Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΓΑΤΕΣ

του Χρήστου Καραζούπη

 Το 1484, ο Πάπας αποκήρυξε όλες τις γάτες και τους ιδιοκτήτες τους. Μάζευαν, έσκιζαν σταυρωτά και σκότωναν τις γάτες καλή ώρα όπως εδώ κάποιοι έσκιζαν τα μνημόνια. Και μετά ήρθε η πανούκλα… Τι συνέβη; επειδή οι γάτες εξαφανίστηκαν, «χόρευαν» τα ποντίκια και οι αρουραίοι, που είναι και οι βασικοί υπαίτιοι για τη μετάδοση της πανούκλας. Ως αποτέλεσμα, η βουβωνική πανώλη αφάνισε 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Ιστορικά η βουβωνική πανώλη είναι γνωστή ως ο «μαύρος θάνατος» που σάρωσε ολόκληρη την Ευρώπη κατά τη διάρκεια της τελευταίας μεσαιωνικής περιόδου και πήρε τη μορφή επιδημίας.

Είναι γνωστό βέβαια ότι οι ιδεοληπτικοί – ζηλωτές νομίζουν πάντα ότι κατέχουν το «αλάθητο του Πάπα» που στο 20^ο αιώνα το ζήσαμε και ως αλάθητο του Στάλιν. Κατά σύμπτωση μερικοί από τους σύγχρονους ζηλωτές έχουν ανάλογη πολιτική κουλτούρα.

Είτε είναι εθνικιστές της Αριστεράς ή της άκρας Δεξιάς. Οι σύγχρονοι «Παπιστές» και πατερούληδες του λαού φαντάστηκαν ότι ο διάβολος βρίσκεται στο μνημόνιο και θα το σκίσουν όπως οι παπιστές έσκιζαν τις γάτες.

Με τον ίδιο ζήλο λοιπόν οι αντιμνημονιακές εθνικιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα πέρασαν την σκοταδιστική αντίληψη ότι το πρόβλημα είναι, το πρόγραμμα διάσωσης των εταίρων μας (το μνημόνιο), αποδίδοντας σε αυτό δαιμονικές δυνάμεις που το επιβάλλουν και όχι οι ίδιες οι ανάγκες της χώρας.

Ζήσαμε έτσι 5 χρόνια δαιμονοποίησης μιας κατάστασης της οποίας γενεσιουργός αιτία είναι ο ανορθολογισμός της πολιτικής που πρόβαλαν υποτίθεται οι ίδιοι οι φίλοι του Λαού.

Καθώς δεν αποφύγαμε τελικά το 3^ο μνημόνιο, και το μόνο που πετύχαμε να αυξήσουμε το χρηματοδοτικό κενό μέσα σε αυτούς τους 6 μήνες των διαπραγματεύσεων, ο μόνος αντικειμενικός απολογισμός που μπορούμε να κάνουμε σύμφωνα με τη Σαιξπηρική Κωμωδία είναι «Πολύ κακό για το τίποτα».

Αυτά επάθαμε προκειμένου να αποφύγουμε τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις και τα διάφορα συντεχνιακά προνόμια και κλειστά επαγγέλματα. Επήγαμε να κουρέψουμε ξανά το χρέος και μας κούρεψαν «σύριζα» τις εθνικολαϊκές μας αυταπάτες.

Φυσικά, η κατάληξη σε καμία περίπτωση δεν δικαιώνει τις προηγούμενες Κυβερνήσεις που οδήγησαν τα πράγματα σε αδιέξοδο και μας πουλούσαν επίσης εθνική περηφάνια προβάλλοντας καθημερινά ……..τον τάφο της Αμφίπολης και …άλλα παρόμοια.

Στο 3^ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ κυριαρχούν ξανά έμμεσοι φόροι εις βάρος των καταναλωτών ενώ η Ελληνική πλευρά προς έκπληξη των Ευρωπαίων απόφυγε για μια ακόμη φορά την φορολογία του πλούτου που πάντα είναι χαμηλότερη από το μέσο όρο των Ευρωπαίων. Κατά τα άλλα πρώτη φορά η Αριστερά ευθυγραμμίστηκε με τους κυβερνητικούς εταίρους τους εθνικιστές στη Ελλάδα.

Με Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν μετά από 6 μήνες «σκληρής» διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους εταίρους στην Ευρωζώνη, η επόμενη μέρα για την Ελλάδα ξημέρωσε με ένα 3ο Μνημόνιο που εκ των πραγμάτων επιβάλλει πιο σκληρή λιτότητα. Πρόκειται για μια νέα Συμφωνία που έχει να αντιμετωπίσει πλέον μεγαλύτερα ελλείμματα και χρηματοδοτικό κενό μέσα από τη αυτοεκπληρούμενη προφητεία της που έκανε ότι περνούσε από την επιρροή της για να την επαληθεύσει. Η ελπίδα είναι αυτή την φορά τα παθήματα να γίνουν μαθήματα ώστε να γίνουν έτσι οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που είναι και ο αναγκαίος όρος για να σταματήσει την αιμορραγία των ελλειμμάτων και ας τις κάνει και η αριστερά…..!!!!, προκειμένου να αφήσει κάτι και στον τόπο…..

Το ερώτημα που πλανάτε σήμερα στο κόσμο είναι τι πραγματικά λειτούργησε τόσο αρνητικά που η κατάσταση παρά την τεράστια βοήθεια της Ε.Ε η οικονομία της δεν μπορεί ακόμη να ανακάμψει και το χρέος να γίνει βιώσιμο;

Πολλοί προοδευτικοί οικονομολόγοι και η εκάστοτε αντιπολίτευση στην Ελλάδα είπαν: ότι τα μέτρα λιτότητας ήσαν πολύ σκληρά χρειάζεται παράλληλα και αναπτυξιακό πρόγραμμα.

Όσο κι αν είναι σωστή αυτή η γενική διαπίστωση άλλο τόσο η άρνηση και η καταγγελία των μνημονίων που συνοδεύονταν από χρηματοδοτική βοήθεια- τόσο από τη δεξιά όσο και την αριστερή αντιπολίτευση ακύρωσε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια καθώς καλλιεργήθηκε στον Ελληνικό λαό ο πλήρης ανορθολογισμός στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

Δεν έχουν όμως αυτόματα ξεπεραστεί και οι μεγάλες συλλογικές αυταπάτες του Ελληνικού λαού καθώς και ο ανορθολογισμός που καλλιεργήθηκε από την μωροφιλοδοξία των κομματικών ηγεσιών και συμφερόντων που τίθενται πάντα υπεράνω του κοινωνικού συμφέροντος στην Ελλάδα με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Το ερώτημα τώρα είναι: πως γίνεται κάποιοι να περιμένουν από ένα λαό που τον «σπούδασαν» στο πολιτικό ανορθολογισμό να δεχθεί να υπομείνει το 3^ο Μνημόνιο χωρίς αντιδράσεις παρά την βίαιη ωρίμανση που δέχθηκε τον τελευταίο μήνα.

Σε αυτό το πεδίο χρειάζεται πλέον να προβλέψουμε συνέπειες και εκδοχές καθώς στην πολιτική η πρόβλεψη είναι απαραίτητη πολύ περισσότερο από την πρόβλεψη των καιρικών φαινόμενων.

H Ευρώπη σίγουρα δεν είναι ο παράδεισος αλλά δεν έχουμε τίποτε καλύτερο να την αντικαταστήσουμε. Η εγχώρια δημοκρατία μας δεν είναι σε τίποτα πιο προηγμένη ούτε ποιο δίκαιη από τη δημοκρατία της Ευρώπης.

Θα αντιληφθούμε ότι δεν γίνεται να παραμείνουμε στην Ευρώπη κόντρα στους ευρωπαίους εταίρους μας και τα κοινοβούλιά τους. Είναι πολιτικά αδύνατον και δημοκρατικά παράλογο μια χώρα των 10 εκατ. να επιβληθεί ενάντια στην Ευρώπη των 500 εκατ. και τα κοινοβουλιά τους.

Δεν γίνεται ξεπέρασμα της λιτότητας πετώντας συνέχεια το μπαλάκι της ευθύνης στους ξένους χωρίς πολιτικές για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και μεταρρυθμίσεις στο κράτος των συντεχνιών