ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 16-7-2016

Για δύο μερούλες γίναμε

-όσο να πεις- ραλίστες.

Στα πανηγύρια τώρα ‘μπρός,

να λιώσουνε οι πίστες.

«Ξεμπλέξαμε», δημιουργικά και πετυχημένα, ω άντρες και γυναίκες της περιοχής μας, με το Ράλι «Αλμυρός»… Ας αρχίσει λοιπό, σιγά – σιγά, από τώρα η οργάνωση για το θρυλικό (;) παζάρι. Πέντε βδομάδες μόνο μας χωρίζουν από τη …σκόνη και την τσίκνα του. Μεσολαβούν, φυσικά, τα πανηγύρια των χωριών μας και ο Δεκαπενταύγουστος, όπου θα εκβάλουμε τα ντέρτια μας σε ονειρικά …«ντιμπιντάι».

Μεγάλο το θαλάσσιο μέτωπο της Νοτιοδυτικής Μαγνησίας. Κι αν κάποιοι επαγγελματίες όντως αδικήθηκαν από τους κλειστούς δρόμους του Ράλι, τίποτε δεν εμποδίζει τους διοργανωτές, να ανακατέψουν την «τράπουλα» των εκδηλώσεων, του χρόνου, να αλλάξουν τους τόπους κάποιων εκδηλώσεων, ακόμη και των αγωνιστικών διαδρομών, ώστε να μοιραστούν δικαιότερα τα πράγματα.

Εκείνο που φαίνεται πάντως δια …γυμνού οφθαλμού, είναι το νιούτσικο «Ράλι «Αλμυρός», που κατέβηκε λίγο θάλασσα, είναι πολύ πιο ελκυστικό από το ….συχωρεμένο «Ράλι Όθρυς». Και πάνω σ’ αυτό νομίζω ότι ελάχιστοι θα βρεθούν να διαφωνήσουν.

Τιμή και δόξα στα ντόπια πληρώματα που συμμετείχαν στον αγώνα, από αγάπη για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, αλλά και από φιλότιμο και αγάπη για την περιοχή τους. Γνωρίζω καλά ότι γι’ αυτές τις τιμητικές ντόπιες συμμετοχές, που έδωσαν ιδιαίτερο «χρώμα» στο Ράλι, χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια από μέρους τους, πείσμα, τρέξιμο και θυσίες. Μπράβο τους…

Με αφορμή την πετυχημένη διοργάνωση του φετινού Ράλι, στο οποίο φυσικό κι επόμενο ήταν να γίνουν και κάποια λαθάκια της πρώτης φοράς, σκέφτομαι -με μια δόση χαρμολύπης- πόσα πολλά μπορεί να κάνει αυτός ο τόπος, όταν προκύπτει η λαϊκή συμμετοχή των ντόπιων, η εγρήγορση των επαγγελματιών, αλλά και το απαραίτητο «σπρώξιμο» από πλευράς Δήμου. Η περιοχή μας είναι ευλογημένη, προνομιούχα και με πολλές …ακαλλιέργητες δυνατότητες. Τελικά, πολύ περισσότερα πράγματα, απ’ όσα νομίζουμε, είναι στο χέρι μας και δεν το στιμάρουμε αυτό. Καλή θέληση, συνεργασία και λίγη προσπάθεια θέλει απ’ όλους μας. Φυσικά, λείπει κι ένα μακρόπνοο σχέδιο ανάπτυξης και τουριστικής αξιοποίησης… Αλλά, αφού λείπει (για πόσο, άραγε;), ας βάζουμε βατούς στόχους και έναν – έναν ας προσπαθήσουμε να τους κατακτούμε.

Αν δεν είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις (επικίνδυνες θα έλεγα) μόνο θυμηδία μπορούσε να προκαλέσει η πάσης φύσεως τρομο-λαγνεία, που ανεξέλεγκτα διαχέεται στο διαδίκτυο, από διάφορες ιστοσελίδες, που προσπαθούν να κερδίσουν αναγνωσιμότητα, με τάχα «ειδήσεις» – μπαρούφες. Κάθε λίγο και λιγάκι, ας πούμε, «έρχεται φονικός καύσωνας» (ή πρωτοφανές ψύχος το χειμώνα) ή «καλυφθείτε, αρχίζει όπου να ‘ναι ο Γ’ παγκόσμιος πόλεμος» ή κάθε …Τρίτη, Πέμπτη ή Σάββατο «έρχεται ο Πούτιν να σώσει την Ελλάδα» και το …«δούλεμα» πάει κορδόνι. Τα έχουμε ξαναπεί…. Από τη στιγμή που διαθέτεις υπολογιστή ή κάποιο εξελιγμένο κινητό τηλέφωνο και ίντερνετ, δεν περιμένει κανέναν να σε …βαφτίσει. Αυτο-αναγορεύεσαι ….δημοσιογράφος και αναρτάς ό,τι σου έρχεται στο κλούβιο σου κεφάλι. Το χειρότερο είναι, ωστόσο, ότι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (εξ ίσου ανεξέλεγκτα) θα βρεθούν σίγουρα επιπόλαιοι χρήστες, πρόθυμοι να κοινοποιήσουν και να διαδώσουν την …μπαρούφα. Και ο πολύς κοσμάκης διαβάζει σαστισμένος, μη ξέροντας πια πού είναι η αλήθεια και πού η στρέβλωση και το σκόπιμο ψέμα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης, ότι για κάθε «χτύπημα»α αναγνώστη-τριας, που ανοίγει για να διαβάσει τέτοια μπαρούφα, ο διαχειριστής της ιστοσελίδας είναι πιθανόν να εισπράττει (σε βάρος τους) διαφημιστικά δικαιώματα, από τις παράπλευρες μακέτες επιχειρήσεων που διαφημίζει. Άρα, δεν είναι και τόσο αθώα η μπαρουφολογία – έχει και τα κέρδη της, εις υγείαν των κορόιδων.

«Ερωτική εξομολόγηση προς μία χώρα» είναι ο τίτλος στο πρωτοσέλιδο άρθρο της μεγάλης κυκλοφορίας αυστριακής εφημερίδας «Κουρίρ», στο οποίο η συντάκτρια της, Μπίργκιτ Μπράουνρατ, «ξετυλίγει» όλη την αγάπη της για την Ελλάδα, από την τρυφερή ηλικία των 12 χρόνων μέχρι σήμερα, και διαπιστώνει με λύπη ότι «οι άνθρωποι της γίνονται ολοένα και φτωχότεροι, αλλά μόνον οικονομικά», γιατί, όπως διατρανώνει, κλείνοντας το άρθρο της, «αυτό που είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες στην καρδιά, κανένας δεν μπορεί να τους το αφαιρέσει».

Όταν πηγαίνω για κολύμπι στις γειτονικές παραλίες, παρατηρώ μελαγχολικά τους λουόμενους, έτσι όπως σπεύδουν στις ακτές, συνήθως οικογενειακά, συν γυναιξί και τέκνοις και αναρωτιέμαι πόσοι απ’ αυτούς έχουν να κάνουν -χρόνια τώρα- πραγματικές διακοπές, σε κάποιους από τους χιλιάδες πανέμορφους προορισμούς που διαθέτει η χώρα μας (ας μη μιλήσουμε για εκδρομές στο εξωτερικό ή κρουαζιέρες). Μια τέτοια ιδέα μιας έστω ολιγοήμερης απόδρασης είναι προ πολλού απαγορευτική, για τα περισσότερα οικογενειακά βαλάντια, που υποχρεωτικά αναζητούν παραλία μόνο κοντινή, στον τόπο διαμονής τους. Υπολογίζουν ακόμη και τα καύσιμα της καθημερινής τους μετακίνησης κι αν δεν υπήρχανε στη μέση παιδιά κι εγγόνια ίσως να απέφευγαν κι αυτήν την ελάχιστη χαρά και διασκέδαση. Ακόμη και ο κρύος καφές έρχεται απ’ το σπίτι, όπως και τα τάπερ με το κολατσιό, προκειμένου να μειώσουν το καθημερινό κόστος ενός θαλασσινού μπάνιου.

Θα άξιζε ίσως να καταγράψει κάποιος, μπαίνοντας σε οποιοδήποτε από τα φτωχά νοικοκυριά, ποιες και πόσες ανάγκες δεν υπηρετούνται, πόσες συνήθειες και πρακτικές έχουν αλλάξει, στο όνομα της λιτότητας, πόσο η καθημερινότητα αλλά και η ρότα κάθε οικογένειας έχει μεταλλαχθεί, εξ αιτία της ανεργίας, των πετσοκομμένων μισθών ή συντάξεων. Και είναι να τρελαίνεσαι, αν σκεφτείς, ότι όλες αυτές οι θυσίες δεν γίνονται ούτε για να σταματήσει κάπου ο κατήφορος, αλλά και ούτε για να σωθεί η πατρίδα. Απ’ την αρχή της οικονομικής κρίσης μοιάζει σαν οι πολιτικοί μας ηγέτες να …μειοδοτούν, για τα χατίρια των δανειστών και τα άνομα κέρδη τους σε βάρος μας. Με άλλα λόγια, οι θυσίες μας δεν έχουν κανένα απολύτως αντίκρισμα.

Διαβάζω κάπου (και πάλι μελαγχολώ), ότι οι τελευταίοι θύλακες πνοής και ζωντάνιας, στα ερημωμένα εδώ και χρόνια χωριά μας, είναι τα λιγοστά παραδοσιακά καφενεία και παντοπωλεία, όσα απέμειναν δηλαδή. Όμως κι αυτά απειλούνται τώρα με εξαφάνιση. Με νέα νομοθετική ρύθμιση, ακόμα και στα χωριά κάτω των 2.000 κατοίκων, οι μικρές επιχειρήσεις, όπως καφενεία, παντοπωλεία κτλ. φεύγουν από το προστατευτικό καθεστώς ασφάλισης του ΟΓΑ και εντάσσονται υποχρεωτικά πλέον στο πολύ πιο κοστοβόρο ασφαλιστικό καθεστώς του ΟΑΕΕ. Με το νέο καθεστώς, οι ασφαλιστικές υποχρεώσεις του μικρο-ιδιοκτήτη πολλαπλασιάζονται και πλέον τα μικρά αυτά μαγαζάκια των χωριών, που έτσι κι αλλιώς φυτοζωούσαν και φυτοζωούν χειρότερα τώρα, αλλά επιτελούν και ένα ειδικό κοινωνικό ρόλο και είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιστορία κάθε χωριού, κινδυνεύουν με λουκέτα. Πάει και τελείωσε…. Δεν θα μείνει τίποτε όρθιο.

Σε χαμηλούς τόνους εξελίσσεται η διαδικασία προετοιμασίας των ομάδων στο τοπικό ποδόσφαιρο. Λίγες οι νέες συνεργασίες και οι μεταγραφές, όπως και οι αποδεσμεύσεις, με προφανές πρόβλημα των Διοικήσεων την έλλειψη χρημάτων στα ταμεία τους. Ένας άλλος σοβαρός λόγος φαντάζει πως είναι -ειδικότερα για την Α’ κατηγορία ΕΠΣΘ-, η ύπαρξη μόνο ενός ομίλου, από τη νέα αγωνιστική περίοδο, που ανεβάζει μεν τον ανταγωνισμό, αλλά κάνει και πιο διστακτικούς ίσως τους φερόμενους ως διεκδικητές του τίτλου. Με άλλα λόγια, οι ομάδες προσπαθούν μεν να δυναμώσουν τα ρόστερ τους, αλλά δεν θέλουν ή δεν μπορούν να πάρουν και ρίσκα που κοστίζουν χρήμα. Ένα είναι βέβαιο πάντως: Ότι θα δούμε πιο ποιοτικό ποδόσφαιρο και το πρωτάθλημα θα είναι συναρπαστικότερο του παρελθόντος. Μακάρι…

Ψηφίστηκε επί της αρχής και επί των άρθρων στην αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή το εκλογικό σχέδιο νόμου, με τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και της Ένωσης Κεντρώων. Καταψηφίστηκε από ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι. Το ΚΚΕ επέλεξε το «παρών» ενώ η Χρυσή Αυγή επιφυλάχθηκε για την Ολομέλεια (19 και 20 Ιουλίου). Όπως μετρούν τα κουκιά πάντως, στην Πλειοψηφούσα παράταξη, τους λείπουν μόνο τρεις ψήφοι για να συμπληρωθούν 200 και να περάσει αυτό το ….μόρφωμα απλής αναλογικής από τις αμέσως επόμενες εκλογές. Περί αυτού γίνεται ο …καυγάς και πολλοί διατείνονται, ότι είναι σημάδι προβλεπόμενης εκλογικής ήττας για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως, οι συνεδριάσεις και η σχετική συζήτηση στη Βουλή, την προσεχή Τρίτη και Τετάρτη, θα έχουν πολύ «ψωμί», αλλά ίσως και …γέλιο, από τις διαφαινόμενες κωλοτούμπες κομματικού τακτικισμού. Οψόμεθα…

Το όνομα του Ελληνοαμερικανού ναυάρχου ε.α. Τζέιμς Σταυρίδη, πρώην Ανώτατου Διοικητή των ΝΑΤΟϊκών Δυνάμεων στην Ευρώπη, περιλαμβάνεται στην τελική λίστα των υποψηφίων αντιπροέδρων της Χίλαρι Κλίντον, σύμφωνα με πηγή προσκείμενη στη διαδικασία επιλογής, που επικαλούνται οι New York Times. Ο Τζέιμς Σταυρίδης αποχώρησε από τη στρατιωτική ηγεσία των Συμμαχικών Δυνάμεων Ευρώπης τον Μάιο του 2013 και σήμερα κατέχει τη θέση του Πρύτανη της Σχολής Νομικής και Διπλωματίας Φλέτσερ στο Πανεπιστήμιο Ταφτς. Στα τέσσερα χρόνια που κράτησε το «τιμόνι» της Διοίκησης των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων είχε την εποπτεία των επιχειρήσεων της Συμμαχίας στη Μέση Ανατολή -Αφγανιστάν, Λιβύη και Συρία-, καθώς και στα Βαλκάνια, αλλά και της ΝΑΤΟϊκής επιχείρησης για την αντιμετώπιση της πειρατείας στα ανοιχτά των ακτών της Αφρικής. Άτομα του περιβάλλοντος της Χίλαρι Κλίντον επισημαίνουν πως ήταν βέβαιο ότι η ίδια θα ήθελε να συμπεριλαμβάνεται στην τελική λίστα των προς επιλογή αντιπροέδρων υποψήφιος με στρατιωτική εμπειρία, και ο Τζέιμς Σταυρίδης πληροί τα κριτήρια της Κλίντον. Άλλος ένας Έλληνας της διασποράς στα «ψηλά πατώματα» της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής…

Η μεγαλύτερη απειλή για τον πλανήτη μας είναι η πεποίθηση ότι κάποιος άλλος θα τον σώσει.