Νεκρολογία – Γράφει η Σάγια Κατερίνα

Νεκρολογία Χρυσόστομου Ρουσσόπουλου, γράφει η Σάγια Κατερίνα.

Έλα φίλη μου
-Έλα φίλε μου τί κάνεις;
-Καλά εσύ;
-Καλά κι εγώ τα γνωστά.

Έτσι ξεκινούσε η κουβέντα μας πάντα  είτε από το τηλέφωνο είτε από τα μηνύματα. Τώρα, τώρα τι; Πάει ο φίλος μου πάει ο Χρυσοστομός μας…

Σε έπαιρνα τηλέφωνο να μου επιβεβαιώσεις ότι είσαι καλά και πως όλα αυτά που διάβασα ήταν ψέματα και για να σου πω χρόνια πολλά ρε φίλε μου και ότι θα χρωστάς κέρασμα όταν έρθω ξανά…

Τώρα χρωστάω εγώ, ένα κερί και μια επίσκεψη σε ένα μέρος όπου σιχαίνομαι να πηγαίνω…

Γνωριστήκαμε σε μια βραδιά αργεντίνικου τάνγκου Ιανουάριος 2013 από τότε και μέχρι να φύγω από τον αλμυρό πηγαίναμε βόλτες με το αμάξι για φωτογράφιση για μπάνιο στη παραλία κάτω Πτελεό, Μιτζέλα, Ανάβρα εσύ έβαζες το αμάξι εγώ έκανα προετοιμασία φαγητά!! Όταν επιστρέφαμε από βόλτα το βράδυ αν δε σου έμπαινα μέσα στο σπίτι και να σου πω το οκ δεν έφευγες…

Ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα; Σου είχα δείξει μια μέρα στο ίντερνετ μια μηχανή για κρέπες και σου είπα ότι θέλω να τη πάρω κάποια στιγμή σε δύο μέρες ήρθες με το δέμα στο χέρι και μου είπες : «Αυτήν δεν ήθελες ε, πάρτη και ξεκίνα να κάνεις κρέπες τώρα!!»

Αυτός ήσουν και θα είσαι ένα χρυσό παιδί ένα παιδί που ήξερε μόνο να δίνει απλόχερα στους άλλου χωρίς να ζητήσει ποτέ αντάλλαγμα. Ένα παιδί που έτρεχε για όλους όσους τον χρειάζονταν. Δεν άφηνες κανένα παραπονεμένο. Πόσες γιορτές, αργίες σου έλεγα «φτάνει πάνε να ξεκουραστείς» κι έλεγες «έλα μωρέ δε πειράζει του χρόνου να είμαστε καλά θα κάθομαι.»

Σε περίμενα διακοπές στη Χίο εδώ να δεις τσίπουρα…Δεν ήρθες ποτέ… Ήσουν το κομμάτι της καρδιάς μου που άφησα πίσω για να έρχομαι είτε για διακοπές είτε για βόλτα…Τώρα ποιος ο λόγος να έρχομαι να σε βλέπω, πού φίλε μου;

Ετοίμαζα πακέτο για τα Χριστούγεννα όπως κάθε χρόνο κι εσύ ανταπέδιδες με τα τσίπουρα που πίναμε πάντα στην υγειά σου!! Τώρα τραγική ειρωνεία θα τα πίνουμε εις μνήμη σου φίλε μου… Όλα τα μέσα ενημέρωσης έγραψαν για σένα φίλε  μου για το θάνατο σου δυστυχώς…

Φίλε μου…Πώς θα σε αποχαιρετήσω; Πώς μπορώ να πιστέψω το τρόπο που μου την έφερες έτσι… Ρε μεγάλε, σε έπαιρνα τηλέφωνο δεν απάντησες ποτέ… Τί να σου πω τώρα; Θα βλέπω φωτογραφίες; Δε μπορώ να σε αποχαιρετήσω να σου πω αντίο, κρύα φράση μεγάλε, δε μπορώ…

Μας κέρασες θλίψη για τη γιορτή σου αλλά εκεί που είσαι ξέρω ότι είσαι χαρούμενος μαζί με τους αγγέλους, τους οποίους θα μαθαίνεις προγραμματισμό είμαι σίγουρη!!!

Ήταν όλοι τους πολύ «τυχεροί» που μπόρεσαν και σε συνόδεψαν στη τελευταία σου κατοικία… Εγώ δυστυχώς δε μπόρεσα…Με μεγάλη θλίψη και καθόλου κουράγιο θα σου πω από εδώ τα λέμε όχι αντίο είναι πικρό… Εξάλλου ποτέ δε το έχουμε πει. Ξέρω ότι θα με συγχωρήσεις και θα πεις «έλα φίλη μου, δεν πειράζει» Έφυγες νωρίς χωρίς να μας το πεις…

Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που από το 2013 έως και σήμερα ήσουν και θα είσαι φίλος μου… Σε ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για όλα όσα μου χάρισες…

Δε θα σε ξεχάσω ποτέ…
Τα λέμε φίλε μου,
Με αγάπη η φίλη σου Κατερίνα από Δράμα-Χίο