Κυριακή του Παραλύτου – Κήρυγμα του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Τέταρτη Κυριακή από του Πάσχα, σήμερα, και στο ευαγγελικό ανάγνωσμα ακούσαμε την διήγηση για την θεραπεία του Παραλύτου της Βηθεσδά. Μετά από μια σύντομη περιοδεία του στην Γαλιλαία, ο Ιησούς ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα. Υπήρχε στα Ιεροσόλυμα πλησίον της προβατικής πύλης δεξαμενή με πέντε στοές, η οποία στα Εβραϊκά επονομάζεται Βηθεσδά.

Στις στοές αυτές βρισκόταν ένα μεγάλο πλήθος από τους ασθενείς, τυφλούς, κουτσούς, παράλυτους που περίμεναν την κίνηση του ύδατος. Διότι άγγελος κατά διαστήματα κατέβαινε στη δεξαμενή και τάρασσε το νερό και εκείνος που έμπαινε σ’ αυτή πρώτος μετά την ταραχή του νερού, γινόταν υγιής απ’ οποιοδήποτε νόσημα και αν κατεχόταν. Σε αυτές λοιπόν τις στοές της Βηθεσδά βρισκόταν κάποιος άνθρωπος που ήταν παράλυτος 38 έτη. Βλέποντάς τον ο Ιησούς κατάκοιτο και γνωρίζοντας ότι για πολύ ήδη χρόνο ήταν σε αυτή την κατάσταση του λέγει “Θέλεις να γίνεις υγιής;”.

Αλήθεια, γιατί ο Κύριος άφησε τους άλλους ασθενείς και ρώτησε αυτόν τον επί 38 έτη παράλυτο; Όχι γιατί ήθελε να μάθει κάτι, αφού Θεός όλα τα γνωρίζει, αλλά για να φανεί η καρτερία του παραλύτου και η μακροθυμία της ψυχής του. Και ο ασθενής αποκρίθηκε: Κύριε δεν έχω άνθρωπο για να με κατεβάσει στη δεξαμενή, όταν το νερό ταραχθεί. Έτσι, ενώ προσπαθώ να κατέβω εγώ, προλαβαίνει και κατεβαίνει άλλος”. Συγκλονίζουν τα λόγια του Παραλύτου που με την σύντομη απάντησή του έγινε αιώνιο παράδειγμα καρτερίας, πίστης, υπομονής και ελπίδας, ένας δεύτερος Ιώβ, παρηγοριά σε όσους δοκιμάζονται από μακρόχρονη δυστυχία. Ούτε οι δεκαετίες πόνου και δυστυχίας τον απέλπισαν, ούτε και το ζοφερό μέλλον στάθηκε ικανό να κάμψει την καρτερία του.

“Κύριε, άνθρωπον ούκ έχω…” Σε αυτά το λίγα λόγια φανερώνεται μια καρδιά συντετριμμένη από την μακροχρόνια αρρώστια, ένας ταπεινωμένος εγωισμός, μια καλλιεργημένη από την δυστυχία ψυχή. Δεν είπε κάτι βλάσφημο, από αυτά που λέγονται σε τέτοιες περιστάσεις. Δεν καταράστηκε την μέρα που γεννήθηκε, δεν προσβλήθηκε από την ερώτηση ούτε είπε στον Ιησού: “ποιος είσαι εσύ που ήλθες εδώ να μας ειρωνευτείς και να μας ταπεινώσεις;”. Αλλά με πραότητα και επιείκεια απάντησε “ναι, Κύριε”, αν και δεν γνώριζε ποιος τον ρωτούσε, ούτε ότι πρόκειται να τον θεραπεύσει.

Κι όμως Παράλυτε έχεις ενώπιον σου όχι έναν απλό άνθρωπο αλλά τον Δημιουργό σου, τον Υιό και Λόγο του Θεού, αυτόν που δημιούργησε τον Ουρανό και την γη, που πήρε χώμα και έπλασε σε έπλασε, που χαιρόταν να περπατά μαζί σου δειλινό στον Παράδεισο. Αλήθεια, μιλώντας ανθρωποπαθώς, πόσο πόνεσε εκείνο το δειλινό ο Θεός που αναγκάστηκε να σε διώξει από τον Παράδεισο; Σου έδωσα, άνθρωπε, στην αρχή την χαρά και την απόλαυση αλλά έγινες χειρότερος λόγω της άνεσης, η αργία και η αμέλεια σε διέφθειραν και σου προξένησαν πόνο και δυστυχία. Τώρα σε συντροφεύουν οι πόνοι και οι ιδρώτες και η αρετή απαιτεί κόπο ενώ η ηδονή είναι συνδεδεμένη με την κακία. Άνθρωπον ουκ έχεις… ε, λοιπόν, ιδού, έγινα άνθρωπος για σένα.

Και τότε του λέγει ο Ιησούς “Σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου και περιπάτει”. Και όχι μόνο τον σήκωσε αλλά τον διέταξε να πάρει και το κρεβάτι του για να πιστοποιηθεί το θαύμα, και να μην φανεί ότι ήταν φαντασία. Αλλά και ο παραλυτικός πίστεψε και δεν είπε “με κοροϊδεύεις εσύ, ένας απλός άνθρωπος, με μια απλή σου λέξη νομίζεις ότι θα γίνεις μεγαλύτερος από άγγελο;” Σηκώθηκε, πήρε το κρεβάτι στην πλάτη του και αναχώρησε χωρίς να πει λέξη.

Οι δε Ιουδαίοι έλεγαν στον θεραπευμένο: “Είναι Σάββατο, δεν σου επιτρέπεται να σηκώνεις το κρεβάτι σου”. Αυτός δεν υπεκφεύγει αλλά με φωνή ομολογεί την ευεργεσία. “Εκείνος, που με έκανε υγιή, εκείνος μου είπε ¨Πάρε το κρεβάτι σου και περιπάτει”. Εκείνοι, γεμάτοι φθόνο, δεν ρώτησαν ποιος σε έκανε υγιή. Αυτό το έκρυψαν, αντίθετα τον ρώτησαν “ποιος σου είπε να σηκώσεις το κρεβάτι σου;”.

Όπως ο παράλυτος στέκεται τύπος του καρτερικού ανθρώπου που έχει την ελπίδα του στο Θεό, έτσι και οι Ιουδαίοι στέκονται τύπος του φθονερού ανθρώπου. Ο φθονερός άνθρωπος είναι πρώτα απ’ όλα εχθρός του εαυτού του και της σωτηρίας του. Χειρότερος από θηρίο ή, όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και από τους δαίμονες χειρότερος. Ο φθόνος δεν τον αφήνει να ησυχάσει για τα καλά του πλησίον του, πονάει με την ευτυχία των άλλων.

Και συνεχίζει ο Άγιος Χρυσόστομος ότι όλες οι αμαρτίες έχουν μια πρόφαση, ο πόρνος έχει την επιθυμία, ο κλέφτης την αδυναμία του, ο φονιάς την οργή. Ο φθονερός ποια πρόφαση μπορεί να επικαλεστεί, εκτός από την ζήλεια του; Αν έχουμε εντολή να αγαπάμε τους εχθρούς μας ποια τιμωρία μας αξίζει όταν μισούμε αυτούς που μας αγαπούν; Έτσι, αυτό το πάθος του φθόνου είναι χειρότερο και από την πορνεία και από την μοιχεία. Γιατί τα άλλα αμαρτήματα σταματάνε σε αυτόν που τα έπραξε ενώ η βασκανία και ο φθόνος ανέτρεψε ολόκληρες εκκλησίες, πόλεις και χώρες. Και όμως αυτό το αμάρτημα του φθόνου φαίνεται αδιάφορο. Ο πόρνος και ο μοιχός φθάνουν κάποτε στο εξομολογητήριο και καταθέτουν την αμαρτία τους, ο φθονερός άνθρωπος σπανίως να μπορέσει να ομολογήσει το πάθος που κατατρώει την ψυχή του. Ο Θεός να μας λυτρώσει από το πάθος του φθόνου.

Ας μιμηθούμε, λοιπόν, αδελφοί μου την καρτερία του παραλύτου και θα λάβουμε σίγουρα, αργά η γρήγορα, την εκ Θεού βοήθεια. Αλλά ακόμα και αν ποτέ δεν έρθει η λύτρωση της δυστυχίας μας και μόνο που μιλούμε με τον Θεό μας αυτή η συνομιλία αξίζει περισσότερο από μυριάδες λυτρώσεις και θαύματα. Εμείς πάντα με πίστη, πάντα με ελπίδα, πάντα με την βεβαιότητα της Αναστάσεως του Κυρίου θα πορευόμαστε με την άνωθεν Ειρήνη στις καρδιές μας. Αμήν.