ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 21/06/2014

Την εφορία πήρανε,

ΙΚΑ, ΟΤΕ και Τελωνείο.

Τώρα θα πάρουν τη ΔΕΗ.

(Και το …νεκροταφείο;)

Άρχοντες, απλοί πολίτες και …γειτόνοι, οι πάντες πρέπει να ξεσηκωθούν, με τη νέα μαχαιριά υποβάθμισης που επιχειρείται σε βάρος της περιοχής Αλμυρού, με το κλείσιμο και της τοπικής ΔΕΗ. Σιγά – σιγά και φέτα – φέτα, με την εξόφθαλμη ανοχή και απραξία πρώτα των αρχόντων, μας τα πήραν όλα, μας κατάντησαν χωριό, παραβλέποντας, ότι στη Νοτιοδυτική Μαγνησία ζει και δρα ένα σημαντικό πληθυσμιακό κομμάτι του Νομού και της Κεντρικής Ελλάδας, το οποίο αγωνίζεται να επανέλθει δυναμικά στο οικονομικό και παραγωγικό γίγνεσθαι, αφού έχει την ανάλογη διάθεση και τις απαραίτητες χωροταξικές και κοινωνικές προϋποθέσεις. Φτάνει πια… Δεν πάει άλλο και δεν μπορεί να γίνει χειρότερα.

Ειδικότερα οι τεχνικές υπηρεσίες, τα συνεργεία της ΔΕΗ, κρίσιμες και απαραίτητες για την άμεση αποκατάσταση κάθε ζημιάς και βλάβης, όχι μόνο στις οικιστές περιοχές, αλλά και σε απομακρυσμένες αγροτικές εκμεταλλεύσεις, δεν είναι δυνατόν -στο σκοτεινό μέλλον- να επαφίενται στις διαθέσεις ιδιώτη (όπως ακούγεται), στα …χαιρετίσματα και στον …πατριωτισμό του.

Στην πρώτη κινητοποίηση – ενημέρωση που έκαναν πάντως -την περασμένη Δευτέρα- οι τεχνικοί της ΔΕΗ στο Εργατικό Κέντρο, πλην κάποιων εκπροσώπων τοπικών φορέων ήταν δυο – τρεις πολίτες (τον …κούκο δεν το είδαμε). Κι είχε πολύ δίκιο ο Θεολογής, που θύμισε την κινητοποίηση κατά του λιθάνθρακα. Για κοιτάξτε αλλού πώς αγωνίζονται… Στη Χαλκιδική, για παράδειγμα, επί μήνες πέφτουν …κορμιά, για να μη γίνει ένα μεταλλείο. Εδώ μόνο αν καταργήσουν τη «δηλωτή», τη μπιρίμπα και το φραπέ, θα ξεσηκωθούμε; Κρίμα…

Ειδικοί ή όχι προαναγγέλλουν ότι το φετινό, βροχερό καλοκαιράκι θα έχει προσεχώς και καύσωνες. Κάποιοι λένε μάλιστα, ότι επίκειται και μπαράζ πυρκαγιών (εμπρησμοί κυρίως), άγνωστο πού και από πού η σχετική πληροφορία. Ακούγεται πάντως… Ας προσέξουμε τουλάχιστον στην περιοχή μας, Όθρυ και άλλα πέριξ, να προστατέψουμε τον τόπο μας, παίρνοντας όλα τα ενδεδειγμένα προληπτικά μέτρα και με διαρκή επαγρύπνηση.  Αυτό το καθήκον δεν είναι μόνο δουλειά της επίσημης δασοπυρόσβεσης και του Δήμου. Ούτε μόνο θέμα διάθεσης των απαραίτητων κονδυλίων. Είναι υποχρέωση όλων μας. Το νου σας στα πέριξ…

Τι είχες Γιάννη, τι ‘χα πάντα… Πάλι κάνουν κόνξες οι δανειστές, με τα προαπαιτούμενα που επιβάλλουν και καθυστερούν τις δόσεις, πάλι σπεύδουν οι (ανανεωμένοι) αρμόδιοι Υπουργοί, να καθησυχάσουν και τους μέσα και τους …απ’ έξω. Από τη μια μεριά, τάχα μ’ – δήθεν, «να την, έρχεται η ανάπτυξη» και, από την άλλη, ελεήστε τον… ανοιχτομάτη. Μας ρουφάνε το αίμα καθημερινά, με …χοντρό καλαμάκι, μας έχουν φλομώσει για αυτό το ρημαδιασμένο «φως στην άκρη του τούνελ», αλλά διαρκώς φτωχαίνουμε, φεύγουμε ένας – ένας από τη ζωή, μέσα στη μιζέρια και την απαξίωση, την κατάντια που έχει γονατίσει εκατομμύρια Έλληνες. Ήθελα να ‘ξερα ποιος «κερατάς» απ’ αυτούς χόρτασε με λόγια, για να πιστεύει ότι μπορούμε να χορτάσουμε κι εμείς.

«Αν οι πρώτες κινήσεις της νέας κυβέρνησης αποτελούν δείγμα γραφής», γράφει ο Νότης Παπαδόπουλος στο «Βήμα», «για το τι μέλλει γενέσθαι τότε οι οιωνοί είναι κακοί. Δεν είναι μόνο η αρνητική αίσθηση που δημιουργεί στην κοινή γνώμη η αποχώρηση κάποιων μεταρρυθμιστών υπουργών (Γεωργιάδης, Τσαυτάρης, Χατζηδάκης) αλλά και η είσοδος στην κυβέρνηση κάποιων φωνακλάδων της λαϊκής δεξιάς που προκαλεί ανησυχία στον υποψιασμένο πολίτη. Είναι και η φανερή προσπάθεια να ξηλωθεί ό,τι καλό έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση. Έτσι αντί οι νέοι υπουργοί να δηλώνουν συνεχιστές του «success story» που έφερε το πρωτογενές πλεόνασμα και δημιούργησε τις συνθήκες εξόδου της χώρας από τα μνημόνια, ο ένας μετά τον άλλο δηλώνουν τώρα ότι θα εξετάσουν τα θέματα από… μηδενική βάση!». Εμ, εκλογές έρχονται, κύριε Νότη μου, να μην τα κάνουμε πάλι μπάχαλο, μοιράζονται λίγα …καθρεφτάκια στους ιθαγενείς;

Φαίνεται πως αυτός ο τόπος έχει κάτι σαν χρόνια ασθένεια την εκλογολογία. Μόλις ξεμπερδέψαμε από τις κάλπες του φετινού Μαΐου, «στήσαμε» αμέσως τις κάλπες των εθνικών εκλογών, τη λεκανομαντεία περί προσεχούς Φθινοπώρου, την εκλογή ή όχι νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, πάρε και καμιά δεκαριά ονόματα για να ‘χεις να λες κ.ο.κ. Είναι σαδομαζοχιστικά στο πετσί μας να ζούμε μόνιμα σε προεκλογική περίοδο. Άλλη δουλειά δεν έχουμε…

«Αν δοθεί το σήμα», γράφει σε κύριο άρθρο της η «Καθημερινή», «ότι οι μεταρρυθμίσεις αναβάλλονται για κάποια άλλη στιγμή ή ότι θα υλοποιηθούν μερικώς, η καταστροφή δεν θα αργήσει. Καραδοκούν οι οπαδοί της ακινησίας και οι εκπρόσωποι του παλαιού πολιτικού συστήματος, οι οποίοι θέλουν να σύρουν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση σε παροχές και λαϊκισμούς. Δεν το έχουν καταφέρει, αλλά μένουν ακόμη πολλές κρίσιμες μάχες. Εξάλλου, αν η προηγούμενη κυβέρνηση διακρίθηκε για κάτι, ήταν το θάρρος λίγων υπουργών οι οποίοι εξηγούσαν καθαρά και ξάστερα γιατί πολλά και επώδυνα πράγματα έπρεπε να γίνουν προς όφελος του ελληνικού λαού. Δεν κρύβονταν πίσω από την τρόικα και αυτό ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού λαού το εκτίμησε. Αυτό χρειάζεται και τώρα: πολιτικό θάρρος, σαφής προσανατολισμός και όχι αμφιταλαντεύσεις.»

«Πολιτικό θάρρος» προς τα πού; εκλεκτή συναδέλφισσα. Προς την Αχερουσία λίμνη μήπως; Ας συνεννοηθούν πρώτα μεταξύ τους οι πολιτικοί μας ηγέτες, προς τα πού θέλουν να πάνε τη …μαούνα; Προς κάποιο απάνεμο «λιμάνι» ή κατά τα βράχια μεριά, για να οικονομήσουν πάλι οι ξένοι και τα ρέστα μας;

«Λύση από το μακρινό παρελθόν είναι αυτή που προωθεί η κυβέρνηση για τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς», αποκαλύπτει η «Ελευθεροτυπία». «Πρόκειται επί της ουσίας για την πρόταση που είχε εισηγηθεί ο Κώστας Σημίτης ως υπουργός Γεωργίας στην πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Είχε μείνει στο ράφι εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες. Υπό την πίεση αποφάσεων του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, που δικαιώνουν τους συνεταιριστές και επιβάλλουν στο Δημόσιο υψηλά ποσά αποζημιώσεων, η κυβέρνηση επιχειρεί να ρυθμίσει συνολικά το θέμα. Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο ιδιοκτήτες, μέλη 550 οικοδομικών συνεταιρισμών, εδώ και μισό αιώνα βρίσκονται σε καραντίνα, λόγω δασικών, ιδιοκτησιακών και δικαστικών εμπλοκών.» Και -μεταξύ άλλων- καταλήγει: «Η «λύση» θα προκαλέσει πυκνή και όχι μια ήπιας μορφής δόμηση, με χαμένους τελικά όλους: και τα μέλη των οικοδομικών συνεταιρισμών και το δάσος, αλλά και την προστασία του περιβάλλοντος. Κατά πόσο, λοιπόν, αποτελεί λύση;» Μοντέρνα πράγματα, μετά από …30 χρόνια και βάλε…

Δεν είναι τυχαίος ο εθνικισμός των Γερμανών, είτε καλώς είτε κακώς εννοούμενος, που -συν πολλά άλλα- τους καθιστά επικυρίαρχους στην Ευρώπη. Η καγκελάριος Μέρκελ ακολούθησε την εθνική ομάδα της χώρας της μέχρι τη Βραζιλία, παρακολούθησε τον αγώνα, εκδηλώνοντας τα συναισθήματά της, πανηγύρισε με την ψυχή της τη χορταστική της νίκη επί της Πορτογαλίας και μπήκε μετά στα αποδυτήρια, για να συγχαρεί τους παίκτες. Αν π.χ. στην Ελλάδα, μια γυναίκα – αρχηγός κράτους έμπαινε στα αποδυτήρια και φωτογραφιζόταν με ημίγυμνους ποδοσφαιριστές, θα γινόταν το …έλα να δεις.

Όταν θα κρατάτε την εφημερίδα στα χέρια σας, θα έχει γίνει ήδη αποβραδίς ο αγώνας ανάμεσα στις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου Ελλάδας και Ιαπωνίας, που μοιάζει με «τελικός» και για τις δυο ομάδες (Οι γραμμές αυτές γράφηκαν λίγες ώρες πριν). Ας ευχηθούμε -κατόπιν εορτής- να μην μας έχει αφήσει την πικρή γεύση της «τσάμπα ήττας» του προηγούμενου αγώνα με την Κολομβία, όπου η Εθνική μας αδίκησε τον …εαυτό της.

Μέχρι στιγμής πάντως, μόνο η Ολλανδία ίσως δίνει μαθήματα ποδοσφαιρικής αρτιότητας και πανδαισίας. Χαίρεσαι να βλέπεις…

Οι καθημερινές μουντιαλικές μεταδόσεις γεμίζουν τις …ανισόρροπες (λόγω καιρού) καλοκαιρινές μας βραδιές και μάλιστα …τσάμπα, αφού μεταδίδονται από την κρατική τηλεόραση. Μόνο που δεν είναι όλοι ποδοσφαιρόφιλοι και ειδικότερα οι συμβίες μας, μητέρες και λοιπές των γυναικών, γι’ αυτό και γίνεται μάχη για το τηλεκοντρόλ, ειδικότερα τώρα που επιστρέφει και ο … «Σουλεϊμάν» στον ΑΝΤ1. Για όσους –αν και ο καιρός στρώνει- δεν πρόκειται να πάνε διακοπές πάντως (οι περισσότεροι) είναι μια – κάποια λύση το παγκόσμιο κλωτσοσκούφι. Έτσι, με το μουντιάλ θα μεσιάσει και ο Ιούλιος, έρχεται κατόπιν και το μουντο-μπάσκετ τον Αύγουστο, βάλε και το ….μουντιαλικό μας Αλμυριώτικο τουρκοπάζαρο, στο τέλος, «θα τη βγάλουμε και φέτος», που λέει και το τραγούδι.