Γιώργου Τσιντσίνη: Καλωσόρισμα

Βρε, καλώς τον, το νιούτσικο… Πολύ φορτσάτος μας προέκυψες… Με καταιγίδες, ψύχος και παγωνιά. Αγενής -θα έλεγα- απέναντι σ’ έναν τόπο που έχει 2013 λόγους να πονάει και να υποφέρει.

Κάτσε πρώτα λοιπόν, να τον περπατήσεις τον τόπο, να τον μάθεις καλά και μετά να δούμε αν θα σου μείνει όρεξη για μαγκιές και τσαλίμια.

Αναρωτιέμαι: Ο παλιόγερος που σου παρέδωσε μόλις τα κλειδιά, δεν φρόντισε να σε προειδοποιήσει, ότι εδώ πια αρχίσαμε να στέλνουμε τους τσάμπα μάγκες στη φυλακή;

Ούτε ότι σ’ αυτά τα χώματα, που γέννησαν θεούς και δαίμονες, αποφασίσαμε πια να τελειώνουμε με τους δεύτερους, ακόμη κι αυτούς που ‘χουμε μέσα μας, τους κακομαθημένους.

Για να μην τσαμπουκαλεύεσαι, επομένως, Πρωτοχρονιάτικα,

Για να μην νομίζεις ότι μπορείς να μας τρομάξεις,

Μάθε, τσογλανάκι, πως μαζί σου θα περπατήσουμε υποχρεωτικά 365 μερόνυχτα και κοίτα να φερθείς καλά, για να μην το μετανιώσεις.

Αναλογίσου ότι 2012 χρόνια αντέξαμε, μετά Χριστόν… Μήπως έμαθες, όμως, πόσες χιλιάδες χρόνια αντέξαμε και πριν έρθει Εκείνος;

Άρα, φέρσου φρόνιμα, φέρε γρήγορα τις Αλκυονίδες στο πάρτι, χαμογέλασε διάπλατα, πιάσου χέρι – χέρι με όλη τη Ρωμιοσύνη (που πάντοτε ελπίζει και προσδοκά), και σιγοτραγούδησε μαζί μας -αντί για ευχές- το γνωστό του Σεφέρη και του Θεοδωράκη:

«Λίγο ακόμα θα ιδούμε

τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

τα μάρμαρα να λάμπουν,

να λάμπουν στον ήλιο

κι η θάλασσα να κυματίζει.

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε

λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα.»