ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 09/08/2014

Βάλτε τους φόρους διαρκώς,

να γίνουν όλοι χάλια.

Λες και ολίγα υπέφεραν,

πάρτε τους τα κεφάλια.

Αναστεναγμούς και μια αγανάκτηση που …περισσεύει ακούς από τα στόματα όλων, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς. Αυτήν την εποχή, στο επίκεντρο είναι η εφορία και τα παράλογα «μπιλιέτα» που στέλνει σ’ όλους τους φορολογούμενους, για τους κάθε λογής φόρους που καλούνται να πληρώσουν, για κινητά και ακίνητα , τεκμαρτά και ..σκατά, για ό,τι μπορείς να φανταστείς, συχνά με λάθη, πάντοτε σε βάρος του κοσμάκη, φυσικά. Παρατηρώ εν ολίγοις, ότι κι αυτή ακόμη η Κυβέρνηση, οι εκπρόσωποί της, έχουν καταπιεί ελαφρώς τη γλώσσα τους, έπαψαν να θριαμβολογούν στα …κούφια, τρέμοντας προφανώς τις λαϊκές αντιδράσεις, που ναι μεν δεν είναι μαζικές κι οργανωμένες, αλλά ίσως έτσι -αυθόρμητες και πηγαίες- να φαντάζουν πιο επικίνδυνες. Μέσα κι έξω από τη χώρα, για την Ελλάδα, φοβάμαι ότι ο Σεπτέμβρης (όταν όλοι θα γυρίσουν στους …πάγκους τους από το καλοκαίρι) θα είναι ο πιο «θερμός» μήνας του χρόνου και …σε καλό να μας βγει.

Παρακολουθώ τους πάσης μορφής και συνομοταξίας Έλληνες …Αργεντινολόγους (νέα πολιτική «ειδικότητα»), στα καφενεία ή στο διαδίκτυο, που αναλύουν (περισπούδαστα και …γραφικά) το παράδειγμα αντίστασης της Αργεντινής, ενάντια στους δανειστές της. Να σημειώσω, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και τόσο …ηρωικά, όσο φαίνονται. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι και στη Λατινική Αμερική είναι συχνά τα …τσαμπουκαλέματα των ηγεσιών τους μόνο και μόνο για εσωτερική κατανάλωση.

Με το πρόσχημα ή το σκεπτικό ότι θέλουν να ελέγξουν το κόστος και τη διακίνηση του φαρμάκου, την υπερ-συνταγογράφηση και τις παλιότερες ασυδοσίες του κυκλώματος, ταλαιπωρούν τώρα τον κοσμάκη και τον υποχρεώνουν σε καθημερινή αγωνία και τρέξιμο, για να εξασφαλίσει τα φάρμακά του. Η Δημόσια υγεία διαρκώς απαξιώνεται και θα έλεγα ότι σκόπιμα βαίνει να καταργηθεί, με τα τερτίπια και τις παλινωδίες που σκαρφίζεται ο εκάστοτε Υπουργός Υγείας, τις αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες αποφάσεις που διαρκώς εισάγονται στο σύστημα, πολλές από τις οποίες αναιρούνται, πριν καν «περπατήσουν» και υλοποιηθούν. Ο δυστυχής ασφαλισμένος, που μια ζωή πλήρωνε ως υγιής για την ασφάλισή του, δεν βλέπει πια έντρομος μόνο τη σύνταξή του να πετσοκόβεται ή να απομακρύνεται διαρκώς από την ημέρα και τα ένσημα που αρχικά του είχαν υποσχεθεί. Χειρότερα, παρατηρεί και νιώθει στο πετσί του, ότι τον αντιμετωπίζουν σαν πειραματόζωο, προκειμένου να συμμαζέψουν την Υγεία. Δείχνουν να θεωρούν τον απλό άνθρωπο σαν κάτι το …αναλώσιμο, που μπορεί ανήμπορος και άρρωστος να ταλαιπωρείται, αναίτια και γραφειοκρατικά. Ακόμη και το πολυτιμότερο αγαθό ζωής για τον καθένα μας, η υγεία, κατάντησε κάτι σαν …επιτραπέζιο παιχνίδι με ζάρια, που το παίζουν ανερυθρίαστα οι Τροϊκανοί μαζί με τους Κυβερνητικούς. Το απόλυτο αίσχος, δηλαδή…

Με τρόμαξε -αντί να με χαροποιεί- το γεγονός, ότι το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής, στην παραλία του Αλμυρού (τουλάχιστον στο αριστερό κομμάτι της, όπως κατεβαίνεις) είχε τόσο κόσμο, που δεν έβρισκα ούτε θέση να παρκάρω το αυτοκίνητό μου.  Τόσο κόσμος στοιβαγμένος στην πιο κοντινή μας πλαζ, η οποία καμιά οργάνωση  δεν έχει, καμιά ασφάλεια και πρόνοια για τους λουόμενους. Απόντες ο Δήμος, το Λιμενικό, η Αστυνομία, κάποιο ασθενοφόρο επανδρωμένο για πρώτες βοήθειες και, από την άλλη μεριά, εκατοντάδες Αλμυριώτικες οικογένειες και επισκέπτες της περιοχής μας, τόσα μικρά παιδιά, εκτεθειμένοι στους μύριους κινδύνους, που συχνά κρύβουν η θάλασσα και οι εγκαταλειμμένες παραλίες. Μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία (ευτυχώς) μιας καφετέριας και μιας καντίνας, έστω για ένα μπουκαλάκι κρύο νερό. Λίγες ντουζιέρες όρθιες, για την ατομική μας …αφαλάτωση, άντε και λίγα, επικίνδυνα, καλαμωτά κιόσκια, που απειλούν να σου βγάλουν το …μάτι. Πότε επιτέλους οι τοπικοί μας Άρχοντες θα πάρουν χαμπάρι, ότι στην Παραλία του Αλμυρού ο τόπος «φωνάζει» πια και απαιτεί να γίνει άμεσα ένας οργανωμένος οικισμός, που κατόπιν θα κατοικηθεί από πολλούς συμπατριώτες μας, κάποιοι από τους οποίους θα αναλάβουν την πραγματική αξιοποίησή του;

Με κάθε μέσο εγκαταλείπουν τα μεγάλα και τα μικρά αστικά κέντρα, από την περασμένη Παρασκευή, οι εκδρομείς του Αυγούστου. Αυξημένη η κίνηση στα λιμάνια, στα υπεραστικά λεωφορεία, παρόμοια εικόνα και στα αεροδρόμια. Ρε, μήπως ζω σε άλλη χώρα; Μύκονος, Σαντορίνη, οι άλλες Κυκλάδες, Αργοσαρωνικός κτλ. έγιναν ο αγαπημένος προορισμός κάθε κλαρινογαμπρού και κάθε ονειροπαρμένης (δεν σημαίνει ,βέβαια, ότι όσοι το τολμούν είναι τέτοιοι). Πριν πάτε εκεί, όμως, τις παραλίες της Σούρπης και του Πτελεού, τις δοκιμάσατε;

Διαβάζω στο διαδίκτυο: Η εταιρεία ΚΑΡΕΛΙΑΣ Α.Ε., που μοίρασε πριμ 2,5 εκατομμύρια ευρώ στους υπαλλήλους της για το 2013, φορολογήθηκε με δυσβάστακτο φόρο. Με θεότρελες φορολογήσεις, όχι μόνον δεν πρόκειται να πατήσει στη χώρα μας κανείς νέος επενδυτής (κορόιδο είναι να χάσει τα λεφτά του), αλλά και όσες επιχειρήσεις επιβιώνουν σήμερα, νιώθουν εντονότερα τη θηλιά του κράτους – δήμιου να σφίγγει γύρω από τον λαιμό τους! Ήδη, ανάμεσα στους υγιείς επιχειρηματίες, ακόμη και στους λεγόμενους μεγάλους, επικρατεί έντονος προβληματισμός, μιας και βρίσκονται αντιμέτωποι με τους νέους φόρους που επιβάλλει η κυβέρνηση από 1/1/2014. Οποιαδήποτε διευκόλυνση προσφέρει η εταιρεία στον εργαζόμενό της θεωρείται «δώρο», παροχή υπηρεσιών και φορολογείται. Η εταιρεία Motor Oil, για παράδειγμα, που βρίσκεται στην Κόρινθο και παρέχει εταιρικό αυτοκίνητο στον τάδε υπάλληλό της, προκειμένου να μετακινείται μέχρι την Αθήνα, το κράτος φορολογεί με δυσβάσταχτο φόρο αυτή τη διευκόλυνση. Έτσι, στο τέλος του χρόνου ο εργαζόμενος καλείται να πληρώσει περίπου 800 ευρώ φόρο, επειδή η εταιρεία του έδωσε αυτοκίνητο. Και επειδή συνήθως οι υγιείς εταιρείες καλύπτουν για λογαριασμό του προσωπικού τους τέτοιες δαπάνες, ο φόρος αυτός πληρώνεται από την επιχείρηση.

Μανία τείνει να γίνει σε ολόκληρη την Ελλάδα η συλλογή των μικρών πλαστικών πωμάτων από τα εμφιαλωμένα νερά. Η πρωτοβουλία αυτή έχει ξεκινήσει εδώ και μερικούς μήνες, καθώς όλοι θέλουμε να συγκεντρώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα καπάκια και με αυτόν τον τρόπο να βοηθήσουμετα άτομα που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Πρωτοπόροι στην προσπάθεια είναι Σύλλογοι Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων, οι οποίοι δέχονται καθημερινά τουλάχιστον τόνους πλαστικά καπάκια, που φτάνουν από όλη την Ελλάδα με διάφορους τρόπους, όπως ταχυδρομείο, κούριερ και ΚΤΕΛ. Οι εθελοντές των Συλλόγων τα μεταφέρουν σε εταιρείες ανακύκλωσης ειδών εμφιάλωσης, όπου τα παραλαμβάνουν, με αντάλλαγμα την παροχή οικονομικής συνδρομής προκειμένου να αγοραστούν αναπηρικά αμαξίδια. Κατόπιν, αυτά χαρίζονται σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. «Για να μπορέσουμε να πάρουμε ένα αναπηρικό αμαξίδιο» λένε οι ειδικοί των Συλλόγων, «πρέπει να μαζέψουμε συνολικά έναν τόνο καπάκια, που ισοδυναμεί με περίπου 540.000 κομμάτια! Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για πολύ μεγάλο αριθμό που φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολο να συγκεντρωθεί σε μικρό χρονικό διάστημα. Για κάθε έναν τόνο καπάκια η εταιρία ανακύκλωσης (π.χ. μια από τη Θεσσαλονίκη) μας αποζημιώνει με ποσό της τάξης των 180 ευρώ».

«Απουσίες στα μητρώα σημειώνουμε…». Κηδεύτηκε, την περασμένη Δευτέρα, στον  Άγιο Γεώργιο Αγριάς, ένας παλιός, καλός μου φίλος, ο Νίκος Παπαθανασίου, ο μεγάλος αδελφός του διάσημου μουσικοσυνθέτη Vangelis. Ο Νίκος πέθανε στα 73 του από φυσικά αίτια. Ήταν καλλιτεχνικός μάνατζερ (αρχικά του θρυλικού συγκροτήματος «Φόρμιγξ»), παραγωγός δίσκων για διάσημους Ιταλούς τραγουδιστές, δημιουργός συγκροτημάτων, ειδικός συνεργάτης του ιταλικού τηλεοπτικού δικτύου «RAI», αλλά και παραγωγός εκπομπών της «ΕΡΑ». Ήταν ένας εκκεντρικός (όπως όλοι οι καλλιτέχνες) αλλά φανατικός Έλληνας, με μόνιμες καλλιτεχνικές ανησυχίες και μεγάλη αγάπη για τη μουσική. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Μιλάνο, όπου και παντρεύτηκε Ιταλίδα και έκανε οικογένεια, αλλά πάντοτε επέστρεφε στο πατρικό σπίτι των Παπαθανασαίων στην Αγριά, για διακοπές και ξεκούραση. Για την εξόδιο ακολουθία του, ενδιαφέρον είχε η παρότρυνση της οικογένειας, όχι μόνο να μην κατατεθούν στεφάνια (και τα αντίστοιχα χρήματα να δοθούν στο σωματείο «Το Χαμόγελο του Παιδιού»), αλλά ούτε να φορέσει κανείς μαύρα.

«Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία…», που λέει και το τραγούδι. Μην τη φοβάστε, όπως θέλουν να λένε κάποιες δοξασίες. Η Αυγουστιάτικη πανσέληνος είναι η καλύτερη και πιο φαντασμαγορική της χρονιάς. Απολαύστε την, με ανθρώπους που αγαπάτε, ζήστε την, κατά προτίμηση δίπλα σε αρχαία μάρμαρα και την ελληνική φύση.