Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη (έκδοση 18/9/21)

Μικροί, μεγάλοι μπήκαμε

πάλι στη λοταρία…

Γύρω από εμβολιασμούς

και την ελευθερία.

Διαβάστε το Δελτίου Θυέλλης που υπογράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης και δημοσιεύθηκε στο “Λαό”, έκδοση Σαββάτου 18 Σεπτεμβρίου 2021.

Καλημέρα σε όλους, αναγνώστες και αναγνώστριες, όσοι πιστοί στο εβδομαδιαίο ραντεβού μας, για τα καλά και τα κακά, τα βάσανα και τα «δώρα» της επικαιρότητας, που –κακά τα ψέματα- όσο η πανδημία δηλώνει παρούσα, όσο νοσούν συνάνθρωποι και χάνονται ζωές, παρά το άνοιγμα των σχολείων, της αγοράς κτλ. η περιβόητη ανοσία πάει …περίπατο.

Ακόμη και στους τομείς εκείνους που η υποχρεωτικότητα εμβολιασμού δεν επιβάλλεται ρητά και κατηγορηματικά η επιβολή περιορισμών στους ανεμβολίαστους «σπρώχνει» προς τα εκεί, αφού ακόμη και τα τεστ (αντί του εμβολίου) είναι μια μεσοβέζικη λύση, ταλαιπωρία, κόστος και γενικότερο ημίμετρο. Η απαγόρευση εισόδου για τους ανεμβολίαστους σε κλειστούς χώρους εστίασης, διασκέδασης, γυμναστηρίων, γηπέδων, θεαμάτων κ.ο.κ. μόνο κανονικότητα δεν τη λες, κυρίως αν σκεφτείς ότι οι απαγορεύσεις θα ρυθμίζουν τις κινήσεις, τη ζωή σου μονίμως από εδώ και πέρα…

Το χειρότερο που συμβαίνει σ’ αυτό το γόρδιο δεσμό εμβολιασμένων και αρνητών είναι ότι σ’ ένα παγκόσμιο και τεράστιο επιστημονικό ζήτημα –όπως αυτό της φονικής πανδημίας- εμφιλοχωρούν και κομματικές σκοπιμότητες ή αστήρικτες θεωρίες πάσης φύσεως και …έμπνευσης των άσχετων και θολώνουν το «τοπίο» της συλλογικής άμυνας, της υγείας μας, της ελευθερίας μας.

Φωτεινό το παράδειγμα υψηλού ποσοστού εμβολιασμών μεταξύ εκπαιδευτικών και φοιτητών. Και ως κι αν θεωρούνταν αυτονόητο πρέπει να επαινεθεί ως επίδειξη κοινωνικής υπεύθυνης αντίδρασης.

Το αν κερδίζεται το στοίχημα των ανοικτών σχολείων σε κατώτερη και μέση εκπαίδευση, με τον αναπόφευκτο συγχρωτισμό των παιδιών, θα αρχίσει να κρίνεται με τον ερχομό του Οκτωβρίου. Ευχόμαστε να συμβεί το καλύτερο… Λίγα ή καθόλου κρούσματα νόσησης στα μικρότερα παιδιά.

Οφείλω να ομολογήσω ότι το πακέτο 24 μέτρων ενισχύσεων και ελαφρύνσεων (κάποια από τα οποία οριζόντια που αφορούν όλον τον λαό) που εξήγγειλε ο Μητσοτάκης στα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης ήταν κάτι παραπάνω από τα …στραγάλια που φοβήθηκα στο προηγούμενο φύλλο. Όπως κάθε πολίτης, αν οι εξελίξεις συνεχίσουν να πηγαίνουν καλά για την εθνική οικονομία και την ανάπτυξη, αν μας αφήσει λίγο ήσυχος ο ιός και οι μεταλλάξεις του, ελπίζω και σε περισσότερα κυβερνητικά …κουβαρνταλίκια.

Είναι οφθαλμοφανές ότι πολλές από τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες στοχεύουν τους νέους, τους οικονομικά πιο αδύναμους στα νοικοκυριά και την πολύπαθη μεσαία τάξη. Κι όσοι βιάστηκαν να πουν (λες και είναι ..αμαρτία) ότι είχαν χρώμα …προεκλογικό, πήραν την παρακάτω απάντηση:

Δεν σκέφτηκα ποτέ να προχωρήσω σε πρόωρες εκλογές, η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία, υπογράμμισε ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στην 85η ΔΕΘ, ενώ αναφερόμενος έμμεσα στον Αλέξη Τσίπρα σχετικά με το ζήτημα, τόνισε χαρακτηριστικά ότι «οι γαλοπούλες δεν βιάζονται να έρθουν τα Χριστούγεννα».

Δεν ξέρω πόσο πετυχημένη είναι η ατάκα να παρομοιάζεις τον αρχηγό ης αξιωματικής αντιπολίτευσης …γαλοπούλα, αλλά ευφυής πάντως ήταν και ίσως διεκδικεί παγκόσμια πρωτοτυπία στους κομματικούς «καυγάδες».

Ακόμη περισσότερα άτομα επιτρέπονται από την περασμένη Δευτέρα στα εμπορικά καταστήματα, σύμφωνα με τη νέα υπουργική απόφαση. Ειδικότερα, ενώ μέχρι πριν στα καταστήματα τροφίμων αλλά και στα υπόλοιπα εμπορικά καταστήματα ο μέγιστος αριθμός πελατών που επιτρεπόταν να βρίσκονταν ταυτόχρονα σε ένα κατάστημα οριζόταν από τον κανόνα 1 άτομο ανά 16 τ.μ., πλέον θα καθορίζεται από τον κανόνα 1 άτομο ανά 9 τ.μ. Επιπλέον, στους κοινόχρηστους χώρους των εμπορικών κέντρων η αναλογία είναι πλέον από σήμερα 1 πελάτης ανά 5 τ.μ., ενώ πριν ήταν 1 πελάτης ανά 10 τ.μ.

Η γραφειοκρατία δαμάστηκε στο …Δαμάσι. Μέσα σε λίγους μήνες (πρωτοφανές) ο πρωθυπουργός, την πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς, βρέθηκε στο σεισμόπληκτο χωριό της Λάρισας (βλέπε φωτο από «Πρώτο Θέμα») για να εγκαινιάσει το νεόδμητο, σύγχρονο και ασφαλές Δημοτικό Σχολείο που είχε καταστρέψει ο σεισμός της περασμένης άνοιξης. Διπλό το κέρδος, αφού πρωτίστως ο άξιος διευθυντής του συγκεκριμένου σχολείου κατάφερε να βγάλει σώα -συντεταγμένα και έγκαιρα- όλα τα παιδιά, την ώρα του σεισμού τον Μάρτιο. Πολλαπλά μπράβο στο δάσκαλο και μπράβο στη γρήγορη αντίδραση του κράτους για την ανοικοδόμηση.

«Θύλακες παρανομίας, που ξεκινούν από την έκδοση πλαστών πιστοποιητικών εμβολιασμού ή νόσησης και φθάνουν στην ηθική αυτουργία ανθρωποκτονιών, εντοπίζονται από τις πρώτες κιόλας ημέρες των δικαστικών ερευνών που διενεργούνται σε πολλές εισαγγελίες ανά την επικράτεια, καθώς ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Βασίλειος Πλιώτας, έθεσε τη Δικαιοσύνη σε πλήρη ετοιμότητα, προκειμένου να διαφυλαχθεί η πολύπλευρη, πολύμηνη και κοπιώδης προσπάθεια πολιτείας και πολιτών για αντιμετώπιση της πανδημίας.» Αυτά τα τραγικά αποκαλύπτει ρεπορτάζ της Ιωάννας Μάνδρου στην «Καθημερινή» και συνεχίζει: «Από τις έρευνες που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη σε επτά εισαγγελίες της χώρας, αποκαλύπτεται ένα εφιαλτικό βάθος και εύρος παρανομίας, που καλύπτεται και εκκολάπτεται στα ενδότερα του λεγόμενου αντιεμβολιαστικού κινήματος και πυροδοτείται από συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις και δαιμονοποιήσεις, που οδηγούν σε καταστάσεις μακάβριες που σοκάρουν και προβληματίζουν. Τα πρώτα ευρήματα των εισαγγελικών ερευνών, που παρουσιάζονται σήμερα από την «Κ», παραπέμπουν εκτός από τα πλαστά πιστοποιητικά στη δράση επιτηδείων που έχουν ανοίξει «μαγαζάκια» και ερευνώνται για βαριά εγκλήματα που σχετίζονται με την απώλεια της ζωής πολιτών και τη συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης.»

Ελληνικές και διεθνείς συμμορίες στο διαδίκτυο θησαυρίζουν και κατακλέβουν τους αφελείς που ρισκάρουν να προπληρώνουν για πλαστά πιστοποιητικά μέσω διαδικτύου και παραβλέπουν ότι αν αποκαλυφθεί η πλαστότητα τα πρώτα που θα «καθίσουν στο σκαμνί» θα είναι τα ίδια τα θύματα, που θα χάσουν πιθανώς τη δουλειά τους, αλλά και θα αντιμετωπίσουν και τον πέλεκυ της Δικαιοσύνης. Προσέχετε, προσέχετε, προσέχετε…

Άνοιξε ήδη και η πλατφόρμα για την τρίτη δόση του εμβολίου, τη λεγόμενη και «αναμνηστική». Αρχίζουν να εμβολιάζονται πρώτα οι υγειονομικοί και μετά οι ευπαθείς ομάδες κι εμείς, οι παλιές «καραβάνες» άνω των 60 ετών. Εννοείται πως μόλις ειδοποιηθώ θα είμαι συνεπής στο ραντεβού μου με την …κυρία Fizer, όχι από …έρωτα αλλά για την προσωπική μου προστασία, όπως και για να εξακολουθώ να προστατεύω τους δικούς μου ανθρώπους και τους συμπολίτες μου.

Διευκρινίσεις για την αύξηση -από 1ης Οκτωβρίου- του αφορολόγητου ορίου στο ποσό των 800.000 ευρώ για γονικές παροχές ανά γονέα ή δωρεές προς συγγενείς πρώτης κατηγορίας, έδωσε ο υφυπουργός Οικονομικών Απόστολος Βεσυρόπουλος εξειδικεύοντας τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός στην 85η ΔΕΘ. Όπως είπε, η πρώτη κατηγορία αφορά τους συζύγους, πρόσωπα που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, παιδιά, εγγόνια και γονείς και το όριο αφορά τόσο την ακίνητη περιουσία όσο και την κινητή περιουσία (ενδεικτικά ακίνητα, χρηματικά ποσά, μετοχές). Υπενθυμίζεται ότι για τα χρηματικά ποσά υπήρχε, μέχρι σήμερα, αυτοτελής φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, με συντελεστή 10%. «Όπως όλοι γνωρίζουν, μέχρι σήμερα ήταν αφορολόγητες οι γονικές παροχές μέχρι του ποσού των 150.000 ευρώ. Από τις 150.000 και μέχρι του ποσού των 300.000 ευρώ, προβλεπόταν φόρος 1%. Από τις 300.000 έως τις 600.000 ευρώ, προβλεπόταν φόρος 5% και για ποσά άνω των 600.000 ευρώ ο φόρος ήταν 10%. Και σήμερα το αφορολόγητο αυξάνεται στις 800.000 ευρώ» ανέφερε ο κ. Βεσυρόπουλος.

Τώρα είναι η πραγματική ευκαιρία για γονικές παροχές, από γονείς, παππούδες κτλ. που μπορούν να μεταβιβάσουν την ακίνητη και κινητή περιουσία τους σε α’ βαθμού συγγενείς, αφού φροντίσουν να κρατήσουν υπέρ τους εφ’ όρου ζωής, όχι μεν την κυριότητα, αλλά μόνιμα την επικαρπία. Γλιτώνουν το μεγάλο κόστος των φόρων που θα πλήρωναν για τη μεταβίβαση.

«Η Ελλάδα του είναι μεγαλύτερη από την Ελλάδα. Είναι η πατρίδα μιας γλώσσας αιώνιας, των αρχαίων φιλοσόφων, των βυζαντινών μυστικιστών και των περιπλανώμενων ναυτικών. Μια γλώσσα που άνοιξε τις πόρτες της ζωής, της περιπέτειας, της γνώσης και του θανάτου, εκείνη που έδωσε στους ανθρώπους ένα οικουμενικό λεξιλόγιο ώστε να μιλήσουν για τη δημοκρατία και την ελευθερία.» Ζακ Λακαριέρ (η φωτο και το κείμενο από το dinfo.gr). Ο Γάλλος συγγραφέας που ζήτησε να διασκορπιστεί η τέφρα του στα ελληνικά νερά για να μην φύγει ποτέ από τη χώρα μας. Όταν ο μεγάλος ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελλίνι στην κινηματογραφική του ταινία «Και το πλοίο φεύγει» (E la nave va), παρουσιάζει ένα ειδικά οργανωμένο ταξίδι στο Αιγαίο με σκοπό το διασκορπισμό της τέφρας μιας μεγάλης ελληνίδας αοιδού (ντίβας), ίσως πέρα από την δυναμική του συμβολισμού να μη σκεπτόταν πως κάποτε η ίδια σκηνή θα επαναλαμβανόταν πραγματικά στα ίδια γαλάζια νερά. Να ακολούθησε άραγε το σενάριο αυτό ο Ζακ Λακαριέρ, ώστε να ζητήσει να διασκορπιστεί η τέφρα του στα ελληνικά νερά διατηρώντας αιώνια το δεσμό του με την Ελλάδα; Ο Λακαριέρ, ο πιο Έλληνας από τους Γάλλους συγγραφείς, «εραστής των ελληνικών γραμμάτων» και του πνεύματος, της αρχαίας Ελλάδας αλλά και της σύγχρονης, πέθανε σε ηλικία 79 ετών, σε νοσοκομείο του Παρισιού το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2005. Η Ελλάδα φαίνεται να έχασε έναν από τους σημαντικότερους πρεσβευτές της, όμως η τελευταία του επιθυμία της αποτέφρωσης και του διασκορπισμού της τέφρας του στην ελληνική θάλασσα, κάλυψε το κενό της σωματικής απουσίας : ο Ζακ Λακαριέρ θα παραμείνει για πάντα στην Ελλάδα.»

Ζακλίν ντε Ρομιγί (Γαλλίδα ακαδημαϊκός και ελληνίστρια): «Όποιος σήμερα σκέφτεται, σκέφτεται ελληνικά έστω και αν δεν το υποπτεύεται.»

Στις 14 Σεπτεμβρίου, πριν από 20 χρόνια έφυγε από τη ζωή ο λαϊκός βάρδος Στέλιος Καζαντζίδης…. Η ιστοσελίδα «Πρόσωπα» δημοσιεύει ένα απάνθισμα από συνεντεύξεις του σε γνωστές εφημερίδες, που περιλαμβάνουν σημαδιακές στιγμές της ζωής του: «Σε μικρή ηλικία ανέλαβα μεγάλες ευθύνες. Τη μάνα μου Γεσθημανή και έμβρυο τον αδερφό μου, που αργότερα τον ονομάσαμε Στάθη. Έκανα όλες τις δουλειές του κόσμου. Πουλούσα νερό -τότε ήταν δυσεύρετο- με στάμνα στην Ομόνοια. Πουλούσα τσιγάρα. Δούλευα στη λαχαναγορά. Δούλευα σε οικοδομές, αν και στεναχωριόμουν γιατί μόλις έπιανα να ξεκινήσω, είχα μπροστά μου την εικόνα του οικοδόμου πατέρα μου. Στα εργοστάσια που δούλευα, στα υφαντουργεία, με έβαζαν να τραγουδάω. Είχα μια γιαγιά που υπήρξε μία από τις καλύτερες μοιρολογίστρες της Τουρκίας. Την καλούσαν σε κηδείες υψηλών προσώπων. Ήταν σπαρακτική η φωνή της. Μια μέρα, ένας γνωστός του Γιάννη Παπαϊωάννου με πήρε από το χέρι και με πήγε στην Τριάνα του Χειλά, να με ακούσει. Με άκουσε ο κυρ-Γιάννης, ενέκρινε τη φωνή μου και μου ζήτησε να πάω την άλλη μέρα στο σπίτι του να μου διδάξει ένα νέο τραγούδι. 50 χρόνια διαδρομή είναι αυτή, δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές. Αν πρέπει, θα αναφέρω την οκταετία 1957 – 1965. Κέντρα, δίσκοι, θέατρα, συναυλίες, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνεργασίες με τους Γιάννη Παπαϊωάννου, Βασίλη Τσιτσάνη, Μανώλη Χιώτη. Με τον Απόστολο Καλδάρα, Άκη Πάνου, Μίκη Θεοδωράκη. Με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μάνο Λοΐζο, τον Χρήστο Λεοντή. Μου χάρισαν όχι μόνο ωραία τραγούδια, αλλά ανήγαγαν το λαικό τραγούδι σε μεγάλο εθνικό μουσικό είδος. Δεν αρνήθηκα ποτέ την εικόνα των τραγουδιών μου. Δεν τραγούδησα τη ”Φτωχολογιά” ενώ ζούσα σε παλάτια και ταξίδευα με κότερα. Είναι πονεμένα τα τραγούδια μου, δε λέω, αλλά αυτό είναι το είδος μου. Δε μπορώ να πω χαρούμενο τραγούδι. Είναι η δομή μου τέτοια. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει ένα τραγούδι μου σε στίχους της μεγάλης Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, το ”Δυο πόρτες έχει η ζωή”. Είναι ένα τραγούδι, που όσο περνούν τα χρόνια, αποκτά μια απίστευτη μοναδικότητα. «Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα, σεργιάνισα ένα πρωινό κι ώσπου να ‘ρθεί το δειλινό από την άλλη βγήκα. Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή, σα λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή.» (Στέλιος Καζαντζίδης – η φωτογραφία είναι του Γιάννη Βελισσαρίδη).

«Tην πρώτη μέρα του γάμου τους, η γυναίκα και ο σύζυγός αποφάσισαν και συμφώνησαν να μην ανοίξουν την πόρτα σε κανέναν! Την ημέρα εκείνη ήρθαν πρώτη οι γονείς του συζύγου να τους δουν…. Οι γονείς στέκονταν χαρούμενοι πίσω από την πόρτα….. Ο σύζυγος και η σύζυγος κοιτάχτηκαν, ο σύζυγος ήθελε να ανοίξει την πόρτα, αλλά επειδή είχε συνάψει συμφωνία δεν άνοιξαν την πόρτα, έτσι ώστε οι γονείς του έφυγαν. Μετά από λίγο την ίδια ημέρα, οι γονείς της συζύγου ήρθαν, η σύζυγος και ο σύζυγος κοίταξε ο ένας τον άλλο, ακόμη και αν είχαν συμφωνία, η γυναίκα με δάκρυα στα μάτια της, ψιθύρισε, δεν μπορώ να το κάνω αυτό στους γονείς μου, και άνοιξε την πόρτα ….. Ο σύζυγος δεν είπε τίποτα, πέρασαν τα χρόνια, έκαναν 4 αγόρια και το πέμπτο τους παιδί ήταν κορίτσι. Ο πατέρας προγραμμάτισε ένα πολύ μεγάλο πάρτι για το νεογέννητο κοριτσάκι και κάλεσε πολύ κόσμο. Αργά το βράδυ, όταν τελείωσε το πάρτι, η γυναίκα του τον ρώτησε:

«Ποιος ήταν ο λόγος για μια τόσο μεγάλη γιορτή για το κοριτσάκι , ενώ δεν κάναμε τίποτα για τα άλλα τέσσερα αγόρια μας;» Ο σύζυγος απλά απάντησε: «Γιατί είναι αυτή που θα ανοίξει την πόρτα σε μένα!». Οι κόρες είναι πάντα τόσο ξεχωριστές!» (Χριστόφορος Τορναρίτης).

«Μια γριούλα πέρασε.. Στάθηκε, ανασήκωσε απ’ το καλάθι που κρατούσε μερικά συκόφυλλα που το σκέπαζαν, διάλεξε και με φίλεψε δυο σύκα.

–Με γνωρίζεις κυρά μου; τη ρώτησα..

–Όχι παιδί μου, είναι ανάγκη να σε γνωρίζω για να σε φιλέψω; Άνθρωπος δεν είσαι; Άνθρωπος είμαι και εγώ, δεν φτάνει;

Γέλασε… ένα δροσερό κοριτσίστικο γέλιο… Και τράβηξε το δρόμο της κούτσα – κούτσα κατά το κάστρο. Έσταζαν τα δυο σύκα μέλι, ποτέ θαρρώ δεν γεύτηκα πιο νόστιμα. Τα ‘τρωγα και με δρόσιζαν τα λόγια της γριάς… «άνθρωπος είσαι, άνθρωπος κι εγώ, φτάνει!» (Από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Αναφορά στον Γκρέκο»).

«Φαντάζομαι την εποχή που οι πλούσιοι θα είναι απρόθυμοι να κάνουν περιουσία εις βάρος των φτωχών και όπου οι τελευταίοι θα πάψουν να φθονούν τους πλούσιους. Ακόμα και στον καλύτερο κόσμο, δε θα καταφέρουμε να βάλουμε τέλος σε όλες τις ανισότητες, αλλά μπορούμε και πρέπει να αποφύγουμε να πολεμούν μεταξύ τους και να μισούνται οι άνθρωποι.» (Μαχάτμα Γκάντι – Απόσπασμα από το βιβλίο της Κριστίν Ζορντίς: ΓΚΑΝΤΙ).

«Εάν πετύχεις να ξεγελάσεις κάποιον δεν σημαίνει ότι είναι χαζός. Απλά σε εμπιστεύτηκε περισσότερο απ’ όσο αξίζεις.» (Τσαρλς Μπουκόφσκι).

Η Ημέρα του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου) επιλέχτηκε –σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο- από όλα τα Προσφυγικά σωματεία και συλλόγους για να τιμάται ως η πικρή επέτειος της Μικρασιατικής Καταστροφής και της πυρπόλησης της Σμύρνης. Ως Σμυρνιός κι από τους δυο παππούδες μου, τον Γιώργη Τσιντσίνη και τον Μανώλη Βολίδη, καθώς και τις δυο Μικρασιάτισσσες γιαγιάδες μου, την Παρασκευούλα Τακτικού από το Δικελί των Κυδωνιών και τη Στάσα Σταθοπούλου από το Οδεμήσιο, δεν γίνεται να ξεχάσω. Κι επειδή κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τη γενοκτονία των Ελλήνων και τον εξανδραποδισμό των Μικρασιατών το 1922, αντί μνημοσύνου στη μνήμη τους, παραθέτω το παρακάτω κείμενο μου, γραμμένο προ 30ετίας:

 – ΜΝΗΜΗ ΣΜΥΡΝΗΣ –

(Από τον επίλογο του βιβλίου μου “Μια άλλη Αποκάλυψη”):

Να! γιατί «προσδοκούµε Ανάσταση νεκρών»…

Αν ο Θεός δεν το επιτρέψει πριν, µόνον εκείνη την ευλογηµένη µέρα της Κρίσεως, οι χλωµοί Άγγελοι της προσφυγιάς, θα πάρουν πάλι στ’ αγιασµένα τους χέρια τα εικονίσµατά µας και θα ξεκινήσουν για τις αλησµόνητες πατρίδες, διασχίζοντας το καταγάλανο Αιγαίο «επί πτερύγων ανέμων».

Θα είναι η µέρα που, όπως γράφει κι ο Ελύτης:

«και ο στερνός των ανθρώπων,

τον πρώτο λόγο θα πει.

Και τα όνειρα θα λάβουν εκδίκηση … »

Τις ώρες εκείνες του ονείρου, θα ζήσουμε μιαν άλλη Αποκάλυψη, τη Μικρασιάτικη.

Θύτες και θύματα της Μικρασίας, ενωμένοι με το ελληνικό τους αίμα, ευλογημένοι από τον ίδιο Θεό, θα σταθούν αντάμα, για να φωνάξουν μ’ ένα στόμα, με στραμμένο το βλέμμα τους προς την Ανατολή, το «Άρατε πύλας».

Γιατί αυτό το έθνος είναι μικρό κι «ανάδελφο», για να ‘χει την πολυτέλεια να στήνει αδελφοκτόνες δίκες κι εκτελεστικά αποσπάσματα ή εμφυλίους, όπως κάποιοι (και σήμερα που η πατρίδα στενάζει) μας απειλούν.

Εκείνη την ευλογημένη ώρα της Αποκάλυψης, από το αγιασμένο Ιωνικό χώμα, από τους ανώνυμους τάφους των αθώων, θα βλαστήσουν μυρτιές, βάγια και γιασεμιά.

Οι λυγμοί της χαράς θα ξεσπάσουν από το πικραμένο στόμα της Μικρασιάτισσας μάνας, που θα μοιραστεί τη λύτρωση, με το μόνιμο κραταίωμά της, τη Βαγγελίστρα.

Από τα πηγάδια, στα Βουρλά, θα αναβλύσει Άγιο Μύρο και θ’ ακουστούν οι φωνές των πνιγμένων κοριτσιών, να ψάλλουν το «Φως ιλαρόν».

Και στην έρημη προκυμαία της Σμύρνης, έχοντας δίπλα του τους αδικοσφαγμένους πρόκριτούς μας, θα περιμένει εκείνος που τότε έμεινε τελευταίος.

Λαμπροντυμένος, μέσα στα πορφυρά του άμφια ο Χρυσόστομος, πανώριος, γαλήνιος και δακρυσμένος, θα τους περιμένει όλους, για να ξαναπεί το δοξαστικό «ευλογημένοι οι ερχόμενοι εν ονόματι Κυρίου».

Και οι «ερχόμενοι εν ονόματι Κυρίου», θα μεταλάβουν όλοι από τα χέρια του των Αχράντων Μυστηρίων, θα πάρουν την ευχή του και κατόπιν θα ξεχυθούν στους ρωµιοµαχαλάδες, στα σοκάκια και στα µπεζεστένια της πυρποληµένης πόλης, για να σπείρουν και να σοδέψουν πάλι τη γαλήνη της Ανατολής, το γέλιο και τον έρωτα, την ευφρόσυνη αγάπη του Θεού.

Εκεί που έτρεξε το αίµα, θα τρέξει άφθονο το κανανίτικο κρασί της δικαίωσης.

Νέοι Όµηροι θα τραγουδήσουν πόθους, καηµούς, απαντοχές και βάσανα αιώνων.

Κολυµπήθρες θα στηθούν για να βαφτιστούν τα µωρά που είχαν λογχίσει, το 1922 οι Τσέτες.

Άγγελοι θα κατέβουν από τον ουρανό, για να στεφανώσουν, «δόξη και τιµή», τα ατιµασµένα νιάτα.

Μα, πριν απ’ όλα, θα γεµίσει πάλι ασφυκτικά η Άγια Φωτεινή και τα σήµαντρά της θα στείλουν παντού το αναστάσιµο µήνυµα: «η Ρωµιοσύνη γύρισε στις εστίες της – οι Άγιοι στις εκκλησιές τους».

Τότε είναι που θα µπει το «ευλονητός» κι η µισοτελειωµένη Λειτουργία θα ξαναρχίσει.

Αφού δεν ξεχνάμε λοιπόν, ας ζήσουμε τουλάχιστον μ’ αυτή την ουτοπία μιας Αποκάλυψης, έτσι ώστε «τα όνειρα» (τουλάχιστον τα όνειρα) «να λάβουν εκδίκηση».