ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

«Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν»

Ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί, εγκατέλειψε την αφιλόξενη πόλη των Γεργεσηνών και επέστρεψε στην Καπερναούμ, όπου συνέχισε να διδάσκει και να θαυματουργεί. Αυτή τη γραφική πόλη της Γαλιλαίας, την Καπερναούμ, «την παραθαλασσίαν» την αγαπούσε ιδιαίτερα ο Χριστός. Οι καλοπροαίρετοι και απλοϊκοί κάτοικοι της Τον περίμεναν με ανυπομονησία και Τον υποδέχονταν με ανοιχτές αγκάλες. Στα νάματα της διδασκαλίας Του, ξεδιψούσε η ψυχή τους και στα θαύματα Του γιατρευόταν ο πόνος τους. «Οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ» έλεγαν με θαυμασμό και μεγάλη πίστη.

‘Έτσι γινόταν πάντα, έτσι έγινε και εκείνη τη μέρα που θεράπευε τους δύο

τυφλούς. Μεγάλη, στ’ αλήθεια, συμφορά η στέρηση της όρασης. Η θέα ενός

ανήμπορου τυφλού συγκλονίζει κάθε ανθρώπινη ψυχή και τη γεμίζει με αισθήματα συμπόνιας και συμπάθειας. Ξεχωριστή υπήρξε και του Χριστού η συμπόνια και η στοργή προς τους τυφλούς. Εκτός από τη σημερινή, τα Ευαγγέλια μνημονεύουν και αρκετές άλλες θεραπείες τυφλών. Εκείνο όμως που θέλουμε να σχολιάσουμε εδώ σήμερα, δεν είναι η στοργή και η συμπόνια του Χριστού προς τους τυφλούς. Γιατί, στο κάτω-κάτω ο Κύριος ως Θεός συμπονάει και αγαπά όλους τους ανθρώπους. Η αγάπη του για όλους είναι δεδομένη και αποδεδειγμένη. Ο Γολγοθάς υψούται αδιαμφισβήτητο τεκμήριο. Την πίστη των δύο τυφλών είναι που θέλουμε να σχολιάσουμε, που ήταν μια πίστη μεγάλη γι’ αυτό και αποδείχτηκε παντοδύναμη. Αφού εξ αιτίας της «ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί».

Η πίστη των δύο τυφλών, αδελφοί, υπήρξε μια πίστη σωστή, αληθινή. Όχι

πίστη πλανεμένη, νοθευμένη, ψεύτικη. Τούτο βγαίνει από το γεγονός ότι Τον αποκαλούν «υἱὲ Δαυΐδ». Γι’ αυτούς ο Χριστός δεν είναι ένας σοφός δάσκαλος ή κάποιος κοινωνικός αναμορφωτής με επαναστατικές ιδέες. Είναι ο ένδοξος απόγονος του προφητάνακτα Δαβίδ. Πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ο προεπηγγελμένος Μεσσίας. Εκείνος για τον οποίον το Πνεύμα του Θεού διαβεβαιώνει ότι θα ερχόταν όταν θα έφθανε ο κατάλληλος καιρός «ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, ηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν». Πιστεύουν, οι δύο τυφλοί, ότι ο Χριστός είναι εκείνος που έχει απάνω Του το Πνεύμα του Θεού, άρα έχει δύναμη Θεϊκή και επομένως μόνο Αυτός μπορεί να τους θεραπεύσει. Η πίστη των δύο τυφλών ήταν μια πίστη απόλυτη. Όχι πίστη με «κρατούμενα». Όχι πίστη υπό όρους και προϋποθέσεις. Πιστεύω, σημαίνει εμπιστεύομαι. Και οι δύο τυφλοί εμπιστεύονται απόλυτα τον Κύριο «ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ».

Αδελφοί μου, εμείς πόσο θα πρέπει να ζηλεύουμε την πίστη των δύο τυφλών! Εμείς οι τραγικά δυστυχισμένοι μέσα στη σωρεία των γνώσεων μας και μέσα στην αφθονία των υλικών μας αγαθών. Γιατί το δράμα μας συνίσταται, όπως γράφει και ένας σύγχρονός Ιεράρχης, στο γεγονός ότι «πιστεύουμε μόνο τόσο όσο αρκεί για να μη χαρακτηριστούμε άπιστοι αλλά δεν πιστεύουμε τόσο όσο χρειάζεται για να θεωρηθούμε πραγματικά πιστοί». Η δική μας πίστη είναι μια πίστη χωρίς νεύρο. Μία πίστη αναιμική, άχρωμη και άγευστη. Πίστη χλιαρή. Δεν εμπιστευόμαστε το Θεό. Προτιμούμε, σπρωγμένοι από μια εγωιστική τάση προς ισοθεΐα, να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. Και προστρέχουμε σε ανθρώπινα πρόσωπα και καταστάσεις. Αλλά και αν συμβεί κάποτε να προστρέξουμε στο Θεό δεν απευθυνόμαστε σ’ Αυτόν με το «ἐλέησον ἡμᾶς» των δύο τυφλών, αλλά με το «ει τι δύνασαι» του τραγικού πατέρα του Ευαγγελίου. Γι’ αυτό και οι ουρανοί μένουν βουβοί. Και η ζωή μας κυλάει χωρίς θαύματα. Και τα μάτια μας δεν γεμίζουν με φως. Αφού εκείνο που κάνει ο Θεός σε μάς είναι ανάλογο με την πίστη που έχουμε και εμείς απέναντι σ’ Αυτόν «κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν».