Κολοκοτρώνης ο Αρχιστράτηγος της Επανάστασης – Γράφει ο Τριαντάφυλλος Σπανός

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770-1843), ο Αρχιστράτηγος του Αγώνα των Ελλήνων το 1821, είναι σίγουρα η εμβληματική μορφή της Επανάστασης του Γένους μας για την αποτίναξη του μακραίωνου τουρκικού ζυγού. Πολλά άγνωστα γεγονότα της ζωής του μάς σκιαγραφούν απόλυτα τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα, την αγάπη του για την σκλαβωμένη πατρίδα. Σταχυολογώ μερικά:

Η ΟΨΗ ΤΟΥ, να πως τον περιγράφει ο ιστορικός του Αγώνα Γιάννης Βλαχογιάννης: “όψη μαυριδερή, αδύνατη, βαθουλά μάτια, σκληρή ματιά, μεγάλο μουστάκι μαύρο, γερακίσια μεγάλη μύτη και μαλλιά μακρυά κυματιστά, μικρό κόκκινο φέσι στραβό φορεμένο”.

ΤΟ ΣΠΑΘΙ. Οι Τούρκοι έτρεμαν το Κολοκοτρωνέικο σπαθί. Έτσι ο φοβερότερος όρκος τους ήταν: να μην γλυτώσω από το σπαθί του Κολοκοτρώνη

Η ΣΚΛΑΒΑ. Μια γυναίκα του ζήτησε κάποια χάρη: Αφέντη μου κάνε μου αυτό το καλό και εγώ θα γίνω σκλάβα σου. Τι λες μωρή ζουρλή; της είπε ο καπετάνιος. Εμείς γι’ αυτή την λευτεριά πολεμάμε και συ θες να γίνεις σκλάβα μου;

ΣΤΑ 52 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ. Ως τα 52 χρόνια του έτρεχε σαν το άγριο τσακάλι από κορφή σε κορφή αφού τον κυνηγούσαν στον Μοριά οι Τούρκοι για να του πάρουν το κεφάλι αφού ολόκληρη τη γενιά του την είχαν ξεκληρίσει. Και αφού  τέλος γλύτωσε τα κυνηγητά και τη βασανισμένη του ζωή στα 52 του μπήκε στην Επανάσταση του Γένους.

Η ΑΧΑΡΙΣΤIΑ. Του είπαν κάποτε: εσένα Κολοκοτρώνη η πατρίδα θα σε ανταμείψει .Το ξέρω, απάντησε, εμένα θα πρωτοεξορίσει.

ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ. Είχε χαράξει στο μπράτσο του τον αριθμό 1770, το έτος γέννησης του. Οι Τούρκοι το έμαθαν και όποιον σκότωναν αγωνιστή με χάραγμα στο μπράτσο τον νόμιζαν για τον Κολοκοτρώνη. Έτσι έκοβαν κεφάλι και χέρι για να αποδείξουν το κατόρθωμα τους. Στην πύλη μάλιστα της Τριπολιτσάς είχαν κρεμάσει πολλά κεφάλια και χέρια λες και ο Γέρος του Μοριά ήταν Λερναία Ύδρα. Ο κόσμος βέβαια τα έβλεπε αυτά και δεν τα πίστευε.

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΓΕΡΟΥ ΤΟΥ ΜOΡΙΑ. Δεν ήθελε να χύνεται άδικα ελληνικό αίμα. Δύο αγωνιστές τσακώθηκαν για ασήμαντη αφορμή και κάλεσε ο ένας τον άλλον σε μονομαχία με τις πιστόλες. Τους βλέπει ο Κολοκοτρώνης, ξεχύνεται κατά επάνω τους και τους λέει: η πατρίδα έχει ανάγκη να μαζέψει συντρόφους που θα σκοτωθούν και όχι να τσακωθούν για ψύλλου πήδημα. Δακρυσμένος τους αγκάλιασε με απλωμένα χέρια και αυτοί άφησαν τα όπλα τους και αγκαλιάσθηκαν μαζί του.

ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ: Τον Ιούλιο του 1821 φθάνει στον Μοριά ο πρίγκιπας Δημήτριος Υψηλάντης. Κάθεται σταυροπόδι να φάει με τον Κολοκοτρώνη ψητό αρνί που όμως δεν ήταν σε πιατέλα όπως είχε συνηθίσει ο πρίγκιπας στη Ρωσία αλλά ήταν πάνω σε  πλατανόφυλλα καταγής. Ο Κολοκοτρώνης τον είδε κάπως διστακτικό, τον κατάλαβε και του είπε: Πρίγκιπα μου τα χέρια σου είναι τα χρυσά πιρούνια και κουτάλια, φάε τώρα όπως βρήκες.

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Όταν μπήκε στην Τριπολιτσά βρήκε στο χαρέμι του πασά της πόλης 150 Τουρκάλες νεαρές γυναίκες που οι στρατιώτες του ήθελαν να τις κάνουν σκλάβες. Τότε μαζί με την Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, βγαίνει μπροστά, διατάζει να μην τις πειράξουν και τις αντάλλαξε αργότερα με αιχμαλώτους Έλληνες.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΠΛΑ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ. Έλεγε στα μετέπειτα χρόνια μετά την Επανάσταση ότι πολεμούσαν με καριοφίλια, γιαταγάνια και όταν τελείωναν τα βόλια και έσπαζαν τα σπαθιά τους, απέμειναν στη μάχη οι πέτρες. Έριχναν έτσι κοτρώνια, μεγάλες πέτρες ως τελευταία τους όπλα …και όποιος επιζούσε.

ΤΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ. Μπαίνοντας το 1821 στο Βαλτέτσι οι αγωνιστές του αντίκρισαν κατακρεουργημένους Έλληνες από τους Τούρκους και έτσι οι δικοί του δεν πλησίαζαν στα πτώματα. Τότε ο Κολοκοτρώνης πήρε δύο χέρια από τους σκοτωμένους ήρωες, τα φίλησε εμπρός σε όλους και για να τους εμψυχώσει τους είπε: αυτοί είναι οι άγιοι και θα πάνε στον παράδεισο.

Η ΘΡΥΛΙΚΟΤΕΡΗ ΓΝΩΣΤΗ ΤΟΥ ΦΡΑΣΗ: ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της πατρίδας και δεν την παίρνει πίσω.