Η ιστορία του Αίαντα Σούρπης (Μέρος Α’)

Ο Αίας Σούρπης βαδίζει προς τη συμπλήρωση μισού αιώνα ζωής καθώς ο σύλλογος γεννήθηκε το 1972. Στην εφημερίδα «Λαός του Αλμυρού» θα φιλοξενήσουμε σε δύο συνέχειες, σ’ αυτό το φύλλο και το Σάββατο 14 Αυγούστου, την ιστορική πορεία του Αίαντα, γραμμένη από τον θεολόγο, συγγραφέα, ιστορικό ερευνητή Τριαντάφυλλο Σπανό, διανθισμένη με το ανάλογο φωτογραφικό υλικό.

Το ποδόσφαιρο ξεκίνησε την παρουσία του στη Σούρπη γύρω στο 1950. Νέοι του χωριού δημιούργησαν ερασιτεχνική ομάδα, άτυπη όμως μη αναγνωρισμένη από τις τότε αθλητικές αρχές και ξεκίνησαν να δίνουν φιλικά παιχνίδια με ομάδες γειτονικών χωριών της περιοχής του Αλμυρού, από Αμαλιάπολη, Αλμυρό, Πτελεό, Ν. Αγχίαλο, Αχίλλειο, Πελασγία.. Την ονομασία «Αίας» την επέλεξαν ήδη από το 1952. Αφηγείται ο Νίκος Κεχαγιάς τον Μάρτιο του 2020 στην πλατεία του χωριού στον Τριαντάφυλλο Σπανό: «Ήμασταν μια παρέα νέων του χωριού μπροστά στο μπακάλικο του Αποστόλη Κωστούλα-Κάκου, συγκεκριμένα οι Κώστας Σινιώρης, Θανάσης Πολύζος, εγώ και ο Γιώργος Χρ. Χουλιαράς και συζητούσαμε για την ομάδα του τόπου μας. Τότε ο Σινιώρης, που φορούσε στρατιωτικά ρούχα αφού ήταν έφεδρος λοχαγός, πρότεινε να ονομασθεί Αίαντας. Είχε προλάβει ο Αλμυρός να ονομάσει την ομάδα του, αρκετά χρόνια πριν ως Αχιλλέα, τον τοπικό ξακουστό Ομηρικό ήρωα των Μυρμιδόνων, οπότε σκέφθηκε ο Σινιώρης να δώσουμε το όνομα του Αίαντα του Τελαμώνιου, πρώτου ξαδέλφου ως γνωστόν του Αχιλλέα. Ο Αίαντας ήταν κατά τον Όμηρο ο δεύτερος πιο ανδρείος Αχαιός-Έλληνας στην Τρωική εκστρατεία, διέθετε υψηλό ανάστημα, ήταν μέγας, πελώριος.

Έτσι λοιπόν και οι παίκτες του Αίαντα Σούρπης θα ήταν υψηλοί, ανδρείοι «πολεμιστές» του ποδοσφαίρου, αυτό πιθανολογώ ότι ήταν το σκεπτικό της ονομασίας. Πρώτο φιλικό την επόμενη Κυριακή της ονοματοδοσίας στο Αχίλλειο με μικτή Πτελεού-Αχιλλείου. Αφόρητη ζέστη, με το φορτηγό του Αθανασίου Κεχαγιά που μισθώσαμε από το Πτελεό ξεκινήσαμε παίκτες και φίλαθλοι, όλοι  στην καρότσα, από το πηγάδι του Μήτσου εκεί που σήμερα είναι το Ιατρείο. Λίγοι με φανέλες και με παπούτσια αθλητικά. Το σκορ στο Αχίλλειο 5-3 υπέρ του Αίαντα. Για δύο συνεχή καλοκαίρια καθαρίζαμε οι παίκτες όλους τους δρόμους του χωριού για το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, για να είναι το χωριό καθαρό και πληρωνόμασταν από την Κοινότητα Σούρπης, πρόεδρος ήταν ο Κώστας Κοντούρης Με τα χρήματα αυτά αγοράσαμε πλήρη εμφάνιση της ομάδας, φανέλες με τα χρώματα της ομάδας, το κίτρινο-μαύρο, σορτσάκια και παπούτσια, οι περίφημες τότε ελβιέλες. Διαμορφώσαμε και το γήπεδο, το καθαρίσαμε από τις πέτρες, βάλαμε δοκάρια και χαράξαμε ασβεστωμένες γραμμές.

Αλησμόνητο παιχνίδι του πρώτου Αίαντα στη γειτονική Αμαλιάπολη, πάλι το 1952. Πήγαμε πρωί-πρωί με το φορτηγό του Παπανάτσιου, πληρωμένο από εμάς. Επικλινές το γήπεδο στην Καραντίνα, εκεί που είναι σήμερα το Λιμεναρχείο, γεμάτο γαϊδουράγκαθα και έτσι φύγαμε με πληγιασμένα πόδια. Ήττα με 5-2 στον πρώτο αγώνα. Το μεσημέρι φάγαμε ψάρια, δώρο των παιδιών της Μιτζέλας και το απόγευμα πάλι ματς, νίκη αυτή την φορά με 5-3 παρότι είχε ενισχυθεί η Αμαλιάπολη με νέους που είχαν γυρίσει με τα ψαροκάικα. Οργανωτής όλων αυτών ήταν ο Γούλας-Γιώργος Κουτμάνης και καλύτερος παίκτης ο Γιάννης Ζώτος, επιθετικός οδοστρωτήρας…».

Κορυφαίες ωστόσο αναμετρήσεις εκείνη την περίοδο ήταν με τις ομάδες του Αλμυρού, με τον Αχιλλέα καταρχάς, αξιοπρεπής ήττα 1-0 και με την δεύτερη ομάδα, τον Αστέρα, νίκη 1-0. Και οι δυο αγώνες διεξήχθησαν στη Σούρπη. Το ποδόσφαιρο έγινε πολύ γρήγορα στη δεκαετία του 1950 η αγαπημένη διασκέδαση του χωριού. Όλες οι ηλικίες πλημμύριζαν το ξερό γήπεδο του Αίαντα τις Κυριακές που η ομάδα αγωνιζόνταν  με τα γειτονικά χωριά. Και μετά την μπάλα της Κυριακής ακολουθούσε η περίφημη βόλτα στον κεντρικό δρόμο, η ψυχαγωγία  στα καφενεία-αναψυκτήρια της εποχής Βέργου, Χουλιαρά, Δημαρέλου και το βράδυ σινεμά στο θερινό σινέ Αχίλλειον των αδελφών Κωνσταντίνου. Οι θεατές των αγώνων της Κυριακής έριχναν τον οβολό τους, την ενίσχυσή τους και έτσι η ομάδα είχε χρήματα για εμφανίσεις, μπάλες, μετακινήσεις. Οι παίκτες του πρώτου Αίαντα ήταν φυσικά ερασιτέχνες, αλλά η προπόνηση ήταν σχεδόν καθημερινή. Δεκάδες νέοι από τη δουλειά στα χωράφια, στον κάμπο και στα περιβόλια, στις Νηές, οπωσδήποτε το απόγευμα θα συγκεντρώνονταν στο γήπεδο για το αγαπημένο τους άθλημα.

Τελικά τον Ιούλιο του 1957 αναγνωρίζεται ο Αίαντας ως επίσημο σωματείο από το Πρωτοδικείο Βόλου (11/7/1957 η αναγνώριση, κατάθεση αίτησης 26/4/1957, αριθμός καταχώρησης 1082, στο Βιβλίο αναγνωρισμένων σωματείων).

Σκοπός του συλλόγου «…η διάδοσή του αθλητισμού, η διάπλαση ρωμαλέων σωμάτων και ευγενών χαρακτήρων, ικανών για την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων των νέων προς την πατρίδα και την κοινωνία…».

Πηγή πληροφόρησης για την ίδρυση του σωματείου η έρευνα του Βαγγέλη Νίκου στο Α΄ Συνέδριο Αλμυριώτικων ιστορικών σπουδών 1991, Πρακτικά του Συνεδρίου –Αχαιοφθιωτικά Α΄, τίτλος της έρευνας: Τα αναγνωρισμένα σωματεία της περιοχής Αλμυρού 1914- 1971.

Η πρώτη διοίκηση είχε πρόεδρο τον δικολάβο Κώστα Σινιώρη και έφορο τον Γιώργο Χρ Χουλιαρά. Ο Αίαντας εγγράφηκε ως δόκιμο μέλος στην τότε ΕΠΣΘ, δεν αγωνίστηκε ωστόσο σε επίσημα παιχνίδια εκείνη την περίοδο, λόγω κυρίως ακαταλληλότητας του γηπέδου και οικονομικών δυσκολιών. Οι παίκτες της δεκαετίας του 1950, με σημαντική διαχρονική παρουσία στην ομάδα ήταν οι Δήμος Νταόπουλος, Χρήστος Χαλάτσης, Νίκος Κωστούλας, Νίκος Κεχαγιάς, Γιώργος Σπανός-ο πατέρας μου, Αχιλλέας Θωμάς ο γιος του αστυνόμου το κορυφαίο ταλέντο, Γιώργος Πανταζόπουλος, Θανάσης Χρυσικός, Δημήτρης Μπάκος, Χρήστος Περιστεράς, Γιάννης Ζώτος, Γιώργος Αλεξογιαννόπουλος, Κώστας Γεωργιάδης, Γιώργος Κοντούλης, Δημήτρης Αναστασίου.

Και επειδή το ποδόσφαιρο παντού είναι λατρεία, αλλά και οικογενειακή υπόθεση τα αγόρια αυτών των παικτών έγιναν αργότερα σπουδαίοι ποδοσφαιριστές του Αίαντα π.χ. Σπύρος Κοντούλης, Γιώργος Μπάκος, Γιώργος Κεχαγιάς. Ο αγωνιστικός κορμός της ομάδος διαλύθηκε περί το 1960 όταν όλη αυτή η παρέα των νέων του χωριού πήγε στο στρατό, με 2.5 χρόνια θητείας εκείνα τα χρόνια, άδειες συχνά δεν έπαιρναν, οπότε ο Αίαντας έχασε το δυναμικό του.

Μια δεκαετία περίπου μετά το 1960, ο Αίαντας ανασυστάται, ξαναδημιουργείται .Ήδη από το 1967 είχε διαλυθεί, με απόφαση του Πρωτοδικείου Βόλου, ως μη ενεργό επί πολύ καιρό σωματείο (αριθμ. απόφασης1239/1967). Το 1972 λοιπόν αναθεωρείται το καταστατικό του και αναλαμβάνει Διοικητικό συμβούλιο .Οι κύριοι πρωτεργάτες ήταν ο Δημήτρης Τσούκας ως πρόεδρος και προπονητής (1926-1976 η ζωή του), δυστυχώς πέθανε λίγα χρόνια μετά τον επανίδρυση του Αίαντα και ο Θανάσης Στ. Κουτμάνης ,ως αεικίνητος έφορος της ομάδος (που το στεγνοκαθαριστήριο του Καμέλια ήταν πάντοτε στη διάθεση της ομάδος αφιλοκερδώς). Ο Δ. Τσούκας ήταν στα νιάτα του, την δεκαετία 1950, σπουδαία μορφή του στίβου στον ΓΣ Αλμυρού και προπονητής ποδοσφαίρου  εκείνα τα χρόνια, πριν το 1972, στον Μαγνησιακό Βόλου. Ήταν αναμφισβήτητα για τον Αίαντα το «άλφα και το ωμέγα» της ομάδος. Απόλυτη πειθαρχία και σκληρή προπόνηση τον χαρακτήριζαν όπως αφηγούνται οι παίκτες της δεκαετίας του 1970. Σαράντα νέοι του χωριού αποτελούσαν το δυναμικό της ομάδος, με δύο-τρεις προπονήσεις την εβδομάδα, δύο ενδεκάδες στο δίτερμα της προπόνησης και  πάντα, όπως θυμούνται, υπό το άγρυπνο βλέμμα του κυρίου Δημήτρη όπως τον αποκαλούσαν, ενός ανθρώπου που σέβονταν και οι παίκτες και οι γονείς τους.

Οι Τσούκας, Κουτμάνης πήραν προσωπικό δάνειο από Τράπεζα του Αλμυρού, 50.000 δραχμές συγκεκριμένα, για να μπορέσει ο σύλλογος να διαμορφώσει με μηχανήματα το γήπεδο σε κατάλληλο αγωνιστικό χώρο. Οι ίδιοι οι παίκτες μάλιστα βοήθησαν και καθάρισαν τον χώρο, που κρίθηκε τελικά κατάλληλος από την ΕΠΣΘ, για αγώνες ποδοσφαίρου.