ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 27/1/2013

Κρανίου τόπος

Όλο το δημοσιογραφικό μας ενδιαφέρον θα είναι στην Αθήνα, μεθαύριο Τρίτη, με την ελπίδα ότι δημοπρατηθεί τελικά η Λιμνοδεξαμενή του Ξηριά, μετά από τις γνωστές και πολλές αναβολές που έχει πάρει η κρίσιμη αυτή διαδικασία.

Τα τρία τελευταία χρόνια, ο Αλμυρός και η περιοχή του πλήρωσαν βαριά τα λύτρα της οικονομικής κρίσης. Όπως λίγο – πολύ και η υπόλοιπη Ελλάδα, θα μου πείτε, αλλά εμάς μας καίει ο τόπος μας και ο κάθετος μαρασμός που έχει υποστεί, σε όλα τα επίπεδα.

Η πόλη «ξεβρακώθηκε» και έχασε όλες τις νευραλγικές Δημόσιες Υπηρεσίες της, με πρώτη και καλύτερη την Εφορία, που περιορίζεται ήδη στο Κορφαλιώτικο Γραφείο Εξυπηρέτησης Φορολογουμένων, το οποίο (άκουσον, άκουσον) δεν θα διαθέτει -λένε- ούτε καν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Έφυγαν οι διοικητικές Υπηρεσίες του ΙΚΑ, το Τελωνείο, το Επιμελητήριο…

Ακόμη κι αν στείλεις κάποιον να πληρώσει στο Βόλο (Εφορία ή ΙΚΑ), του ζητούν …εξουσιοδότηση, η οποία βεβαίως θέλει και το γνήσιο της υπογραφής σου. Εξουσιοδότηση, ακόμη κι όταν τους στέλνεις χρήματα!!

Με τούτα και μ’ εκείνα λοιπόν, εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας, ότι ο Αλμυρός ξανάγινε …χωριό.

Η τοπική αγορά έχασε και τους λίγους καταναλωτές – πελάτες που την προτιμούσαν. Τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Η οδός Ερμού θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο και σφίγγεται η καρδιά του καθένα, όταν τη διατρέχει.

Καμιά σχεδόν οικοδομική εργασία δεν γίνεται, εκτός ίσως από κάποια αναγκαία μερεμέτια ή ένα – δυο νέα ακίνητα που είναι στη φάση της αποπεράτωσης.

Δεν υπάρχει ίσως οικογένεια που να μην έχει έναν τουλάχιστον άνεργο.

Οι «αιμοδότες» του τόπου μας, οι αγρότες και όσοι επαγγελματίες ή επιστήμονες κινούνται γύρω από την αγροτική οικονομία, χτυπημένοι κι αυτοί από την κρίση, τη μεγάλη αύξηση του κόστους παραγωγής, τα χαράτσια κτλ., σφίγγουν διαρκώς το ζωνάρι τους, όπως τόσοι άλλοι φαμελίτες, που έχασαν τη δουλειά ή την επιχείρησή τους.

Η ομάδα των χαμηλοσυνταξιούχων αυξήθηκε δραματικά, από πολλούς και πολλές που είχαν στοιχειοθετήσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα και έφυγαν άρον – άρον από το Δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, για να προλάβουν, αλλά σύνταξη ακόμη δεν είδαν στα χέρια τους ή τους ήρθε πετσοκομμένη.

Τα καταστήματα εστίασης και διασκέδασης χάσκουν καθημερινά άδεια ή σχεδόν άδεια, αφού ο καθένας μας μετράει πια ακόμη κι έναν καφέ που θα ήθελε να πιεί ή ένα ποτό, ένα τσίπουρο.

Ακόμη και οι μετακινήσεις με το αυτοκίνητο έχουν περιοριστεί δραματικά, ενώ, από τις πρώτες νυχτερινές ώρες, ο Αλμυρός μοιάζει με νεκρή πόλη.

Ο Δήμος, η μεγαλύτερη σε τζίρο «βιομηχανία» της περιοχής, με άδεια ταμεία, έχει κηρύξει περίπου στάση πληρωμών και το μόνο που καταφέρνει -μέχρι στιγμής- είναι να πληρώνει κάθε μήνα το ελλειμματικό προσωπικό του, ίσως με λογιστικές αλχημείες. Οι αγωγές εναντίον του, από απλήρωτους προμηθευτές, πέφτουν σαν το χαλάζι και φορτώνουν υπέρογκα το Δημοτικό χρέος συνολικά.

Όλα όσα περιγράφω πιο πάνω, αλλά και πολλά άλλα, συνθέτουν κυριολεκτικά έναν Κρανίου τόπο, στον οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε.

Με την «Αλληλεγγύη» των εθελοντών, τη μέριμνα της τοπικής Εκκλησίας, αλλά και την οικιακή οικονομία να κρατάει κάπως στις αυλές και στα υποστατικά μας, παλεύουμε ακόμη τις πρώτες ανάγκες, βοηθάμε τους πιο αδύναμους, τους πιο φτωχούς.

Αλλά, ως πότε;

Γι’ αυτό είναι επείγον λοιπόν, τώρα που η Κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να αξιοποιήσει τους πόρους του ΕΣΠΑ και άλλων επενδυτικών προγραμμάτων, τώρα που όλοι βλέπουν πως ο δρόμος της ανάπτυξης είναι μονόδρομος, για την καθημαγμένη Ελλάδα, να γίνουν στον Αλμυρό τα Δημοτικά έργα που έχουν εγκριθεί και δρομολογηθεί.

Μόνο η Λιμνοδεξαμενή του Ξηριά, η Ανάπλαση της Πλατείας, το Αποχετευτικό της Σούρπης και Αγίας Τριάδας, προϋπολογίζονται σ’ ένα αθροιστικό ποσό της τάξης των 30 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ. Κι αν μπει το νερό στ’ αυλάκι της υλοποίησής τους, είναι βέβαιο ότι (για δυο – τρία χρόνια τουλάχιστον) θα δημιουργήσουν εκατοντάδες θέσεις εργασίας, θα φέρουν χρήμα και ζείδωρη κίνηση στην τοπική αγορά.

Κι όλα αυτά, σε μια δύσκολη εποχή, που ο καθένας μας κοιτάζει να κερδίσει χρόνο, για την επιβίωση της οικογένειας ή της επιχείρησής του, μέχρι να «ξαστερώσει» και να έρθουν πιο εύκολες και καλύτερες μέρες για όλους.

Αυτή η προτεραιότητα, της υλοποίησης των μεγάλων έργων, πρέπει να είναι -παντί τρόπω- και η καθημερινή μέριμνα κυρίως των Δημοτικών μας αρχόντων, τουλάχιστον πριν μπουν πάλι στο άχαρο «γαϊτανάκι» της νέας προεκλογικής περιόδου, για τις Δημοτικές εκλογές του 2014.

Ο χάρτης

Ένα άρθρο – ακτινογραφία του νέου πολιτικού μας χάρτη γράφει στην «Καθημερινή» ο Μπάμπης Παπαδημητρίου και επισημαίνει:

«Το κυρίως ζητούμενο για τους αμέσως επόμενους μήνες είναι η εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης. Και, αν είναι εφικτό, ενός κλίματος συγκρατημένης αισιοδοξίας. Θα ήταν μάλιστα καλύτερα αν προσετίθετο και ένα κλίμα μετριασμένης πιστωτικής άνεσης. Τέλος, το καλύτερο θα ήταν να επανέλθουν καλύτερες μέρες στο παγκόσμιο εμπόριο και, κυρίως, να μη βυθιστεί περαιτέρω η οικονομία της Ευρωζώνης.

Πάντως, οι καταστροφές που προκαλούσε το διπλό έλλειμμα, στο ταμείο του κράτους και στις διεθνείς συναλλαγές μας, τέθηκαν υπό έλεγχο. Το αποτέλεσμα είναι πιο σημαντικό, αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι η πορεία προσαρμογής εκτροχιάστηκε πλήρως με τη διενέργεια των διπλών εκλογών.

Στην περίοδο αυτή, δύο κόμματα ωφελήθηκαν και ένα καταστράφηκε.

Η Νέα Δημοκρατία πέτυχε να επιστρέψει στην εξουσία, έστω ως κύρια δύναμη ενός τριπλού συνασπισμού, κερδίζοντας πάντως την πανίσχυρη πρωθυπουργία.

Ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να κυριαρχήσει στην πλευρά της αντιπολίτευσης, παραμερίζοντας τα υπόλοιπα κόμματα σε ρόλους «διασκεδαστών» της δημοκρατίας.

Το κόμμα του Παπανδρέου αντιμετώπισε πολλαπλή καταστροφή. Εξουδετερώθηκαν πλήρως τα καλύτερα στελέχη του, με την απομάκρυνσή τους από τον κρατικό μηχανισμό. Υπέστη ήδη πολλαπλή διάσπαση, με χαρακτηριστικές αλληλοκατηγορίες και την ατιμωτική παραπομπή του πλέον προβεβλημένου στελέχους του στην πιο κρίσιμη περίοδο της κρίσης. Απώλεσε σχεδόν το σύνολο του μηχανισμού ελέγχου που διέθετε στα συνδικάτα και τα σωματεία. Μάλιστα, τις επόμενες εβδομάδες θα κριθεί αν θα έχει μετατραπεί σε κόμμα Βενιζέλου ή θα είναι καλύτερο να εγκαταλείψει την προμετωπίδα του.

Στην πρόσφατη διπλή έκθεση των τεχνοκρατών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου επισημάνθηκε ότι ο πλέον σημαντικός κίνδυνος για την πορεία του προγράμματος είναι η απομειούμενη λαϊκή υποστήριξη στις αλλαγές και στα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, με αυξανόμενη υποστήριξη για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα αντιμνημονιακά κόμματα. Η εξέλιξη αυτή «μπορεί να ξεπεράσει το ήδη γνωστό πρόβλημα των καθυστερήσεων στην εφαρμογή των αλλαγών και να οδηγήσει σε πολιτική κρίση, ικανή να πυροδοτήσει χρεοκοπία ή και έξοδο από το ευρώ», σημειώνεται.

Στελέχη της αντιπολίτευσης κυκλοφορούν την ενόχλησή τους γι’ αυτήν την εκτίμηση. Δεν χρειάζεται να βιάζονται. Αν, όπως επιμόνως ζητούν, η χώρα υποχρεωθεί να προσφύγει σε νέες πρόωρες εκλογές, σενάριο που εξυφαίνει τον πολιτικό κίνδυνο, θα φανεί αν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του είναι έτοιμα να κυβερνήσουν μια πραγματική χώρα, με πραγματικά προβλήματα κι έναν λαό ανυπόμονο να δει το βιοτικό του επίπεδο να προσεγγίζει ξανά την Ευρώπη.»

Το «ατύχημα»

Με τίτλο «Ο κίνδυνος ενός ιστορικού ατυχήματος», σε κύριο άρθρο του το «Βήμα» επισημαίνει:

«Το διεθνές  κλίμα για την ελληνική οικονομία βελτιώνεται με ταχύτητα μεγάλη.

Προκύπτει η αλλαγή στάσης από τις θετικές δηλώσεις των ευρωπαίων εταίρων ,από την ανταπόκριση των κοινοτικών αρχών στην ταχεία, χωρίς παρεμβολές ή άλλες απαιτήσεις, καταβολή των δόσεων, από τις πολλές θετικές εκθέσεις, μέχρι πρότινος εχθρικών τραπεζών και επενδυτικών οίκων, αλλά και από την συντελεσθείσα το προηγούμενο διάστημα μεγάλη  υποχώρηση των επιτοκίων δανεισμού του ελληνικού δημοσίου.

Ωστόσο, τίποτε δεν έχει κριθεί ακόμη.

Το εσωτερικό μέτωπο παραμένει συγκρουσιακό. Η αντιπολίτευση έχει σηκώσει τους τόνους, οι αντιπαραθέσεις είναι συνεχείς, οι όποιες αφορμές μετατρέπονται σε μείζονα θέματα, με αποτέλεσμα να συντηρείται ένα κλίμα διαρκούς πολέμου.

Την ίδια ώρα  συνδικάτα που εκπροσωπούν  καλοπληρωμένους εργαζόμενους  και ισχυρές επαγγελματικές ενώσεις δίδουν μάχες οπισθοφυλακών για θέματα που έχουν κριθεί συνολικά  τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.

Συνδυαζόμενα τα παραπάνω με την ένταση που τροφοδοτεί το νέο κύμα τρομοκρατίας, μοιάζουν  ικανά να διαμορφώσουν περιβάλλον γενικευμένης σύγκρουσης, ικανό να ακυρώσει την καταγραφόμενη διεθνώς μεταβολή των τάσεων για την Ελλάδα.

Θα ήταν ιστορικό ατύχημα για την Ελλάδα  αν οι απεργίες του τομέα των συγκοινωνιών, οι έχουσες και  οικονομικό κίνητρο υπεραντιδράσεις των δικαστών και οι βομβιστικές επιθέσεις των λίγων ιδεοληπτικών της επαναστατικής βίας, αποδεικνύονταν ικανές να ανατρέψουν τις προσδοκίες ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, που οικοδομήθηκαν με απροσμέτρητες  θυσίες του ελληνικού λαού.»

Εξυπνάδες

«Οι Έλληνες πλέον έχουν γονατίσει. Αυτό ακριβώς θα συνέβαινε και στην Ιταλία χωρίς την κυβέρνησή μου», είπε σε συνέντευξή του ο Μάριο Μόντι.

Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Ιταλίας, που πέταξε τα ρούχα του τεχνοκράτη και ανέλαβε επικεφαλής του κεντρώου τρίτου πόλου, δήλωσε επίσης στη συνέντευξή του, ότι «στην Αθήνα ο κόσμος καίει δέντρα και έπιπλα, για να ζεσταθεί και η ατμοσφαιρική ρύπανση θυμίζει εκείνη του Λονδίνου πριν έξι δεκαετίες».

Σαν πολύ χοντρά δεν μας τα λες, ρε φρατέλο;

Όσοι Ευρωπαίοι είναι σε προεκλογική περίοδο, παίρνουν αγκαζέ και την Ελλάδα, για να κάνουν τον έξυπνο, υπηρετώντας τις ψηφοθηρικές τους ανάγκες.

Μάταια περιμένατε

να βρούμε φασουλάδα.

Τώρα πια βόμβες έχουνε

οι χύτρες στην Ελλάδα.