Δελτίο Θυέλλης, του Γιώργου Τσιντσίνη (έκδοση 15/1/22)

Το Δελτίο Θυέλλης που υπογράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης και δημοσιεύθηκε στον “Λαό”, έκδοση 15/1/22

Με μάσκες, απομόνωση,

μπήκαμε στο «ντορό».

Πριν έρθουν οι Αποκριές

ντυθήκαμε …Ζορό.

Κουτσά – στραβά όλα δείχνουν ότι θα τα καταφέρουμε τελικά με την πανδημία και τις μεταλλάξεις της. Ναι, κουραστήκαμε, φοβηθήκαμε κι αυτό το κακό μας στέρησε πολλά από τις ζωές μας. Η χώρα θα μείνει για καιρό με ανοιχτές πληγές, οι μικρές επιχειρήσεις θα πληρώσουν βαριά λύτρα και κόστος. Κάποιοι θα χάσουν τις δουλειές τους κτλ. Αλλά η συνολική και αθροιστική εικόνα της χώρας, της ζωής μας, μας δίνει ολοένα και περισσότερες ελπίδες, αισιοδοξία. Αγάντα τώρα να βάλουμε πλάτες να βγει (έστω και όπως – όπως) ο χειμώνας. Να μη χαλαρώσουμε την άμυνα της προσωπικής μας και οικογενειακής μας προστασίας. Να ολοκληρώσουμε τους εμβολιασμούς. Να βάλουμε τα θεμέλια της ανασυγκρότησης και μια νέας ανάπτυξης. Το μπορούμε και πάλι θα τα καταφέρουμε…

Κάποιοι κλάδοι επιχειρήσεων, όπως π.χ. η εστίαση, η διασκέδαση, τα γυμναστήρια, ινστιτούτα αισθητικής, κουρεία και κομμωτήρια κ.ο.κ. έχασαν και χάνουν μεγάλο κομμάτι από τους τζίρους και τα έσοδά τους. Επιβάλλεται να προσεχθούν από την Κυβέρνηση και να ενισχυθούν όσο καλύτερα γίνεται. Τα περί «ραχοκοκαλιά της οικονομίας» και «μεσαία τάξη», να μην μείνουν μόνο λόγια και προεκλογικές παρόλες….

Φως στο τούνελ της επέλασης της «Ομικρον» στην Ελλάδα αναμένει ο δρ. Κρίστοφερ Μιούρεϊ, επικεφαλής του ινστιτούτου μετρήσεων και αξιολόγησης για θέματα υγείας στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον. Σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» και στον Αλέξη Παπαχελά, τονίζει ότι δεν πρέπει να δραματοποιούμε τη μετάλλαξη και να επικεντρωνόμαστε στα κρούσματα, αλλά μόνο στις εισαγωγές στα νοσοκομεία και κυρίως στις ΜΕΘ. Ο «γκουρού» των προβλέψεων επισημαίνει ότι η κορύφωση του κύματος θα έλθει στα μέσα Ιανουαρίου, ενώ το τέλος της πανδημίας τον Μάρτιο, όταν θα έχει υποχωρήσει πλήρως η «Ομικρον».

Κι εμείς στην Ελλάδα, μέχρι που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν είχαμε ούτε μια βαριά νόσηση, διασωλήνωση ή …θάνατο από την «όμικρον».

Παρά ταύτα τρομάζει η είδηση ότι πάνω από 25 χιλιάδες παιδιά και εκπαιδευτικοί επέστρεψαν με ήπια νόσηση στα σχολεία, τις δυο πρώτες μέρες μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων.

Ο κορωνοϊός μπορεί να χάσει έως το 90% της ικανότητάς του να μολύνει τους ανθρώπους μέσα σε 20 λεπτά από τη στιγμή που βρίσκεται στον αέρα και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της απώλειας έχει συμβεί μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά, σύμφωνα με εκτιμήσεις Βρετανών επιστημόνων, οι οποίοι έκαναν προσομοιώσεις της δυνατότητας του ιού να επιβιώνει και να μολύνει, όταν εκπνέεται στον αέρα από έναν φορέα, σε συνδυασμό με τις περιβαλλοντικές συνθήκες, ιδίως την υγρασία. Η χρήση μάσκας και η τήρηση αποστάσεων, καθώς και ο καλός αερισμός των χώρων, βοηθούν στην αποτροπή της αερογενούς λοίμωξης. «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της έκθεσης στον ιό είναι όταν κάποιος βρίσκεται κοντά σε κάποιον.

Είναι γεγονός πλέον ότι στην Ελλάδα τουλάχιστον τα διαζύγια έχουν γίνει …ψωμοτύρι. Τώρα πια αρκεί μια δήλωση του ζευγαριού από το κινητό του τηλέφωνο και λύεται ο γάμος. Αλλά η διαφωνία κάποιων γονέων για τον εμβολιασμό των παιδιών τους είναι ένα νέο, ακατανόητο «φρούτο» ως αιτία χωρισμού. Πολύ σοβαρότερη εκείνη που ο αρνητής σε διάσταση δεν στέλνει το ανεμβολίαστο παιδί του στο σχολείο. Κοινός παρονομαστής; Ότι ορισμένοι κι ορισμένες στην κοινωνία μας έχουν πάρει προ πολλού «διαζύγιο» από την κοινή …λογική.

Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών δείχνει μα φοβάται την «όμικρον» κι αυτό τους οδηγεί στο να τηρούν τα μέτρα προστασίας, να κάνουν συνεχώς τεστ ανίχνευσης, ενώ οι εμβολιασμοί ολοένα και προχωρούν.

Με τη γνωστή τσεκουράτη γλώσσα της η Βουλευτίνα του ΚΚΕ Λιάννα Κανέλλη, αφηγείται στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» την προσωπική εμπειρία της με τον κόβιντ: «Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς, φίλος εργαζόμενος σε φιλότιμο εργοδότη, τριπλά εμβολιασμένος όπως κι εγώ, με καθημερινό ράπιντ έλεγχο, περνάει απ’ το σπίτι μου και τον κρατάω μισή ώρα για φαγητό. Την επόμενη κάνει το καθημερινό του τεστ και βγαίνει θετικός. Απορία και ψιλοπανικός. Τρεις μέρες τεστ, αρνητική εγώ. Τη Δευτέρα λίγο μπούκωμα κι ένας δίωρος μεσημεριάτικος χαμηλός πυρετός, ούτε 38. Τεστ θετικό. Τηλεφώνημα στον γιατρό. Αντιβίωση, οδηγίες επιστημονικές. Το περνάω ελαφρά και με τα χρόνια και με τα κιλά και με τα άθλια τσιγάρα μου. Ευτυχώς υπάκουσα στην επιστήμη. Τριπλά εμβολιασμένη, συν το εμβόλιο της γρίπης. Ευτυχώς κι οι δυο μας φιλότιμα παρακάμψαμε τον όλεθρο.»

‘Όπως αποκαλύπτει ο Σταύρος Παπαντωνίου στην «Καθημερινή», «αμέσως μετά το θετικό του τεστ, ο πρώτος που πήρε τηλέφωνο ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο …υπουργός Κυρ. Πιερρακάκης. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήθελε να είναι τύπος και υπογραμμός και ρώτησε τον υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης ποια είναι η διαδικασία ώστε να δηλωθεί το τεστ. Ο υπουργός εξήγησε τη διαδικασία και ευχήθηκε εγκάρδια περαστικά στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο εύχεται και η στήλη: περαστικά και ταχεία ανάρρωση.»

Πέρασαν οι γιορτές με καλό καιρό, μέσιασε ήδη ο Γενάρης και μόλις τώρα αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε λίγο χειμώνα. Για Φλεβάρη και Μάρτη ελπίζω και εύχομαι να μην έχει «πίσω η αχλάδα την ουρά».

Με αφορμή την πρόσφατη κακοκαιρία που οι μετεωρολόγοι ονόμασαν «Διομήδη» έριξα μια ματιά στο σχετικό λήμμα της Βικιπαίδειας: «Ο Διομήδης (< Ζεύς (γεν.Διός) + μήδομαι (σκέφτομαι, συμβουλεύω), “αυτός που έχει θεϊκή σκέψη, που τον συμβουλεύει ο Δίας” ήταν ήρωας της ελληνικής μυθολογίας και βασιλιάς του Άργους γνωστός, κυρίως, από τη συμμετοχή του στον Τρωικό Πόλεμο. Ήταν γιος του Τυδέα και της Δηιπύλης. Στην Ιλιάδα του Ομήρου, ο Διομήδης θεωρείται ως ο δεύτερος καλύτερος πολεμιστής των Αχαιών μαζί με τον Αίαντα. Ήταν ανιψιός του Ηρακλή και καλός φίλος του Οδυσσέα. Οι τρεις τους ήταν οι αγαπημένοι ήρωες της θεάς Αθηνάς. Σύμφωνα με την Αινειάδα του Βιργιλίου, ο Διομήδης ήταν ένας από τους πολεμιστές που εισέβαλαν στην Τροία χρησιμοποιώντας το Δούρειο Ίππο.» Απορώ πάντως…. Χρειαζόταν κάποιος με θεϊκή σκέψη να δώσει τ’ όνομά του στον …κακό μας τον καιρό;

Καιρό είχα ν’ ακούσω την ηχογραφημένη προειδοποίηση της Πολιτικής Προστασίας για «επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα στην περιοχή μου, το επόμενο 48ωρο» (Δευτέρα απόγευμα, ώρα 6)…. Αχ, βρε μπαγάσα Διομήδη…Τα …νοστάλγησα κάτι τέτοια. Από τον …Τρωικό πόλεμο έχω να δω Δούρειο Ίππο.

Κλείσου σπίτι σου, κοπέλα, κι άμα βρέχει πάρε ομπρέλα, γιατί μας …μούλιασε κυριολεκτικά ο Διομήδης.

Ειδικός δεν είμαι, αλλά το γεγονός ότι ο Δήμος Αλμυρού με τον «Διομήδη» έκλεισε προληπτικά τον περιφερειακό δρόμο προς Ευξεινούπολη, από τις Εργατικές κατοικίες μέχρι το ύψος του γενικού Λυκείου, επειδή φοβήθηκε τον όγκο νερών που θα κατεβάσει ο Ξηριάς, δείχνει ότι δεν είμαι ο μοναδικός που ανησυχεί μήπως κάποτε πλημμυρίσει το ποτάμι. Όσο αγριεύει η κλιματική αλλαγή όλο και περισσότερο υπάρχει κίνδυνος να έχουμε μπελάδες με έκτακτα φαινόμενα, βάζοντας σε απρόβλεπτες περιπέτειες όχι μόνο τμήμα της πόλης, της Ευξεινούπολης κτλ. αλλά και μεγάλες παρόχθιες εκτάσεις καλλιεργειών. Άρα προκύπτει άμεση ανάγκη περαιτέρω καθαρισμού, εκβάθυνσης και γενικότερης διαμόρφωσης – ενίσχυσης της κοίτης του συγκεκριμένου χειμάρρου. Κάτι ανάλογο πρέπει να γίνει και με το Χολόρεμα, σε όλη τη διαδρομή της κοίτης του. Το γκρέμισμα της γέφυρας του προς Αϊδίνι ήταν μια σαφή και ηχηρή προειδοποίηση.

Στις 9 Ιανουαρίου του 1965, η Ελληνική κυβέρνηση στην Αθήνα, ανακοινώνει επισήμως ότι, τέσσερις και πλέον χιλιάδες Έλληνες της Κωνσταντινούπολης υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την Τουρκία το 1964. Διευκρίνιση ότι, μόνο οι 2.500 από αυτούς ήταν Έλληνες υπήκοοι. Η σημερινή φωτογραφία της στήλης είναι από τις απελάσεις του 1964. Αυτή ήταν μια από τις τελευταίες πράξεις της προσφυγιάς, του εξανδραποδισμού για τον Ελληνισμό της Μικρασίας. Μια πληγή που δεν κλείνει και δεν θα κλείσει ποτέ, όσο ξέρουμε την Ιστορία και δεν ξεχνάμε…

Φέτος που συμπληρώνεται ένας αιώνας από τη Μικρασιατική Καταστροφή θα τιμηθεί ιδιαίτερα η μνήμη της μαύρης επετείου και της γενοκτονίας που συντελέστηκε τότε.

Το έχουν βγάλει από τα μάτια οι Τούρκοι ηγέτες με την καθημερινή ρητορική του μίσους και της διαστρέβλωσης της αλήθειας σε βάρος των Ελλήνων και ειδικότερα την αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας στα νησιά του Αιγαίου. Προς το παρόν (με «τρύπια» άμυνα και παραπαίουσα την οικονομία τους) περιορίζονται στις λεκτικές μπούρδες τους, προφανώς για εσωτερική, προεκλογική κατανάλωση. Την ίδια ώρα η Ελλάδα εξοπλίζεται αμυντικά και «χτίζει» διαρκώς συμμαχίες και συνεργασίες στη γειτονιά μας και όχι μόνο… Συνοψίζοντας τη μονότονη πραγματικότητα θυμήθηκα από τα χρόνια του σχολείου τους προφητικούς στίχους του ποιητή Σπύρου Παναγιωτόπουλου: «Κρατάει η Ελλάδα κλάδο ελιάς, μα ξέρει να σπέρνει κεραυνούς με τ’ άλλο χέρι».

Σταχυολογώ από τον ιστότοπο «Πρόσωπα» τον παρακάτω αρχαίο –μα και διαχρονικά διδακτικό- μύθο: «Υπάρχει ένας αρχαίος μύθος που είναι το πρώτο οικολογικό μήνυμα στην ιστορία της ανθρωπότητας και φανερώνει τις ολέθριες συνέπειες της υπερτροφίας του ”Εγώ”. Ο μύθος του Ερυσίχθονα. Ο Ερυσίχθων, νέος, ωραίος, δυνατός, πλούσιος και επιτυχημένος, διατάζει τους δούλους του να κόψουν τα δέντρα του άλσους που είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη Θεά Δήμητρα, για να χτίσει εκεί παλάτι. Ο Ερισύχθων βλασφημεί κόβοντας το ιερό δέντρο της Θεάς Δήμητρας, τη Λεύκα. Οι Δρυάδες, κόρες της Θεάς, που κατοικούσαν στο δέντρο, βγαίνουν ματωμένες από τις φυλλωσιές και αλλόφρονες τρέχουν στη μητέρα τους. Η Δήμητρα θυμώνει και βρίσκει την Πείνα. Της λέει να πάει να βρει τον Ερισύχθονα και να του δώσει ένα φιλί στο στόμα. Η Πείνα πηγαίνει. Τον βρίσκει να κοιμάται. Του δίνει το φιλί και χάνεται. Εκείνος ξυπνάει κι αισθάνεται λιγούρα. Πεινάει. Τρώει. Πεινάει κι άλλο. Ξανατρώει. Πεινάει. Πεινάει ακατάσχετα. Αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο υπήρχε, αρχίζει να τρώει ό,τι βρίσκει μπροστά του. Τρώει τα ζώα του. Τρώει τη γυναίκα του, τρώει τα ξύλα του σπιτιού του. Τρώει τα πάντα. Μέχρι που πια, δεν υπάρχει τίποτα γύρω του και στη μέση της ερημιάς, αγριεμένος, τρώει τις σάρκες του.

Έρυσις σημαίνει πληγή και χθων σημαίνει γη, δηλαδή Ερυσίχθων

μπορεί και να σημαίνει πληγή της γης. Αυτή η ρίζα του Ερυσίχθονα, το αδυσώπητο ”Εγώ”, που επισημάνθηκε επίμονα και με πολλές παραλλαγές από τους Αρχαίους Έλληνες (Προκρούστης, Ατρέας, Ορέστης, Οιδίπους), στις μέρες μας έχει θεριέψει και νομιμοποιηθεί.

Ατομισμός, υπερκαταναλωτισμός, ανταγωνισμός, παγκοσμιοποίηση της εξουσίας. Αυτές είναι οι αξίες μας σήμερα, αυτές προβάλλονται και επιβάλλονται από τα Marketing, τα Advertising, τα Μ.Μ.Ε, την κάθε υπερδύναμη. Σε αυτές σκοτωνόμαστε να ανταποκριθούμε και σαν τον Ερυσίχθονα τρώμε τις σάρκες μας και βλαστημάμε τη ζωή μας.

Ακούω το αχολογητό των δασών που φέρνει με ελαφριά σκόνη τον θρήνο του κονιορτοποιημένου ρητού: Το κατά φύσιν ζην εστί κατ’ αρετήν. Θέλω να ξεφύγω από τη μιζέρια και τον παραλογισμό

της εποχής μας.» (Αλέξης Δαμιανός – Πηγή: Απόσπασμα από συνέντευξη στον Μίμη Τσακωνιάτη).

Θλίψη στον παγκόσμιο κινηματογράφο, καθώς έφυγε πρόσφατα από τη ζωή ο θρυλικός Σίντνεϊ Πουατιέ (στη φωτογραφία), στα 94 του χρόνια. Ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανός ηθοποιός που τιμήθηκε με Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου και ο ηθοποιός που άλλαξε το Χόλιγουντ. Tην είδηση του θανάτου του ανακοίνωσε ο υπουργός Εσωτερικών στις Μπαχάμες -όπου καταγόταν και διέμενε τα τελευταία χρόνια-, Φρεντ Μίτσελ.

«Στον κύριο μας με αγάπη»…. Οι παλιότεροι ίσως είδαν και θυμούνται αυτή τη φοβερή ταινία – μάθημα ζωής, με τη πρωταγωνιστική ερμηνεία του Πουατιέ. Οι εντυπώσεις που μου άφησε προσωπικά, σημάδεψαν τότε την εφηβεία μου…

Ποιος να το περίμενε ότι θα έφτανε η ώρα να …νοσταλγήσουμε εκείνες τις ….ανυπόφορες κι απανωτές συνεστιάσεις (που συνήθως πηγαίναμε βαριεστημένα, από κοινωνική υποχρέωση) συλλόγων και σωματείων, με τα «ντιμπιντάι», τις μισοψημένες χοιρινές μπριζόλες, τις αλάδωτες λαχανοσαλάτες και τις φορτικές λαχειοφόρους κληρώσεις; Ποιος το περίμενε;

Δειλά – δειλά πάντως και κάπως «μαγκωμένα» και φέτος άρχισαν κάποιες εκδηλώσεις κοπής πρωτοχρονιάτικης πίτας. Χωρίς ντιμπιντάι εννοείται… (Άντε να πάρουμε λίγο θάρρος). Ό.τι κι αν γίνει πάντως ούτε ο μπακαλιάρος της 25^ης Μαρτίου ούτε ο πασχαλινός οβελίας πρόκειται να γλιτώσουν. Θα γίνει του …Ελ Αλαμέιν.

Τι ψυχοπονιάρηδες είμαστε εμείς οι Έλληνες; Οι εγχώριοι αρνητές έσπευσαν να …υιοθετήσουν αμέσως τον Σέρβο συνοδοιπόρο τους και να τον συμπεριλάβουν στα συνθήματά τους, όταν διαδηλώνουν. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι …ανατριχιάξαμε. Αλήθεια, για να …υπερασπίζονται το Σύνταγμά μας, γιατί δεν κυκλοφορούν πλέον με …ρακέτες; (Από εκείνες τις πλεκτές , τις ψάθινες, που είχαν παλιά οι μανάδες μας για να τινάζουν τα στρώματα).

Όχι, το στρώμα του διάσημου τενίστα, κυρία μου… Εκεί μπορεί να κρύβονται τα 200 εκατομμύρια, του καημενούλη.

Πέρα από τα αστεία πάντως και τις αντιεμβολιαστικές παραξενιές του Τζόκοβιτς λέγεται ότι έκανε πολλές και μεγάλες αγαθοεργίες στη Σερβία και στην Εκκλησία της.

Η προστάτιδα της περιοχής μας Παναγία Ξενιά, προσευχόμαστε να μεσιτεύσει ώστε να αποθεραπευτούν οι μοναχές που νοσούν και να ξανανοίξει σύντομα το Μοναστήρι, που για πολλούς συντοπίτες είναι στήριγμα, κραταίωμα.

Δεν βαρέθηκε τις συχνές του τσάρκες στην Ελλάδα ο Εγκέλαδος και μετά από καιρό στην Κρήτη έφτασε η …χάρη του μέχρι τη Φλώρινα, με 5,3 Ρίχτερ. Χειμωνιάτικα…

«Στην Αττική τραγωδία ο άνθρωπος πάλευε με την μοίρα. Στην τραγωδία του Σαίξπηρ ο άνθρωπος πάλευε με τον συνάνθρωπο. Στη σύγχρονη τραγωδία ο άνθρωπος παλεύει με τον εαυτό του.» (Δημήτρης Λιαντίνης – Ποιητική Βιβλιοθήκη).

«Η κομψότητα δεν είναι για να σε προσέχουν. Είναι για να σε θυμούνται». (Τζόρτζιο Αρμάνι).

Βρε, μήπως είχαν δίκιο οι αρνητές και οι ζηλωτές; Όσοι εμβολιαστήκαμε κατά του κόβιντ, τελικά βγάζουμε καθημερινά …ουρές (βλέπε φωτο).

Θυμάστε εκείνο το παλιό ανέκδοτο που έλεγε «Αλβανός τουρίστας»; Ε, το νέο σύντομο ανέκδοτο είναι το «Τούρκικο …εμβόλιο». Το λανσάρει ο ίδιος ο Ερντογάν, αλλά παραμένει στα αζήτητα γιατί πρώτοι οι Τούρκοι γιατροί του γύρισαν την πλάτη και έντονα το αμφισβητούν, με αποτέλεσμα ο «σουλτάνος» να τους λούζει κατόπιν δημόσια με βρισιές του τύπου «είστε ψεύτες και απατεώνες»…

Θες να μας αποτρελάνεις, ρε Μπουρλά; ‘Άκου, «η πανδημία θα κρατήσει 10 χρόνια».

——Αναρωτιέμαι αν τώρα, με τους πολύμηνους εγκλεισμούς στα σπίτια και τις καραντίνες, οι νεαρές κυρίες (και οι κύριοι, γιατί όχι;) βελτίωσαν καθόλου τις γνώσεις τους και τις δεξιότητές τους στη μαγειρική; Ναι ή θα το διαβάσουν οι ντελιβεράδες και θα γελάνε;

Ξέρετε τι περιμένω, τι κρυφο-λαχταράω; Αν και οψέποτε ξεμπερδέψουμε με την πανδημία να έρθει η στιγμή που θα πω στον «σερβιτόρο»: σας παρακαλώ, μου φέρνετε το λογαριασμό… Θα κλάψουν, μανούλες.

Διομήδη, Διομήδη, ήσουν κλέφτης στο παιχνίδι….