ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 9-4-2016

Ποιος από μας το πίστεψε

πως θέλουν το καλό μας;

Τροϊκανοί και δανειστές

μοιάζουν στο …διάολό μας.

Σε υψηλούς τόνους, με δημόσιες δηλώσεις, υπονοούμενα, αιχμές, αλλά και έντονο παρασκήνιο, η Ελληνική Κυβέρνηση και το ΔΝΤ ξεδιπλώνουν προσεκτικά τις κινήσεις τους, σε μια αναμέτρηση με επίδικο, καταρχάς, την εξέλιξη της αξιολόγησης, που είναι σαφές ότι αποτελεί τη «σκακιέρα» επί της οποίας θα επαναπροσδιορισθεί ευρύτερα η μεταξύ τους σχέση. Από την άλλη, η δυστοκία στην ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης, χωρίς επώδυνα μέτρα, η επιθετική ρητορική έναντι του ΔΝΤ, αλλά και η χαμηλή δημοσκοπική πτήση του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες εβδομάδες, επαναφέρουν στο προσκήνιο σενάρια πρόωρων εκλογών. Όλα τα παραπάνω είναι εκτιμήσεις -λίγο ως πολύ ίδιες- πολλών έγκριτων Αθηναϊκών εφημερίδων, που δεν έχουν άλλο τρόπο (ή δεν …βρίσκουν;), παρά να αναλώνονται καθημερινά στο ….γαϊτανάκι της 15μηνης πλέον διαπραγμάτευσης με τους Τροϊκανούς. Κατά τα άλλα, όλοι εμείς, ο απλός λαός, όχι μόνο δεν βλέπουμε πια «φως στο τούνελ», αλλά μάλλον χάσαμε και το …τούνελ.

Μια από τις πιο παραλυτικές εκφάνσεις της σύγχρονης πολιτικής ζωής στην Ελλάδα θα αποδειχτεί ότι είναι η εμμονή των Κυβερνώντων να μην τηρούν και να μη σέβονται τους νόμους του Κράτους, αλλά να υπηρετούν τις εμμονές του Κόμματός τους. Πολλές φορές εκφράζονται και ενεργούν, λες και δεν καταλαβαίνουν τι πραγματικά γίνεται και ποια είναι αυτά που διαλύουν ύπουλα τους ιστούς της Ελλάδας. Λες και ζουν σε άλλη χώρα…

«Είναι σύνηθες τις τελευταίες πολλές δεκαετίες οι κυβερνήσεις να χειρίζονται τις υποθέσεις της χώρας με επικοινωνιακά κριτήρια κυρίως και δευτερευόντως με κριτήριο την εξεύρεση βιώσιμων λύσεων. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που φτάσαμε σε αυτό το επίπεδο πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής χρεοκοπίας σαν χώρα. Οι πολιτικοί αποφάσιζαν πάντα με βραχυπρόθεσμα πελατειακά πολιτικά κριτήρια και όχι με μακροπρόθεσμα κριτήρια που αφορούν το κοινό συμφέρον.» (Από άρθρο του Κώστα Στούπα, στο capital.gr). Πολύ αληθές… Αλλά πώς πρέπει ν’ αλλάξει αυτή η εθνοφθόρα πεπατημένη; Μόνο με γενική επισκευή των εκάστοτε κρατούντων και …πέταμα.

Μαθητική παρέλαση ύστερα από ψηφοφορία των µαθητών, µάθηµα των Θρησκευτικών «εµπλουτισµένο» µε κεφάλαια στο τέλος κάθε βιβλίου από άλλες θρησκείες και προαιρετική παρακολούθησή του από τη νέα σχολική χρονιά είναι µερικά από τα θέµατα που περιλαµβάνονται στην ατζέντα του υπουργείου Παιδείας. Σύμφωνα με το «Πρώτο Θέμα», αν και ο κ. Φίλης θεωρεί ότι µεσολαβεί µεγάλο χρονικό διάστηµα µέχρι την επόµενη παρέλαση τον Οκτώβριο, έχει ήδη ανοίξει η συζήτηση για αλλαγή της µορφής των παρελάσεων. Συζητήσεις γίνονται και για την πρωινή προσευχή, ενώ έχουν ακουστεί προτάσεις η τέλεσή της να είναι αρµοδιότητα κάθε σχολικής κοινότητας. Το µόνο βέβαιο είναι η αναµόρφωση του µαθήµατος των Θρησκευτικών µε προσανατολισµό στη Θρησκειολογία. Η µετατροπή αυτή αποτελεί προϋπόθεση για να παραµείνει υποχρεωτικό µάθηµα. Σε αντίθετη περίπτωση, θα γίνει προαιρετικό, µόνο για όσους µαθητές το επιθυµούν, όπως έχει δηλώσει ο κ. Φίλης.

Και, φυσικά, όσο κι αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις προαναφερόμενες αλλαγές που «ψήνονται», δεν μπορεί παρά να μην σχολιάσει, ότι γύρω από αυτή την πολύπαθη παιδεία μας, όποιος αναλαμβάνει υπουργός -τα τελευταία 40 χρόνια- φέρνει και της δικής του έμπνευσης «μεταρρύθμιση», που μόνο πραγματική μεταρρύθμιση δεν είναι, με αποτέλεσμα η Παιδεία μας ν’ απορυθμίζεται διαρκώς και να παραδέρνει κυρίως, εξ αιτίας ακριβώς της έλλειψης μια διαρκούς «πυξίδας» και ρότας. Κι αν το συγκεκριμένο θέμα δεν ήταν σοβαρό, θα προκαλούσε θυμηδία η σπουδή του …απαίδευτου Φίλη, να τα βάλει με τα θρησκευτικά, προφανώς από προσωπικές ιδεοληψίες ορμώμενος, την ώρα και τη στιγμή που τόσα και τόσα ζητήματα ταλανίζουν και κατατρύχουν αυτό που λέμε Ελληνικό σχολείο, σε όλες τις βαθμίδες του, αλλά και τα Πανεπιστήμια, τα ΤΕΙ κτλ. Μια Κυβέρνηση που έχει χάσει κυριολεκτικά τη …μπάλα, σε θέμα ζωής και θανάτου, επανεκκίνησης και ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας, κατοχύρωσης της Ελληνικής κυριαρχίας και υπεράσπισης των εθνικών δικαίων, ασχολείται με την γιαλαντζί …αριστεριστικής «επιμόρφωσης» ενός χειμαζόμενου και κατεστραμμένου λαού. Σε όλα τα άλλα κρίσιμα θέματα έχει βάλει σε λειτουργία τον …αυτόματο πιλότο. Τι να πει κανείς;

Εμείς οι επαγγελματίες της ενημέρωσης (πείτε μας, αν θέλετε και της παλιάς σχολής) ανατριχιάζουμε κυριολεκτικά με τον άγαρμπο, επικίνδυνο και προκλητικό τρόπο που εξαπλώνονται στο διαδίκτυο οι κάθε λογής ιστοσελίδες, blogs, αλλά και οι απλές αναρτήσεις εκατοντάδων χιλιάδων χρηστών καθημερινά, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο καθένας και η καθεμιά, με μοναδικό του «δημοσιογραφικό» εφόδιο έναν υπολογιστή ή ένα τάμπλετ, ακόμη κι αν είναι αναλφάβητος, βλάκας ή επιεικώς αστοιχείωτος, εγκάθετος ή …ψυχοπαθής, γίνεται …ρεπόρτερ της συμφοράς, σχολιογράφος της μισής κουταλιάς, τιμητής, υβριστής ή …γλείφτης της επικαιρότητας και των όσων συμβαίνουν, στις μικρές κοινωνίες που ζει, στη χώρα του και στην οικουμένη ολόκληρη. Με μοχλό το αναφαίρετο δημοκρατικό του δικαίωμα να απευθύνεται παντού -μέσω ίντερνετ- δημοσιεύει ή αναπαραγάγει αφιλτράριστες ή ψεύτικες ειδήσεις, φαιές και μαύρες προπαγάνδες επιτήδειων κι ό,τι άλλο βάλει ο νους σας, συχνά τοξικό, υποβολιμαίο και επικίνδυνο. Οι φωτεινές εξαιρέσεις επαρκών ανθρώπων, που κοσμούν με τις αναφορές τους τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι τόσο λίγες ός για να επιβεβαιώνουν τον μαύρο κανόνα. Και κανείς δεν δείχνει να νοιάζεται, πρώτον να αυτοσυγκρατηθεί από αυτή την επιδημική λαίλαπα, αλλά και να αντισταθεί, απέναντι σ’ αυτόν τον τοξικό οχετό, που φουσκώνει και υπερχειλίζει κυριολεκτικά σαν ορμητικό ποτάμι.

Θα μου πείτε: Οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι δεν παραπληροφορούν σκόπιμα, δεν ψεύδονται συχνά ίσως, δεν προπαγανδίζουν σκαιότατα; Ναι, συμβαίνει κι αυτό. Αλλά οι επαγγελματίες είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι, όπως και τα Μέσα στα οποία εργάζονται και εύκολα κανείς μπορεί να τους κρίνει και να τους κατακρίνει και -τελικά- να επιλέξει ποιους θα διαβάζει και ποιους όχι, ποιους θα εμπιστεύεται για την ενημέρωσή του. Από  όλους τους άλλους όμως, στους παζαριώτικους πάγκους της παγκόσμιας Βαβυλωνίας, τι να πιστέψεις και τι να απορρίψεις, ποιον δρόμο ν’ ακολουθήσεις, σε καιρούς κρίσιμους και αυτό που λέμε «πονηρούς»;

Στους 52.352 ανέρχονταν οι πρόσφυγες σε όλη τη χώρα, την περασμένη Τρίτη, σύμφωνα με το Συντονιστικό Όργανο Διαχείρισης Προσφυγικής Κρίσης. Οι νέες αφίξεις του 24ωρου ανήλθαν στις 225. Συνολικά, στα νησιά βρίσκονταν 5.984 άτομα. Στην Αττική οι πρόσφυγες ανέρχονταν σε 14.506, εκ των οποίων στο λιμάνι του Πειραιά παραμένουν 4.761. Στην Εύβοια, τη Φθιώτιδα και τη Λάρισα φιλοξενούνταν 2.542 άτομα, ενώ στη νότια Ελλάδα (δήμος Ανδραβίδας) 340 άτομα. Η βόρεια Ελλάδα αριθμούσε 28.980 πρόσφυγες, από τους οποίους οι 11.280 διαμένουν στην Ειδομένη και οι 1.264 στο βενζινάδικο του Πολυκάστρου. Εμένα πάντως το γεγονός, ότι οι μισοί και πλέον πρόσφυγες και μετανάστες «έριξαν άγκυρα» στη Βόρεια Ελλάδα, πολύ μ’ ανησυχεί, για ευνόητους λόγους.

Τέσσερις σύνεδρους στέλνει η περιοχή Αλμυρού στο προσεχές Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας… Εσωκομματικές μεν οι εκλογές, αλλά ΄χουν την ιδιαίτερη και γενικότερη σημασία τους. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι (επιτέλους) αυτή τη φορά οι Αλμυριώτες ψήφισαν τους Αλμυριώτες. Και κάποτε έπρεπε ν’ αρχίσει να γίνεται αυτό και μακάρι να τηρηθεί σε άλλου είδους εκλογικές αναμετρήσεις, όπως π.χ. τις Περιφερειακές εκλογές, του Επιμελητηρίου κτλ.

Το νόημα της ζωής είναι να δίνεις στη ζωή νόημα.

«Ο καθένας είναι μεγαλοφυΐα, αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώσει σ’ ένα δέντρο, θα περάσει όλη του τη ζωή πιστεύοντας πως είναι ηλίθιο», Άλμπερτ Αϊνστάιν.

«Θέληση είναι εκείνο που σε κάνει να νικάς, όταν η λογική λέει ότι έχεις χάσει.»

«Προσοχή σ’ εκείνους που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν. Προσοχή σ’ εκείνους που αναζητούν τα πλήθη, γιατί είναι ένα τίποτα μόνοι τους. Προσοχή στο μέσο άντρα. Τη μέση γυναίκα. Προσοχή στην αγάπη τους, η αγάπη τους είναι μέτρια, αναζητά το μέτριο.» και  «Οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη.» (Τσαρλς Μπουκόβσκι)

Αγαθόν το εξομολογείσθαι

Μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να νοιώθω, μόνο ευλογημένος, απέναντι στο Θεό, στον οικογενειακό και κοινωνικό μου περίγυρο, στους εκάστοτε συνεργάτες μου, στους καρδιακούς μου αιμοδότες που λέγονται αναγνώστες, επειδή αξιώνομαι ν’ αποκτήσω ένα ακόμη «παιδί», το νέο βιβλίο μου, με τον τίτλο «Δελτίο θυέλλης», που περιλαμβάνει 60 χρονογραφήματα (δημοσιευμένα ή όχι) της …ύστερης δημοσιογραφικής μου καριέρας. Μόνο όσοι έχουν εκδώσει έστω και ένα βιβλίο μπορούν να με καταλάβουν… Να μοιραστούν μαζί μου τη συγκίνηση και τη μέθεξη εκείνης της στιγμής, που θα πάρεις το φρεσκοτυπωμένο βιβλίο στα χέρια σου, θα το …μυρίσεις πρώτα και μετά θα τ’ ανοίξεις, με χέρια τρεμάμενα. Κατόπιν, μέσα σε μια στιγμή, θα περάσουν σαν αστραπή από το μυαλό σου όλες εκείνες οι ατέλειωτες ώρες του κόπου και της μοναξιάς, όσο το έγραφες, όπως και τα μικρά «εμφράγματα» που έχεις υποστεί, ψάχνοντας μια λέξη, μια φράση, την έμπνευση. Στο τέλος, σαν καλός «πατέρας», θα το ξεπροβοδίσεις να βγει στον κόσμο και να διεκδικήσει όσα δικαιούται, χωρίς να μετράς αν το «παιδί» σου είναι όμορφο, έξυπνο κτλ. Απλά, είναι το «παιδί σου» και μόνο καλότυχο παρακαλάς να είναι, στο μακρύ ταξίδι που αρχινάει με την κυκλοφορία του.