ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 2-4-2016

Ελπίζω να θυμήθηκες

«Μαρτιά» για τον καρπό σου.

Όχι γιατ’ ήλιος σ’ απειλεί,

μα, κάμα απ’ τον εχθρό σου.

Το ελάχιστο που συνήθως μας προσφέρει ο ερχομός του Μάρτη είναι η αισιοδοξία της Άνοιξης, που καλλιεργεί μέσα μας ανάλογες προσμονές, από καιρό πριν… Κλείνουμε επίτηδες τ’ αυτιά μας στις περί «γδάρτη» και «παλουκοκαύτη» παραδοσιακές παροιμίες γι’ αυτόν το μήνα, μόνο και μόνο γιατί …έτσι θέλουμε. Είναι κάτι σαν εσωτερική μας ανάγκη να …σπρώξουμε την άνοιξη στο προσκήνιο, ν ανταμώσουμε με τον ήλιο, πιο θερμές μέρες και νύχτες, να χαρούμε το ξύπνημα της Φύσης, το πράσινο των φύλλων και το πολύχρωμο των λουλουδιών, να καμαρώσουμε τις σοδειές που φυτρώνουν και σε λίγο θα καρπίσουν.

Αλλά όμως… Προφανώς, όταν έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος, ότι «είναι άνοιξη πια, δεν χωράει η πίκρα μέσα στο φως», δεν ζούσε και δεν φανταζόταν να ζήσει τις δύσκολες ώρες που σήμερα περνάμε. Πώς να παραβλέψουμε το βαρύ «χειμώνα» που έχει φωλιάσει για τα καλά στις ψυχές μας, εξ αιτίας της «καταιγίδας», που απειλεί να ξεσπάσει στη γειτονιά μας, αλλά και μέσα στην ίδια, τη πτωχευμένη, ανήμπορη και διαλυμένη Πατρίδα μας; Όλες οι μεγάλες ιδέες των καιρών μας (λόγου χάρη, η τάχα «Ενωμένη Ευρώπη των λαών και της …Δημοκρατίας κλπ. κλπ.») καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας, σαν χάρτινοι πύργοι, παρανάλωμα στα συμφέροντα των μεγάλων της Γης, τις επιταγές της ύπουλης παγκοσμιοποίησης, με «προσάναμμα» τους αθώους λαούς, που εξοντώνονται μεθοδευμένα σε πολέμους ή στους δρόμους της προσφυγιάς και της μετανάστευσης. Γι’ αυτό το «χειμώνα», αποδείχτηκε ότι τα πιο …αθώα ήταν τα διάφορα μετεωρολογικά «τρομο-sites», που το προηγούμενο διάστημα διαρκώς μας απειλούσαν, για τάχα επερχόμενες κακοκαιρίες και φυσικές καταστροφές.

Δυστυχώς, οι «κυκλώνες» των καιρών μας είναι άλλου είδους, δεν έχουν να κάνουν με τη φύση, αλλά με τα τερτίπια ανάξιων ηγετών και εκτυλίσσονται, κλιμακώνονται μπροστά στα μάτια μας, ερήμην μας, κόντρα στις πανανθρώπινες αξίες, που ανέκαθεν συνείχαν την παγκόσμια κοινωνία, αφήνοντάς μας ενεούς, αποσβολωμένους, εμβρόντητους.

Εμβρόντητους και διχασμένους… Ο κίνδυνος να γίνει η Ελλάδα «αποθήκη ψυχών» είναι ορατός, αν και κανένας απ’ όσους πρόσφυγες και μετανάστες την κατακλύζουν δεν θέλει να μείνει μόνιμα σ’ αυτήν την μπατηρημένη χώρα. Αλλά, το κλείσιμο των βορείων συνόρων, το ξεδιάντροπο «στρίβειν δια του αρραβώνος» των χωρών της Βαλκανικής χερσονήσου και της Κεντρικής Ευρώπης, δείχνει ότι οι πάντες βολεύονται με μια τέτοια δυσοίωνη προοπτική, θυσιάζοντας την Ελλάδα. Γιατί είναι βέβαιο, πως αν κάτι τέτοιο -αλίμονο- συμβεί, αλλοιώνοντας τη σύνθεση ενός μικρού λαού, φορτώνοντάς τον με όλα τα βάρη της σίτισης, της διαμονής, της απορρόφησης -τελικά- εκατοντάδων χιλιάδων Ασιατών και Αφρικανών, η Ελλάδα θα καταρρεύσει πλήρως, η Ελλάδα που ξέραμε δεν θα ξανα-υπάρξει.

«Το σύνορο στην Ειδομένη θα πρέπει να το θεωρούμε κλειστό. Δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε το αντίθετο και προετοιμαζόμαστε για τις συνέπειες αυτής της πράξης», δήλωσε ο αρμόδιος Υπουργός Γ. Μουζάλας, παραδεχόμενος ότι η Ελλάδα, από χώρα τράνζιτ, μετατρέπεται σε χώρα παραμονής μέχρι να ενεργοποιηθεί το πρόγραμμα μετεγκατάστασης και επανεγκατάστασης. Πρόσθεσε ότι έως 70.000 πρόσφυγες αναμένεται να παραμείνουν έως και τρία χρόνια στη χώρα.

Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην βλέπει τον παραπάνω ορατό κίνδυνο. Ακόμη κι εκείνοι που με όλη τους την ψυχή, ξεδιπλώνουν όλο τους το φιλότιμο και τα αισθήματα αλληλεγγύης, βοηθώντας τους πρόσφυγες. Σπεύδουν για βοήθεια, γιατί αυτό επιτάσσει ο ανθρωπισμός τους, τα αρχέγονα γονίδια φιλοξενίας που τους κυριαρχούν. Ελπίζουν όμως, ότι η χώρα μας είναι μόνο ένα πέρασμα και -σε καμία περίπτωση- δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί που θα συναινέσουν στην ολική και μόνιμη απορρόφηση των προσφύγων στο Ελληνικό έδαφος.

Κι όσο γίνονται όλα αυτά, όσο σκοτεινιάζει ο ορίζοντας της προσφυγικής κρίσης, τόσο οι Τούρκοι μεθοδευμένα αποθρασύνονται (ως καλοί …λύκοι στη αναμπουμπούλα), κλιμακώνοντας τις εξωφρενικές και παράνομες απαιτήσεις ή απαγορεύσεις στο Αιγαίο. Δυστυχώς όμως, η Ελληνική πολιτική ηγεσία φαίνεται ότι έχει βάλει τη χώρα στον …αυτόματο πιλότο και μοιάζει (περίπου) να λέει το «γαία, πυρί μειχθήτω».

Ως λύση στο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας βλέπει την προσφυγική κρίση ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Ξυδάκης, προκαλώντας υβριστικές αντιδράσεις στο διαδίκτυο. Μιλώντας στα «Παραπολιτικά», είπε: «Το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδος είναι τεράστιο, μεσομακροπρόθεσμα μπορεί να ωφεληθεί η Ελλάδα από την ενσωμάτωση ανθρώπων που θέλουν να μπουν στην κοινωνία να εργαστούν να ενσωματωθούν». Αναφερόμενος στο πόσους μετανάστες μπορεί να ενσωματώσει η ελληνική κοινωνία σημείωσε: «Η Αυστρία των 9 εκατομμυρίων έχει πάρει 95 χιλιάδες, θα φτάσει τους 130, η Ελλάδα δεν μπορεί να απορροφήσει 20 και 30 χιλιάδες ανθρώπους; Ο ανθρωπισμός της Ελλάδος είναι και αυτός ότι θα δώσει καταφύγιο σε κάποιους ανθρώπους. Τέτοιο καταφύγιο έχει δώσει η κατεστραμμένη Κύπρος μετά το ’74 στους πρόσφυγες του Λιβάνου και οι πρόσφυγες του Λιβάνου συνέβαλαν στο κυπριακό θαύμα μετά την καταστροφή του ’74. Τέτοιο καταφύγιο έχει προσφέρει πολλές φορές η Ελλάδα, οι εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί που έμειναν στην Ελλάδα και τα παιδιά τους μιλούν μόνο ελληνικά δεν προσέφεραν στην Ελλάδα; Εγώ λέω ότι η Ελλάδα έχει μεγάλα προβλήματα, έχει καταρχάς ανεργία και ύφεση, το οποίο είναι ένα δομικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή, ωστόσο μπορεί να ενσωματώσει ανθρώπους». Φανταστείτε, δηλαδή, σε μερικά χρόνια, π.χ. ο Αλμυρός να έχει τρεις εκκλησίες και ….τέσσερα τζαμιά. Και, κατόπιν μικτών γάμων, να υπάρχουν οικογένειες με 4 ορθόδοξους και τρεις μουσουλμάνους. «Θυμώνετε», είπατε; …Ξυδάκης.

Γράφει ο συγγραφέας Κώστας Χατζηαντωνίου: «Ο πιο επικίνδυνος ξένος έχει εισέλθει στο ελληνικό έδαφος… Δεν μπήκε πρόσφατα. Κυκλοφορεί δίπλα μας εδώ και δεκαετίες μα τώρα φανερώνεται χωρίς προσχήματα. Δεν είναι πρόσφυγας, δεν είναι μετανάστης. Είναι ιθαγενής. Στάση ζωής ή, καλύτερα, ξεπεσμός κι άρνηση της ίδιας της ζωής. Είναι ο μηδενισμός. Ο ρωμέικος μηδενισμός. Δεν είναι η πρακτική αποκήρυξη κάθε αξίας, η έλλειψη κάθε επιθυμίας, η απουσία κάθε νοήματος. Είναι η κουτοπόνηρη επίκληση αξιών, όποτε συμφέρει, ο αχόρταστος λιμός του Καραγκιόζη, ο πιο άγριος ατομικισμός που φοράει -κατά την περίσταση- δεξιό ή αριστερό προσωπείο.»

Δεν συνέβησαν μόνο στον Αλμυρό, συμβαίνουν (ευτυχώς) κι αλλού: «Για μία εβδομάδα όχι μόνο φιλοξένησαν υποδειγματικά τους πρόσφυγες που έφτασαν ξαφνικά έξω από την πόλη τους, αλλά και δέθηκαν μαζί τους. Δέθηκαν τόσο που, όταν ήρθε η ώρα, την περασμένη Τρίτη, να αναχωρήσουν και τα τελευταία πούλμαν με τους πρόσφυγες, πολλοί δεν κρατήθηκαν και ξέσπασαν σε δάκρυα, λες και έστελναν στην ξενιτιά τους δικούς τους ανθρώπους. Όσο για τους πρόσφυγες, μαζί με τα χειροκροτήματα με τα οποία υποδέχτηκαν το νέο της αναχώρησής τους, δεν έλειψε κι απ’ αυτούς η συγκίνηση και τα «ευχαριστώ», στους κατοίκους των Τρικάλων και το Δήμο Τρικκαίων.»

Την άλλη όψη της κοινωνίας όμως, εκείνης που αισχροκερδεί πάνω στη δυστυχία του άλλου, περιγράφει σε λίγες αράδες ο γνωστός αρθρογράφος της «Καθημερινής» Παντελής Μπουκάλας, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Όπου οι άλλοι βλέπουν ανθρώπους, ξεσπιτωμένους και βασανισμένους, χαμένους σε μια ξένη ήπειρο, αυτοί βλέπουν πορτοφόλια. Μετράνε κεφάλια και χιλιάρικα. Ανήκουν στη διεθνή των αρπαχτικών και των απάνθρωπων, μαζί με τους στυγνούς Ασιάτες διακινητές και τους στεγνόψυχους Ευρωπαίους, που στέλνουν λυκόσκυλα καταπάνω στους πρόσφυγες. Μπορεί να τους χωρίζει η εθνικότητα και η θρησκεία, αυτά όμως αποδεικνύονται πολύ γρήγορα υποθέσεις της επιδερμίδας, όχι της ψυχής. Στον σκληρό πυρήνα τους είναι ίδιοι. Ρεμάλια. Κερδοσκόποι της χειρότερης πάστας. Το βράδυ, όταν τελειώσει η δουλειά τους, θα πάνε σπίτι τους για να υπολογίσουν τα εύκολα κέρδη. Και πριν στρωθούν στην τηλεόραση να δουν σχεδόν σε απευθείας μετάδοση «το δράμα των προσφύγων» και να πιουν δυο μπίρες για να το χωνέψουν, θα χαϊδέψουν τρυφερά το κεφάλι των παιδιών τους, ίσως και να τα ρωτήσουν πώς πήγαν στο σχολείο. Δεν θα τους πουν βέβαια, ότι το μεσημέρι πήραν τρία και τέσσερα ευρώ από κάποια άλλα παιδιά, ξενάκια, για ένα μπουκαλάκι νερό. Ούτε ότι κοστολόγησαν τριχίλιαρο και βάλε τη διαδρομή με το ταξί έως την Ειδομένη ή τρακοσάρι με το λεωφορείο. Δεν θα τους πουν δηλαδή, ότι οι ίδιοι, στο δικό τους σχολείο, στο δικό τους μάθημα, πήραν μηδέν. Καλοί πατεράδες. Και θρήσκοι άνθρωποι. Ο καθένας πορεύεται με τη συνείδησή του. Αν είναι αχρείος, και δέκα φύλακες και αγορανόμους να του βάλεις για να τον νουθετούν και να τον επιβλέπουν, θα βρει τρόπο να ελευθερώσει την αχρειότητά του.»

«Ερωτική εξομολόγηση προς μία χώρα» είναι ο τίτλος στο πρωτοσέλιδο άρθρο της μεγάλης κυκλοφορίας αυστριακής εφημερίδας «Κουρίρ», στο οποίο η συντάκτρια της, Μπίργκιτ Μπράουνρατ, «ξετυλίγει» όλη την αγάπη της για την Ελλάδα, από την τρυφερή ηλικία των 12 χρόνων μέχρι σήμερα, και διαπιστώνει με λύπη ότι «οι άνθρωποι της γίνονται ολοένα και φτωχότεροι, αλλά μόνον οικονομικά», γιατί, -όπως διατρανώνει, κλείνοντας το άρθρο της- «αυτό που είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες στην καρδιά, κανένας δεν μπορεί να τους το αφαιρέσει».

Άποψη αναγνώστη: Μια ανοιακή γριά που σκοτώνει παιδιά, αυτή είναι πια η Ευρώπη. Και δεν καταλαβαίνει, ότι μόνο αν πάρει αυτά τα ξένα παιδιά στην αγκαλιά της θα συγχωρεθεί για όλα τα τέρατα που γέννησε κι έκανε και θα μπορέσει να φύγει ήσυχη, αφήνοντας στη θέση της μια νέα Ευρώπη, μια νέα Γη.

Τα μάζεψαν οι αγρότες από τα μπλόκα, μετά από αγώνα 40 και πλέον ημερών… Το κρίσιμο ζήτημα τώρα είναι, αν θα… «μαζέψει» ή όχι η Κυβέρνηση τις ελαφρύνσεις που τους υποσχέθηκε.

Λίγο καιρό υπομονή και, σε λίγο, αυτό που λέμε «διαπραγμάτευση με τους δανειστές», θα λέγεται πια σαν …ανέκδοτο.

«Δεν είναι απαραίτητο να πιστεύεις σε κάποια θρησκεία, για να είσαι καλός άνθρωπος. Αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το καλό από το κακό, τότε αυτό που σου λείπει δεν είναι η θρησκεία, αλλά το μυαλό» (Αγνώστου).

Τι να ευχηθούμε για τον Μάρτη; Καλό μήνα ή …σε καλό μας ο μήνας;

Και μην ξεχάσετε…. Για την ουρά του χαρταετού, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα κομματάκια από το μνημόνιο που έσκισε ο Αλέξης…

Μην υποτιμάτε την αποτρεπτική δύναμη που κρύβουν μέσα τους οι Έλληνες… Προχθές Τσικνοπέμπτη π.χ., χιλιάδες κιλά …παϊδάκια παραδόθηκαν αμαχητί, μπροστά στη θυελλώδη τους έφοδο.

«Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η φυλή στην οποία γεννήθηκαν. Τους αντιμετωπίζω όλους με ένα κριτήριο: την αρετή. Για μένα, κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρος.» (Μέγας Αλέξανδρος)

«Όποιος γλιτώνει από ένα δάκρυ έναν άνθρωπο, υψώνει ένα μέτρο το μπόι της ανθρωπότητας» (Γιάννης Ρίτσος).

«Την άνοιξη, αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις». (Οδυσσέας Ελύτης).