Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη, έκδοση 13.1.24

Το “Δελτίο Θυέλλης” του Γιώργου Τσιντσίνη όπως δημοσιεύθηκε στο “Λαό” της 13ης Ιανουαρίου 2024:

Αντί να μας σερβίρουνε

τα δήθεν σοβαρά ή μεγάλα,

δεν κόβουν το χαράτσωμα

στο βρεφικό το γάλα;

Καλημέρα σας… Εντάξει ξεμπερδέψαμε με τις γιορτινές μέρες και τις αεργίες του 12ημέρου, φάγαμε και ήπιαμε υπερβολικά και μετά …θυμηθήκαμε ότι σέρνονται οι ιώσεις και πλακωθήκαμε στα τεστ. Ήπιες κατά κανόνα οι νοσήσεις και η καμπή της ενδημίας σταδιακά με πτωτική πορεία από αρχές Φλεβάρη. Σε 46 μέρες από τώρα φεύγει ημερολογιακά και ο χειμώνας, αν και -χτύπα  ξύλο- για να γίνει το μετεωρολογικό κακό αποδείχτηκε πως αρκούν μόνο δέκα λεπτά θεομηνίας. Όπως κι αν το δεις πάντως ο χειμώνας άρχισε να κατηφορίζει προς την άνοιξη, η μέρα μεγαλώνει, οι μυγδαλιές μπουμπουκιάζουν κι ανθίζουν. Η ψυχολογία μας αλλάζει έστω κι αν την εκβιάζουμε να το βλέπει έτσι. Σε λιγότερο από δυο μήνες έρχονται οι αποκριές και το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και θα σαλπίσουν πάλι νέα διαλείμματα ξενοιασιάς, ανάσες γλεντιών, εκδρομών και ξεκούρασης.

Ειδικότερα στην περιοχή μας μόνο για ήπιο χειμώνα μπορούμε να μιλάμε, αφού μέχρι προχθές οι πιο θερμόαιμοι κυκλοφορούσαν με τα κοντομάνικα. Μακάρι και στη συνέχεια να μη ζήσουμε δυσάρεστες εκπλήξεις. Και το γεγονός ότι ήταν μεγάλη η συμμετοχή στον καθαγιασμό των υδάτων ήταν ένα ακόμη ορατό και παρήγορο σημάδι.  ΟΙ προβλέψεις (Τρίτη απόγευμα) μιλάνε για κύμα ψύχους , αλλά με θερμοκρασίες άνω του μηδενός και χιονοπτώσεις στα ημιορεινά που θα περάσουν γρήγορα

Βέβαια οι μετεωρολόγοι προειδοποιούν για κρύο και επιδείνωση, κάποιες χιονοπτώσεις κτλ., αλλά εμείς δεν ..μασάμε κάτι τέτοια.

Έψαξα κι εγώ λίγο τα χρώματα στους νέους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος, άκρη δεν έβγαλα, δεν είχε κι άλλα χρώματα που θα προτιμούσα, δεν είδα και μεγάλες διαφορές στις χρεώσεις και είπα τελικά «ας πάει και το παλιάμπελο». Σωστός;

Τώρα που οι τιμές του ελαιόλαδου χτύπησαν ταβάνι και κάποιες νοικοκυρές αυτοσυγκρατούνται στην κατανάλωσή του, καταλάβαμε όλοι «τι εστί …βερίκοκο». Έτσι δεν είναι; Η περιλάλητη μεσογειακή διατροφή κατάντησε …διαστροφή.

Τέσσερις πολυεθνικοί κολοσσοί διακινούν το βρεφικό γάλα στη χώρα μας… Πώς γίνεται να πωλείται έως και 219% (!!!) ακριβότερα και να είμαστε οι ακριβότεροι σε όλη την Ευρώπη; Όλα τα «κοράκια» στη διακίνηση του συγκεκριμένου προϊόντος δεν κατανοούν ότι αυτό το ρόφημα θρέφει σχεδόν αποκλειστικά τα μωρά μας; Είναι κάτι σαν μονόδρομος για την καθημερινή τους επιβίωση; Γιατί δεν τους μπουζουριάζουν σήμερα με συνοπτικές διαδικασίες; Την Ελλάδα βρήκαν για να αισχροκερδούν εγκληματικά και αναίσχυντα; Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάρει άμεσα θέση και να τους σφίξει τόσο τα λουριά ώστε να πονέσουν. Να πονέσουν πολύ και άπαξ δια παντός…

Αυτά βλέπει και ακούει ο νέος άνθρωπος και –αν μη τι άλλο- αποθαρρύνεται απογοητεύεται και αναρωτιέται με τι κουράγια και μέσα να τολμήσει να κάνει νέα οικογένεια; Και οι στατιστικές ήδη λένε ότι το 70% των νέων ενήλικων αναγκάζονται να διαμένουν ακόμη με τους γονείς τους. Κι αυτό γιατί, αντί να τολμήσουν να στήσουν ένα νέο, δικό τους σπιτικό, προτιμούν «ένα πιάτο ακόμη (της μαμάς) ακόμη στο τραπέζι».

Είναι να γελάς πικρά ή να ουρλιάζεις… Στα θέατρα των πολέμων οι οικογένειες διαλύονται με τις βόμβες και σε μάς ειρηνικά, με ένα μάτσο αισχροκέρδειας, όπως με το βρεφικό γάλα.

Προς το παρόν πάντως και όλα τα προηγούμενα χρόνια, κατά συντριπτική πλειοψηφία στη δομή της Ελληνικής οικογένειας η μεγαλύτερη «εφεύρεση» παραμένει η …σύνταξη του παππού και της γιαγιάς. Και γι αυτή τη θλιβερή διαπίστωση δεν πρέπει να ντρεπόμαστε μόνο εμείς, αλλά κι αυτοί τους οποίους διαχρονικά ψηφίζουμε.

Τα πολιτικά κόμματα στην αντιπολίτευση δείχνουν σαφώς τις έντονες παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος, που παραδέρνει πάνω σε ήσσονος σημασίας κομματικούς γρίφους, που λίγο ενδιαφέρουν τους απλούς πολίτες γενικότερα και περισσότερο αφορούν την κομματική επιβίωση του καθένα.  Αυτό το καθημερινό «μαλλιοτράβηγμα» αφορά λίγο ή καθόλου την πραγματική κοινωνία.

Όταν εμένα, ως απλό πολίτη, αδειάζει το πορτοφόλι μου εν ριπή οφθαλμού, δεν υπολογίζω αν η ακρίβεια στα τρόφιμα π.χ. είναι εισαγόμενη ή όχι ή ποια ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο θα επιλέξει να μετέχει ο κομματάρχης μου. Το πρώτο που με «καίει» είναι να είναι χορτάτη και ζεστή -μέσα στο χειμώνα- η οικογένειά μου. Όλα τα άλλα είναι «να είχαμε να λέγαμε» ή να τα προβάλουν, για να έχουν …μεροκάματο, οι δημοσιογράφοι. Το πόσο σκαρφαλώνουν οι τιμές στο ελαιόλαδο, τα τυροκομικά, το κρέας, τα φρούτα κτλ. είναι οι πραγματικοί γρίφοι που πρέπει άμεσα να λυθούν.

Το να πηγαίνουν τα παιδιά ή τα εγγόνια μου στο σχολείο είναι επίσης ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα, αδιατίμητο για την ασφάλεια και την ψυχική ηρεμία όλων μας. Και δεν πρέπει να περιμένουμε μόνο τη αστυνομία και τους δικαστές για να το λύσουν. Λίγο ως πολύ μας αφορά όλους.

Όταν ευημερούν οι …αριθμοί. Χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχοι πήραν αύξηση, αλλά είδαν …μείωση, Δηλαδή έλαβαν λιγότερα από όσα περίμεναν λόγω της εισφοράς αλληλεγγύης. Ιδού λοιπόν που και η αλληλεγγύη κοστίζει.

Μητσοτάκης: «Κλείνουμε οριστικά την πόρτα της παρανομίας για τα αυθαίρετα». Κυριάκο, «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες». Τα αυθαίρετα είναι η διαχρονική … Λερναία Ύδρα και η κορυφαία αθλιότητα της Ελληνικής Πολεοδομίας.

Πού καταντήσαμε; Αντί να πηγαίνουμε στο γήπεδο να δούμε την αγαπημένη μας ομάδα -ακόμη και οικογενειακά- να βλέπουμε κάποιους αγώνες μόνο από την τηλεόραση. Σκέτο ξενέρωμα οι άδειες κερκίδες, μόνο και μόνο γιατί έτσι το θέλουν κάποιοι στημένοι, παραβατικοί χούλιγκανς, αλλά και ορισμένοι παράγοντες που επιμένουν να παίζουν τα βρώμικα παιχνίδια τους.

Και ξαφνικά, από τότε που η τεχνολογία ανακάλυψε την τεχνητή νοημοσύνη, πολλαπλασιάστηκαν οι …έξυπνοι.

«Τον βλάκα μπορείς να τον καταλάβεις από δυο ενδείξεις: μιλάει για πράματα που είναι γι’ αυτόν άχρηστα και εκφράζει γνώμη για κάτι που κανένας δεν τον ρωτάει». (Πλάτων).

Ωχ, ωχ, ωχ… Όσο έγραφα αυτές τις γραμμές τόσο έπεφτε η θερμοκρασία περιβάλλοντος. Αγάντα, Ρόμελ…

Με ρώτησε μια φίλη: «Μόνος σου ζεις. Ποιος ο λόγος να βάζεις καθημερινά το ξυπνητήρι σου στις 6.30 το πρωί;» Απάντησα: Γιατί ανοίγω αμέσως την μπαλκονόπορτα του γραφείου μου να βλέπω το χάραμα. Να βλέπω δηλαδή τον ήλιο να κερδίζει σιγά –σιγά το σκοτάδι. Έτσι μοιάζει σα να «συνωμοτώ» με την ελπίδα, ένα νέο ξεκίνημα, την ευλογία του Θεού για όσα μου προσφέρει. (Δοκιμάστε το…. Μπορεί να σας αρέσει κι εσάς).