Δελτίο Θυέλλης, του Γιώργου Τσιντσίνη (έκδοση 12/2/22)

Το Δελτίο Θυέλλης που υπογράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης και δημοσιεύθηκε στον “Λαό”, έκδοση 12/2/22

«Όμικρον» βρήκε τον Ταγίπ,

που δεν μετράει πλέον ντιπ.

Κόλλησε και τον Ακάρ

και δεν γαυγίζει σαν ζαγάρ’.

Με ετούτα κι εκείνα μεσιάζει κι ο Φλεβάρης, αφού ανέκαθεν ο χρόνος τρέχει χωρίς ποτέ να το πολυκαταλάβουμε.. Κατά τα άλλα, ζούμε δυο χρόνια πανδημίας στα γεμάτα κι όλοι πια –έστω και διαφωνώντας- καταλάβαμε πολύ πόσα, ποιά και τι σημαίνει αυτό. Ο κόβιντ «κατσικώθηκε» για τα καλά στο σβέρκο μας κι επιμένει να γεμίζει τις ΜΕΘ με κυρίως ανεμβολίαστους και ηλικιωμένους, όπου μακραίνει και ο μακάβριος κατάλογος των θανάτων. Όσοι είμαστε υγιείς προσπαθούμε να προστατευτούμε, να παραμείνουμε ‘όρθιοι και να ξαναβρούμε κάποτε τις κανονικές ζωές που χάσαμε. Θα έλεγα ότι …διασκεδάζουμε κιόλας, με μια μερίδα πολιτικών, που αντίθετα προσπαθεί να πολώσει το κλίμα, μόνο για τα κομματικά της συμφέροντα, αδιαφορώντας για τα πραγματικά προβλήματα και τις έγνοιες του λαού, των ψηφοφόρων τους εν προκειμένω.

Πέρα όμως από το κυνηγητό και το «κρυφτούλι» του λαού μας (όλων των λαών) με την πανδημία, οι λαϊκοί άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη βογκάνε κάτω από την ξαφνική μπόρα της ενεργειακής κρίσης που έχει συμπαρασύρει απίστευτες αυξήσεις στα περισσότερα καταναλωτικά προϊόντα και υπηρεσίες. Μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό, που αδειάζει τα οικογενειακά πορτοφόλια, όσες «ενέσεις» κι αν κάνει μια Κυβέρνηση σε εκπτώσεις, φοραπαλλαγές, επιδοτήσεις, δύσκολα το καταλαβαίνει ο κάθε πολίτης. Εκείνο που άμεσα τον πονάει είναι οι τιμές που βλέπει στα ράφια του σούπερ μάρκετ και των μανάβικων, βλέπει τους λογαριασμούς που καταφτάνουν στο σπίτι του «φουσκωμένοι». Το καθημερινό μας τραπέζι, η φροντίδα των παιδιών και η μόρφωσή τους ,ένα ζεστό, χορτάτο και ήρεμο σπιτικό είναι η κυρίαρχη, καθημερινή έγνοια κάθε φαμελίτη. Η ελάφρυνση του ΕΝΦΙΑ και οι δωρεάν παροχές –παραδείγματος χάρη- πέφτουν στο γενικό λογαριασμό σαν παράπλευρα …χάδια.

«Ακρίβεια: Ακόμη δεν έχετε δει τίποτε προειδοποιούν πολυεθνικές – Τι αυξήσεις ετοιμάζουν» είναι ο τίτλος της «Ημερησίας» απ’ όπου και η σχετική φωτογραφία και συμπληρώνει: «Η Unilever αύξησε τις τιμές της πάνω από 4% στο τρίτο τρίμηνο, η Nestle τις αύξησε 2,1% και ετοιμάζει νέες αναπροσαρμογές, ενώ η Danone αναμένει αύξηση του κόστους κατά 9% στο δεύτερο εξάμηνο του έτους. Για συνέχεια στο κύμα ακρίβειας και το 2022 προειδοποιούν μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, τα προϊόντα των οποίων γεμίζουν τα ράφια των σούπερ – μάρκετ. Αυτό σημαίνει ότι οι καταναλωτές θα αντιμετωπίσουν ακόμη υψηλότερες τιμές για καθημερινά είδη, από τρόφιμα έως τα λάδια για τα αυτοκίνητά τους.»

«Τυχερούληδες»… Σε λίγες μέρες έρχεται και νέο εμβόλιο στη χώρα μας. Ψωνίζουμε πάλι από …σβέρκο: «Στα χαρακτηριστικά του νέου εμβολίου της Novavax αναφέρθηκε στο πλαίσιο της τακτικής ενημέρωσης η Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών Μαρία Θεοδωρίδου. Υπενθυμίζεται ότι οι πρώτες 168.000 δόσεις του σκευάσματος πρόκειται να φτάσουν στη χώρα στις 21 Φεβρουαρίου, και συνολικά τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο προβλέπεται να φτάσουν 474.000 δόσεις. Η κ. Θεοδωρίδου, αφού τόνισε ότι περισσότερα από 200 εμβόλια είναι υπό ανάπτυξη, σημείωσε ότι σε λίγες μέρες έρχεται στην χώρα μας το πρωτεϊνικό εμβόλιο της Novavax. «Στο νέο εμβόλιο η έκδοση της πρωτεϊνικής ακίδας χορηγείται έτοιμη, δεν την παράγει ο οργανισμός, είναι παλιά τεχνολογία», είπε, υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται για την ίδια τεχνολογία που χρησιμοποιείται στα εμβόλια της γρίπης και της ηπατίτιδας. Το εν λόγω σκεύασμα διατηρείται 9 μήνες σε θερμοκρασία ψυγείου, είναι φθηνό και εύκολο στη μεταφορά και «θα συμβάλει στον εμβολιασμό στις μη προνομιούχες χώρες». Η κ. Θεοδωρίδου είπε ότι «η έγκριση του εμβολίου έγινε με βασικά δεδομένα από 2 κλινικές μελέτες με τη συμμετοχή 45.000 ατόμων», προσθέτοντας ότι η πρώτη μελέτη έδωσε 90% αποτελεσματικότητα για μείωση της μέτριας και σοβαρής συμπτωματικής νόσου και η δεύτερη 89,7%. Το σκεύασμα της Novavax θα χορηγείται σε σχήμα 2 δόσεων με μεσοδιάστημα 21 ημερών και η έναρξη προστασίας αρχίζει μετά από 14 μέρες. Η ίδια είπε ότι υπό μελέτη βρίσκονται τα δεδομένα για την χρησιμοποίηση του ως αναμνηστική δόση καθώς δεν υπάρχουν επαρκή δεδομένα, σημειώνοντας επίσης ότι δεν υπάρχουν στοιχεία ως προς τη μετάδοση και τη χρονική διάσταση της ανοσίας. Η κ. Θεοδωρίδου επισήμανε ότι με το εμβόλιο αυτό θα μπορέσουν «να προσεγγιστούν οι διστακτικοί ανεμβολίαστοι και να αυξηθεί η κάλυψη σε μη προνομιούχα μέρη που η κάλυψη είναι από ανύπαρκτη έως μικρή». «Τα συμπτώματα από τη χορήγηση του είναι ήπια», είπε, ενώ ερωτηθείσα σχετικά, υπογράμμισε: «Επειδή η τεχνολογία είναι παλιά και γνωστή, ίσως οι τοπικές αντιδράσεις να είναι πιο έντονες, αλλά δεν αναμένονται ξεχωριστές, ανεπιθύμητες ενέργειες».

Με το ….μπαρδόν δηλαδή, αλλά αν όντως αυτή τη στιγμή παρασκευάζονται ανά τον κόσμο 200 περίπου εμβόλια κατά του κόβιντ, εμείς είμαστε …υποχρεωμένοι να τα δοκιμάσουμε όλα; Απλά ρωτάω…

Εμανουέλ Μακρόν και Βλαντιμίρ Πούτιν δεν φάνηκε να καταλήγουν σε κοινό τόπο μετά τις μαραθώνιες επαφές που είχαν την περασμένη Δευτέρα στο Κρεμλίνο και παρά τα κάποια σημεία προόδου. «Ενωμένη η Δύση στην κρίση του Ουκρανικού» διαμηνύει ο Σολτς από την Ουάσιγκτον. «Δεν θα υπάρξει Nord Stream 2 σε περίπτωση εισβολής», ξεκαθαρίζει ο Μπάιντεν. Ελαφρώς, στην κόντρα μεταξύ Δύσης και Ρωσίας για το Ουκρανικό γίνεται «της επί χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το κιγκλίδωμα»… Και βλέπω τη φωτογραφία που δημοσιεύω σήμερα και διατρέχει όλο το διαδίκτυο, από το τετ α τετ Πούτιν – Μακρόν και μου θυμίζει …τραμπάλα. Μια τραμπάλα επικίνδυνη και μάλλον παρανοϊκή, αν πνιγεί στο αίμα ενός πολέμου.

Αν δεν ήταν σκέτο προπαγανδιστικό κόλπο, φαίνεται πως ο Ερντογάν τον πέρασε ξώφαλτσα τον κόβιντ. Κι εδώ …άτυχοι είμασταν, βρε παιδί μου…

Πολλοί άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας επιθυμούν να συνεχίσουν την εξερεύνηση του κόσμου και συνταξιοδοτούνται στο εξωτερικό. Άλλοι εγκαθίστανται σε νέες περιοχές είτε για να απολαύσουν νέες εμπειρίες ή για να αυξήσουν το συνταξιοδοτικό τους εισόδημα. Ποιες χώρες είναι οι καλύτερες για αυτό το μεγάλο βήμα; Αντιγράψτε και …κάντε όνειρα: Παναμάς, Πορτογαλία (στη φωτο), Δομινικανή Δημοκρατία, Ισπανία, Κόστα Ρίκα, Μάλτα, Εκουαδόρ, Μεξικό, Κολομβία και Ηνωμένες Πολιτείες. (Με πληροφορίες από το Travel + Leisure).

Ο Νίκος Ξυλούρης στις 8 Φεβρουαρίου του 980 έφυγε από τη ζωή και, με αφορμή αυτή την τραγική μέρα, αντιγράφω από παλιά του συνέντευξη, όπου αφηγείται:. «Πρωτόπιασα λύρα στα 12 και στα 15 έκανα διασκεδάσεις σε γάμους και σε πανηγύρια. Ένιωθα ελεύθερος. Τώρα είμαι επαγγελματίας. Δεν ήμουν όμως έτσι. Ήμουν άνθρωπος όπως ερχότανε, ό,τι ερχότανε. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Σταύρος Ξαρχάκος με βοήθησαν να βρω κουράγιο στην αρχή που ήρθα στην Αθήνα. Βέβαια, εμένα, δεν με πήραν να με κάνουν τραγουδιστή. Ήμουν. Μου έδωσαν δουλειά. Με αξιοποίησαν. Μου κάνανε καλό αλλά νομίζω ότι κι εγώ έχω προσφέρει. Έχω δει πολλά. Δεν θα άφηνα το γιο μου να γίνει τραγουδιστής. Μεγάλη ατιμία. Μεγάλη βρωμιά. Πώς να φάει ο ένας τον άλλο, πώς θα τον καταστρέψει. Όσο για τις δισκογραφικές εταιρίες, τον τραγουδιστή τον έχουν για να τον εκμεταλλεύονται. Για να τον ξεζουμίζουν. Όποιον θένε ανεβάζουν κι όποιον θένε κατεβάζουν. Είμαι πολύ πικραμένος. Αν δεν είχα την αγάπη του κόσμου θα τα παρατούσα και θα έφευγα. Θα πήγαινα στο χωριό μου. Στην ησυχία μου. Ήμουν μια χαρά εκεί. Ήμουν κοντά στη φύση. Η πόλη με πνίγει. Δεν μου αρέσει η ζωή της πρωτεύουσας, αλλά είμαι ευχαριστημένος από την αγάπη που μου έχει ο κόσμος. Αυτό με συγκινεί πολύ. Συγκινούμαι εύκολα. Κλαίω όταν μου αρέσει κάτι. Κλαίω και για στεναχώρια. Οι άντρες κλαίνε. Με τρομάζει η κακία Με φοβίζει στην καρδιά του ανθρώπου η βρωμιά και στην καρδιά του τόπου η διχόνοια. Πρέπει να μονιάσουμε για να πάει μπροστά τούτος ο τόπος. Δεν είναι καλό κάτι; Να το σβήσουμε όλοι μαζί. Είναι; Να το υποστηρίξουμε όλοι μαζί. Είμαι αισιόδοξος.

Ο άνθρωπος πρέπει να ελπίζει πως κάποτε θα αλλάξουν τα πράγματα και να αγωνιστεί γι’ αυτό. Και η ζωή είναι ωραία άμα την παλέψεις. Άμα την αναζητήσεις. Άμα την ψάξεις. Θέλω να τραγουδήσω δικά μου τραγούδια. Κι άλλα καλά τραγούδια με γερό στίχο και από καλούς συνθέτες. Και μετά να πάω στην Κρήτη. Να τακτοποιηθώ εκεί. Να στεριώσω όπως ήμουν.» (Πηγές: Περιοδικό Επίκαιρα (1976). Απόσπασμα από συνέντευξη στη Λιάνα Κανέλλη. ogdoo. Gr).

Γλυκές αναμνήσεις…. «Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1982 όταν η σχολική ποδιά μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Δεν θυμάμαι άλλο ρούχο περισσότερο από αυτό στη ζωή μου. Έχω την εικόνα του σε κρεμάστρες, σε καρέκλες, στην σιδερώστρα, στην απλώστρα, στα χέρια της μάνας μου. To 1981, πήγαινα ακόμη Λύκειο» αφηγείται μια κυρία. «Η νίκη του ΠΑΣΟΚ και όλη η υποσχόμενη «αλλαγή» συμπυκνώθηκαν για εμένα σε δύο πράγματα: ΤΟ ΠΑΣΟΚ κατήργησε την μαθητική ποδιά και επισημοποίησε την σχολική εκδήλωση για το Πολυτεχνείο. Αυτό σημαίνει ότι όλη η επαναστατημένη μας νιότη μπορούσε να ξεχαρμανιάζει κάθε 17η Νοεμβρίου και μάλιστα με ελεύθερο dresscode, οπότε ποιος θυμόταν το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, όταν είχε να αποφασίσει τι θα βάλει την επόμενη μέρα στο σχολείο. Δεν θυμάμαι άλλο ρούχο περισσότερο από αυτό στη ζωή μου. Τα σχολεία ήταν ανέκαθεν πασαρέλες – μην γελιόμαστε. Ακόμη και τότε που ήμασταν σε «θηλέων» και δεν υπήρχε ο πειρασμός του αρσενικού στο διπλανό θρανίο αλλά συνήθως έξω από την πόρτα του σχολείου, ακόμη και τότε, στα χρόνια της «ισοπεδωτικής» σχολικής ποδιάς, βρίσκαμε τρόπους να κάνουμε τα καλλιστεία της εποχής.»

«Υπήρχε κι ένα μάθημα –στα θηλέων- που το λέγανε «οικοκυρικά» που μας εισήγαγε στις βασικές ενότητες του κουτσομπολιού περί νοικοκυροσύνης. Οι μανάδες συνιστούσαν να κάνουμε φιλίες με κορίτσια που είχαν καλοσιδερωμένους και καθαρούς τους άσπρους γιακάδες και αναμετρούνταν μεταξύ τους σε δεξιότητες κρυφοβελονιάς για να τον ράψουν επάνω στην σχολική ποδιά. Το σετάκι της ποδιάς ανάλογα με την χρονιά, συμπληρωνόταν από all star παπούτσια ή αλυσίδα ελβιέλα(!) που ήταν το ντόπιο υποκατάστατο. Το χειμώνα από πάσης φύσεως μποτάκια. Καστόρινα, στρατιωτικά, με φερμουάρ, με κορδόνια. Θυμάμαι μια χρονιά που η μόδα, ήθελε τα καλτσάκια να πέφτουν ξεχειλωμένα, πάνω στα παπούτσια μας. Κρυφά από τις μανάδες σπάζαμε τα λάστιχα τραβώντας τα, τάχα ότι χαλούσαν μόνα τους. Ήταν ακόμη καιροί που όσο περισσότερη γάμπα αποκάλυπτες, τόσο πιο σέξι γινόσουν. Ο Τσεκλένης, σχεδιάζοντας τις δικιές του, είχε αναβαθμίσει την υπόθεση και πλέον όλες νομίζαμε ότι είχαμε κάτι από τον αέρα της αεροσυνοδού της Ολυμπιακής, αφού μοιραζόμασταν στολές του ίδιου designer. Όταν τα σχολεία έγιναν μικτά, η σχολική ποδιά ίσχυε ακόμη. Συμπληρώναμε δε το look με κοσμήματα, ασορτί καλσόν και πανωφόρια. Τους καιρούς του ερωτικού οίστρου, δήθεν ξεκουμπώνονταν μόνα τους τα τελευταία κουμπιά για να δίνουν οπτική τροφή στους συμμαθητές μας. Τα κουμπιά μπορεί να ήταν και του μπούστου -αναλόγως τον διαθέσιμων προσόντων της καθεμιάς. Σε παρέες μετά το σχολείο, κάναμε και ένα ιδιότυπο στριπτίζ, τις βγάζαμε, τις ρίχναμε μέσα στο σάκο και δίναμε μια ιδέα από τον έσω εαυτό μας, με τα μακό και τις φούστες που φορούσαμε από κάτω. Είναι το ρούχο της νιότης μου.» (Κείμενο και φωτο από το Newsitamea.gr).

Με τις προσωπικές μου εμπειρίες της δεκαετίας1965 -70 θα συμπλήρωνα τις μνήμες της παραπάνω κυρίας, με το …κολπάκι των κοριτσιών της μπλε ποδιάς, όταν τη μάζευαν λίγο πιο ψηλά και τη συγκρατούσαν με τη μπλε υφασμάτινη ζώνη τους, ώστε να κονταίνει λίγο το μάκρος της, να φαίνεται πάνω από το γόνατό τους, για να γίνεται η ποδιά ολίγον μίνι, όπως ήταν η μόδα της εποχής. Αυτό το …τόλμημα βέβαια γίνονταν με την ψυχή στο στόμα και μακριά από τα αυστηρά βλέμματα των καθηγητών, που απαγόρευαν κάτι τέτοιο, μεσούσης γαρ της δικτατορίας. Μόλις όμως έσκαγε μύτη βλοσυρός καθηγητής ή καθηγήτρια, οι κοπελιές τραβούσαν βιαστικά προς τα κάτω την ποδιά, την επανέφερναν στο κανονικό της μήκος και …ούτε γάτα ούτε ζημιά. Σε τέτοια ατυχή κατάληξη του σχετικά αθώου φλερτ, εμείς τ’ αγόρια, προς απογοήτευσή μας, χάναμε αμέσως από το οπτικό μας πεδίο τον λίγο σφριγηλό μηρό που απολαμβάναμε. Και κάτι τέτοιο δεν το έλεγες καν «οφθαλμόλουτρο». Οφθαλμοπιτσίλισμα ήτανε…

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις; Το μπικίνι, σε όσες συμμαθήτριες τολμούσαν να το φορέσουν στα καλοκαιρινά τους μπάνια ήταν κυριολεκτικά χάρμα οφθαλμών. Και για να μη μας πουν λιγούρια, το κοιτούσαμε κλεφτά.

Αχ, πού είναι τα χρόνια, ωραία χρόνια;…

Τώρα θα διαβάζουν αυτές τις μνήμες τα νεαρά παιδιά και θα μουρμουρίζουν ότι «πάει ο παππούς, έκοψε καπίστρι»…. Κι όμως… Ο πόθος τότε ήταν πιο καθαρός, πιο αγνός και πολλαπλάσιος, γιατί τον έσπρωχνε και η αμοιβαία στέρηση που πύρωνε κάθε εφηβικό ζευγάρι.

Με διπλή μάσκα προστασίας να κυκλοφορήσετε τη Δευτέρα, του Αγίου Βαλεντίνου, κορίτσια…. Διπλή μάσκα…. Μη σας την πέσει κανένας ανισόρροπος κλαρινογαμπρός και προσπαθήσει να σας φιλήσει… Καλά κρατηθήκατε άσπιλες κι αμόλυντες δυόμισι χρόνια τώρα… Και για τα δωράκια του έρωτα, κάντε το …κορόιδο. Δεν είναι ώρα τώρα να τους προκαλείτε….

Προεκλογικά….

-Αγγελία από το ΚΙΝΑΛ: Πωλείται άνθρακας που αρχικά νομίσαμε για θησαυρό.

-Λόγω πρόσκαιρης μικρής αδιαθεσίας του Αλέξη, ΜΟΝΟΝ ΣΗΜΕΡΑ, δεν θα ζητήσει πρόωρες εκλογές και δεν θα πει το γνωστό «φύγετε εσείς, να έρθουμε εμείς».

-Για δες καιρό που διάλεξαν/ τον Σπήλιο να τον φάνε,/ τώρα που βγήκαν τα τρακτέρ/ και για τα μπλόκα πάνε.