Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη – έκδοση 20/1/24

To “Δελτίο Θυέλλης”  του Γιώργου Τσιντσίνη όπως δημοσιεύθηκε στον “Λαό” της 20ής Ιανουαρίου 2024:

Με Ανδρουλάκη, Κασσελάκη
και κυρίως Μητσοτάκη
βοήθα Θεέ μου να μην πούμε
πάλι το ψωμί – ψωμάκι.

Ο Γενάρης τρέχει προς το τελευταίο 10ήμερο… Μέχρι στιγμής δείχνει ότι το κρύο ήρθε για να μείνει. Χωρίς ακρότητες μέχρι στιγμής αλλά πραγματικά χειμωνιάτικος. Ίσα – ίσα για να ελαφρύνει τα πορτοφόλια μας λόγω θέρμανσης. Πάλι τυχερή η περιοχή μας. Ήπιο και το χιόνι στην Όθρυ και κυρίως στην Ανάβρα.

Όπως προείπα η πραγματική ζημιά γίνεται στα πορτοφόλια μας και όχι μόνο στο πετρέλαιο και τις υπόλοιπες θερμαντικές, αναγκαστικές λύσεις. Το μεγάλο θηρίο -που δεν τιθασεύτηκε ακόμη- είναι η ακρίβεια και ο πληθωρισμός στα τρόφιμα. Ειδικότερα οι πιο φτωχοί, οι ασθενέστεροι …παραμιλάνε με απόγνωση.

Πέρασα τις προάλλες τυχαία και περιμετρικά από τη Λαϊκή Αγορά του Αλμυρού και σοκαρίστηκα βλέποντας πόσο …μίκρυνε. Ούτε οι μισή δεν έμεινε. Τί πρωτοφταίει γι’ αυτό; Δεν είχαν αρκετή σοδειά οι παραγωγοί για να πουλήσουν; Μήπως «τρόμαξαν» οι πωλητές από τη μεταστροφή στο πλαστικό χρήμα και το POS; Μήπως λιγόστεψε ξαφνικά το ενδιαφέρον ή η οικονομική δυνατότητα των καταναλωτών; Μάλλον όλα λίγο τα προηγούμενα; Αλλά είναι μια σαφής ένδειξη ότι …δεν πάμε καλά.

Φοβάμαι πάντως ότι τουλάχιστον για κάποιους μήνες ακόμη το κυρίαρχο ζήτημα στην καθημερινότητά μας θα παραμείνει η ακρίβεια και η αδυναμία του απλού πολίτη να την αντιμετωπίσει. Ίσως φτάσουμε στις επικείμενες Ευρωεκλογές μ’ αυτή τη γκρίνια και το άγχος στην καμπούρα μας. Δεν ξέρω πόσο καλά και αποτελεσματικά είναι τα μέτρα που παίρνει η Κυβέρνηση για την αισχροκέρδεια και τη φοροκλοπή, αλλά (για να πούμε και του στραβού το …δίκιο) οι παθογένειες πολλών δεκαετιών δεν πρόκειται να στρώσουν, να ισιάζουν με το «καλημέρα».

Πολλά από τα άλλα θέματα της επικαιρότητας έρχονται δεύτερα και τρίτα και κάποια είναι στον …αφρό για τον καυγά και κομματικές σκοπιμότητες. Όχι πως μας έλειψαν ποτέ και τα μικρότερα προβλήματα. Αλλά έτσι όπως τα διογκώνουν καθημερινά κάποιοι δημοσιογράφοι δείχνουν περισσότερο να ξεχνάνε την ουσία και να φουσκώνουν τις λεπτομέρειες, μακριά από τις πραγματικές έγνοιες και τις διαστάσεις που «ζυγίζουν» οι πολίτες.

Ένα σοβαρό ζήτημα είναι, ας πούμε, η διογκούμενη διαρκώς παραβατικότητα των παιδιών, συχνά ακόμη και ανήλικων. Και αντί να λέει ο καθένας μας το μακρύ του και το κοντό του, μήπως πρέπει να ψαχτούμε σοβαρά ΟΛΟΙ ΜΑΣ πού και ποια λάθη διαπαιδαγώγησης έχουμε κάνει και συνεχίζουμε να κάνουμε;

Έχω την ταπεινή προσωπική άποψη ότι αυτή η κλιμακούμενη σε κάθε παραβατικό επίπεδο έξαρση της εγκληματικότητα στη χώρα μας συνδέεται με τα …απόνερα της παρατεταμένης λιτότητας των μνημονίων, στα χρόνια της οποίας η πληγωμένη και ανήμπορη Ελλάδα κατάντησε ξέφραγο αμπέλι και η παρανομία βρήκε χώρο και ευκαιρίες να κάνει «πάρτι» ασυδοσίας. Το βέβαιο είναι πάντως ότι η κοινωνία μας μεταλλάχθηκε και συνεχίζει να μεταλλάσσεται, ανεξάρτητα από τις προσπάθειες των εκάστοτε Κυβερνήσεων και των Αρχών γενικότερα. Όχι ότι κάτι τέτοια και παρόμοια δεν γίνονται και σε άλλες χώρες. Αλλά εδώ η διάβρωση είναι ορατή και τρυπώνει σε κρίσιμες δομές και θέσφατα της κοινωνίας, όπως π.χ. της οικογένειας. Δηλαδή θεωρώ ότι κάποια ζημιά παραπάνω έγινε από τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.

Δεν είναι δυνατό, ας πούμε, ανήλικοι να εμπλέκονται σε κυκλώματα μαστροπείας, αλλά -από την άλλη μεριά- να «ανθίζει» η ενδοοικογενειακή βία, με συχνά θύματα παιδιά ή να ανεβαίνει διαρκώς το κοντέρ των γυναικοκτονιών. Βγαίνουν διαρκώς στο φως απίστευτες ιστορίες, που δεν τις χωράει ο κοινός νους. Λες κι έχει χαλάσει το …τσιπάκι στο μυαλό κάποιων. Πολλών…

Ξαφνικά αποκαλύφθηκε η Greek Mafia που, ανάμεσα σε πολλά άλλα, εκτελεί συμβόλαια θανάτου, σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε συμμορίες. Πριν 50 χρόνια αντιστεκόμασταν στο …τσιγαρλίκι και τώρα η κοκαΐνη ρέει σαν …ποταμάκι στις γειτονιές κυρίως των μεγάλων πόλεων.

Κακά τα ψέματα… Οι πατεράδες και οι μανάδες μας ήταν καλύτεροι παιδαγωγοί από μας. Αν και αγράμματοι μεν, αλλά είχαν το αλάθητο ένστικτο να κρατούν πιο δεμένη και πιο σωστή την οικογένεια. Και συνακόλουθα οι δάσκαλοί μας (συνήθως φτωχά και πεινασμένα χωριατόπαιδα) πιο …δάσκαλοι από τους σημερινούς. Πίσω από το τριμμένο τους κουστούμι ή φόρεμα πάλλονταν μια μεγάλη καρδιά και η προσήλωση στο καθήκον.

Θα μου πείτε τότε δεν είχαμε τάμπλετ και κινητά τηλέφωνα, για να έχουμε και την …αγωνία πόσα like θα μαζέψουμε σε κάθε μπούρδα ή «πειραγμένη» φωτογραφία που δημοσιεύουμε στα κοινωνικά δίκτυα. Ναι… Κοιμόμασταν  με ξεκλείδωτες πόρτες και οι γονείς δεν έκαναν …περιπολίες για να μας προστατέψουν από τους κακούς. Λες και δεν υπήρχαν κακοί.

Θυμάμαι τον συχωρεμένο τον πατέρα μου, όταν πάντοτε τον ενημέρωνα όταν άρχισα να πηγαίνω στα μαθητικά πάρτι του Γυμνασίου. «Ποια είναι αυτή η συμμαθήτρια σου; Είναι του τάδε η κόρη; Αυτοί δεν μένουν στην τάδε γειτονιά; Να πας και να προσέχεις». Ουδέποτε (και το εννοώ ουδέποτε) ήρθε να με ψάξει. Αλλά ήθελε να ξέρει πού είμαι. Ή όταν ως συνδικαλιστής τότε μου έφερνε συχνά εισιτήρια – προσκλήσεις για το θέατρο και του έλεγα «είναι βραδινή παράσταση και θα έρθω σπίτι μετά τα μεσάνυχτα». «Το ξέρω», μου έλεγε, αλλά όμως με περίμενε άυπνος, καθισμένος καπνίζοντας στα σκαλιά της βεράντας. Το πρωί έπινε τον καφέ του κι έφευγε για το διπλό μεροκάματο, γιατί δεν γίνονταν αλλιώς. Αλλά όχι πριν δώσει ένα σκαστό φιλί στο στόμα της μάνας μου, γιατί πάλι …δεν γίνονταν αλλιώς. Πού πήγαν εκείνοι οι νοικοκυραίοι, άρχοντες μέσα στη φτώχεια τους; Πού πήγε εκείνο το «χρυσάφι» των παιδιών της Κατοχής που ανάστησε την Ελλάδα της προκοπής;

Σαν να πληθαίνουν οι όπου Γης δικτατορίσκοι (συχνά με κοινοβουλευτικό μανδύα) ή μου φαίνεται;

Τόσο καιρό που έκλεισαν τα γήπεδα (για να πατάξουν τάχα την οπαδική βία) να δεις που στο τέλος θα το συνηθίσουμε και οι περισσότεροι δεν θα ξαναπατήσουμε ποτέ σε γήπεδο. Άσε που τα συνδρομητικά κανάλια θα μας κοστίζουν λιγότερο από τα εισιτήρια διαρκείας κτλ.

Μην παίρνετε θάρρος όμως με το παραπάνω σχόλιο… Τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Π.χ. σε κάποια ερασιτεχνικά παιχνίδια της ΕΠΣΘ, που επιτρέπεται και κόσμος στα γήπεδα, έπεσε πολύ ξύλο μεταξύ αντιπάλων, μπήκαν φίλαθλοι σε αγωνιστικούς χώρους, έπεσαν μπουνίδια κι έστειλαν ένα νεαρό διαιτητή με χτυπημένο κεφάλι στο νοσοκομείο. Άρα …όλα καλά. Το αθλητικό ξύλο βγήκε από τον …Παράδεισο ακόμη και στα χωριά..

Διαβάζω στην «Καθημερινή»: «Συναγερμό στους ειδικούς έχει προκαλέσει το νομοσχέδιο που αίρει περιορισμούς στη δόμηση εκτός σχεδίου – Συμφωνούν το ΤΕΕ και οι κτηματομεσίτες». Πάμε για νέο …πάρτι;

Ευτυχώς που δεν είμαι βουλευτής. Θα πήγαινα να ψηφίσω υπέρ του …Κουτρούλη το γάμο.

Τι γίνεται, ρε παιδιά; Πρώτα πάγωσε το κοκαλάκι μας και μετά ζεστάθηκε λίγο;

Όχι, Ευλαμπία… Τα τσιπουράδικα είναι παντός καιρού. Και θα αγωνιστούμε ομοθυμαδόν να τα κρατήσουμε ανοιχτά μέχρι της τελευταίας ρανίδας στα …καραφάκια. Θα πέσουμε όρθιοι μέχρις ενός (εκτός αν κάποιοι τρεκλίζουμε). Κι όσο για το μεζέ, μη νοιάζεσαι. Θα το κάνουμε όπως παλιά. Μόνο μια ρέγκα γυροβολιά στην παρέα. Γιατί όχι; Οι παππούδες μας πώς τα κατάφεραν δηλαδή;

Ρώτησαν τον Γάλλο αρχιτέκτονα Le Cobursier πώς είναι καλύτερα να ανεβαίνουν οι επισκέπτες τον Παρθενώνα; Με τα πόδια ή τα αυτοκίνητα; Κι εκείνος απάντησε: Με τα γόνατα.