Έκλεισε την καριέρα του ο αρτίστας των γηπέδων μας Νίκος Βούλγαρης

Ύστερα από 22 χρόνια έγραψε τον επίλογο της αγωνιστικής του παρουσίας κι ανοίγει το κεφάλαιο προπονητική

Η πορεία του στα γήπεδα όπως μάς την εξιστόρησε – Πέντε φορές πρωταθλητής με τον ΓΣΑ και 1 με την Δήμητρα

Η τελευταία αγωνιστική της σεζόν 2021-22 στο τοπικό πρωτάθλημα αποτέλεσε το αντίο ενός αρτίστα των γηπέδων, ενός ποδοσφαιριστή ντελικάτου, τεχνίτη που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στις ομάδες της περιοχής μας, στον ΓΣΑ και την Δήμητρα. Ο λόγος για τον Νίκο Βούλγαρη ο οποίος έκλεισε το κεφαλαίο της αγωνιστικής του παρουσία και ανοίγει πλέον αυτό της προπονητικής. Είχαμε από καιρό κανονίσει αυτή τη συνέντευξη. Τον συναντήσαμε την Δευτέρα και θεωρούμε πως ήταν πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα μας είπε κάνοντας μια αναδρομή στην καριέρα του. Παρουσιάζουμε τη συνομιλία μας με ένα κείμενο αφηγηματικού χαρακτήρα το οποίο χωρίσαμε σε ενότητες.

Τα πρώτα βήματα στον ΓΣΑ
Άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο σε ομάδα σε ηλικία 11-12 ετών όταν τότε είχε δημιουργηθεί ξανά η ακαδημία του ΓΣΑ. Ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα το 2000 με προπονητή τον Λάκη Μπακάλη σε ηλικία 14 ετών. Μοναδική εμπειρία! Έγινα μέλος της ομάδας που κατέκτησε τότε το πρωτάθλημα κι έπαιξε στα μπαράζ ανόδου με τον Ηλυσιακό και την Δάφνη Ερυθρών. Είχα για συμπαίκτες μεγάλους παίκτες που φόρεσαν τα κυανόλευκα όπως τους Αγελάρη, Γρούνα, Δημητριάδη, Λεωνίδα Κωτούλα, τους αδερφούς Παναγιώτου, τον Φραγκούλη, τους Παρίση, Γκόβαρη, Μπιζάτη, τον αείμνηστο Γιάννη Κωτούλα για να αναφέρω ενδεικτικά μερικούς. Τις πρώτες μου συμμετοχές τις πήρα ως αριστερός μπακ, ίσως πολλοί δεν θυμούνται ότι ξεκίνησα σε αυτή τη θέση! Ο Λάκης Μπακάλης έμεινε για τρία χρόνια και μετά, το 2003-04 ήρθε ο Βαγγέλης Βουρούκος, η ομάδα που ανέλαβε τότε κινήθηκε σε καθαρά επαγγελματικά επίπεδα εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Είχαμε παίκτες από τον Αλμυρό και τα γύρω χωριά. Εκείνη ήταν η ομαδάρα που άφησε εποχή, η καλύτερη ίσως στην ιστορία του συλλόγου. Θυμάμαι πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μάς είχαν αγκαλιάσει εμάς τους νεαρούς από την πρώτη στιγμή, είχα την τύχη και τη χαρά με το που μπήκα στην πρώτη ομάδα να είμαι στους πρωταθλητές. Θα έλεγα ότι στην πορεία μου στα γήπεδα δεν φημιζόμουν ποτέ για τις αμυντικές μου αρετές διότι έμαθα να παίζω ποδόσφαιρο σε ομάδες του ΓΣΑ που είχαν επιθετικό προσανατολισμό. Τη σεζόν 2003-04 ήμουν πρώτος σε συμμετοχές, είχα χάσει μόνο ένα παιχνίδι και μάλιστα στο 2-0 επί του Θησέα σημείωσα το πρώτο μου γκολ, αξέχαστη φάση όταν σκόραρα με γυριστό βολέ στην κίνηση. Τότε ήμουν πιο προπονημένος από κάθε άλλη σεζόν! Το καλοκαίρι του 2004 πήγα για δοκιμή στον ΠΑΟΚ, έπαιξα συμπαίκτης με τον Χριστοδουλόπουλο και τον Κλάους Αθανασιάδη σε φιλικό κόντρα στον Μακεδονικό. Μου είπαν ότι ήμουν καλός αλλά μεγάλος για να με πάρουν, 17 ετών τότε.

Φοιτητής ΤΕΦΑΑ στις Σέρρες
Από την Α’ τάξη Λυκείου είχα κατασταλάξει ότι ήθελα να σπουδάσω στη Γυμναστική Ακαδημία και πέτυχα τον στόχο μου. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις στις Σέρρες όπου βρέθηκα για τέσσερα χρόνια. Την πρώτη σεζόν, ήμουν στον Απόλλωνα Παραλιμνίου στη Δ’ Εθνική, ακολούθησα την προετοιμασία αλλά δεν μπόρεσα να παραμείνω συνεπής στις προπονήσεις λόγω υποχρεωτικών μαθημάτων στο Πανεπιστήμιο. Τα άλλα τρία χρόνια αγωνίστηκα στον Εμμανουήλ Παππά που ήταν στο Β’ Τοπικό Σερρών. Εκεί είχα γεμάτες σεζόν και ήταν σε αυτή την ομάδα που προωθήθηκα στον αγωνιστικό χώρο, ο προπονητής με χρησιμοποιούσε ως εξτρέμ και σέντερ φορ.

Επιστροφή στον Αλμυρό
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών επιστρέφω στον Αλμυρό, στον ΓΣΑ με προπονητή τον Βαγγέλη Τσουκάλη και πρόεδρο τον Αργύρη Ρούσσα. Μία άκρως νεανική ομάδα αλλά πολύ καλή, βγήκαν πολλοί παίκτες που έκαναν και κάνουν ακόμη καριέρα. Θυμάμαι ότι ο Αυγουλάς ήταν ο μεγαλύτερος και όλοι οι άλλοι συμπαίκτες μου κάτω από 24 ετών! Την επόμενη χρονιά την αρχίσαμε με τον Μίλτο Καλόγηρο στην τεχνική ηγεσία, εγώ έπαιξα περισσότερο προς το τέλος του πρωταθλήματος διότι ήμουν στον στρατό. Και το 2010-11 είχαμε τον Βαγγέλη Σταμουλάκη, μία φοβερή ομάδα, με σούπερ επίθεση που πήρε …τρένο το πρωτάθλημα και την άνοδο στη Δ’ Εθνική. Εκείνος ο κορμός διαλύθηκε, έφυγαν αρκετοί γηγενείς παίκτες και έτσι αποχώρησα κι εγώ.

Πρώτη θητεία στην Ευξεινούπολη
Πήγα στην Δήμητρα όπου βρήκα φίλους και παλιούς συμπαίκτες. Αρχίσαμε με τον Φραγκούλη για έξι ματς και μετά τον Χρήστο Γκόβαρη. Νεοφώτιστοι στην Α’ Κατηγορία, σωθήκαμε λίγο πριν το τέλος. Το 2012-13 η διοίκηση Μηλιώνη επιλέγει προπονητή τον Λευτέρη Καλογήρου. Αυτός μένει δύο περιόδους και η Δήμητρα τερματίζει στην καλύτερη θέση της ιστορίας της, μέχρι προσφάτως που πήρε τον τίτλο. Δύο σερί πρωταθλήματα ήμασταν 4οι, με πολύ ωραία μπάλα και κορμό παικτών όπως τους Θωμαΐδη, Γρούνα, Χατζέλα, Κρανά, Γκαρνίδη, Ξηρομερίσιο, Τιμπλαλέξη, Παυλίδη, Νικηφοράκη. Την πρώτη χρονιά ήμασταν η μοναδική ομάδα που κέρδισε τον πρωταθλητή Πύρασο. Η διοίκηση Μηλιώνη είναι παράδειγμα για το τι χρειάζεται ένας ποδοσφαιριστής να ευχαριστεί αυτό που κάνει, δεν μας έλειψε τίποτα, άλλαξε επίπεδο τον σύλλογο. Την τριετία στην Δήμητρα σκόραρα πολύ, σχεδόν ένα γκολ ανά δύο παιχνίδια. Θυμάμαι ένα τέρμα κόντρα στον Πανιώνιο που ο αντίπαλος τερματοφύλακας, ο Γράντας μού έδωσε συγχαρητήρια.

Ένα εξάμηνο στη Γ’ Εθνική
Το καλοκαίρι του 2014 πηγαίνω στον Πύρασο. Εκεί έμεινα στο πρώτο μισό της περιόδου, έξι μήνες αλλά έπαιξα μόνο σε δύο ματς πρωταθλήματος. Παρά το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιήθηκα από τους προπονητές μου, έχω θετικές αναμνήσεις. Αφενός διότι συνεργάστηκα και γνώρισα πολύ καλούς ανθρώπους στη διοίκηση και το τεχνικό επιτελείο, αφετέρου διότι ήμουν μέλος της ομάδας που για πρώτη φορά συμμετείχε στη Γ’ Εθνική. Ένιωσα αυτό το ιστορικό ξεκίνημα του Πυράσου, τις πρώτες νίκες στην κατηγορία. Για μένα ήταν ένα τεστ χαρακτήρα αυτό το εξάμηνο στη Νέα Αγχίαλο. Επιστρέφω στον ΓΣΑ, όπου βρήκα τον παλιό μου προπονητή Λευτέρη Καλογήρου. Πήραμε το πρωτάθλημα και παίξαμε στα μπαράζ, ενώ την επόμενη χρονιά 2015-16 βγήκαμε πρώτοι στον όμιλό μας αλλά χάσαμε στους τελικούς από τον Ηρακλή. Τον Ιανουάριο του 2016 στον Πτελεό, πέτυχα ένα γκολ που δεν ξεχνιέται όταν «τσίμπησα» την μπάλα με το κεφάλι προ του αντιπάλου αμυντικού και σκόραρα με λόμπα από τα είκοσι μέτρα. Ήταν ίσως το πιο άρτια τεχνικά τέρμα μου σε μια αρμονική φάση! Μετά με κόουτς τον Θεοδώρου πανηγυρίσαμε το νταμπλ, είχαμε μια πολύ δυνατή ομάδα που αποτελούνταν από τους καλύτερους του Αλμυρού. Τότε η διοίκηση αποφάσισε ότι οι γηγενείς παίκτες δεν κάνουν για τη Γ’ Εθνική και έτσι, σταδιακά οι περισσότεροι φύγαμε από τον σύλλογο, ενώ είχαμε τις δυνατότητες να αγωνιστούμε στην εθνική κατηγορία.

Ξανά με τα πράσινα της Δήμητρας
Από την πρωταθλήτρια της Α’ ΕΠΣΘ, βρίσκομαι το καλοκαίρι του 2017 στη δεύτερη κατηγορία με την Δήμητρα. Εγώ, ο Στεφανής, ο Αραπίτσας και μερικοί άλλοι είπαμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω στην πορεία μας για να πάμε δύο μπροστά την ομάδα… Μέσα σε τρία χρόνια κερδίσαμε τον τίτλο, βγάλαμε τον σύλλογο στη Γ’ Εθνική. Την πρώτη χρονιά ήμουν βασικός, πέρυσι 2021-22 δεν έπαιξα πολύ κι έτσι αποφάσισα στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου να επιστρέψω στον ΓΣΑ. Ήταν μια συναισθηματική επιστροφή για να κλείσω την πορεία μου στα γήπεδα το 2002 εκεί απ’ όπου την ξεκίνησα πριν 22 χρόνια! Κατέκτησα πέντε πρωταθλήματα με τον ΓΣΑ κι ένα με την Δήμητρα, στη Γ’ Εθνική ωστόσο έπαιξα μόνο με τον Πύρασο και τον σύλλογο της Ευξεινούπολης!

Επόμενο βήμα η προπονητική
Ολοκληρώνοντας την πορεία μου ως ποδοσφαιριστής, θέλω τώρα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στην προπονητική, μου αρέσει η επιστήμη του ποδοσφαίρου και είναι κάτι που αγαπώ πολύ. Σε αυτές τις δύο δεκαετίες στα γήπεδα, άλλαξαν πολλά. Βελτιώθηκαν σημαντικά οι γηπεδικές εγκαταστάσεις, η προπονητική ανέβηκε πολλά επίπεδα, οι νέοι τεχνικοί έχουν διαφορετικές παραστάσεις και εξελίσσονται. Δυστυχώς όμως υπάρχει έλλειψη παικτών. Θεωρώ ότι αυτό οφείλεται πως στη χώρα που γέννησε το ολυμπιακό πνεύμα και εξυμνήθηκαν τα οφέλη του αθλητισμού, πλέον οι νέοι δεν αφιερώνουν χρόνο στην καθημερινότητά τους για να γυμνάσουν το σώμα τους. Παλιά οι ποδοσφαιριστές ζούσαν για το ποδόσφαιρο, για τις προπονήσεις, για τον αγώνα της Κυριακής, τώρα το ενδιαφέρον δεν είναι το ίδιο. Την ιστορία την γράφουν οι παρέες και αυτές δημιουργούνται ότι υπάρχει ένας πυρήνας ντόπιων αθλητών. Οι ερασιτεχνικές ομάδες καταστρέφονται ότι πάψουν να εμπιστεύονται τα δικά τους παιδιά, όταν χάνουν το ντόπιο στοιχείο. Μακάρι η επαρχία του Αλμυρού να πάρει ποδοσφαιρικά τη θέση που της αρμόζει σε τοπικό και πανελλήνιο επίπεδο!