Κυριακή ΙΓ Ματθαίου – Κήρυγμα Aρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Διαχρονική η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Ξεκινά από τη στιγμή της δημιουργίας. Παρατηρούμε ότι, ενώ η υπόλοιπη δημιουργία γίνεται μετά από την προστακτική εντολή του Θεού, στην περίπτωση του ανθρώπου έχουμε μια διαφορετική δημιουργία. Δημιουργεί τον άνθρωπο με πηλό και στη συνέχεια μέσα από το φύσημα τον πλάθει «κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωσίν» Του. Με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος ως πνευματοϋλικό ον μετέχει τόσο της εικόνος του Θεού όσο και της υλικής δημιουργίας. Ο Θεός προσφέροντάς του το «κατ’ εικόνα» με χαρίσματα όπως το αυτεξούσιο, το λογικό, την αγιότητα και την αθανασία κ.α., του πρόσφερε παράλληλα και τη δυνατότητα της ομοίωσής του μαζί Του.

Παρά το ότι ο άνθρωπος δεν αξιοποίησε θετικά τα χαρίσματα που του πρόσφερε ο Θεός, εντούτοις διαχρονικά ο Θεός φροντίζει για τη σωτηρία του ανθρώπου. Με μια παραδοξότητα. Ενώ ο Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», αντίθετα ο άνθρωπος αντιστρατεύεται πεισματικά το έργο της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία του.

Η σημερινή παραβολή των κακών γεωργών αποτυπώνει αυτήν τη διαχρονική πραγματικότητα. Ο Θεός διαχρονικά επεξεργάζεται το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, αρχικά μέσω του «πρωτευαγγελίου» και αργότερα με τη φύτευση του «αμπελώνα». Κατά τη σημερινή παραβολή, «αμπελώνας» είναι ο Ιουδαϊκός λαός τον οποίο ο Θεός εγκατέστησε στη γη της Επαγγελίας. Γι’ αυτόν τον λαό τοποθέτησε σαν «περίφραξη» τον Νόμον Του, προκειμένου να τον προστατεύσει από τους γειτονικούς ειδωλολατρικούς λαούς. Ακόμα έφτιαξε ληνό-πατητήρι, δηλαδή θυσιαστήριο, στο οποίο θα χυνόταν το αίμα των θυσιών. Τέλος έκτισε πύργο, δηλαδή Ναό ο οποίος είναι γνωστός ως Ναός του Σολομώντος.

Αυτό το έργο εμπιστεύθηκε στα χέρια των ιερέων. Δυστυχώς οι ιερείς τους οποίους ο Χριστός ονομάζει «γεωργούς», καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του οικοδεσπότη και αντί να παρουσιάσουν ανάλογους καρπούς, δηλαδή γνωστοποίηση και στη συνέχεια επίβλεψη για την εφαρμογή του Νόμου του Θεού με παράλληλη παρουσία αρετών. Αντίθετα, οικειοποιήθηκαν τον αμπελώνα, θανάτωσαν τους απεσταλμένους Του, τους Προφήτες και στο τέλος θανάτωσαν και τον Ίδιο τον Υιό Του. Μέσα από την αναφορά αυτή δεν κακίζει μόνο τη συμπεριφορά των θρησκευτικών αρχόντων των Ιουδαίων, αλλά και του ίδιου του λαού. Ο Χριστός θεωρεί και τον λαό ένοχο και συνένοχο για τα εγκλήματα των θρησκευτικών του αρχόντων που εγίνοντο σε διάφορες εποχές, γιατί ενώ αυτοί καταδίκαζαν τα λάθη των προηγούμενων γενιών στη συνέχεια επαναλάμβαναν τα ίδια ή ακόμα και μεγαλύτερα εγκλήματα. Για τούτο και θεωρείται ένοχη, αλλά και αναπολόγητη από κάθε προηγούμενη γενιά.

Εκφραστική της απογοήτευσης αλλά και της αποκαρδιωτικής συμπεριφοράς των θρησκευτικών αρχόντων και του Ιουδαϊκού λαού, αποτελούν τα λόγια του Χριστού που επιβεβαιώνουν απόλυτα τη σημερινή παραβολή. «Ἰερουσαλήμ Ἰερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσατοὺςπροφήταςκαὶλιθοβολοῦσατοὺςἀπεσταλμένουςπρὸςαὐτήν, ποσάκις ἠθέλησαἐπισυναγαγεῖντὰ τέκνα σου, ὃντρόπον ὄρνιςἐπισυνάγειτὰνοσσίααὐτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, καὶοὐκἠθελήσατε; ἰδοὺἀφίεταιὑμῖν ὁ οἶκοςὑμῶνἔρημος».

Πέρα από την επιβεβαίωση της αποκαρδιωτικής συμπεριφοράς των

θρησκευτικών αρχόντων και του λαού την ίδια στιγμή τερματίζεται η ανοχή και οι σφετεριστές όχι μόνο τιμωρούνται, αλλά και εκδιώκονται από τον αμπελώνα ο δε αμπελώνας εκμισθώνεται σε άλλους γεωργούς. Δια τούτο και προειδοποιεί: «Διὰτοῦτο λέγω ὑμῖνὅτιἀρθήσεταιἀφ᾿ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦΘεοῦκαὶδοθήσεταιἔθνειποιοῦντιτοὺςκαρποὺς». Έτσι και έγινε. Ο Θεός κατήργησε την άκαρπη Ιουδαϊκή συναγωγή, την δε Ιερουσαλήμ που λιθοβολούσε και σκότωνε τους Προφήτες επέτρεψε να καταστρφεί από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα. Στη θέση της άκαρπης Ιουδαϊκής συναγωγής εφύτευσεν άλλον «αμπελώνα», την Εκκλησία, για τον οποίο ο αρχιερέας παρακαλεί: «Κύριε, Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψαι την άμπελονταύτην και κατάρτισαι αυτήν, ην εφύτευσεν η δεξιά Σου». Στη συνέχεια έδωσε, μέσω του Χριστού, νέο νόμο και κατασκεύασε νέο θυσιαστήριο στο οποίο δεν έχουμε πλέον θυσίες ζώων, αλλά τη θυσία του Υιού του Θεού.

Έχουμε την αναίμακτη θυσία, μέσα από την οποία επαναλαμβάνεταιη Σταυρική θυσία του Χριστού. Κατά τον Απόστολο Παύλο: «Οσάκις γάρ αν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριον τούτοπίνητε, τον θάνατόν του Κυρίου καταγγέλλετε, άχρις ου αν έλθη». Μάλιστα αυτή η «επαναλαμβανόμενη» θυσία προσφέρει τη δυνατότητα να τελείται στο εξής σε περισσότερα του ενός θυσιαστήρια, αφού κατά τον ίδιο τον Χριστό «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν».

Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται η συνέχιση του έργου της ΘείαςΟικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου. Μια σωτηρία, που αν και είναι το ύψιστο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, εντούτοις και στον νέον αμπελώνα, οΧριστός ζητά από τον άνθρωπο να προσφέρει τους δικούς του καρπούς και μέσααπό την αποδοχή της προσφοράς του Θεού να γίνει κοινωνός, αλλά και συνεργάτης στο έργο της δικής του σωτηρίας.

Όμως δεν αρκεί το να γίνει ο άνθρωπος απλά μέλος της Εκκλησίας. Ο άνθρωπος θα πρέπει να αποδέχεται συνειδητά την προσφορά του Θεού και να ζει σύμφωνα με τις εντολές Του. Μέσα στον χώρο της Εκκλησίας ο άνθρωπος αγιάζεται και μεταμορφώνεται, ζει όχι κατά το δικό του θέλημα, αλλά κατά το θέλημα του Χριστού. Βιώνει αυτό που ομολογεί ο Απόστολος Παύλος: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Μεγάλη η τιμή της οποίας αξιωθήκαμε. Μεγάλη και η ευθύνη. Ο Χριστός σήμερα δεν μας αποκάλυψε μόνο μια αλήθεια, αλλά και μας απηύθυνε μια προειδοποίηση «ότι αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού». Ας προσφέρουμε, λοιπόν, τους ανάλογους καρπούς για να δικαιούμαστε να ακούσουμε το «είσελθεις την χαράν του Κυρίου σου».