Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 16/12/2012

Μπόρες

Πολύ «βροχερό» μπήκε φέτος το Φθινόπωρο, για τα φτωχότερα τουλάχιστον νοικοκυριά,  κι ας μην έριξε ακόμη πραγματικές βροχές.

Ένας ολόκληρο μισθός (του Σεπτεμβρίου) και ίσως παραπάνω πρέπει να φύγει για τα σχολικά εφόδια των παιδιών, τις εγγραφές τους σε φροντιστήρια, ωδεία, αθλητικούς συλλόγους κτλ.

Ακολουθεί ο Οκτώβριος, όπου θα κυριαρχήσει το ακανθώδες πρόβλημα της θέρμανσης, είτε επιλεγεί το πετρέλαιο, είτε καυσόξυλα, πέλετ, πυρήνας ή κάτι άλλο.

Και, κατόπιν, θα ακολουθήσει ο …Καλαματιανός χορός των αυξημένων δαπανών του χειμώνα, σε ρούχα και άλλες εποχικές δαπάνες, με τον «μπαμπούλα» της εξασφάλισης θέρμανσης μόνιμα θρονιασμένο σε όλα τα σπίτια.

«Όλα του γάμου δύσκολα», λοιπόν, αν σκεφτεί κανείς, ότι ακόμη και αυτό το Πάσχα του 2013 αργεί, αφού εξακοντίζεται στην 4η Μαΐου.

Το χειρότερο όλων είναι, ότι οι περισσότεροι μισθωτοί, μεροκαματιάρηδες και συνταξιούχοι ακόμη δεν ξέρουν ποιές νέες περικοπούλες, αφαιρέσεις επιδομάτων, απολύσεις κτλ. μας επιδαψιλεύει η Κυβέρνηση, υποκύπτοντας στις παράλογες απαιτήσεις της Τρόικας.

Νταγιάντα, ψυχή μου, με άλλα λόγια…

Οι τιμητές

«Χαρτογιακάδες», Έλληνες και ξένοι, πολιτικοί και τεχνοκράτες, άνθρωποι των παχυλών μισθών, των αναπαυτικών γραφείων, της γκλαμουριάς και των δεξιώσεων, γίνονται τιμητές κι αποφασίζουν το πώς θα ζήσει και θα …πεθάνει, ο φτωχός, ο άνεργος, ο συνταξιούχος.

Βρε, σκερβελέδες, κάνατε ποτέ ένα πραγματικό μεροκάματο στη ζωή σας (οι περισσότεροι τουλάχιστον), μέσα στη βροχή, στο λιοπύρι, αχάραγα και μέχρι τα βαθιά μεσάνυχτα, κάποιες φορές;

Ζήσατε την πραγματική, καθημερινή αγωνία του φαμελίτη, που δεν αναρωτήθηκε μεν ποτέ -όπως εσείς- ποια γραβάτα άραγε ταιριάζει καλύτερα με το κουστούμι του, αλλά το πώς θα περάσει μπροστά από το φουρνάρικο της γειτονιάς του, αφού χρωστάει και το χθεσινό ψωμί;

Είχε κανείς σας, φερ’ ειπείν, ένα παιδί που να αργοπεθαίνει από καρκίνο κι εσείς να μην έχετε τα χρήματα για να αγοράσετε το πανάκριβο φάρμακό του;

Ζήσατε ή πρόκειται ποτέ να ζήσετε την ντροπή του γέροντα και της γερόντισσας, που -τώρα στα στερνά του- αναγκάζεται να ζητιανέψει από τα ίδια του τα παιδιά και τους γειτόνους του, για να ζήσει;

Σκεφτήκατε ποτέ, ότι τα παιδιά του κοσμάκη συμπήσουν ήδη στρατιές απελπισμένων και ανέργων πτυχιούχων, έκαναν τα πτυχία τους …ταπετσαρία στον τοίχο και δουλεύουν γκαρσόνια, ντελιβεράδες και στις οικοδομές, την ώρα που για τα δικά σας παιδιά έχετε καπαρώσει από πριν θέση στα καλύτερα Κολέγια, στις μεγαλύτερες Τράπεζες, σε Οργανισμούς και Κοινοβούλια;

Κυρίως, όμως, έχετε μήπως την φρεναπάτη να πιστεύετε, ότι αργεί η ώρα που ο απελπισμένος θα ξεσηκωθεί, θα σας πάρει με τις πέτρες και θα σας ξεβρακώνει μέσα στους δρόμους;

Τα τρυφηλά σας ροζ και αρωματισμένα χεράκια, πόσο αξιόπιστα -αλήθεια- μπορούν να ζυγίσουν, τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και αξιοπρέπειας;

Το αυγό του φιδιού

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι, με την ανοχή μας στις Χρυσαυγίτικες αυτοδικίες, η Ελληνική κοινωνία δεν κάνει τίποτε περισσότερο ή τίποτε λιγότερο από το να εκκολάπτει το αυγό του φιδιού.

Υπάρχουν μάλιστα αρκετοί πολίτες, μπαφιασμένοι από την ανυπαρξία ενός διαλυμένου και αργόσχολου Κράτους, που βλέπουν αυτές τις βιαιότητες και τις ακρότητες με …συμπάθεια, ειδικότερα όταν οι εμπνευστές τους φροντίζουν να τις διανθίζουν με φιλολαϊκές πρωτοβουλίες, όπως π.χ. διανομή τροφίμων σε απόρους, προστασία ηλικιωμένων, αιμοδοσίες κτλ.

Οι πάντες καμώνονται πως τάχα δεν βλέπουν, ότι το οξύ πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης λύνεται με την καλύτερη φύλαξη των συνόρων, με διακρατικές συμφωνίες και τη δραστική παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ανατολική «πύλη» των συνόρων της, αλλά και με τον άμεσο επαναπατρισμό όσων μπαίνουν λαθραία στη χώρα. Όχι, βέβαια, με το να αφήνουμε το λαθρομετανάστη να φτάσει ανενόχλητος μέχρι την …Πάτρα ή το Μεσολόγγι και μετά να τον δέρνουμε ή να τον μαχαιρώνουμε.

Αλλά, ποιος δεν φοβάται την «ικανή και αναγκαία συνθήκη», που λέει ότι «η βία γεννάει βία» και είναι πολύ πιθανό -στο εγγύς μέλλον- οι ίδιοι οι λαθρομετανάστες να οργανωθούν και να απαντήσουν -το ίδιο δυναμικά- στις Χρυσαυγίτικες εφόδους;

Το σοβαρότερο όμως προκύπτει από αλλού… Ακόμη κι αν δεχόταν κανείς, ότι αυτά τα ομαδικά και θρασύδειλα τσαμπουκαλίκια υπήρχε περίπτωση να καθαρίσουν οριστικά τη χώρα από τους λαθρομετανάστες, ποιος θα μπορούσε να συγκρατήσει, μετά, αυτά τα (έμπειρα πλέον) τάγματα εφόδου της συγκεκριμένης φασίζουσας πολιτικής παραφυάδας;

Ποιος θα είναι, λοιπόν, ο επόμενος;

Οι πολιτικοί αντίπαλοι της Χρυσής Αυγής; Οι πολιτικοί γενικώς, οι δικαστές, οι αστυνομικοί, οι γιατροί, οι Δήμοι, κάποιοι επαγγελματίες, ο καθένας μας, τελικά;

Και σε μια τέτοια περίπτωση, η βία δεν θα προκαλέσει, άραγε, άλλη βία, σαν απαράδεκτη ή και …λογική απάντηση;

Τι θα γίνει τότε;

Οι σημερινοί συμπαθούντες, θα μετατραπούν σε ….χούντες;

Ο Πατριώτης

Ο γνωστός τραγουδιστής και ηθοποιός Γιάννης Ζουγανέλης, στην εφημερίδα «Έθνος» .υπερασπίζεται τον όρο «Πατριώτης».

«Δεν θα πέσω στην παγίδα να αντιμετωπίσω ιδεολογικά τη ….Χρυσή Αυγή. Ούτε στην παγίδα να τους αποκαλέσω «πατριώτες».

Πατριώτη θεωρώ τον άνθρωπο που αγαπάει, σέβεται τον συνάνθρωπό του και την πατρίδα του, έχει γνώση τού τι του έχει παραδοθεί και γνώση της Ιστορίας.

Ούτε πιστεύω ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί να καλύψει το κενό του κράτους για να κάνει «πολιτική», γιατί μπαίνουμε στη διαδικασία των εντυπωσιασμών.

Αυτό που με θλίβει είναι ο θετικός απόηχος της Χρυσής Αυγής στην κοινωνία, η οποία έχει επηρεαστεί από τη μιζέρια των ημερών. Με θλίβει η απήχησή της στους Νεοέλληνες, οι οποίοι δεν ξέρουν από Γκέμπελς.

Φαινόμαστε ανιστόρητοι και απαίδευτοι. Ξεχνάμε εύκολα και δεν θυσιαζόμαστε για την ισορροπία του δικαίου».

Αμετανόητοι

Απόσπασμα από τον απολαυστικό Γεωργελέ, στο νέο του editorial της A.V.:

«Κοιτάει περίλυπος το ξενοδοχείο του. Τέτοια εποχή, Σεπτέμβρης, τουλάχιστον τα μισά δωμάτια τα είχα κλεισμένα. Τώρα κανένα. Ακόμα και τα «γρήγορα» καράβια σταμάτησαν τα δρομολόγια, άλλες φορές σταμάταγαν τέλος Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη. Δεν υπάρχει τουρισμός.

«Οι αποδείξεις που δεν κόβατε όλο το καλοκαίρι», λέω, «θα γίνουν έλλειμμα. Θα γίνουν νέα μέτρα το φθινόπωρο. Του χρόνου θα έρθουν λιγότεροι ακόμα. Αυτά που νομίζεις ότι κερδίζεις τώρα, είναι η μελλοντική σου, μεγαλύτερη ζημιά.»

«Έχεις δίκιο», μου απαντάει σκεφτικός. «Πόσο έμεινες, 3 μέρες; Θα σου κάνω έκπτωση. Χωρίς απόδειξη, ε;»

Οι θεσμοί

«Κακώς αφήσαμε την αλληλεγγύη (ή την «Αλληλεγγύη»;) για τους φτωχούς, σε εθελοντές πολίτες. Μπορεί κάποτε να στραφούν εναντίον των …θεσμών.» (τα αποσιωπητικά δικά μου).

Τάδε έφη Δημοτικός Σύμβουλος μέσα στην πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου.

Αν το σχόλιο αφορούσε την «Αλληλεγγύη», θυμίζω ότι η συμμετοχή όσων το επιθυμούν είναι ορθάνοιχτη και ο χειμώνας μπροστά μας βαρύς. Μπορεί ο καθένας να αναλάβει κάποιες φτωχές οικογένειες -που εμείς δεν ξέρουμε- και να τους πηγαίνει τρόφιμα ή να μας βοηθάει στην υπάρχουσα διανομή, για να δει τα πράγματα από κοντά.

Μάθαμε επίσης (και τα λένε οι ίδιοι οι αιρετοί), ότι κατά την πρόσφατη συγκέντρωση τροφίμων από το Δήμο, οι …θεσμοί δεν πρόσφεραν ούτε ένα πακέτο μακαρόνια.

Αν το σχόλιο υπονοεί, ότι οι εθελοντές μπορεί να σκέφτονται κάποια πιθανή δική τους μελλοντική υποψηφιότητα (και εξ αυτού ίσως κινδυνεύουν οι υπάρχοντες ..θεσμοί), πληροφορώ τους πάντες ότι όλοι οι εθελοντές έχουμε δεσμευτεί με το λόγο της τιμής μας, ότι ΔΕΝ θα είμαστε υποψήφιοι. Ακριβώς για να μην κάνουν άλλοι πονηρές και άδικες σκέψεις σε βάρος μας.

Κατά τα άλλα, επαινετή η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να συγκεντρώσει σχολικά είδη για τα άπορα παιδιά και -ω της ευλογημένης σύμπτωσης- εμείς οι εθελοντές τα είχαμε αγοράσει ήδη από την τσέπη μας, δυο μέρες πριν παρθεί η απόφαση στο Δημοτικό Συμβούλιο (μάρτυρας ο βιβλιοπώλης και οι συνεργάτες του).

Ουδείς ψόγος… Όσο περισσότεροι βοηθάμε, τόσο καλύτερα.

Υ.Γ. Αν παρερμηνεύω αυτό που ειπώθηκε (μακάρι), ζητώ προκαταβολικά δημόσια συγνώμη και …με δυο ή τρία σφαγμένα ζυγούρια – προσφορά για τους απόρους, λύεται οριστικά η παρεξήγηση.