Ρετρό αφιέρωμα: Η αθλητική ιστορία του Γαλαξία Σούρπης και το μπάσκετ στη δεκαετία του 1980

Γράφει ο ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΣΠΑΝΟΣ -με την συνεργασία του ΣΤΑΥΡΟΥ ΧΑΛΑΤΣΗ

Όλα άρχισαν το 1980 όταν ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Σούρπης Αλμυρού Μαγνησίας ο αείμνηστος Βαγγέλης Αγγουράς είδε στην αυλή του Δημοτικού σχολείου μια παρέα παιδιών να παίζει μπάσκετ ένα άγνωστο  ως τότε άθλημα  -μη διαδεδομένο -στην ελληνική επαρχία. Μόνο από το κρατικό κανάλι υπήρχε μια εμπειρία με λίγες μεταδόσεις. Σε έναν χώρο, το προαύλιο του Δημοτικού, με παλιές ξύλινες μπασκέτες ανάμεσα σε μονόζυγα και σκάμμα του μήκους, μπάσκετ χωρίς κανόνες άναρχο και με μια μπάλα ποδοσφαίρου.

Έτσι ο Κοινοτάρχης όταν βρήκε ένα πρόγραμμα αθλητικών έργων στη τότε Νομαρχία Μαγνησίας δημιούργησε στην είσοδο του χωριού ένα γήπεδο αθλοπαιδιών με μπάσκετ- βόλλεϋ. Το καλοκαίρι του 1980 υπήρχε στη Σούρπη γήπεδο πλέον μπάσκετ και η ευτυχής συγκυρία ήταν για εκείνη την παρέα των νέων παιδιών ο ερχομός για καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό του Παναγιώτη -Τάκη- Τσούχλη, ενός παίκτη της ΑΕΚ Αθηνών.

Με αρκετές προπονήσεις στο νέο γήπεδο έμαθε στα παιδιά τι εστί μπάσκετ, κανονισμούς, συστήματα άμυνας-επίθεσης, θέσεις παικτών και επιμέρους στοιχεία όπως τρίπλα,  μπάσιμο, σκριν κλπ

Κανόνισε μάλιστα και φιλικό παιχνίδι με τον ΓΣ Αλμυρού που τότε το 1980 είχε τμήμα μπάσκετ και αγωνιζόταν με ομάδες μόνο του Βόλου στην ΕΣΚΑΘ. Διαιτητής ο συγγενής του, αείμνηστος Σουρπιώτης Γιώργος Αναστασίου, διαιτητής ήδη του ποδοσφαίρου. Ήταν ουσιαστικά ο πρώτος αγώνας μπάσκετ καλαθοσφαίρισης που έγινε στο χωριό. Ο ΓΣ Αλμυρού αγωνίσθηκε με τους σπουδαίους τότε παίκτες του, Λαζάρου, Μπελεγρίνη, Γκουντή και άλλους ενώ η Σούρπη με μια πεντάδα Τσούχλης Τάκης, Λατζώνης Πολυνίκης, Κοντούρης Χρ. Δημήτρης. Μπάκος Ηλ. Νίκος, Περιστεράς Γιώργος ο μόνος που έπαιζε τότε από το χωριό στον ΓΣ Αλμυρού.

Το σκορ αναπάντεχο 49-48 υπέρ της Σούρπης και το παιχνίδι διεκόπη λίγο πριν το τέλος μετά από αντιδράσεις των παικτών του Αλμυρού για την διαιτησία. Πλέον όμως το νερό είχε μπει στο αυλάκι και μπορεί ο Αθηναίος μπασκετμπολίστας να έφυγε αλλά το μπάσκετ συνέχισε στη Σούρπη με την ομάδα Γαλαξίας Σούρπης για άλλα περίπου 15 χρόνια έντονης αγωνιστικής δράσης. Συνεχείς προπονήσεις με πολλά παιδιά αγόρια αλλά και κορίτσια που πλημμύριζαν τον χώρο του γηπέδου παίζοντας και βόλλεϋ κάποιες φορές και τα επόμενα δύο καλοκαίρια 1981 – 1982 η ομάδα συμμετέχει στο Τουρνουά Ερασιτεχνικών ομάδων Μαγνησίας που τότε είχε ξεκινήσει σε ανοιχτό γήπεδο της Νέας Ιωνίας Βόλου.

Με μια πλήρη αποστολή 12 παικτών μεταβαίνει ο Γαλαξίας Σούρπης στον Βόλο και δίνει από τρεις αγώνες κάθε φορά στον όμιλο της διοργάνωσης. Αλησμόνητο παιχνίδι το πρώτο, το 1982, με ομάδα που απαρτιζόταν με παίκτες της Νίκης Βόλου που εκείνη την χρονιά είχε ανέβει στην Α’ Εθνική κατηγορία. Σκορ φυσιολογικό 84-14, ήττα με μεγάλο σκορ και η απογοήτευση μεγάλη όταν η αποστολή γύρισε στο χωριό.

Ωστόσο στα επόμενα παιχνίδια είχε έρθει η αγωνιστική εμπειρία. Πάλι ήρθε φυσιολογικά η ήττα αλλά με μικρή πλέον διάφορα πόντων. Στο δεύτερο μάλιστα τουρνουά το καλοκαίρι του 1983 ήρθε και η πρώτη νίκη. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την μικρή τότε μπασκετική κοινωνία του Βόλου να βλέπει μια ομάδα από ένα χωριό να έρχεται οργανωμένα να παίζει μπάσκετ και μάλιστα την δεύτερη χρονιά ο Γαλαξίας βραβεύτηκε από τους διοργανωτές. Το 1983 η ομάδα αναγνωρίζεται επίσημα ως αθλητικός σύλλογος με την επωνυμία Γαλαξίας Σούρπης με απόφαση του Πρωτοδικείου Βόλου χάρις στη βοήθεια των αείμνηστων δικηγόρων του τόπου μας Χαράλαμπου Μαχά και Πολυδώρου Χαλάτση.

Δημιουργείται επταμελής διοικούσα επιτροπή από τα 25 πρώτα μέλη που στόχο έχει την διενέργεια των εκλογών για την Διοίκηση του συλλόγου και την μετέπειτα αγωνιστική ένταξη στο πρωτάθλημα της ΕΣΚΑΘ Και οι δύο στόχοι δεν επιτεύχθηκαν και το σωματείο περιορίσθηκε σε αγωνιστική δράση κυρίως τα καλοκαίρια, ως το 1995 που ολοκληρώθηκε η αθλητική του πορεία. Ο λόγος προφανής: τα νεαρά παιδιά που αποτελούσαν τον αθλητικό κορμό της ομάδος δεν είχαν την απαιτούμενη οικονομική δυνατότητα για ένα ενεργό σωματείο της ΕΣΚΑΘ και κυρίως πολλοί ήταν πλέον φοιτητές και εργαζόμενοι εκτός Σούρπης και Μαγνησίας.

Έγινε περί το 1986 μια προσπάθεια να ενταχθεί το μπάσκετ ως δεύτερο αθλητικό τμήμα στον ποδοσφαιρικό Αίαντα Σούρπης αλλά δεν ευοδώθηκε αυτή η κίνηση. Η κρίσιμη συνάντηση έγινε στα γραφεία του συλλόγου του Αίαντα λίγο πιο κάτω από το σινεμά Αχίλλειον στην πλατεία του χωριού. Πρόεδρος τότε στον Αίαντα ήταν ο αείμνηστος Θανάσης Κωστούλας, ο θείος του διεθνούς ποδοσφαιριστή αλλά η συνάντηση απέβη άκαρπη με τους παίκτες του Γαλαξία αφού ο Αίαντας δεν μπορούσε για οικονομικούς λόγους να στηρίξει οικονομικά και δεύτερο αγωνιστικό τμήμα στον σύλλογο. Ωστόσο ο Γαλαξίας είχε δημιουργήσει ήδη την αθλητική υποδομή για πλήρη αγωνιστική δράση.

Μπάλες, φανέλες, ανακαίνιση του γηπέδου με την συνδρομή του Κοινοτάρχη το 1986 Σπύρου Πολύζου. Νέες μπασκέτες, νέο δάπεδο, πλήρες βάψιμο του γηπέδου που έγινε πλέον σύγχρονο και απόλυτα λειτουργικό, περίφραξη, ύδρευση και άλλα πολλά και τελικά το 1987 έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του γηπέδου από την κοινότητα Σούρπης και την Νομαρχία Μαγνησίας. Πάνω από 100 παιδιά, νέα αγόρια και κορίτσια, όχι μόνο από την Σούρπη αλλά και τα γύρω χωριά, έρχονταν και έπαιζαν και μπάσκετ και βόλεϊ στον διπλανό χώρο. Κάθε καλοκαίρι γίνονταν τουρνουά με ομάδες από Αμαλιάπολη, Πτελεό, Ν. Αγχίαλο, Πελασγία και αλλού. Μερικές φορές μάλιστα η ομάδα έπαιξε και εκτός έδρας σε αυτά τα μέρη στην Ν. Αγχίαλο πχ στο παλιό γήπεδο δίπλα στο λιμανάκι, στον Αλμυρό στο ανοιχτό γήπεδο δίπλα στο γήπεδο ποδοσφαίρου, στην Πελασγία στον χώρο του Γυμνασίου όπως και στον Πτελεό πάλι στην αυλή του. Μάλιστα μετά από μια νίκη στον Πτελεό η αποστολή γύρισε στη Σούρπη μέσα στην ανείπωτη χαρά και διέσχισε όλο το χωριό με κορναρίσματα στα αυτοκίνητα!

Πλέον το μπάσκετ εκείνα τα χρόνια είχε αποκτήσει ισχυρή δυναμική στον τόπο -άλλωστε είχαν έρθει και οι επιτυχίες του Άρη Θεσσαλονίκης και της Εθνικής Ελλάδος-. Το αθλητικό στέκι του μπάσκετ είχε γίνει η καφετέρια Βαβέλ του Στάθη Δαϊλιάνη, παίκτη της ομάδας Μια καφετέρια απέναντι από το σούπερ μάρκετ Τσανάκας όπου πλήθος παιδιών έβλεπε τους αγώνες του μπάσκετ και συζητούσε για την ομάδα του τόπου και την αγωνιστική της δράση. Τόσο μεγάλη ήταν η θέρμη, ο ζήλος για το άθλημα που γίνονταν και βραδινές προπονήσεις σε ένα γήπεδο που δεν είχε προβολείς αλλά υπήρχε το φως από ένα τρακτέρ δηλαδή του γεωργικού ελκυστήρα!

Οι παίκτες του πρώτου Γαλαξία από το 1981 που ξεκίνησε ήταν οι Τάσος Ταγκούλης, Γρηγόρης Νταόπουλος, Κώστας Χαλάτσης, Σταύρος Χαλάτσης, Στάθης Δαϊλιάνης, Τριαντάφυλλος Σπανός, Γιώργος Ντόκος -από Αθήνα Γιώργος Ζώγας, Γιώργος Περιστεράς, Χρήστος Κωστούλας -από Βόλο Θανάσης Χρυσικός, Αποστόλης Μαγγαρδάς, Δημήτρης Κοντούρης, Τηλέμαχος Κοντούρης- από Αθήνα.

Και ο δεύτερος Γαλαξίας η επόμενη γενιά περί το 1988-95 οι Νίκος Μπατσκίνης, Κώστας Χρυσικός, Σπύρος Κοντούλης, Γιάννης Καλαντζής, Παναγιώτης Γεωργιάδης, Βασίλης Κόλιας, Θωμάς Παππάς, Γιώργος Μπάκος, Νίκος Μπάκος, Θανάσης Σπανός, Γιώργος και Παύλος Σιδηρόπουλος, Θέμης Κωνσταντινίδης, όλοι τους παίκτες με συνεχή αγωνιστική παρουσία. Υπήρξαν και πολλοί άλλοι που έρχονταν στις προπονήσεις κυρίως για να αθληθούν.

Πολλοί βέβαια από αυτούς τους παίκτες διακρίθηκαν και στο τοπικό ποδόσφαιρο έπαιξαν στον Αίαντα Σούρπης για πολλά χρόνια ενώ σε επίπεδο μπάσκετ αγωνίσθηκαν σε επίσημους συλλόγους και διακρίθηκαν όπως οι Χρήστος Κωστούλας στον Βόλο Γιώργος Ζώγας, Θανάσης Σπανός, Θωμάς Παππάς, Γιώργος Μπάκος, Στάθης Δαϊλιάνης, Γιώργος Περιστεράς στον Αλμυρό, Γιώργος Ντόκος στην Αθήνα.

Η προσφορά του Γαλαξία Σούρπης την 15ετια που υπήρξε ήταν εν συντομία ότι έδωσε αθλητικές διεξόδους σε πολλά νέα παιδιά που τότε είχαν ως μόνο γνωστό άθλημα το ποδόσφαιρο που ήταν και η μόνη τους επιλογή και επίσης έφερε στον αθλητισμό πλήθος νέων αγοριών και κοριτσιών που εκείνα τα χρόνια αν δεν υπήρχε ο Γαλαξίας δεν θα αθλούνταν δυστυχώς ποτέ.

Όλα αυτά χάρις στο μεράκι στην απίστευτη για εκείνη την εποχή δημιουργικότητα των νέων ανθρώπων της Σούρπης ενός μικρού επαρχιακού χωριού της Νοτιοδυτικής Μαγνησίας. Ότι χαρτζιλίκι υπήρχε, ότι χρηματικό ποσό υπήρχε στο βαλάντιο αυτών των νέων παιδιών, το διέθεταν για τον αγαπημένο τους Γαλαξία με την μπλε και πράσινη εμφάνιση. Αγόρασαν μπάλες, φανέλες, παπούτσια, χρώματα για το γήπεδο, ατελείωτη προσωπική εργασία επί σειρά ετών παράλληλα βέβαια με την στήριξη των γονιών τους και της τότε Κοινοτικής αρχής που έβλεπε κάτι ελπιδοφόρο στη νεολαία του τόπου.

Όταν πρωτοπέρασα από την πλατεία του χωριού με την πορτοκαλί μπάλα του μπάσκετ, την μόνη που υπήρχε στο σύλλογο, αρχικά όλοι με ρωτούσαν τι μπάλα είναι αυτή δεν την είχα ξαναδεί το μακρινό τότε 1980. Σήμερα το 2024 το μπάσκετ στη Σούρπη δεν υπάρχει και το γήπεδο στην είσοδο του χωριού είναι παρατημένο επί χρόνια. Ακριβώς από επάνω είναι το αθλητικό στολίδι, το γήπεδο του ποδοσφαίρου όπου αγωνίζεται ο Αίαντας και η ελπιδοφόρα Ακαδημία του. Ευχής έργον θα είναι η δωρεά  το 2022-23 του Γιώργου Χρ. Χουλιαρά για δημιουργία κλειστού γυμναστηρίου στη Σούρπη να πραγματοποιηθεί εκ μέρους του τοπικού μας Δήμου και το μπάσκετ να βρει την σύγχρονη στέγη του στο χωριό.

Το κείμενο της αθλητικής ιστορίας του Γαλαξία Σούρπης αφιερώνεται στον αείμνηστο Κώστα Χαλάτση, βασικό πρωτεργάτη της δημιουργίας του συλλόγου που πίστεψε από την πρώτη στιγμή το δύσκολο σχεδόν αδύνατο για εκείνα τα χρόνια αθλητικό εγχείρημα σε ένα μικρό χωριό.