Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού – Κήρυγμα Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Η Παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου συνιστά μια από τις σημαντικότερες Δεσποτικές εορτές του έτους. Το ότι προ της εορτής της Υψώσεως και μετά την Ύψωση οι δύο Κυριακές αυτές αφιερώνονται επίσης στην εορτή του Σταυρού δείχνει την σπουδαιότητα της εορτής. Είναι Κυριακή μετά την Ύψωση σήμερα και τόσο τα αναγνώσματα όσο και οι ύμνοι μας αναφέρονται στον Σταυρό και την εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Σταυρού.

Στις μέρες μας όλο ακούμε για παγκόσμια μέρα για το ένα για το άλλο ακόμα μιλάνε για παγκοσμιοποίηση και όλα αυτά όμως με τον ανθρώπινο νου που πολλές φορές απουσιάζει σε αυτόν και ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος. Στην Εκκλησία μας ένα μόνο παγκόσμιο γεγονός εορτάζουμε και αυτό είναι η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Και αυτό δεν είναι έργο ανθρώπινο αλλά έργο του Θεού για την σωτηρία όλου του κόσμου. Ουσιαστικά το γεγονός αυτό έγινε μια φορά και στο εξής επαναλαμβάνεται συνεχώς μέχρι τις μέρες μας. Η πρώτη ύψωση του Σταυρού έγινε στον Γολγοθά όπου πάνω προσηλώθηκε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός για να μας λυτρώσει από την αμαρτία και τον πνευματικό θάνατο. Η δεύτερη επίσημη Ύψωση έγινε το 326 με την εύρεση του Τιμίου Σταυρού και την ανέγερση του πρώτου ναού, του Παναγίου Τάφου. Η τρίτη επίσημη Ύψωση έγινε το 628 όταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ηράκλειος, κατάφερε να επαναπατρήσει τον Τίμιο Σταυρό και τους αιχμαλώτους που οι Πέρσες πήραν κατά την εκστρατεία τους στα Άγια Προσκυνήματα, λίγα χρόνια προηγουμένως. Έκτοτε κάθε χρόνο γίνεται μια επανάληψη της Υψώσεως αλλά ταυτόχρονα και μια εμπειρική βίωση του γεγονότος για τον καθένα μας.

Κάθε φορά βέβαια που κτίζουμε ένα ναό ή που τοποθετούμε σε ένα ύψωμα τον σταυρό, κάθε φορά που τοποθετούμε στο σπίτι μας σε σημείο ορατό σε όλους, τον σταυρό κάθε φορά που σχηματίζουμε με πίστη τον σταυρό στο σώμα μας μπροστά σε πιστούς και απίστους γίνεται για μας μια Ύψωση. Τοποθετούμε τον Τίμιο Σταυρό ως το πνευματικό όπλο μας που είναι όπλο νίκης κατά των επιβουλών του διαβόλου, όπλο νίκης κατά του θανάτου. Γίνεται ο Σταυρός όπως ακριβώς και ο Μέγας αγιασμός ο οποίος αγιάζεται δια ευχής αλλά και της τριπλής κατάδυσης του Σταυρού στο νερό: «αφθαρσίας πηγήν, αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον, δαίμοσιν ολέθριον, ταίς εναντίαις δυνάμεσιν απρόσιτον, Αγγελικής ισχύος πεπληρωμένον».

Πραγματικά ο Τίμιος Σταυρός για τον καθένα μας είναι ένα ισχυρό όπλο ακατανίκητο που αν το χρησιμοποιούμε με τον σωστό τρόπο τότε αγιαζόμαστε και σωζόμαστε. Ο Μέγας Κωνσταντίνος με το «εν τούτω νίκα» αντάλλαξε όλα τα σύμβολα της αυτοκρατορίας με τον Τίμιο Σταυρό γι’ αυτό και η αυτοκρατορία του είχε συνεχείς επιτυχίες. Θα έπρεπε κανονικά και σε μας να στηθούν παντού σε κάθε γωνία των πόλεων και των κοινοτήτων μας ψηλά ο Σταυρός. Τουλάχιστο όμως εμείς οι πιστοί στα σπίτια μας να αφαιρέσουμε τυχόν όλα τα αναποτελεσματικά αντικείμενα που δεν είναι του Χριστού όπως μπλε μάτια, πέταλα και άλλα και να τα αντικαταστήσουμε με ένα ορθόδοξο Σταυρό. Το ίδιο και πάνω μας ή στα αυτοκίνητά μας που δυστυχώς πολλές φορές κρεμάμε οτιδήποτε που μπορεί να μας το έδωσε κάποιος δώρο ή να είναι της μόδας όμως μας επιφέρει πνευματική ζημιά. Όλα αυτά όσο και αν μας στεναχωρούν να τα

αποχωριστούμε θα πρέπει όμως να το κάνουμε και να τα αντικαταστήσουμε με ένα ορθόδοξο σταυρό που να έχει επάνω τον Χριστό. Τότε έρχεται η ευλογία στο σπίτι μας και σε μας και μπορούμε να προκόβουμε πνευματικά. Ο Σταυρός ονομάζεται και Ζωοποιός γιατί δίνει ζωή και μάλιστα ζωή αιώνια. Πολλά τα οφέλη του Σταυρού σε όποιους τον τιμούν και τον έχουν ως φύλακα στη ζωή τους.

Κάτι άλλο που πρέπει να έχουμε υπόψη μας είναι πώς να σχηματίζουμε τον σταυρό στο σώμα μας. Πρώτα ενώνουμε τα τρία πρώτα δάκτυλα του δεξιού χεριού μας, ομολογώντας έτσι την πίστη μας στον ένα Θεό, που είναι ταυτόχρονα τρία πρόσωπα: ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, τα ομοούσια, ενωμένα μεταξύ τους «αχωρίστως» και «αδιαιρέτως». Την ίδια ώρα τα άλλα δυο δάκτυλα, τα ακουμπούμε ενωμένα στην παλάμη, συμβολίζοντας έτσι τις δυο φύσεις, δυο θελήσεις, και δυο ενέργειες του Χριστού, την θεία και την ανθρώπινη. Ήδη με αυτή την κίνηση του χεριού μας ομολογούμε την ορθόδοξη πίστη μας ως προς το Τριαδολογικό και Χριστολογικό δόγμα που αποτελούν τη βάση και το θεμέλιο της πίστης μας. Ακολούθως φέρνουμε το χέρι στο μέτωπο, τη σωματική περιοχή της διανοητικής λειτουργίας, δείχνοντας έτσι ότι αγαπάμε τον Θεόν μ’ όλη τη διάνοιά μας και ότι αφιερώνουμε σ’ αυτόν όλες τις σκέψεις μας. Έπειτα φέρνουμε το χέρι μας την κοιλιά και με αυτό δηλώνουμε συμβολικά ότι προσφέρουμε στον Κύριο όλες τις επιθυμίες και όλα τα συναισθήματά μας. Φέρνοντας στο τέλος το χέρι μας πρώτα στον δεξιό ώμο και έπειτα στον αριστερό, δείχνουμε ότι και κάθε σωματική μας δραστηριότητα ανήκει στον Χριστό. Είναι θλιβερό καμιά φορά να βλέπουμε να μην γίνεται με τον σωστό τρόπο ο σταυρός και να βιαζόμαστε ή να τον σχηματίζουμε μηχανικά. Θα πρέπει να γίνεται πάντοτε με προσοχή, πίστη, με ευλάβεια και φόβο Θεού. Θα πρέπει βέβαια ο Σταυρός να συνδυάζεται και με πνευματική ζωή, μετάνοια, ταπείνωση, και συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Τότε ενεργεί ο Σταυρός.

Ας έχουμε παντού και πάντοτε μόνο τον Σταυρό ως σύμβολο και τον Σταυρό να ακολουθούμε. Να μην ντρεπόμαστε ή να φοβόμαστε να σχηματίζουμε στο σώμα μας κατά τη διάρκεια της προσευχής τον Τίμιο

Σταυρό. Παράλληλα να ζούμε εν μετάνοια και να έχουμε μυστηριακή ζωή τότε ο Σταυρός ενεργεί ως όπλο και μας ενισχύει στον αγώνα μας. Ας έχουμε πάντοτε στην ζωή μας Υψωμένο τον Τίμιο Σταυρό ο οποίος θα είναι το μέσο με το οποίο μπορέσουμε να κερδίσουμε την αιώνια ζωή.