Εκτροχιασμός – γράφει η Βιβή Γ. Τσιντσίνη – έκδοση 1/2

έκδοση 1/2/2025

Πόσος χρόνος χρειάζεται για να ξεμουδιάσει μια κοινωνία από το σοκ ενός πολύνεκρου δυστυχήματος; Υπάρχει αυτή η μονάδα μέτρησης του χρόνου για τα τέτοιου είδους; Ποια η διαδικασία για να δημιουργηθεί ένα ρεύμα, κανονιστικό –αν όχι επαναστατικό- της τάξης πραγμάτων; Όταν η οργή ενώνει και «ξεχειλίζει» σε τέτοιο βαθμό, οφείλεται σε ένα συμβάν ή συσσωρεύεται από πολλές αιτίες, με λάβαρο την «αφορμή»;

Ήταν 28 Φεβρουαρίου του 2023 όταν 57 συμπολίτες μας έχασαν την ζωή τους στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Δυο χρόνια μετά οι συγκεντρώσεις της Κυριακής, δίνουν μηνύματα σε όλες τις εξουσίες. Οι 57 νεκροί αποτέλεσαν τον σεισμό που χρειάζεται η κοινωνία μας για να θυμηθεί το sapere aude («τόλμησε να γνωρίζεις»).

Οι χιλιάδες -εάν όχι εκατομμύρια- που διαδήλωσαν σε ολόκληρη την υφήλιο δεν ζήτησαν μόνο απαντήσεις, δραστηριοποιήθηκαν και δημιούργησαν ένα κίνημα. Από την Κυριακή μέχρι σήμερα, σε άσχετες (;) ειδήσεις, βρίσκουμε σε τίτλους δημοσιευμάτων και δηλώσεις πολιτών, ενσωματωμένα τα συνθήματα των Τεμπών «δεν έχουν οξυγόνο οι επιχειρήσεις», «δεν μας αφήνουν να αναπνεύσουμε οι αυξήσεις» κτλ.

Είναι ο εκτροχιασμός των αρχών και Αρχών της σύγχρονης κοινωνίας μας ο λόγος; Είναι η διαπίστωση ότι οι πολίτες παρακολουθούσαμε αυτόν τον εκτροχιασμό χωρίς να σκεπτόμαστε και να διεκδικούμε; Αφήναμε την καθημερινότητα να κυλάει ως «στόρι» των «σόσιαλ μίντια», μαγεμένοι σε ένα ατελείωτο «σκρολάρισμα» ανίας και αδιαφορίας;

Η αντιμετώπιση των οικογενειών των θυμάτων από τις εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική, Μέσων Μαζικής ενημέρωσης και θα μου επιτρέψετε να συμπληρώσω ως πέμπτη εξουσία τους έχοντες–«ελέγχοντες» τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης), κρίνεται φανερά. Οι διαδηλωτές συγκρίνουν βιωματικά, αυτή την αντιμετώπιση, αλλά και με άλλες περιπτώσεις που συγκλόνισαν το πανελλήνιο και τέλος στοιχίζονται δίπλα από την ακλόνητη φιγούρα της Μαρίας Καρυστιανού.

Με τη μάνα αυτή –πρακτικά και ως σύμβολο- θα αναμετρηθούν όσοι βαυκαλίζονται να ξεχνούν ότι όταν ο λαός οργανώνεται, σκέπτεται και διεκδικεί είναι η ανώτερη εξουσία ή αν θέλετε μπορεί και ελέγχει τις «εξουσίες» που οφείλουν να τον υπηρετούν. Ίσως η αιτία της ταύτισης να είναι το πρότυπο του Ιμμάνουελ Καντ, γι’ αυτή τη φιλοσοφία. Η ηθική και η δύναμη να κερδίζεις το σύστημα μέσα από το σύστημα. Ένα σύστημα –ανεξαρτήτως κομμάτων και κυβερνήσεων- που με τη σειρά του πρέπει να επανατοποθετηθεί απέναντι στους πολίτες που φαίνεται πως υποτιμάει.

Η Δημοκρατία –ειδικά στη γενέτειρά της- δεν πρέπει να ακούγεται ως ακυρολεξία, ούτε να φέρει στοιχεία Απολυταρχισμού. Αυτό το τρένο που οφείλει να φέρει ανάσες σε όλα τα επίπεδα πρέπει να προσέξουμε πολύ σε ποια κατεύθυνση θα το βάλουμε… με ορθολογική σκέψη, προσταγή της ηθικής και σχεδιασμό σε ένα μέλλον που το «πάρε με παιδί μου όταν φτάσεις» θα επιστρέψει ως ρήση της προστατευτικής μάνας και όχι ως σύνδεση με μια κοινωνία που δεν μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά της.