ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 5-9-2015

Αντί για επιχειρήματα,

παίζουνε …κουβαδάκια.

Με το καινούργιο, το παλιό

και τον …αυτοφωράκια.

Μπήκε ο Σεπτέμβρης και ήδη ροκάνισε» την πρώτη βδομάδα του. Μόνο άλλες δυο βδομάδες απέμειναν μέχρι την ώρα της κάλπης. Ευτυχώς θα είναι σύντομα το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί. Ακόμη κι αν πολωθούμε, ίσως δεν προλάβουμε να …διχαστούμε.

Είναι πολλοί εκείνοι, από τους απλούς πολίτες, που τους τρομάζουν οι εκλογές της 20^ης του Σεπτέμβρη. Όχι τόσο για το ποιος θα βγει πρώτος, όσο για το ποιοί θα συγκυβερνήσουν. Αν πάρεις τοις μετρητοίς όσα διχαστικά λέγονται προεκλογικά μεταξύ των κομμάτων, ακόμα και τα …μισά να πάρεις, με δεδομένη την ανυπαρξία αυτοδυναμίας, όλες οι άλλες συνεργασίες φαντάζουν «χλωμές» και το φάντασμα της ακυβερνησίας πλανάται διαρκώς στο αέρα. Κι αν ένα τέτοιο απευκταίο ενδεχόμενο γίνει πραγματικότητα, πού πάμε μετά; Πάλι εκλογές; Πόσοι από τους πολιτικούς μας ηγέτες και τα επιτελεία τους είναι ικανοί να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και έμπρακτα να δείξουν ότι καταλαβαίνουν, κατανοούν, πως αυτή η βουλιαγμένη χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει πια ούτε ένα λεπτό από τη μίζερη ζωή μας, για χάρη των κομματικών τακτικισμών και των προσωπικών φιλοδοξιών και επιδιώξεών τους;

Τρίτο …κόμμα (περίπου 20% το εμφανίζουν οι πρώτες δημοσκοπήσεις, μέχρι στιγμής), οι αναποφάσιστοι. Και λίγο είναι. Ο κόσμος δεν ξέρει ποιον να πιστέψει και προς τα πού να στραφεί. Μοιάζουν όλοι τόσο ίδιοι και τόσο αναξιόπιστοι, που τελικά θα ψηφίσουμε αναζητώντας τις …τριχοειδείς και φανταστικές αποχρώσες ενδείξεις, μεταξύ τους.

Και επειδή οι αναποφάσιστοι είναι πολλοί, …βουρ στον πατσά, αφού όλοι οι μπαλκονάτοι έχουν πέσει απάνω τους, να τους πείσουν, με νύχια και με δόντια.

Δύο ή ένα -τελικά- τα τηλεοπτικά ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών εν όψει των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου. Στο πρώτο ντιμπέιτ, ερίζουν για την ημερομηνία κα κάποιοι είναι απρόθυμοι μα συμμετάσχουν σε παράλληλους μονολόγους. Στο δεύτερο, τη Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου, η τηλεμαχία θα είναι μεταξύ των Τσίπρα και Μεϊμαράκη. Είναι η πρώτη φορά που γίνονται ντιμπέιτ από τις πρόωρες εκλογές του 2009, όταν είχαν διασταυρώσει τα πυρά τους ο Κώστας Καραμανλής με τον Γιώργο Παπανδρέου. Θα …αντέξετε να τα παρακολουθήσετε;

Στο ΣΥΡΙΖΑ που απέμεινε σταθερός μετά τη διάσπαση και στη Λαϊκή Ενότητα που αποσχίστηκε επικεντρώνεται το ενδιαφέρον (λόγω και των κενών θέσεων στη λίστα), ως προς τα ψηφοδέλτια της Μαγνησίας. Κι εκεί, γύρω από την απέραντη ονοματολογία που αναπτύσσεται, «παίζουν» και κάποια ονόματα – έκπληξη από τον Αλμυρό. Θα δούμε, τελικά… Κοντός ψαλμός, αλληλούια…

Τι σκ… παιχνίδια παίζονται διαρκώς; Αυτό ο κύριος Αλέξης Μητρόπουλος, που απτόητοι του δίνουν και σπαταλάει τόσο τηλεοπτικό χρόνο για την πληγωμένη του ευθιξία (τάχα μ’ – δήθεν;), μας τα …’πρηξε λιγουλάκι ή μου φαίνεται; Μέχρι και να αυτοκτονήσει απείλησε κι είχαμε τόσες νύχτες να κλείσουμε μάτι από την …αγωνία. Μέχρι ότι ακούει τα «στημένα» αίσχη σε βάρος του, η 91χρονη μαμά του και θα τον κάνει ντα, ντα, μας είπε. (Ο Νίκος Ξανθόπουλος θα έπαιρνε περισσότερες ψήφους πάντως. Και η Μάρθα Βούρτση…).

Ήθελα να ‘ξερα, όμως, όλοι αυτοί οι διαχρονικοί τηλεοπτικοί «μαϊντανοί», τρόφιμοι των πρωινών τηλεοπτικών εκπομπών, τάχα αυθεντίες, πόσα έχουν «στάξει» και σε ποιους, για να αγοράζουν τόσο εύκολα και συχνά αναγνωρισιμότητα και δημοφιλία;

Πάντοτε είχα αυτήν την απορία με τους πατεντάτους πολιτικούς (ευτυχώς όχι όλους)…. Γι’ αυτές τις οκάδες με το ψέμα που ταΐζουν τον κόσμο, με τη σέσουλα, πώς ησυχάζουν μετά τη συνείδησή τους; Ποια συνείδηση, είπατε;

Ο «αυτοφωράκιας». Πολλοί άκουσαν τον χαρακτηρισμό για πρώτη φορά, όταν ο πρόεδρος της ΝΔ Βαγγέλης Μεϊμαράκης κατηγόρησε τον Αλέξη Τσίπρα, ότι προκήρυξε πρόωρες εκλογές, αναζητώντας «αυτοφωράκια», στον οποίο θέλει να φορτώσει την εφαρμογή των σκληρών μέτρων που περιλαμβάνονται στο τρίτο Μνημόνιο και συνομολογήθηκαν από τον τέως πρωθυπουργό και τους δανειστές. Τι σημαίνει όμως στ’ αλήθεια ο όρος «αυτοφωράκιας»; Πρόκειται για νεολογισμό. «Αυτοφωράκιας» είναι το άτομο που παρουσιάζεται ως υπεύθυνος νυχτερινού κέντρου, ώστε να κλειστεί προσωρινά στο αυτόφωρο, αντί του πραγματικού υπευθύνου, σε περιπτώσεις αυτόφωρης δίωξης, λόγω παραβίασης των κανονισμών λειτουργίας. Ο «αυτοφωράκιας» δεν έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Είναι άνθρωποι που πληρώνονται ουσιαστικά, για να δεχθούν ένα επιπλέον ποινικό βάρος και ο πραγματικός υπεύθυνος να παραμείνει καθαρός. Στο παρελθόν επρόκειτο για άτομα με βεβαρημένο ποινικό μητρώο, ακόμη και πρώην φυλακισμένους, που δεν φοβούνται να λερωθούν κι άλλο, αλλά το υψηλό ποσοστό ανεργίας της χώρας μας έχει αλλάξει πλέον το προφίλ τους. Σήμερα ο «αυτοφωράκιας» είναι άνεργος, συνταξιούχος που θέλει να συμπληρώσει τη σύνταξή του, ακόμη και απότακτος αστυνομικός. Επισήμως, ο «αυτοφωράκιας» αναφέρεται και ως «αγορανομικός υπεύθυνος».

Από τα παραπολιτικά του «Βήματος»: «Έτσι, όπως κινούνται όλοι, δείχνουν ότι κανένας δεν θέλει να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο», φέρεται να λέει χαμογελώντας ο πρώην Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, που επέστρεψε από τις θερινές του διακοπές και πλέον δέχεται πολιτικούς φίλους του, βουλευτές και στελέχη στο πολιτικό του γραφείο. Εκεί ακούει τις εκτιμήσεις τους, αλλά το ενδιαφέρον είναι τα όσα λέει ο ίδιος που επιμένει ότι δεν είναι ασφαλείς οι δημοσκοπήσεις. Στηρίζει τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, για τον οποίο λέει ότι προσπαθεί, ενώ σημειώνει πως ο Αλέξης Τσίπρας θα εξαρτηθεί από τον προεκλογικό αγώνα που θα κάνει. Υποστηρίζει ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν είναι αγοραφοβικός, ενώ του κάνει εντύπωση πως ο πρώην Πρωθυπουργός τηρεί αμυντική στάση στον προεκλογικό αγώνα.» Εμάς μας κάνει εντύπωση η πρώτη ατάκα του. Δηλαδή, ο ίδιος ο κ. Καραμανλής, όταν πήγε στις εκλογές του 2009, που τελικά έχασε, ήθελε να …κυβερνήσει;

«Η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη καμπή. Ο κίνδυνος του Grexit δεν έχει εξαλειφθεί, η οικονομία παραπαίει και η χώρα αντιμετωπίζει πρωτόγνωρες απειλές. Θα περίμενε κανείς ότι οι πολιτικοί μας θα στέκονταν στο ύψος των περιστάσεων. Η απογοήτευση είναι μεγάλη. Αντί για ρεαλιστικές προτάσεις, ακούμε πυροτεχνήματα για παράλληλα προγράμματα. Αντί για σοβαρές συζητήσεις, ακούμε ατάκες και κοκορομαχίες. Οι πολίτες αναρωτιούνται γιατί πρέπει να ξαναπάνε στις κάλπες. Αυτή η προεκλογική περίοδος δεν πρέπει να συνεχιστεί με αυτόν τον τρόπο. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να το ανεχθούμε…» Αυτά δημοσιεύει (δικαιολογημένα, θα έλεγα) η «Καθημερινή» της Τετάρτης στο κύριο άρθρο της.

Σ’ ένα άρθρο του ο «θρυλικός» Γιώργος Παπαστεφάνου γράφει για κάτι, που κι εγώ προσωπικά το έχω πάντοτε για «ευαγγέλιο» στη δημοσιογραφία κι αυτό διδάσκω στους νεότερους συναδέλφους: «Να θυμάσαι πως δουλεύουμε για τον Ένα, μου είχε πει η δασκάλα μου, η Φραγκίσκη Καρόρη, όταν πρωτομπήκα στο Ραδιόφωνο. Και ποιος είναι αυτός ο Ένας; τη ρώτησα γεμάτος απορία. Είναι αυτός που ξέρει, μου απάντησε. Και δέκα να μην καταλάβουνε το λάθος σου, αυτός που το κατάλαβε, μετράει! Με τα χρόνια, στη θέση του Ένα έβαλα εμένα τον ίδιο, πιστεύοντας πως και κανείς να μην προσέξει λάθη που έκανα, φτάνει που τα πρόσεξα εγώ. Σκέπτομαι λοιπόν τώρα, καθώς πάμε για εκλογές και ακούω και βλέπω γύρω μου όλους αυτούς που υποδύονται τους πολιτικούς, να ανταλλάσσουν μεταξύ τους ψεύδη, εξυπνάδες ή βρισιές… Αναρωτιέμαι λέω αν περνάει απ’ το μυαλό τους, πως κάπου, σε ένα σπίτι, ένα σχολείο, μια παρέα, υπάρχει αυτός ο Ένας που μετράει.»

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του internet (Facebook tweet κτλ.), εκεί που ο καθένας μας αποκτάει αυτόματα βήμα και μπορεί να εκφέρει δημόσια την άποψή του, εκεί ξεσπάει πολύς κόσμος και ξεσπαθώνει κατά των πολιτικών, καταγγέλλοντας αυτά που λένε, τις μεθοδεύσεις τους, τα ψέματά τους κ.ο.κ. Ένας ασυγκράτητος ποταμός άμεσης δημοκρατίας ρέει διαρκώς και με θόρυβο, φεύγοντας ωστόσο συχνά από τα όρια. Και, φυσικά, αυτές οι απόψεις της μεγάλης μάζας των πολιτών, όταν δεν μένουν αναπάντητες ή έχουν την άμεση επιβράβευση ομοϊδεατών τους, δέχονται μια αποδοκιμασία και μια χλεύη, που συχνά υποδαυλίζει το διχασμό.

Την ερχόμενη Παρασκευή ανοίγουν τα σχολεία… Και πριν καλά – καλά μαζευτούν μαθητές και δάσκαλοι (αφού υπάρχουν και κενά σε εκπαιδευτικούς), τσουπ οι πρώτες εκλογικές αργιούλες, τουλάχιστον για τα σχολεία εκείνα που θα είναι εκλογικά τμήματα.

Στο Ηρώδειο, μετά από δύο χρόνια, επέστρεψε την περασμένη Παρασκευή ο Σταμάτης Σπανουδάκης -αν και εκτός του Φεστιβάλ Αθηνών- με μια μεγαλειώδη συναυλία, με τίτλο «Χαίρε θάλασσα μου», αφιερωμένη, όπως είπε κι ο ίδιος, στην Παναγία. Σε ένα κατάμεστο θέατρο, ο Έλληνας μουσικοσυνθέτης ενθουσίασε το κοινό και δεν παρέλειψε να σχολιάσει με το δικό του τρόπο τα «κακώς κείμενα». Ιδιαίτερα καυστικός ήταν, προλογίζοντας δύο τραγούδια αφιερωμένα στη Σμύρνη, το «Για την Σμύρνη» και το «Μαύρος Καβαλάρης». Για το πρώτο είπε: «Θέλω να το αφιερώσω στην κ. Ρεπούση, και να την ευχαριστήσω. Διότι, με τις σαχλαμάρες που λέει, μας ένωσε ακόμη περισσότερο». Ενώ, προλογίζοντας το «Μαύρος Καβαλάρης», είπε ότι το τραγούδι έχει γραφτεί για τον Νικόλαο Πλαστήρα, και άφησε αιχμές κατά του Κώστα Καραμανλή, λέγοντας «Αν θυμάμαι καλά, ο Πλαστήρας δεν είχε τίποτα …κουμπαριές με Τούρκους. Ήταν εκεί και αντιστάθηκε», προκαλώντας έκπληξη, μιας και είναι γνωστή η φιλία του με τον πρώην πρωθυπουργό.

Από τις γουστόζικες αναρτήσεις στο διαδίκτυο: «Ούτε ταξιτζής δεν ξέρει να σου πει τι να ψηφίσεις. Εκεί μας κατάντησαν, οι αλήτες…»

«Είμαι ιδιοκτήτης του τίποτα, αλλά σκλάβος κανενός.»