Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 13/1/2013

«Ανάσες»

Μη μου πείτε ότι δεν τα κουτσο-πορέψαμε στην περίοδο των Χριστουγεννιάτικων εορτών;

Στριμόκωλα ή όχι, καταφέραμε νομίζω να κρατήσουμε την παράδοση, τουλάχιστον ως προς το φαγοπότι, τους στολισμούς και τη διασκέδαση.

Και τώρα τί γίνεται;

Αν επιζήσουμε της εθιμικής «επιδημίας», με τις κοπές πίτας σε Συλλόγους και Σωματεία, που τις προβλέπω πιο σεμνές και πιο περιορισμένες φέτος, ανοίγει μετά το Τριώδιο και τα καρναβαλικά «ντιριντάχτα».

Το Πάσχα του ’13 πέφτει μακριά (5 Μαΐου) και μέχρι τότε πρέπει να βρούμε «ανάσες» – διαλείμματα στην άραχλη καθημερινή βιωτή μας.

Πολλά βέβαια, θα εξαρτηθούν από τον καιρό… Να δώσει ο Θεός να έχουμε ήπιο χειμώνα, με μπόλικες Αλκυονίδες, «μέχρι να έρθει η Άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες»…

Αν σωθεί

Όλα μέσα μου λένε, πως ο βασανισμένος τόπος μας, οι ταλαιπωρημένοι από την κρίση άνθρωποί του, θα καταφέρουμε τελικά να βγάλουμε κι αυτόν το δύσκολο χειμώνα…

Τρία χρόνια τώρα στα …στενά, όσο να πεις, μάθαμε να την κουλαντρίζουμε την κρίση, να επιβιώνουμε πιο ανεκτά και να μη μας τρομάζει τόσο, όσο στην αρχή τουλάχιστον.

Εκείνο ίσως που εξακολουθεί να τρομάζει είναι η αμετανόητη συμπεριφορά των πολιτικών μας και η οικτρή δημόσια εικόνα τους.

Με απειροελάχιστες εξαιρέσεις, όλοι τους σχεδόν φέρονται σαν να μην έχουν καταλάβει σε ποια τάρταρα έχουν βουλιάξει τη χώρα, ποιές και πόσες κραυγαλέες είναι οι ευθύνες τους, πόσο έχει υποφέρει ο λαός μας εξ αιτίας τους, πόσες ζωές, καριέρες και υπολήψεις έχει κουρελιάσει η κρίση.

Με πιο πρόσφατο καραγκιοζλίκι τους όσα συμβαίνουν στην κεντρική πολιτική σκηνή γύρω από τη λίστα Λαγκάρντ, μοιάζουν σαν να επιδιώκουν τη …συσκότιση, παρά να λάμψει η αλήθεια, στην περίεργη αυτή υπόθεση. Αλλά και σε κάθε νέα έκφανση της πολιτικής τους, το συνολικό σχεδόν συμπέρασμα είναι ένα: χάλια απερίγραπτα…

Δυστυχώς, από την κρίση δεν θα μας βγάλουν ποτέ από μόνα τους τα μνημόνια και οι ρηξικέλευθες συνταγές των ξένων. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως νέους ηγέτες, φρέσκα μυαλά, νέες πολιτικές, βασισμένες στη διαφάνεια, στην ειλικρίνεια και στην τόλμη να μη μετράει κανείς τον πολιτικό κόστος, όταν πρέπει να γίνει κάτι χρήσιμο και απαραίτητο για το κοινωνικό σύνολο.

Το «κουφάρι» της υπάρχουσας Ελληνικής πολιτικής σκηνής έχει πια πολύ κακοφορμίσει, έχει σαπίσει επικίνδυνα και η αποσύνθεσή του είναι πλέον καλπάζουσα και μη αναστρέψιμη.

Αν ποτέ αυτή η χώρα σωθεί, θα το οφείλει στους απλούς πολίτες της και όχι -σε καμιά περίπτωση- στους πολιτικούς της.

Ζυμώσεις

Από καιρό ήταν ορατό, ότι ο Βαγγέλης Χατζηκυριάκος δεν είχε και πολλούς λαγούς στο καπέλο του για τους Αντιδημάρχους.

Οι ανεξαρτητοποιήσεις στην Ομάδα Πλειοψηφίας, αλλά και οι εξαρχής τριβές με τους υποψηφίους που προέρχονται από πρώην Δήμους, έχουν αδυνατίσει οριακά τη συνοχή της.

Άρα, οι επιλογές του περιορισμένες και η εμπιστοσύνη του Δημάρχου προς αρκετά στελέχη του ψηφοδελτίου του ακόμη ισχνότερη.

Από την άλλη πλευρά του λόφου, στη Μείζονα Μειοψηφία, ο στόχος κατάληψης της εξουσίας φαίνεται πως ενώνει (περιστασιακά ή όχι), πλην ίσως της περίπτωσης Καραγκιόζογλου, αλλά και εκεί η αποστασιοποίηση δεν εκδηλώνεται επίσημα.

Και στις δυο πλευρές πάντως, καταγράφονται ήδη κάποιοι άτολμοι, διερευνητικοί δελφινισμοί.

Κι αν η τρέχουσα Δημοτική θητεία κρίνεται από υποτονική έως ανύπαρκτη (με σοβαρή δικαιολογία την οικονομική κρίση), είναι προφανές ότι οι πάντες προσβλέπουμε στην κρίσιμη, αναπτυξιακή 5ετή θητεία μιας νέας Δημοτικής Αρχής, που θα προκύψει από τι εκλογές του 2014.

Εκεί λοιπόν, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει από τώρα τη δεξιότητα και την …τύχη που θα έχουν οι υπάρχοντες αρχηγοί των Δημοτικών παρατάξεων, τουλάχιστον ως προς την επιβαλλόμενη ριζική ανανέωση των ψηφοδελτίων τους.

Σημειώνουμε πάντως, ότι ήδη γεωμετρικά φουντώνει μια άτυπη κίνηση πολιτών, που δείχνουν να μη βολεύονται με τους υπάρχοντες δημοτικούς σχηματισμούς και άρχισαν τις ζυμώσεις, για τη δημιουργία κάτι καινούργιου και άφθαρτου.

Όσο πλησιάζουμε στην κάλπη, τα πράγματα σίγουρα θα ξεκαθαρίζουν.

Οι έλεγχοι

Διαβάζω στις Βολιώτικες εφημερίδες ότι η αερο-ρύπανση στην περιοχή του Βόλου είναι πια μόνιμα στο «κόκκινο» (και λόγω τζακιών).

Και αναρωτιέμαι: Στη δική μας περιοχή Αλμυρού γίνονται ποτέ ανάλογες μετρήσεις; Έγιναν ποτέ και -αν ναι- από πότε έχουν να γίνουν;

Ακόμη – ακόμη και για το νερό που πίνουμε τηρείται πλέον το υποχρεωτικό μέτρο των περιοδικών ελέγχων και μετρήσεων; Ή το ‘φαγε κι αυτό η …μαρμάγκα, λόγω των άδειων Δημοτικών ταμείων;

Κοντολογίς, γίνονται -λόγω ανέχειας- «εκπτώσεις» στη Δημόσια υγεία και προστασία και ποιές;

Το γλεντοκόπι

Έχουμε συνηθίσει τη Σοφία Φιλιππίδου σε ρόλους κωμικούς. Δεν την έχουμε ακούσει να μιλάει (σε συνέντευξή της στο aixmi.gr) για τις περιόδους που την καταπίνει η θλίψη, δεν την έχουμε συνηθίσει να σχολιάζει την πολιτική και τους πολιτικούς.

«Τον τόπο κυβερνούσαν πάντα πολιτικές οικογένειες», λέει. «Μετά τη Μεταπολίτευση οι οικογένειες ρίχτηκαν στο γλεντοκόπι. Κυριάρχησε η διαφθορά και η κακοδιαχείριση. Αλλά και εμείς οι πολίτες έχουμε τη δική μας ευθύνη. Καλομάθαμε με τα πολλά λεφτά και θέλαμε τα παιδιά μας βασιλόπουλα. Εκεί χάθηκε το μέτρο.»

Χαρακτηρίζει τον Σαμαρά «θετική έκπληξη», πιστεύει ότι ο Τσίπρας «μπορεί να πάρει την εξουσία» και στέκεται ιδιαίτερα στο γεγονός ότι οι Χρυσαυγίτες είναι κομμάτι του εαυτού μας. Ελπίζει, όμως, ότι κάποια στιγμή θα επανέλθουν στην πολιτική ανυπαρξία.

«Όπως οι ναυαγοί που ξεβράστηκαν σε ξερονήσι, πρέπει να ενωθούμε για να ξεπεράσουμε την κρίση», καταλήγει.

Στα πίτουρα…

Το μαχαίρι μπορεί να μπαίνει βαθιά στο κόκαλο στην περίπτωση των κοινωνικών δαπανών, το ίδιο δεν συμβαίνει όμως στον τομέα των αμυντικών δαπανών. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΝΑΤΟ, μεταξύ των χωρών της Συμμαχίας, η Ελλάδα της κρίσης είναι η δεύτερη χώρα, μετά τις ΗΠΑ, σε αμυντικές δαπάνες.

Ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Άντερς Φογκ Ράσμουσεν δήλωσε ότι παρατηρείται μεγάλη μείωση στις αμυντικές δαπάνες του ΝΑΤΟ, καθώς οι στρατιωτικές δαπάνες των χωρών – μελών της Συμμαχίας μειώθηκαν κατά 56 δισ. δολάρια, σε σχέση με το 2009.

Οι περικοπές έγιναν όλες στην Ευρώπη, όπου όμως «μόνο δύο χώρες αφιέρωσαν άνω του 2% του ΑΕΠ τους στην άμυνα». Η μία από αυτές είναι η Ελλάδα.

«Αυτό είναι εντυπωσιακό», γράφουν οι New York Times, «αν σκεφθεί κανείς ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθιά οικονομική και δημοσιονομική κρίση και η οικονομία της έχει συρρικνωθεί κατά 25% τα τελευταία δύο χρόνια».

Έτσι είμαστε εμείς στο …Ελλάντα. Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρια.

Ο Τύπος

«Τελευταίως», γράφει σε κύριο άρθρο του το «Βήμα», «δεν είναι λίγοι εκείνοι που στο όνομα ιδεοληψιών και μιας υποτιθέμενης ανατροπής απαιτούν από δημοσιογράφους και Μέσα Ενημέρωσης να προσαρμοσθούν αναλόγως, να αποδεχθούν τη δήθεν επερχόμενη νέα εξουσία, να προσκυνήσουν, κοινώς να δηλώσουν υποταγή, αλλιώς θα χαθούν, θα κλείσουν ή θα τελειώσουν.

Φαντασθείτε τι έχουν να πράξουν ή καλύτερα τι θα επιχειρήσουν να πράξουν ως κυβερνήτες, όταν στον καιρό της αντιπολίτευσης αντιδρούν ως καβαλημένα καλάμια.

Είναι προφανές ότι όσοι έχουν υπηρετήσει πραγματικά την ενημέρωση, όσοι έχουν διακονήσει το συγκεκριμένο αγαθό, δεν μπορούν να συμβιβασθούν με τέτοιου τύπου απροκάλυπτες παρεμβάσεις, ούτε να αποδεχθούν παρατηρήσεις και υποδείξεις «γιατί το έγραψες αυτό», «πως είπες εκείνο» ή «γιατί δεν είπες και το άλλο».

Δεν τις αποδέχονται, δεν τις συζητούν καν και σε καμία περίπτωση δεν προσαρμόζονται.

Γιατί απλούστατα απαιτήσεις αυτής της μορφής είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικές, απολύτως αντιθεσμικές και ξένες προς την ελευθερία του Τύπου, για την κατάκτηση της οποίας πολλοί υπέφεραν και αρκετοί θυσιάστηκαν και θυσιάζονται ακόμη παντού στον κόσμο.

Η ελευθερία του Τύπου, είναι αγαθό ευαίσθητο, δεν χωρεί εκπτώσεις, ούτε αλλοιώσεις.»