Κυριακή ΙΓ Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

“Ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο … εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας.” Το να δοξάζει κανείς Τον Θεόν όταν λαμβάνει πράγματα, είναι κάτι το φυσιολογικό, εύκολο και ευχάριστο. Μπορούμε όμως άραγε να πράξουμε το ίδιο, με την ίδια ευκολία, όταν χάνουμε πράγματα από την ζωή μας. Θα μπορούσαμε για παράδειγμα, να δοξάσουμε και να ευχαριστήσουμε Τον Θεόν, εάν χάναμε την περιουσία μας, την υγεία μας ή κάποιο πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο;

Στην πραγματικότητα, το τι θα πράξει ο καθένας από εμάς, έχει άμεση σχέση με το που είναι στραμμένη η αγάπη του. Οι Άγιοι μας, είχαν όλοι την αγάπη τους στραμμένη Στον Θεό. Έτσι, μπορούσαν να δοξάζουν Τον Θεόν, ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Γι’ αυτό και Ιώβ, όταν στην κυριολεξία έχασε τα πάντα στην ζωή του (περιουσία, δούλους παιδιά, υγεία), εκφώνησε τα πιο πάνω ευλογημένα λόγια. Και δεν ήταν άνθρωπος αμαρτωλός, που θα μπορούσε να πει ότι λόγω των αμαρτιών του υποφέρει, αλλά πολύ ευλαβής και ενάρετος.

Ο νεανίσκος του σημερινού Ευαγγελικού αναγνώσματος, μας αναφέρει ότι φύλαξε στην ζωή του με προσοχή όλες τις εντολές. Όμως, είχε πραγματική αγάπη προς Τον Θεόν; Φαίνεται ότι ο πλούτος του, κάτι το οποίο ευλογήθηκε να έχει, τον εμπόδιζε να αγαπήσει πραγματικά Τον Θεόν. Γι’ αυτό και όταν ερωτήθηκε από Τον Κύριον να δώσει όλη του την περιουσία στους φτωχούς και να τον ακολουθήσει, λυπήθηκε σφόδρα. Όμως όλα αυτά που είχε, ποιος του τα έδωσε; Δεν είναι Ο Κύριος που όλα δωρεάν μας τα παρέχει αλλά και διατηρεί;

Στην ζωή μας, ακόμη και αν εργαστούμε σκληρά, δεν σημαίνει ότι θα έχουμε το ανάλογο αποτέλεσμα και επιτυχία. Αρκεί μόνον να θυμηθούμε το Ευαγγελικό ανάγνωσμα όπου ένα ολόκληρο βράδυ ο Απόστολος Πέτρος μαζί με τους συνεργάτες του προσπαθούσαν να ψαρέψουν. Παρόλες τις προσπάθειες τους, το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό, τίποτα δεν κατάφεραν.

Ωστόσο, μετά την προτροπή Του Κυρίου, όταν ξαναπροσπάθησαν, και ενώ οι συνθήκες ήταν ακατάλληλες τα δίκτυα τους γέμισαν από ψάρια. Η ευλογία όμως που έλαβε ο Απόστολος Πέτρος, δεν στάθηκε εμπόδιο στο να ακολουθήσει Τον Κύριον. Η μεγάλη αυτή επιτυχία που είχε στο ψάρεμα, όχι μόνον δεν το σαγήνεψε στο να προσκολληθεί στα γήινα, αλλά αντιθέτως, τον έφερε σε μεγαλύτερη συναίσθηση, να εννοήσει την αμαρτωλότητα του. Την βίωσε σε τέτοιο βαθμό που δεν ένιωθε άξιος, ώστε ο Κύριος να βρίσκεται μέσα στην βάρκα του. Φτάνοντας στο σημείο να Του ζητήσει να βγει έξω, λέγοντας Του “ ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε”.

Ο νεανίσκος όμως σήμερα, είχε να επιλέξει μεταξύ δημιουργού και δημιουργήματος. Παρατηρούμε όμως να επιλέγει το δημιούργημα. Τι τραγικό! Ενώ ο πλούτος του θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για ελεημοσύνη, βοηθώντας τον να κερδίσει τα αιώνια, πλέον του προκαλεί εμπόδιο. Συμβαίνει αυτό που λέει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος “Οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ἤ γάρ τόν ἕνα μισήσει καί τόν ἕτερον ἀγαπήσει, … οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καί μαμωνᾷ”.

Πράγματι, μπορεί να κράτησε τα χρήματα του, και να είχε μία άνετη και ωραία ζωή. Όμως, πέραν τούτου τι αξιώθηκε άλλο; Οι Άγιοι μας από την άλλην, που ακολούθησαν Τον Κύριον τι κέρδισαν; Ο Απόστολος Πέτρος για παράδειγμα, άφησε πίσω ψάρια και καράβια, και αξιώθηκε να γίνει ο Πρώτοκορυφαίος Απόστολος Του Κυρίου και η μνήμη του τα τιμάται αιώνια.

Ωστόσο το πιο σημαντικό είναι ότι η ψυχή του θα βρίσκεται αιώνια σε κοινωνία με Τον Θεόν. Εμείς, που έχουμε την αγάπη μας στραμμένη; Νιώσαμε ποτέ αυτή την ευεργεσία προς Τον Θεόν, γι’ όλα αυτά που μας έδωσε. Βιώσαμε ποτέ ότι παρόλη την αμαρτωλότητα μας, Ο Κύριος συνεχίζει να μας παρέχει ότι χρειαζόμαστε. Εάν τύχει και χάσουμε κάτι από την ζωή μας, έστω και σημαντικό, μπορούμε να πούμε ένα “δοξα Τω Θεώ” ή μήπως και εμείς λυπούμεθα σφόδρα. Δεν είναι λίγοι από εμάς, που όχι μόνον μπορεί να λυπηθούν, αλλά ακόμη και να οργιστούν σφόδρα προς Τον Κυρίον που επέτρεψε αυτή την δυσκολία, αναζητώντας τα “γιατί” να συμβεί κάτι τέτοιο.

Όμως, αναρωτηθήκαμε ποτέ ποιος είναι ο στόχος και σκοπός της ζωής μας! Γιατί Ο Κύριος από την ανυπαρξία μας έφερε στην ύπαρξη και μας χάρισε ζωή. Μήπως είναι για να αποκτήσουμε περιουσίες, απογόνους, γνώσεις, δεξιότητες, φήμη, δόξα κ.τ.λ. Στην πραγματικότητα όλα αυτά μπορεί να οικονομηθούν μέσα στην ζωή, παρόλα αυτά δεν πρέπει ποτέ να αποτελούν τον στόχο και σκοπό της ζωής μας.

Στόχος, είναι η ένωση μας με Τον Κύριον. Να τον αγαπήσουμε πραγματικά, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Μάρκος: “ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου”. Μόνον τότε είναι δυνατόν ο άνθρωπος να ελκύσει την Χάρη Του Θεού. Αν η αγάπη μας είναι μοιρασμένη, τότε θα κάνουμε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω, με αποτέλεσμα να μην προκόβουμε στα πνευματικά. Έτσι παρόλο που μπορεί να βρισκόμαστε μέσα στην εκκλησία, να μην αναπαυόμαστε. Πως μπορούμε έστω και λίγο να δούμε πόσο ο καθένας μας αγαπάει Τον Θεόν. Αρκεί μόνον να αναλογιστούμε πόσο τον θυμόμαστε κατά την διάρκεια της ημέρας. Και φυσικά όχι τις ώρες που τον έχουμε ανάγκη αλλά όταν είμαστε καλά. Έχουμε ποτέ αναφέρει την “ευχή” τις στιγμές που είμαστε καλά. Ευχαριστήσαμε Τον Θεόν, είτε που έχουμε δουλειά είτε που δεν έχουμε, είτε γιατί είμαστε καλά είτε γιατί είμαστε άρρωστοι. Νιώσαμε ποτέ αυτή την ευγνωμοσύνη προς Τον Θεό.

Κάθε μέρα που περνάει, αποτελεί δώρο Του Θεού, για να τον Αγαπήσουμε. Η αγάπη προς Τον Θεόν είναι το μοναδικό φάρμακο, που λύνει όλα τα προβλήματα, εξαλείφει όλους τους πόνους και απομακρύνει κάθε απογοήτευση. Ο άνθρωπος μόνον έτσι Αγιάζεται, γιατί “Ό Θεός αγάπη εστί και ό μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ό Θεός εν αύτώ”.