Μνήμες Aπ. Ευαγγελόπουλου για το ποδόσφαιρο στο Αϊδίνι, τον καταλυτικό ρόλο του Μ. Καποδίστρια, τον ιστορικό Αγροτικό και τον ΓΣΑ

Μπορεί ο Αγροτικός Αϊδινίου να είναι ανενεργός εδώ κι αρκετά χρόνια και το όνομά του να έχει σβήσει από τον ποδοσφαιρικό χάρτη του νομού Μαγνησίας, ωστόσο υπήρξε ιστορικό σωματείο που έβγαλε σπουδαίους ποδοσφαιριστές, αλλά και προπονητές.

Το παρακάτω κείμενο μας το εμπιστεύτηκε να το δημοσιεύσουμε ο κος Δημήτρης Χουλής, παλιός ποδοσφαιριστής και παράγοντας του συλλόγου. Είναι η μαρτυρία του Απόστολου Ευαγγελόπουλου για τον Μανώλη Καποδίστρια, την ίδρυση του Αγροτικού, τη δική του πορεία.

Ο κος Ευαγγελόπουλος ξεκίνησε από το χωριό στις πρώτες ομάδες του Αϊδινίου και μετά πήρε μεταγραφή στον ΓΣ Αλμυρού όπου όπως λέγεται, πολλά χρόνια πριν εμφανιστεί ο Μπεκενμπάουερ, είχε αυτό το αρχοντικό στυλ! Δάσκαλος στο επάγγελμα, «καθηγητής» στον αγωνιστικό χώρο, μέλος βασικό εκείνης της σπουδαίας φουρνιάς ποδοσφαιριστών στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Μάλιστα αγωνίστηκε επίσης για δύο χρονιές στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Πριν δεκατρία χρόνια έγραψε το παρακάτω κείμενο το οποίο παρέδωσε για το αρχείο του Αγροτικού και το δημοσιεύουμε σήμερα στον «Λαό» για να κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν, να ζήσουμε το ποδόσφαιρο μιας άλλης εποχής, ρομαντικής και γενναίας, τότε που οι νεαροί παίκτες της ομάδας του Αϊδινίου πήγαιναν να δώσουν φιλικά σε Αλμυρό κι Αγχίαλο με τα πόδια, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας.

Το κείμενο είναι αυτούσιο, έχουμε παραλείψει μόνο κάποια κομμάτια τα οποία αναφέρονταν στην τότε διοίκηση του Αγροτικού, μιας και στα χρόνια που μεσολάβησαν το σωματείο σταμάτησε τη δράση του.

Έγραψε ο Απόστολος Ευαγγελόπουλος:

Ο Μανώλης Καποδίστριας είναι ο άνθρωπος που δίδαξε ποδόσφαιρο όχι μόνο στο Αϊδίνι αλλά σε όλη την επαρχία Αλμυρού. Το χωριό μας στο θέμα του ποδοσφαίρου σταθήκαμε πολύ τυχεροί με την άφιξη του Μ. Καποδίστρια και την εγκατάστασή του στο χωριό και συγκεκριμένα στις φυλακές της Κασσαβέτειας. Ήρθε από την Αθήνα γύρω στο 1944-45 σαν γεωργοτεχνίτης. Με τον εμφύλιο πόλεμο όταν η φυλακή έκλεισε (1947-48), ο Μανώλης για να επιζήσει έγινε γυρολόγος ψιλικατζής. Εγώ τότε ήμουν περίπου 10 ετών και τον θυμάμαι να γυρίζει στις γειτονιές των χωριών με δύο καλάθια στα δύο του χέρια με διάφορα ψιλικά. Μετά τον εμφύλιο άνοιξαν οι φυλακές και επανήλθε στη δουλειά του.

Τότε ήρθε η ώρα του Μανώλη, αφού αποκαταστάθηκε η ηρεμία στη χώρα, να ξεδιπλώσει την τέχνη, το μεράκι και την αγάπη του στο ποδόσφαιρο. Υπήρξε παίκτης του Απόλλωνα Αθηνών. Επομένως ήταν επόμενο να είναι ο μεγαλύτερος γνώστης εκείνη την εποχή στην επαρχία Αλμυρού. Έπαιξε και στον Αχιλλέα Αλμυρού και στην Αγχίαλο. Από τον Αχιλλέα προήλθε το 1951-52 ο Γυμναστικός Σύλλογος Αλμυρού. Υπήρξε επίσης και έφορος ποδοσφαίρου πριν το 1950 στον Αχιλλέα όπως φαίνεται και σε φωτογραφία εκείνης της εποχής. Στο χωριό μας οργάνωσε την πρώτη ομάδα το 1950. Μάζεψε μικρούς και μεγάλους όσους μάγεψε με την τέχνη του, τις περίτεχνες ντρίμπλες του, τα άπιαστα σουτ και μάλιστα με μπάλες μεγάλες και βαριές που ήταν και ακριβές και έπρεπε όλοι μας να δίνουμε χρήματα για να τις αγοράσουμε. Όπως φαίνεται στη φωτογραφία της πρώτης ομάδας που παίξαμε με τους κρατούμενους της φυλακής δεν είχαμε αγοράσει ακόμη στολές και παίζαμε τον πρώτο χρόνο με τα καθημερινά μας ρούχα. Η ομάδα των κρατουμένων της Κασσαβέτειας ήταν πολύ ισχυρή διότι εκείνοι οι κρατούμενοι τότε ήταν οι περισσότεροι πολιτικοί κρατούμενοι και αρκετοί έπαιζαν σε ομάδες των Αθηνών.

Παίζαμε συχνά  με αυτή την ομάδα και πήραμε εμείς οι μικρότεροι πολλά τεχνικά στοιχεία από το όμορφο παιχνίδι τους. Εγώ τότε ήμουν 13 ετών και έπαιζα τερματοφύλακας. Ήθελα να γίνω μεγάλος τερματοφύλακας σαν τον Τσιγαρίδα του Ολυμπιακού Βόλου. Τον θαύμαζα όταν ήμασταν με τον εμφύλιο στον Βόλο και πήγαινα κάθε Κυριακή στο γήπεδο. Όπως έπεφτε εκείνος με βουτιά στα πόδια του αντιπάλου του για να αρπάξει την μπάλα, έτσι έπεφτα κι εγώ στα πόδια των κρατουμένων. Οπότε σε μία βουτιά, απ’ αυτές τις ριψοκίνδυνες, τραυματίστηκα στον καρπό του χεριού και για αυτό στον επόμενο αγώνα ο Μανώλης με έβαλε να παίξω σέντερ χαφ. Η απόδοσή μου ήταν φοβερή και για αυτό ο ΓΣ Αλμυρού λίγο αργότερα με πήρε για αυτή τη θέση.

Η λέξη Αγροτικός πρωτοβγήκε από το στόμα του Μανώλη Καποδίστρια. Όταν πρωτοσυζητήσαμε πως θα ονομάσουμε την ομάδα, ο Μανώλης πρώτος πρόσφερε αυτή τη λέξη. Ο Μανώλης μας οργάνωσε σιγά-σιγά σε κανονική ομάδα και μάλιστα θα την έλεγα αδελφική ποδοσφαιρική ομάδα. Τα βράδια στις παραμονές των εορτών Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και Φώτων όλη η ομάδα με αρχηγό τον Μανώλη Καποδίστρια τραγουδούσαμε τα κάλαντα στα σπίτια του χωριού και με τα χρήματα που μαζεύαμε, αγοράζαμε μπάλες και στολές. Είχαμε γίνει οι πρωτοπόροι στα χωριά της επαρχίας Αλμυρού σαν οργανωμένη ομάδα. Με τα τρακτέρ του Χαράλαμπου Νιφόρου και του Απ. Κακασή πηγαίναμε συχνά, ιδίως το καλοκαίρι και παίζαμε στο Αερινό, στον Άγιο Γεώργιο και στο Τσαγκλί (Ερέτρια).

Δύο φορές πήγαμε με τα πόδια, μία στην Αγχίαλο και μία στον Αλμυρό. Μάλιστα στην Αγχίαλο πήγαμε ευθεία μέσα από τα χωράφια για να κόψουμε δρόμο. Εκείνο όμως που δεν ξεχνιέται είναι το παιχνίδι μας με τον Αλμυρό το 1952. Πήγαμε με τα πόδια, παίξαμε θαυμάσια, νικήσαμε 4-2 και γυρίσαμε με τα πόδια όλο χαρά και τραγούδια. Ο Μανώλης απ’ τη μεγάλη του χαρά μάς κέρασε όλους λεμονάδα στο καφενείο του Κολοκοτρώνη. Σε εκείνον τον αγώνα που έπαιξα πολύ καλά με είδαν οι ιθύνοντες του Γ. Συλλόγου και ιδίως ο γενικός αρχηγός Ν. Φασούλας και με πήραν στην ομάδα του Αλμυρού.

Η ποδοσφαιρική μου καριέρα άρχισε την επόμενη χρονιά 1953 με την έναρξη του πρωταθλήματος Γ’ Κατηγορίας της ΕΠΣΘ. Παίζαμε με το παλιό σύστημα νταμπλ-γιου δηλαδή 1-2-3-5. Το σέντερ μπακ έπαιζε ανάμεσα στα δύο χαφ για αυτό λεγόταν σέντερ χαφ. Σε αυτή τη θέση που πρωτόπαιξα είχα μεγάλη απόδοση. Ήμουν τότε 16 χρονών.

Σ’ έναν αγώνα εκείνη τη χρονιά έγραψε ο Ταχυδρόμος του Βόλου: Ο δεκαεξαετής Ευαγγελόπουλος ήταν ο βράχος της αμύνης και ο κουβαλητής της επιθέσεως. Μέσα σε δύο χρόνια ανεβήκαμε στην Α’ Κατηγορία. Τα καλοκαίρια όμως ήμουν παίκτης του Αγροτικού.

Απόδειξη είναι απ’ το γεγονός ότι όταν ήμουν φοιτητής, στη Θεσσαλονίκη, όπου έπαιζα με υποσχετική στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης το 1958-1960, παρακάλεσα τον πρόεδρο του Ηρακλή το καλοκαίρι του 1959 να μου δώσει ένα κύπελλο για να το αθλοθετήσω εκ μέρους του Ηρακλή στις ανεπίσημες ομάδες της επαρχίας μας, όσες ήθελαν να λάβουν μέρος σε αγώνες κυπέλλου με σύστημα νοκ-άουτ. Όπερ κι έγινε. Έλαβαν μέρος εμείς, η Αγχίαλος, το Αερινό, η Ευξεινούπολη, το Αργιλλοχώρι και νομίζω και η Ερέτρια. Διαιτητές ορίσαμε παλαίμαχους του Αλμυρού. Στον τελικό φθάσαμε εμείς και η Αγχίαλος. Κάναμε τόσο ωραίο παιχνίδι που κερδίσαμε με 5-1.

Οι παίκτες που έλαβαν μέρος ήταν Δ. Χριστόπουλος, Τ. Καλόγηρος, Απ. Ευαγγελόπουλος, Ηλ. Ζαβός, Δ. Τσότρας, Ντ. Ζαγγανάς, Δ. Ψωμιάδης, Απ. Νιφόρος, Ε. Βουλγαρόπουλος, Καποδίστριας, Ν. Ράμμος. Το δεύτερο Κύπελλο που πήρε ο Αγροτικός στη συνέχεια ήταν αν θυμάμαι καλά γύρω στο 1969 όταν ήμουν έφορος ποδοσφαίρου στη διοίκηση του Γ.Σ. Αλμυρού. (σ.σ. η ομάδα που κέρδισε το κύπελλο αυτό είναι στην παρακάτω εικόνα, η φωτογραφία έχει στο πίσω μέρος της ημερομηνία 1968).

Και τότε πρότεινα στη διοίκηση που ήμουν, να διοργανώσουμε σαν σύλλογος με δική μου πρωτοβουλία και υπευθυνότητα, αγώνες με το ίδιο σύστημα μεταξύ των ανεπίσημων ομάδων της επαρχίας Αλμυρού με σκοπό να ανακαλύψουμε ταλέντα για την ενίσχυση του Γ. Συλλόγου αργότερα. Και σ’ αυτή τη διοργάνωση ο Αγροτικός έφθασε στον τελικό με τον Πτελεό τον οποίο και νίκησε και πήραμε το κύπελλο.

Πιστεύω να υπάρχουν στο γραφείο του συλλόγου αυτά τα κύπελλα και να φυλάσσονται διότι η ιστορική τους αξία είναι πάρα πολύ μεγάλη. Γιατί είναι μεγάλη; Αρκεί να αναφέρω παρακάτω εν ολίγοις τα εξής:

Κατά την πρώτη οκταετία, στο σημερινό γήπεδο, που όπως είναι σήμερα δεν θα μπορούσαμε εμείς τότε να φανταστούμε ούτε στον ύπνο μας, γίνονταν τα αλώνια. Δηλαδή όλος ο τόπος από το σπίτι του Βουλγαρόπουλου και επάνω μέχρι στο ρέμα πάνω από το γήπεδο, στήνονταν οι θυμωνιές με τα δεμάτια των σιταριών και κριθαριών για να αλωνιστούν με τις αλωνιστικές μηχανές κατά τον Ιούλιο περίπου. Στο τέλος του αλωνισμού, αφού έπαιρναν και όσα άχυρα ήθελαν για τα ζώα στους αχυρώνες και τα ντάμια, έμεναν στα αλώνια αρκετά άχυρα, κοπριές ζώων, αγκάθια, διάφορα χορτάρια. Έπρεπε λοιπόν κάθε χρόνο μετά τα αλώνια να καθαρίζεται το γήπεδο. Ποιος όμως να τα καθαρίσει; Ασφαλώς όσοι αγαπούσαν την ομάδα και το ποδόσφαιρο. Εκεί φαινόταν το φιλότιμο και το μεράκι. Παίρναμε τα κάρα, τα δικούλια, τα τσαπιά και για 15 μέρες δουλεύαμε σκληρά για να πετάξαμε όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω και να καθαρίσουμε το γήπεδο.

Κι όμως κάποιος παίκτης που ούτε δούλεψε σ’ αυτά τα έργα, ούτε τραγούδησε τα κάλαντα όπως είπα, ούτε έπαιξε αρκετά χρόνια, αλλά κι άλλα πολλά ούτε, έφθασε σε σημείο να σφετεριστεί τη δόξα του Μανώλη, τον ακάματο ζήλο του Μανώλη για την ομάδα που πολλές φορές παραμελούσε και την οικογένειά του για αυτήν και ούτε λίγο ούτε πολύ έφθασε σε σημείο, μετά τον θάνατο του αξέχαστου Μανώλη, να δημοσιεύσει σε τοπική εφημερίδα ότι αυτός ίδρυσε την ομάδα μας, τη στιγμή που αυτός ο κύριος εμφανίστηκε στο χωριό μας αρκετά χρόνια αργότερα και έπαιξε ελάχιστα χρόνια.

Μετά το γεγονός αυτό, εμείς οι παλαίμαχοι της δεκαετίας του ’50 σκεφτήκαμε ότι πρέπει να αποκαταστήσουμε την αλήθεια για να πάψουν να τρίζουν τα κόκκαλα του Μανώλη για τη μεγάλη αδικία και αχαριστία. Στήσαμε εκεί στη βόρεια πλευρά του γηπέδου μια πινακίδα με τη φωτογραφία του Μ. Καποδίστρια στην οποία αναγράφεται ότι αυτός ίδρυσε την ομάδα, αυτός δίδαξε ποδόσφαιρο, αυτός ήταν η μάνα, ο πατέρας, ο αρχηγός, ο προπονητής, ο παικταράς της ομάδας. Εννοείται ότι στήθηκε με χρήματα των παλαιμάχων.

Κάποτε εμείς οι παλαίμαχοι της δεκαετίας του ’50 οι οποίοι ζήσαμε από τα 13 μας χρόνια όλη την ιστορία του συλλόγου, σκεφτήκαμε να προτείνουμε τιμής ένεκεν στην τότε διοίκηση της ομάδας να ονομαστεί το γήπεδο «Μανώλης Καποδίστριας», όπως συμβαίνει σε τόσα άλλα, όμως δεν ενεργήσαμε δεόντως και το αναβάλαμε συνεχώς (σ.σ.….στο σημείο αυτό και σε κομμάτι του κειμένου που παραλείπεται, ο κος Ευαγγελόπουλος αναφέρεται ότι θα έπρεπε η διοίκηση του συλλόγου να ασχοληθεί με την ιστορική πορεία του συλλόγου).

Τα στοιχεία που καταθέτω αφορούν το άτομό μου και δεν έχουν σκοπό ούτε να προβάλλω το εαυτό μου, ούτε να δρέψω δάφνες και χειροκροτήματα από παίκτες, φιλάθλους και διοικούντες του Αγροτικού (σ.σ. όταν γράφτηκε το κείμενο, ο σύλλογος ήταν εν ζωή). Τα έχω ζήσει και τα έχω απολαύσει περίτρανα με τον καιρό τους, τότε που οι φίλαθλοι μας έβλεπαν σαν παιδιά τους και σαν αδέλφια τους και μας εκτιμούσαν σε ύψιστο βαθμό για την αφιλοκερδή προσφορά μας στο άθλημα και στο θέαμα με το οποίο περνούσαν συγκινητικές στιγμές.

Τα καταθέτω για την δόξα του Αγροτικού. Για το φυτώριο του χωριού μου. Για τον μεγάλο Μ. Καποδίστρια που υπήρξε όπως προανέφερα μεγάλος δάσκαλος του ποδοσφαίρου και ο κύριος ιδρυτής. Χωρίς αυτόν προσωπικά δεν θα είχα αυτή την εξέλιξη και αυτή την ποδοσφαιρική αξία και καριέρα. Οι μικροί σύλλογοι των χωριών δεν είναι για πρωταθλητισμό. Όσοι το επιδίωξαν αυτό, τις επόμενες χρονιές βούλιαξαν οικονομικά και υπαρξιακά. Οι επαρχιακοί σύλλογοι και ιδίως οι μικροί είναι για να «στρατολογούν» τα νέα παιδιά και να τα αναδεικνύουν σε ταλέντα. Τότε προσφέρει έργο μία διοίκηση, όταν αναδεικνύει ταλέντα. Κατά κοινή ομολογία, ακόμη και των δημοσιογράφων του Βόλου, την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών μέχρι σήμερα την είχε ο Γ.Σ. Αλμυρού στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Με τον Ολυμπιακό Βόλου στο πρωτάθλημα του 1961-62 έφερε στον πρώτο αγώνα στο Στάδιο Βόλου ήττα με 2-1 και στον δεύτερο στον Αλμυρό 1-1 αφού ισοφάρισε με πέναλτι στο τελευταίο τρίλεπτο. Όλοι οι τότε παίκτες ήμασταν από τα 15 μας με τα πρώτα δελτία του Γ.Σ. Αλμυρού. Οι μισοί από τους τότε παίκτες είχαμε πάει επανειλημμένα από τις εκάστοτε διοικήσεις του Γ. Συλλόγου και από το Σύλλογο παλαιμάχων, διπλώματα προσφοράς, πλακέτες, επαίνους, ευχαριστίες κτλ.

Τελειώνοντας έχω υποχρέωση να αναφέρω τιμής ένεκεν τους σπουδαιότερους παλαιμάχους της δεκαετίας του 50 που έδωσαν τα πάντα για αρκετά χρόνια στον Αγροτικό Αϊδινίου: Μ. Καποδίστριας, Δ. Χριστόπουλος, Απ. Νιφόρος, Δ. Τσότρας, Δ. Ψωμιάδης, Απ. Ευαγγελόπουλος, Αρ. Καλόγηρος, Ηλ. Ζαβός, Ντ. Ζαγγανάς, Ν. Ράμμος, Χ. Τόλιος, Ε. Βουλγαρόπουλος, Μ. Μπούρχας, Κ. Χουλής, Π. Κολοκοτρώνης, Γ. Γάκης. Με λιγότερες συμμετοχές οι Αντ. Κακασής, Χ. Μαχάς, Σπ. Καραλής, Χρ. Ευαγγελόπουλος, Κ. Βαμβακάς, Κ. Κολοκοτρώνης.

Όλες σχεδόν οι ομάδες των χωριών της επαρχίας μας μέχρι το τέλος περίπου της δεκαετίας του 60 δεν είχαν αναγνωριστεί σαν επίσημα σωματεία και δεν έπαιζαν στις Γ’ ή Β’ ή Α’ κατηγορίες του νομού, γι’ αυτό και οι διοικήσεις των αποτελούνταν από λίγα άτομα, 3-4, που υποδεικνύονταν από τον πιο δραστήριο και γνώστη ποδοσφαιρόφιλο (όπως ο Μ. Καποδίστριας) και οι οποίοι έπαιρναν πρωτοβουλίες για την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας (στράτευση παικτών, εξοικονόμηση των απαραίτητων χρημάτων, κλείσιμο αγώνων με άλλα χωριά, ιματισμό κτλ.). Η πρώτη μια τέτοια διοίκηση του Αγροτικού σχηματίστηκε κατά το 1953-54 με τους Μ. Καποδίστρια, Δ. Πλατάνα, Δ. Καραγκούνη και όπως πληροφορήθηκα, η πρώτη τους ενέργεια ήταν να επισκεφτούν τον τότε πολιτευτή στον Βόλο κ. Μέρο του Αγροτικού κόμματος για την οικονομική ενίσχυση της ομάδας.

Το κείμενο του κ. Ευαγγελόπουλου κλείνει με την προτροπή να βρεθεί ένας άνθρωπος που θα καταγράψει την πορεία του Αγροτικού, του ιστορικότερου συλλόγου μεταξύ των χωριών της επαρχίας όπως αναφέρει.