ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 11-6-2016

Πάμε να κολυμπήσουμε

σε χρέη και σε φόρους.

Σπρέι στα πορτοφόλια μας,

για αράχνες και για σκώρους.

Δεν είναι τόσο οι ξαφνικές μπόρες που μας χαλάνε την καλοκαιρινή …μανέστρα. Είναι που δεν …πετάχτηκαν ακόμη σε κάποιο παραγώνι οι σχολικές σάκες. Κακά τα ψέματα… Αν δεν κλείσουν τα σχολεία, η θερινή περίοδος δεν φοράει ακόμη τα επίσημά της. Φυσικά, οι παραλίες γεμίζουν σιγά – σιγά, ο καιρός ζεσταίνει και η θάλασσα προκαλεί. Αλλά όλα τα άλλα τα υπαγορεύουν οι εθιμικές μας συνήθειες, τουλάχιστον στο βαθμό που δεν τις έχει αλλοιώσει κι αυτές η παρατεταμένη οικονομική κρίση. Το τρέχον Σαββατοκύριακο πάντως ο καιρός στρώνει για τα καλά και το επόμενο μας …προκαλεί το τριήμερο αργίας του Αγίου Πνεύματος.

Εν τω μεταξύ, δεν έχουμε ακόμη κάποιο δείγμα για την καθαρότητα των ακτών και το πού επιτρέπεται φέτος με ασφάλεια το κολύμπι. Ούτε από πλευράς Δήμου, ούτε από την Περιφέρεια. Γιατί; Θα κολυμπήσουμε στα τυφλά; Μήπως έφαγε και αυτήν την αναγκαία και πάγια ενημέρωση η περιστολή των πιστώσεων; Δεν είναι ζωτικό θέμα υγείας για όλους μας να ξέρουμε τι γίνεται με τις ακτές μας; Τουλάχιστον με τις ακτές της περιοχής Αλμυρού;

Με απλά λόγια και σταράτα περιγράφεται πλέον η ζοφερή Ελληνική πραγματικότητα, ειδικότερα μετά τα νέα επαχθή μέτρα που επέβαλαν οι δανειστές και ψήφισε η οριακή Κυβερνητική πλειοψηφία. Όπως πολύ απλά γράφει έγκριτη αθηναϊκή εφημερίδα «οι παράλογοι φόροι και εισφορές, που επέλεξε η Κυβέρνηση, ωθούν εκατομμύρια πολίτες και επιχειρήσεις στην απόγνωση. Διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν. Αναζητούν τρόπους να αποφύγουν να πληρώσουν ή να μεταφέρουν δραστηριότητες στο εξωτερικό. Οι συνεχείς απειλές από διάφορους αρμοδίους, για ακόμη πιο αυστηρά μέτρα, επιβαρύνουν το κλίμα και εντείνουν την ανασφάλεια. Όσο αυστηροί και να γίνουν οι κανόνες και οι μηχανισμοί, θα ισχύει το σοφό «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Η κυβέρνηση φορολογεί ό,τι βρεθεί στον δρόμο της, αλλάζοντας ακόμη και τη φορολογία σε μεγάλες ξένες επενδύσεις, που έγιναν με βάση το προηγούμενο καθεστώς. Θα πέσει σε τοίχο πριν περάσει πολύς χρόνος. Το «μαύρο» θα ανθήσει παρά τις δρακόντειες απειλές. Επιχειρήσεις θα κλείσουν. Και οι ξένοι επενδυτές δεν πρόκειται ποτέ να έλθουν σε μια χώρα που αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού κάθε τόσο.»

Όχι μόνο μέσα στο «σπίτι» σου, αλλά και δίπλα σου, π.χ. στην τοπική αγορά, είναι τραγικές οι καταστάσεις που βιώνουν όλοι οι επαγγελματίες. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, ακούς για τραγικές περιπτώσεις, που οδηγούν σε αδιέξοδα, μ’ έναν εκκωφαντικό, ραγδαίο και άδικο τρόπο, που γκρεμίζει ζωές και καριέρες, εκμηδενίζει κόπους και ιδρώτα δεκαετιών. Όλα όσα προέρχονται από τις αποφάσεις που στραγγαλίζουν την εθνική οικονομία, το οικογενειακό εισόδημα, την επιβίωση μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα, φαντάζουν σαν να έχουν πάλι οριστικό …διαζύγιο με το ρεαλισμό και τη λογική. Πώς αλλιώς, για παράδειγμα, μπορείς να δεχθείς, ότι ακόμη κι ένας περιπτεράς, ένας τσαγκάρης, ένας μικροπωλητής, με τους φόρους, τις προκαταβολές φόρων και κερδών, τον ΕΝΦΙΑ, τις ασφαλιστικές συνδρομές του και τις άλλες ανελαστικές δαπάνες σε ηλεκτρικό ρεύμα, καύσιμα, νερό κτλ. γίνεται -κατ’ ουσίαν- συνεταίρος του κράτους, στο οποίο εκχωρεί περίπου το 70% των εσόδων του; Ποιος λογικός άνθρωπος, αν αφηνόταν ελεύθερος να επιλέξει, θα διάλεγε συνεταίρο – νταβατζή, να του αρπάζει το 70% των κόπων του; Και τώρα που συμβαίνει τέτοιας έκτασης φορο-επιδρομή πώς να το καταπιεί ο καθένας και μάλιστα αδιαμαρτύρητα;

Τέρμα και τελείωσε… Το ξαναγράφω κι ας νομίζουν κάποιοι ότι κινδυνολογώ: Επειδή δεν πάμε έτσι ούτε βήμα μπροστά -αντίθετα, εξαφανιζόμαστε μεθοδικά και ύπουλα- τα χειρότερα είναι όλα μπροστά μας και μακάρι να μην είναι (όπως πολύ το φοβάμαι) ανεξέλεγκτα.

Σε μια κίνηση ιδιαίτερα προκλητική, που σοκάρει τον κόσμο της Ορθοδοξίας και ειδικότερα τους Έλληνες, προχώρησε η Τουρκία, καθώς η Αγιά Σοφιά μετατρέπεται σε τζαμί για όλη τη διάρκεια του Ραμαζανιού. Κατά τις 29 μέρες που διαρκεί η μεγάλη αυτή μουσουλμανική γιορτή, θα μεταδίδεται ζωντανά από τον χώρο του ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα με τίτλο «Αγία Σοφία – Χρόνος Ευλογίας», το οποίο θα περιλαμβάνει προσευχές και αναγνώσεις του Κορανίου και θα προβάλλεται το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο TRT. Η νέα αυτή «πρόκληση» έρχεται στον απόηχο μίας μεγάλης συγκέντρωσης φανατικών μουσουλμάνων, που έλαβε χώρα έξω από τον ιστορικό ναό, στη φετινή επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Χιλιάδες φανατικοί μουσουλμάνοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία, έξω από την Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, διαβάζοντας στίχους του Κορανίου και ζητώντας να μπορούν να προσευχηθούν στο εσωτερικό του ναού. «Ας σπάσουν οι αλυσίδες, να ανοίξει η Αγία Σοφία», φώναζε το πλήθος. Αν πιστέψουμε και στις προφητείες (που πολλοί πιστεύουν), μου φαίνεται πως κάποιοι …ξύνονται στη μαγκούρα του τσοπάνη.

Πανελλήνια συγκίνηση για την αδόκητη απώλεια της 16χρονης κόρης του Βουλευτή Αχαΐας Νίκου Νικολόπουλου και της Τασίας Μανωλοπούλου, που την περασμένη Δευτέρα έφυγε από τη ζωή, μετά τη μεγάλη και πολυήμερη μάχη που έδωσε στο νοσοκομείο. Σημαντικό είναι ότι οι γονείς της αποφάσισαν πιο πριν να δωρίσουν τα όργανά της σε πάσχοντες συνανθρώπους.

Οι δικοί του άνθρωποι πρέπει πια -με κάποιο διακριτικό τρόπο- να προστατεύσουν τον υπερήλικα Μίκη Θεοδωράκη, από το κάνει δηλώσεις που περνάνε στον κόσμο λάθος μηνύματα, ειδικότερα όταν εκφράζει επιθυμίες του τύπου «λυπάμαι που δεν μπορώ να περπατήσω και να πάρω ένα καλάσνικοφ να κατέβω στις πλατείες». Ας διδαχτούν -τουλάχιστον οι γύρω του- από το πόσο σεμνά πέρασαν στην τιμημένη και τιμητική «αποστρατεία» των γηρατειών τους και άλλα εθνικά κεφάλαια, όπως ο Μίκης. Π.χ. ο Ελύτης, ο Χατζηδάκης, ο Ρίτσος κτλ.

«Γιατί μου ζητούν να βάλω μια στολή και να ταξιδέψω 10.000 μίλια από την πατρίδα μου και να ρίξω βόμβες και σφαίρες σε μελαμψούς ανθρώπους στο Βιετνάμ, την ώρα που οι αποκαλούμενοι νέγροι του Λούισβιλ αντιμετωπίζονται σαν σκυλιά και τους αρνούνται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα;» Τάδε έφη, για την άρνησή του να πολεμήσει κάποτε στο Βιετνάμ, ο Μοχάμεντ Άλι, ο πιο αγαπημένος πρωτοπυγμάχος του 20^ου αιώνα, που «έσβησε» το περασμένο Σάββατο, βυθίζοντας στη θλίψη την παγκόσμια κοινότητα.

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα.

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις, όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους, που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις, όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους, για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… Μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ, για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων.

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν. Είμαι σίγουρος, ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες από όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος, γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ». Απόσπασμα από έργο του Βραζιλιάνου ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, του Mario de Andrade (1893 – 1945).

Διασκεδάζω πολύ, όταν παιδιά του κάθε κομματικού σωλήνα επιχειρούν να με κάνουν «ντα, ντα», επειδή …τολμάω να έχω διαφορετική άποψη. Αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά τους να εκφράζονται, έστω κι αν ασχημονούν.