τι θα φτιάξετε, σειρά σας». Οι σημερινοί παππούδες παραδίδουν λέγοντας, «άντε να δούμε πως θα βγάλετε άκρη…».

Και πώς να βγάλουμε, δραχμούλα μου… δεν χάσαμε μόνο το καράβι σου, ξεπουλήσαμε μαζί και το τιμόνι…