Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη – έκδοση 14/8/21

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι

ο ένας για τον άλλον.

Εκεί που αργά ξυπνήσαμε (;)

είναι το Περιβάλλον.

Η φύση αγανάκτησε, η κλιματική αλλαγή άρχισε να μας εκδικείται σκληρά και παραδειγματικά και η ευθύνη γι’ αυτό είναι διαχρονική και ο καθένας, η καθεμιά από μας, ας αναλογιστεί το βάρος που του αναλογεί.

Η Φύση έχει μεγάλη καρδιά και συγχωρεί. Ο ίδιος ο Θεός μας χάρισε τη ζωή και –όπως λέει ένα γνωστό ρεμπέτικο τραγούδι- «πότε γέλιο πότε κλάμα, θα τη βγάλουμε αντάμα». Όλα θα ξαναγίνουν με πίστη ελπίδα, πείσμα, δουλειά και κυρίως ενότητα…

Οι πολιτικοί που εκάστοτε εκλέγουμε είναι δικά μας παιδιά, το κράτος και οι λειτουργοί του είναι δικά μας παιδιά κ.ο.κ. Κατά τα άλλα, οι «εξυπνάδες» μας στο διαδίκτυο μαίνονται… Αλλά –κατά την ταπεινή μου γνώμη- τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η κατάχρησή τους δεν είναι φάρμακο. Είναι πλέον σκέτο …ψυχοφάρμακο. Με αμφίβολη αποτελεσματικότητα για …θεραπεία.

Τρία χρόνια περίπου –σχετικά πρόσφατα- δούλεψα στην Ιστιαία της Βόρειας Εύβοιας όπου ίδρυσα και εξέδιδα μια εβδομαδιαία εφημερίδα για όλη την περιοχή. Γνώρισα, έζησα κι αγάπησα αυτόν το πανέμορφο τόπο, από το Ψαροπούλι, το Πευκί, το Μαντούδι, το Προκόπι, τη Λίμνη, τις Μηλιές, τον Βουτά, τις Καματριάδες, τα Κανατάδικα, τον Ταξιάρχη, ως την Αιδηψό μέχρι τα Γιάλτρα. Από τα πευκοδάση πολλοί ντόπιοι συλλέγουν με κόπο τη ρητίνη και τα καλοκαίρια, στο πήγαινε – έλα μου με τα φέρι μποτ συναντούσα πολλούς μελισσοκόμους από τον Αλμυρό που μετέφεραν εκεί τα μελίσσια τους από την περιοχή μας. Όσο έβλεπα τώρα να καίγονται τα χωριά, οι οικισμοί και τα τεράστια πευκοδάση ο πόνος μου ήταν μεγάλος. Θα ήθελα να είμαι εκεί αυτές τις μέρες και να βοηθάω όπως μπορώ. Αλλά «το μεν πνεύμα πρόθυμο…» κτλ κτλ.

Η Παναγία Ντινιούς

Λίγο πιο έξω από την Ιστιαία, στο δρόμο προς Πευκί, αν στρίψεις δεξιά μπαίνεις σ’ ένα πανέμορφο πευκώνα και μετά από 500 περίπου μέτρα σε οδηγεί σ’ ένα ξέφωτο όπου υπάρχει το εκκλησάκι της Παναγιάς Ντινιούς. Εκεί η παράδοση αναφέρει πως επί Τουρκοκρατίας μπήκε μέσα στο προσκύνημα έφιππος ένας Τούρκος αξιωματούχος και πυροβόλησε το εικονοστάσι με το εικόνισμα της Παναγιάς. Η σφαίρα όμως εξοστρακίστηκε επέστρεψε στον βέβηλο τον οποίο και σκότωσε επιτόπου. Ακόμη και σήμερα φαίνεται η μικρή οπή της σφαίρας πάνω στο εικόνισμα (βλέπε τη φωτογραφία στο μέτωπο της Παναγίας). Όλος ο πευκώνας, όπως και πολλοί άλλοι στην περιοχή κι αλλού ανήκουν στους κληρονόμους μιας πολύ πλούσιας Ευβοϊκής οικογένειας κι ένα από τα μέλη της, η Άννα, είναι καλή μου φίλη. Βλέποντας από την τηλεόραση την πορεία των μετώπων της πυρκαγιάς να πλησιάζουν και να ζώνουν την Ιστιαία αντιλήφθηκα ότι στην πορεία τους να βρουν και την Παναγία Ντινιούς ανησύχησα πολύ. Από τα χαράματα της περασμένης Τρίτης λοιπόν επικοινώνησα με παλιούς συνεργάτες μου εκεί με σκοπό να τους προτρέψω προληπτικά να πάρουν και να σώσουν το ιστορικό εικόνισμα από την απειλή της πυρκαγιάς. Και ησύχασα μόνο όταν με βεβαίωσαν ότι το εικόνισμα πρόλαβαν να το σώσουν και να το απομακρύνουν, όπως άλλωστε και από την Ιστιαία μετέφεραν σε ασφαλές σημείο το αρχείο της εφημερίδας που κάποτε ίδρυσα εκεί.

Τα ανακλαστικά του αλτρουισμού και της αλληλεγγύης λειτουργούν και πάλι σε όλη την περιοχή του Αλμυρού, με κάθε είδους προσφορές στη χειμαζόμενη από τις πυρκαγιές Βόρεια Εύβοια. Πολλοί και πολλές από τους συμπατριώτες μας είναι εκείνοι κι εκείνες που προσφέρουν υπέρ των πυρόπληκτων, από το υστέρημά τους, με το γνωστό πια …περίσσευμα φιλότιμου. Μπράβο…

«Δεν είναι οι εμπρηστές, δεν είναι τα πεύκα, δεν είναι οι μετασχηματιστές της ΔΕΗ. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Είναι ο τρόπος που ζούμε, ο τρόπος που καταναλώνουμε. Είναι ο τρόπος που τρώμε, που μετακινούμαστε, που λειτουργούμε. Είναι το βενζινοκίνητο SUV, το aircondition στους 23, το καλοριφέρ και το τζάκι από το Νοέμβριο, η υπερατλαντική μπριζόλα και ο γόνος καλαμάρι, το ρούχο και το διακοσμητικό που θα πετάξουμε μετά από λιγες χρήσεις, η αλλαγή του κινητού και της τηλεόρασης που ακόμα λειτουργούν καλά, η αδιαφορία για το overpackaging και η μη ανακύκλωση. Είναι τα μικρά καθημερινά πράγματα που μπορεί να κάνει ο καθένας μας μήπως και προλάβουν να απολαύσουν λίγη Γη και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.» (Γιώργος Αναστασιάδης).

Σε μια ανάρτησή της η καλή φίλη Μυρτώ Παπακυρίτση σημειώνει: «Ένα παλιό παραμύθι λέει: Όταν το δάσος παίρνει φωτιά σχεδόν όλα τα ζώα αρχίζουν να τρέχουν για να σωθούν.

Όλα εκτός από ένα κολιμπρί, το οποίο κουβαλά μια σταγόνα νερό με το ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά… «Μα τι κάνεις; Είσαι τρελό; Δεν θα σβήσεις τη φωτιά με μια στάλα νερό», του φωνάζουν τα ζώα. «Το ξέρω», απαντά το μικρόσωμο πουλί που συνεχίζει: «Κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί». Ας κάνουμε ο καθένας ό,τι μπορεί, ό,τι μας αναλογεί».

Η Έφη Χριστάκου -προφανώς πυροσβέστης ή αστυνομικός- αναρτά στο διαδίκτυο: «Μεγάλη παράλειψη από τη χθεσινή βραδιά στην Βαρυμπόμπη… Ένα παλικάρι (με την πραγματική έννοια) ερχόταν συνέχεια με το μηχανάκι του μέσα στις εστίες που ενεργούσαμε και μας πρόσφερε παγωμένα νερά! Το παλικάρι ήρθε πάνω από 10 φορές στο σημείο! Τον προσεγγίζω και του λέω «μπράβο, ρε μάγκα! Και μπράβο στην εταιρεία σου»! Με κοιτάει και μου λέει: «Ποια εταιρεία; Από μόνος μου έρχομαι!»… Έμεινα άφωνη… Του έσφιξα το χέρι και του είπα «σε ευχαριστώ, αδερφέ!»… Με τέτοια παλληκάρια η Ελλάδα έχει και παρόν και μέλλον! Γιατί έχει ΨΥΧΗ!!!»

Από την ιστοσελίδα «ΚΗΦΙΣΙΑ – ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ» και το υπογράφει ο Γιάννης Καπάτσος με τίτλο «Να μη φοβάστε, υπάρχει ελπίδα»: «Συνέβη ξημερώματα Σαββάτου στο φαρμακείο της κας Ντίνας Δουβή το οποίο διανυκτέρευε. Μπαίνει πιτσιρικάς, 15χρονος, μέσα με 5 ευρώ να πάρει φάρμακα για τους πυροσβέστες. «Πόσο έχει το κολλύριο παρακαλώ;» 1,90 του απαντούν. Δεν του έφταναν για 3. Πήρε 2 (3,80) και το 1,20 το συμπλήρωσε ο επόμενος πιτσιρικάς που μπήκε και είχε και αυτός μόνον ένα 5ευρω να διαθέσει. Ήταν παρέα 2-3 και πήγαν με το χαρτζιλίκι τους να πάρουν φάρμακα για τους πυροσβέστες.»

Την «άλλη όψη του νομίσματος» (που πάντοτε υπάρχει στις ζωές μας) περιγράφει από Λιβανάτες η διαδικτυακή μου φίλη Μαρία Οικονομοπούλου: «ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΚΡΙΒΩΣ. Αυτοί που προπηλακίζουν τους πυροσβέστες. Αυτοί που χτυπάνε τους αστυνομικούς. Αυτοί που βανδαλίζουν τα μνημεία μας. Αυτοί που χτίζουν τους πρυτάνεις. Αυτοί που γελοιοποιούν τις παρελάσεις. Αυτοί, οι ημι-πιτσιρικάδες του κοινού ποινικού δικαίου. Αυτοί που υπερασπίζονται τον κατά συρροή δολοφόνο. Αυτοί που περιμένουν στη γωνία για έναν νεκρό από τις φωτιές. Αυτοί που δεν είχαν μάτια για το Μάτι. Αυτοί που εμπόδιζαν την πυροσβεστική στη ΜΑΡΦΙΝ. Αυτοί που εύχονταν να μην φτάσουν τα εμβόλια, να γεμίσουν οι ΜΕΘ.

Όχι δεν λέμε όπως αυτοί «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν». Όχι, εμείς θα είμαστε σταθερά και κάθετα απέναντί τους μέχρι να γίνουμε κανονικό κράτος.»

Αυτές οι …ευαίσθητες ψυχούλες των ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις), οι οποίες «έκοβαν φλέβες» π.χ. για τη ζωή και τη διαδρομή των μεταναστών, για το περιβάλλον και την οικολογία κτλ. (συχνά με το …αζημίωτο βέβαια), πού να είναι κρυμμένες άραγε τώρα που η Ελλάδα ζει έναν πύρινο όλεθρο μέσα στον οποίο κινδυνεύουν ζωές, χάνονται περιουσίες, απειλούνται υποδομές και «ματώνουμε» οικονομικά; Πού εξαφανίστηκαν;

«Δεν πήρε μόνο στις 2 Αυγούστου το χρυσό του μήκους στο Τόκιο ο Μίλτος Τεντόγλου.

Πριν τρία χρόνια πήρε όλα τα χρυσά του κόσμου. Ο εικοσάχρονος τότε Τεντόγλου, νικητής στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανοικτού στίβου, μόλις ολοκλήρωσε την τελευταία του προσπάθεια, δεν πανηγύρισε. Κατευθύνθηκε στην κυρία που ίσιωνε την άμμο στο σκάμμα μετά την προσπάθεια κάθε αθλητή. Μόνο που αυτή η εθελόντρια ήταν η -54 ετών τότε- Χάικε Ντρέσλερ, θρύλος του μήκους γυναικών με 19 μετάλλια, εκ των οποίων τα δύο χρυσά ολυμπιακά. Αναγνώρισε μια τεράστια αθλήτρια που μεσουρανούσε πολλά χρόνια πριν γεννηθεί αυτός, ήξερε την ιστορία της και πρώτη του δουλειά μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου ήταν το χειροφίλημα και η αγκαλιά στην έκπληκτη Χάικε Ντρέσλερ (το στιγμιότυπο στη φωτογραφία). Μεγάλοι αθλητές υπάρχουν χιλιάδες. Δεκάδες χιλιάδες. Μεγάλοι χαρακτήρες λίγοι». (Ανάρτηση του Θοδωρή Κόλλια).

Η άλλη ψυχάρα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, έσπευσε να πληρώσει τη φιλοξενία 85 πυρόπληκτων, για κάποια βράδια, σε διάφορα ξενοδοχεία.

«Κάποτε», από την ιστοσελίδα «διαφορετικό»: : Κάποτε πίναμε καφέ με φίλους… Σήμερα πίνουμε μόνοι μας. Κάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, Σήμερα έχει δύο. Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, Σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα. Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω MSN, Skype, Facebook κλπ. Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελαΐδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση. Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation και στο PC. Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS. Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ… 3000 κυβικών. Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε μέχρι να λιώσει. Τώρα το έχουμε μια σαιζόν και μετά παίρνουμε άλλο. Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και… ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα… Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό. Σήμερα μας το λέει ο navigator. Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και …αρρωσταίνουμε. Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και λυκόσκυλο για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός. Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί-πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία. Σήμερα δεν πάμε γιατί είναι …μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες. Κάποτε είχαμε 2-3 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε. Σήμερα έχουμε 100 – 1000 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα. Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ… Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μ___. Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν από τον… την…. κλπ. Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη. Σήμερα μας ξεκουφαίνει ο… η… κλπ. Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή. Σήμερα τραγουδούν με κάτι άλλο. Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου ή τις προσωπικές στιγμές αναγνωρίσιμου. Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν …τους κακούς. Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με τον κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές σε εξωτικά νησιά. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ. Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε «Αυτός φταίει»… Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα. Σήμερα τσαντιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς. Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε. Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι! Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό. Σήμερα …μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια και μπαρ. Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος. Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας.

Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες. Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους.

Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη. Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε. Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα… Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή…

«Ο Στάλιν και η κότα!!!!»: Σε μια από τις συνηθισμένες συναντήσεις με τους συνεργάτες του ο Στάλιν ζήτησε να του φέρουν μία κότα, την πήρε στην αγκαλιά του και πιέζοντας την σφιχτά με το ένα χέρι, με το άλλο άρχισε να την ξεπουπουλίζει. Η κότα φώναζε από πόνο και προσπαθούσε να δραπετεύσει με κάθε τρόπο χωρίς επιτυχία, η λαβή ήταν πολύ δυνατή για εκείνη. Ο Στάλιν κατάφερε να αφαιρέσει όλα τα φτερά χωρίς μεγάλα προβλήματα και αφού τελείωσε είπε στους συνεργάτες του: «Τώρα κοιτάξτε τι θα συμβεί.» Έβαλε την κότα στο έδαφος και απομακρύνθηκε από αυτήν, πήγε και πήρε λίγο σιτάρι, ενώ οι συνεργάτες του παρακολουθούσαν με έκπληξη καθώς, παρά τούς πόνους και την αιμορραγία, η κότα έτρεξε προς αυτόν μόλις έριξε χούφτες σιτάρι στο έδαφος, περιμετρικά στο δωμάτιο. Η κότα όχι μόνο δεν έφυγε αλλά τον ακολουθούσε σε κάθε του βήμα. Σε αυτό το σημείο ο Στάλιν στράφηκε στους βοηθούς του, που έκπληκτοι παρατηρούσαν το θέαμα και είπε: «Είδατε, έτσι κυβερνώνται οι ανόητοι άνθρωποι. Είδατε πως η κότα με ακολουθούσε παρά τον πόνο που της προκάλεσα; Οι περισσότεροι λαοί είναι έτσι, συνεχίζουν να ακολουθούν τους κυβερνήτες και τους πολιτικούς τους, παρά τον πόνο που τους προκαλούν, με μοναδικό σκοπό να λάβουν ένα δωράκι, λίγο παραπάνω από το τίποτα ή απλώς κάποιο φαγητό για να ξεχάσουν την πείνα τους για λίγες μέρες.» (Ηλίας Δαμίγος).

Αμ’ πώς; Τώρα έχουμε καινούργια θεωρία! Μία αμερικανική οργάνωση δεν ασχολείται με το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κορονοϊός, αν τα εμβόλια έχουν το τσιπάκι του Μπίλι Γκέιτς, αν ο Έλβις είναι… εξωγήινος κι όλες αυτές τις “κοινές” θεωρίες συνωμοσίας, αλλά με το ότι «τα πουλιά δεν είναι …αληθινά! Το κίνημα “Birds are not real” ισχυρίζεται ότι τα πουλιά που βλέπουμε δεν είναι αληθινά πτηνά, τα οποία τάχα έχει εξοντώσει προ πολλού η αμερικανική κυβέρνηση, αλλά ειδικά drones που μας παρακολουθούν και κάθονται μάλιστα στα καλώδια για να… φορτίζουν τις μπαταρίες τους!»

Με το μπαρδόν δηλαδή, αλλά αυτό «που πρέπει να φορτίσουν τις μπαταρίες τους» υπάρχει περίπτωση να ισχύει για όλα τα… «πουλιά»;

«Όταν θα κάνω παιδιά, δεν θα τα αφήνω να σηκωθούν από το τραπέζι μέχρι να τελειώσουν το φαγητό τους.» Κι όμως, να’το τώρα να παίζει πάνω στο χαλί, με ένα κομμάτι μισοφαγωμένης μπανάνας. Κάποτε έλεγα: «Όταν θα κάνω παιδιά, δεν θα τα αφήνω να κοιμηθούν στο κρεβάτι μου» κι όμως, να που τώρα κοιμάμαι σε μία γωνιά του κρεβατιού,

με τα ποδαράκια του στα πλευρά μου». Κάποτε έλεγα: «Όταν θα κάνω παιδιά, δεν θα τα φωνάζω με υποκοριστικά» κι όμως, δεν σταματώ να το λέω ποντικάκι, κολοκυθάκι,

αγαπούλα της μαμάς». Κάποτε έλεγα: «Όταν θα κάνω παιδιά, θα συνεχίσω να γυρίζω τον κόσμο με ένα σακίδιο στην πλάτη» κι όμως, για να οργανώσω μια μονοήμερη πρέπει να πάρω μαζί μου τέσσερεις βαλίτσες». Κάποτε έλεγα: «Όταν θα κάνω παιδιά, δεν θα αλλάξω» κι όμως, να’μαι με την καινούργια μου μπερδεμένη

και συνωστισμένη ζωή. Με τη μπανάνα πεταμένη στο πάτωμα, με τα ποδαράκια του στα πλευρά μου, με σαλιωμένα φιλιά». Πριν κάνω παιδιά όμως δεν καταλάβαινα ότι η αληθινή αγάπη δεν σε αλλάζει, αλλά σε μεταλλάσσει, από κόρη σε μητέρα, από μπουμπούκι σε ανθό. Και μου χαρίζει στιγμές ευτυχίας που πριν, ούτε καν μπορούσα να φανταστώ..» (Κοσμαρίκου Αλεξάνδρα, Παιδίατρος).

Κάποτε ένας γνωστός του Μ. Καραγάτση (στη φωτο) τον ρωτούσε πώς στο καλό σκαρφίζεται αυτά που γράφει. Πώς φαντάζεται τους ήρωες, τις ιστορίες, τις καταστάσεις.

-Α ρε Καραγάτση, του έλεγε, αν μπορούσα να σκεφτώ κι εγώ μια πρωτότυπη ιδέα, θα γινόμουν εξίσου καλός συγγραφέας.

-Θα σου πω εγώ μία, του αποκρίνεται ο συγγραφέας, θα σου την κάνω δώρο. Μια νέα γυναίκα έπληττε στο γάμο της με έναν πλούσιο άντρα, ισχυρό παράγοντα της περιοχής.

Κάποτε ερωτεύτηκε παράφορα ένα νεότερο και ομορφότερο, εγκατέλειψε σύζυγο και οικογένεια και τον ακολούθησε. Ο νεαρός όμως, έπειτα από λίγο καιρό την παράτησε και η γυναίκα γύρισε συντετριμμένη στον άντρα της. Του ζήτησε να τη συγχωρέσει αλλά εκείνος την έδιωξε και της απαγόρευσε να βλέπει το παιδί της. Κι εκείνη, απελπισμένη, αυτοκτόνησε.

-Σιγά την ιστορία! Ένα μελό του κερατά είναι αυτό!, του είπε.

Και ο Καραγάτσης του απάντησε:

-Μόλις σου διηγήθηκα την «Άννα Καρένινα». Γιατί σημασία δεν έχει τι γράφεις, αλλά πώς το γράφεις. (Πηγή: tanea.gr – Πέπη Ραγκούση).

 Ο απόμαχος θρυλικός προπονητής της Αγγλίας Σερ Aλεξ Φέργκιουσον αφηγείται: «Μετά από ένα παιχνίδι εναντίον της Γιουβέντους, ο Ράιαν Γκιγκς και ο Γκάρι Νέβιλ, με παρακάλεσαν να υπογράψουμε με τον Ντελ Πιέρο, καθώς κατέστρεψε ολόκληρη την άμυνα μας. Τον συνάντησα, αλλά αρνήθηκε να ακούσει. Το 2006 όταν η Ιταλία κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο και ακολούθησαν τα γνωστά προβλήματα στη Γιουβέντους, ήρθα σε επαφή μαζί του ξανά γνωρίζοντας ότι το ίδιο κάνει και η Ρεάλ Μαδρίτης. Ήμουν σίγουρος ότι θα καταλήξει στην Ρεάλ, έτσι αυτή την φορά του είπα:

-Aλεξ, μετά από τόσα χρόνια, σε θέλω ακόμα στην ομάδα μου. Μην πηγαίνεις στη Ρεάλ, τώρα είναι η ώρα να έρθεις στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Θα είσαι το αστέρι της ομάδας μας.

Χαμογέλασε και απάντησε:

-Κύριε, σκέφτομαι ότι είχαμε μιλήσει πριν από πολλά χρόνια. Σας σέβομαι πολύ, αλλά η Γιουβέντους έχει μεγάλο πρόβλημα και δεν μπορώ να φανώ δειλός τώρα.

Ο Aλεξ είναι πραγματικά μοναδικός, ένας πραγματικός πρωταθλητής στο γήπεδο. Όταν κάποιος με ρωτάει ποιος είναι ο παίκτης που ήθελα να προπονήσω, αλλά δεν τα κατάφερα, η απάντησή μου είναι πάντα η ίδια: ο Aλεσάντρο Ντελ Πιέρο.»

Τα στόματα κάποιων Ελλήνων αθλητών, που άνοιξαν στο περιθώριο των Ολυμπιακών αγώνων του Τόκιο και κατάγγειλαν τα χάλια και τις ίντριγκες κάποιων αθλητικών Ομοσπονδιών αλλά και τις προσωπικές τους «Οδύσσειες» προετοιμασίας –μόνοι, φτωχοί και ΑΒΟΗΘΗΤΟΙ- πρέπει όλους να μας ταρακουνήσουν και να καταλάβουμε επιτέλους ότι αθλητισμός δεν είναι μόνο το …ποδόσφαιρο.

Και τα σποραδικά δημόσια συγχαρητήρια για κάποιες Ελληνικές επιτυχίες αντηχούν μάλλον σαν …ειρωνικά.

Τα δυο πρώτα χρυσά μετάλλια που πήραμε στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο ήταν το ένα για να τραβάμε κουπί και το άλλο στο …πήδημα. Σημαδιακό και όχι τυχαίο…

Αυτές τις προεόρτιες μέρες μας έχουν φλομώσει πολλοί και πολλές να εύχονται (προφορικά, διαδικτυακά κτλ.) «καλή Παναγιά». Και απορώ: Υπάρχει και …κακή Παναγιά; Όπως άραγε υπάρχει στα συλλυπητήρια και …κακός Παράδεισος;

«Αν νομίζεις ότι η οικονομία είναι πιο σημαντική από το περιβάλλον, τότε προσπάθησε να κρατήσεις την αναπνοή σου ενώ μετράς τα χρήματά σου». (Guy McPherson).

Πικρή γιορτή η φετινή

στις στάχτες του ωραίου

κι εμείς όλοι κοιμόμαστε

τον ύπνο του …δικαίου.

Εύχομαι σε όλους και όλες «καλό Πάσχα του καλοκαιριού»…