Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη – έκδοση 24/7/21

Το Δελτίο Θυέλλης που υπογράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Λαός του Αλμυρού” στην έκδοση του Σαββάτου 24 Ιουλίου.

Προσμένουμε τον Αύγουστο

για τη γιορτή, τη φιέστα μας.

Εκεί που όλα θα παιχτούν

ακόμη και τα …ρέστα μας.

Κάθε μέρα και καλύτερα, όλο και πιο στρωτά, περισσότερο ανοίγει και λειτουργεί η εστίαση και μαζί της όλη η Ελληνική αγορά, που δείχνει να προσαρμόζεται στα μέτρα προστασίας από την πανδημία. Αυτός φαίνεται πως είναι ο γενικός κανόνας, παρά τις κατά τόπους σποραδικές …παραφωνίες, που –ορθά ή όχι- υπερ-προβάλλονται καθημερινά από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας.

Πάνω στις ίδιες συντεταγμένες κινείται και ο τουρισμός (4πλάσιοι επισκέπτες από πέρσι μέχρι στιγμής), έστω και με κάποια πανδημικά εμπόδια, αλλά σαφώς πολύ καλύτερα και αποδοτικότερα από πέρσι. Και μάλλον μπορούμε να λέμε πως «ναι, είναι ένα καλύτερο και πιο ήσυχο καλοκαίρι φέτος». Άντε να δούμε τι θα λέμε στο επερχόμενο φθινόπωρο και τον χειμώνα… Τι πόρισμα θα βγει τελικά από τις …μεραρχίες της ανοσίας και τις ….διμοιρίες της άρνησης.

Η κλιματική αλλαγή έφτασε και άρχισε να εκδικείται για τα καλά την αμέλεια ή την εχθρική συμπεριφορά των ανθρώπων διαχρονικά απέναντι τη φύση και το περιβάλλον. Πλημμύρες, πυρκαγιές, παράλογες θερμοκρασίες, σεισμοί και τόσα άλλα είναι στις μέρες μόνο η αρχή και νομίζω πως δεν αμφιβάλλει κανείς ότι έπεται συνέχεια, οδυνηρή, μαζική και ολέθρια. Η απίστευτη τραγωδία στην Κεντρική Ευρώπη. με εκατόμβες θυμάτων και απίστευτες καταστροφές, φωνάζουν… Και να καθαρίζεις κατόπιν …εορτής π.χ. τα ρέματα ή να στήνεις αναχώματα στα φράγματα είναι …χαδάκια που έρχονται πια πολύ αργά και ατελέσφορα. Πρέπει να αλλάξουμε από ….χθες μυαλά, συμπεριφορές και τακτική για το πώς φερόμαστε και πώς θα αλλάξουμε το περιβάλλον που ζούμε, τις προδιαγραφές σε ό,τι χτίζουμε και ό,τι δημιουργούμε. Από κάθε απλό πολίτη μέχρι τις ηγεσίες, τους επενδυτές κτλ. Αν δεν είναι πλέον ανεπίστρεπτα αργά…

Άλλος ένας υπερήλικας πνίγηκε κολυμπώντας την περασμένη βδομάδα στην περιοχή μας και συγκεκριμένα στην παραλία Μετόχι στις Νηές μέχρι την περασμένη Τρίτη, ηλικίας άνω των 80 ετών. Είναι κρίμα και άδικο… Ανεξάρτητα του αν στερούμαστε ή όχι οργανωμένων πλαζ με ναυαγοσώστες κτλ., φρόνιμο είναι όταν πια παραγερνάμε τουλάχιστον να συνοδευόμαστε στο κολύμπι από κάποιο νεότερο συγγενικό ή φιλικό μας άτομο για να προλαβαίνουμε το κακό. Καταλαβαίνω ότι το θαλασσινό μπάνιο δεν είναι μόνο ευχαρίστηση αλλά συχνά σχετίζεται και με θέματα υγείας που το καθιστούν απαραίτητο ίσως… Αλλά είναι κρίμα να χάνονται τόσο συχνά άνθρωποι και μάλιστα αβοήθητοι.

Γράφει στο facebook ο Ιάσονας Αποστολάκης, απ’ όπου και η σχετική φωτογραφία: «Στην παραλία στη Λιγουρία (Ιταλία) το ψάρι “Goby” ανακυκλώνει τα πλαστικά μπουκάλια. Η παραλία είναι πιο καθαρή και τα παιδιά είναι από τα πρώτα που θέλουν να κάνουν ανακύκλωση. Μπορούμε να δημιουργήσουμε έργα τέχνης που μεταμορφώνουν το μυαλό και την καρδιά, που αλλάζουν τον κόσμο μας….. Όλα είναι θέμα νοοτροπίας.»

Συγκλονίζουν τα λόγια της μητέρας της 26χρονης, η οποία έπεσε θύμα δολοφονίας στη Φολέγανδρο, την περασμένη βδομάδα. Τη δολοφονία της 26χρονης, η οποία εντοπίστηκε νεκρή σε θαλάσσιο χώρο, ομολόγησε ο 30χρονος σύντροφός της. «Μάθετε στα αγόρια σας να φέρονται με ανδρισμό, να μην είναι αλήτες» δήλωσε, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ η μητέρα της 26χρονης Γαρυφαλλιάς. «Ας μεγαλώσουμε τα αγόρια μας διαφορετικά. Καμία άλλη μάνα να μην το ζήσει αυτό», πρόσθεσε. Μιλώντας για την κόρη της, ανέφερε ότι ήταν «ένα αξιόλογο πλάσμα, ένας επιστήμονας, δώρο για την οικογένεια και τα αδέρφια της» και τόνισε πως θα ήθελε να της πει μια τελευταία φορά ότι την αγαπά. Για τον καθ’ ομολογίαν δράστη, είπε ότι δεν τον είχε γνωρίσει, με την κόρη της να λέει ότι ήταν καλό παιδί. «Έβλεπα κάποιες χειριστικές ενδεχομένως συμπεριφορές, πάνω στον έρωτα ένα παιδί ίσως και να μην τις είχε δει», σημείωσε. «Θα ήθελα να διαχειριστώ με αξιοπρέπεια το θέμα. Ο σύζυγός μου δεν είναι σε καλή κατάσταση. Θα ήθελα λίγο ηρεμία, κάποιος της αφαίρεσε τη ζωή με αυτόν τον άρρωστο τρόπο. Δεν πιστεύω στην κακιά στιγμή, πιστεύω στους κακούς ανθρώπους» ανέφερε και πρόσθεσε: «Δεν θα είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι. Είναι τραγικό, ένας εφιάλτης, η οικογένεια μας είναι σε τραγική κατάσταση». Ο πατέρας της 26χρονης ανέφερε ότι «είναι φονιάς. Το κορίτσι μας πήγε πρώτη φορά διακοπές επειδή διάβαζε και πήγε και την σκότωσε».

Μέσα σε λίγο καιρό, πρώτα η Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, τώρα η 26χρονη στη Φολέγανδρο και τόσα άλλα δείχνουν να πληθαίνουν τα περιστατικά βίας, που πολλά καταλήγουν σε φόνο των γυναικών – συντρόφων ανδρών που αντιδρούν βίαια και απάνθρωπα. Και φυσικά, αυτή η αποτρόπαια συχνότητα δεν έχει να κάνει ούτε με τους πραγματικούς άνδρες ούτε με τη συντριπτική πλειοψηφία τους.

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, με αφορμή τη νέα δολοφονία στη Φολέγανδρο, με ανάρτησή της στο διαδίκτυο αναφέρει: «Τα πρόσφατα περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονίας μας έχουν αφήσει όλους άφωνους, συγκλονισμένους. Μας προκαλούν βαθύ αποτροπιασμό και ακόμη βαθύτερη θλίψη. Ταυτόχρονα όμως, γεννούν σοβαρές ανησυχίες για την έκταση των φαινομένων αυτών στη χώρα μας. Πέρα από την καταγγελία, πέρα από την τιμωρία, είναι αναγκαίο να σκεφτούμε, για μια ακόμη φορά, τις αιτίες που τα προκαλούν και να εργαστούμε αποφασιστικά προς την κατεύθυνση της εξάλειψής τους. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με έγκαιρες προληπτικές παρεμβάσεις, στην οικογένεια, στο σχολείο, στους χώρους εργασίας. Με τη διαπαιδαγώγηση από την πιο τρυφερή ηλικία, με την ευαισθητοποίηση στο πλαίσιο των δομών εκπαίδευσης, με τη μηδενική ανοχή ακόμη και στη βία χαμηλής έντασης, όποτε και όπου γίνεται αντιληπτή. Θα χρειαστεί χρόνος και μεγάλη προσπάθεια για να εξαλειφθούν τα στερεότυπα που πηγάζουν από την ανισότητα των φύλων και που δημιουργούν συλλογική ανεκτικότητα απέναντι σε πράξεις ηθικά και ποινικά κολάσιμες. Δεν πρέπει όμως να επιτρέψουμε στην κουλτούρα της βίας να κυριαρχήσει, ούτε να αφήσουμε στις οικογενειακές και προσωπικές σχέσεις να εμφιλοχωρεί η ανισότητα, η κακοποίηση και ο φόβος.»

Έχει απόλυτα δίκιο η φίλη μου Μαρία Οικονομοπούλου σε σχετική ανάρτησή της: «Ακόμα και για τους φόνους, η ευθύνη αποδίδεται σε μια γυναίκα, στη μάνα τους… ποτέ στον πατέρα τους… Όχι καμία γυναίκα δεν διδάσκει στο γιό της τέτοιες συμπεριφορές…»

Μια αιρετική (ίσως αμφιλεγόμενη) και υποθέτω συζητήσιμη από πολλούς άποψη διατυπώνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο γνωστότατος τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος: «Πιστεύω ότι ένας υποχρεωτικός εμβολιασμός θα «βόλευε» και τους δύσπιστους. Θα τους ανακούφιζε επειδή θα τους απάλλασσε από το βάρος της δικής τους ευθύνης. Έτσι, θα μπορούσαν να συνεχίσουν να είναι ακόμη και αρνητές, εμβολιασμένοι όντες, όχι πάντως με την δική τους θέληση. Μερικές φορές πρέπει να βοηθούμε τους άλλους να σώσουν κάπως τα προσχήματα. Και δυο στίχοι από τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη: «Στων γιατρών σας την παιδεία χαίρεστε λαοί, των θνητών παρηγορία οι Ασκληπιοί.» (Διονύσης Σαββόπουλος).

«Μέχρι το 1955, όταν παρουσιάστηκε το εμβόλιο Σολκ, η πολιομυελίτιδα θεωρούνταν στις μεταπολεμικές Η.Π.Α. ο τρομακτικότερος κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Τα ετήσια κρούσματα αυξάνονταν με καταστροφικό ρυθμό. Η επιδημία του 1952 αποτέλεσε και το χειρότερο ξέσπασμα στην ιστορία του έθνους. Από τα 58.000 περιστατικά που καταγράφηκαν επισήμως το έτος αυτό, 3.145 άτομα απεβίωσαν και 21.269 χτυπήθηκαν από μέτρια μέχρι σοβαρή αναπηρία, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν παιδιά. Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Φραγκλίνος Ντ. Ρούζβελτ ήταν το πιο αναγνωρίσιμο θύμα της ασθένειας, ο οποίος και ίδρυσε έναν οργανισμό που χρηματοδότησε προγράμματα ανάπτυξης εμβολίων.

Το 1948 ο Jonas Edward Salk ανέλαβε ένα πρόγραμμα το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα για την Παιδική Παράλυση (National Foundation for Infantile Paralysis) ώστε να προσδιοριστεί ο αριθμός των διαφορετικών τύπων του ΙΟΥ της πολιομυελίτιδας. Ο Σολκ βρήκε την ευκαιρία να επεκτείνει το πρόγραμμα προς την κατεύθυνση δημιουργίας εμβολίου κατά της ασθένειας, και, από κοινού με την ομάδα ικανών επιστημόνων που συγκέντρωσε, αφιέρωσε τον εαυτό του στην έρευνα αυτή για επτά ολόκληρα χρόνια. Η επιτόπια δοκιμή πειραματικού ελέγχου του εμβολίου ήταν, σύμφωνα με τον Ο’Νηλ, «το πιο πολύπλοκο πρόγραμμα του είδους του στην ιστορία, περιλαμβάνοντας 20.000 ιατρούς και δημόσιους λειτουργούς υγείας, 64.000 άτομα προσωπικό σχολείων και 220.000 εθελοντές». Πάνω από 1.800.000 παιδιά σχολείου συμμετείχαν στη δοκιμή. Όταν δημοσιοποιήθηκαν τα νέα για την επιτυχία του εμβολίου στις 12/04/1955, ο Σολκ αντιμετωπίστηκε ως «θαυματοποιός» και η ημέρα «σχεδόν ανακηρύχθηκε εθνική εορτή». Πόσο τυχερός, που δεν ζει στην εποχή μας, να τον αμφισβητούν οι επαΐοντες του Facebook University…»

Υ.Γ.: Το 1960 ή 61 εμβολιάστηκε και ο γράφων, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλα Ελληνόπουλα- στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Ένας παιδικός μου φίλος και γείτονας όμως, ο Τάκης (ένα παιδί με απίστευτο πείσμα, θέληση κι ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη), κουτσαίνει ακόμη από αυτήν την άτιμη αρρώστια. Τον θυμάμαι με συγκίνηση, μ’ ένα σιδερένιο νάρθηκα ίσαμε το γόνατο στο κουτσό του πόδι, να προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο στην αλάνα. Δεν πρόλαβε το εμβόλιο. Τον πρόλαβε η πολιομυελίτιδα…

«Θα σας πω μια ιστορία. Το 2002 έκανα το μεταπτυχιακό μου στην Φλωρεντία. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε το Final Four στην Μπολόνια. Εκείνη την εποχή είχε έρθει ο αδελφός μου διακοπές να με επισκεφτεί, μαζί με δύο φίλους μου. Αποφασίσαμε να πάμε να δούμε το Final 4. Ήμασταν συνολικά, μαζί με φίλους μου και Ιταλούς συμφοιτητές 8 άτομα. Δεν είχαμε όμως λεφτά για τα εισιτήρια, ήταν ακριβά. Πήγαμε στο ξενοδοχείο, όπου έμενε η αποστολή του Παναθηναϊκού μήπως και καταφέρναμε κάτι… Μέσα στο σαλόνι καθόταν μόνος του ο Παύλος Γιαννακόπουλος (φωτο), χωρίς μπράβους, δεν είχε ποτέ μπράβους. Τον πλησίασα: «Κύριε Γιαννακόπουλε, είμαστε φίλοι φοιτητές, ήρθαμε να δούμε τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν…». Πριν ολοκληρώσω τη φράση μου, φώναξε: «Γιώργο, σε παρακαλώ φέρε εδώ στα παιδιά 8 εισιτήρια, και για τον ημιτελικό και για τον τελικό». Μου τα δίνει, τον ευχαριστώ και με ρωτάει: «Δεν πιστεύω να είστε όλοι Παναθηναϊκοί, ε;» «Όχι, του λέω, δύο Παναθηναϊκοί, ένας Ολυμπιακός, ένας ΑΕΚ, ένας ΠΑΟΚ, ένας τίποτα και δύο Φιορεντίνα!» Γυρνάει, μου απλώνει το χέρι του για χειραψία και μου λέει: «Μπράβο, παλικάρια μου! Να είστε πάντα έτσι αγαπημένοι και σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που ήρθατε να δείτε τον Παναθηναϊκό». Αυτός ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος.» (Από sportsmadness.gr)

«Χάζευα χθες τη νύχτα στο Twitter, μέχρι που, γύρω στις 04:30, έπεσα πάνω σε μια δήλωση του Αντετοκούνμπο που είχε κάνει εκείνη τη στιγμή και την είχε μεταδώσει ο λογαριασμός των Bucks. Ο δημοσιογράφος κάνει μια ερώτηση. Λέει ότι έχει καλύψει αρκετούς stars, αλλά κανένας πριν τα 30 δεν μπόρεσε να τιθασεύσει τον εγωισμό του. “Πώς εσύ το έχεις καταφέρει αυτό στα 26 σου;”

Μου αρέσει ο Αντετοκούνμπο στις δηλώσεις του, διότι είναι πάντα άμεσος και δεν μοιάζει με τους άλλους αθλητές, να λέει δηλαδή τα τετριμμένα. Ξέρεις ότι θα πει κάτι καινούργιο, κάτι ενδιαφέρον. “Από την εμπειρία μου”, απάντησε ο Γιάννης, “όταν σκέφτεσαι ότι ‘έκανα αυτό, κατάφερα το άλλο, έβαλα 30 πόντους’, συνήθως την επόμενη φορά παίζεις χάλια, είσαι απαίσιος. Έχω, λοιπόν, την εξής νοοτροπία: όταν εστιάζεσαι στο παρελθόν, αυτό είναι ο εγωισμός, λες ‘κοίτα τι έκανα’. Από την άλλη, όταν εστιάζεσαι στο μέλλον, σε κυριεύει η έπαρση. Λες: ‘Στο επόμενο παιχνίδι, θα κάνω αυτό κι αυτό, το ένα και το άλλο, θα κυριαρχήσω’. Εγώ προσπαθώ να εστιαστώ στο παρόν. Αυτό είναι σεμνότητα. Θεωρώ ότι είχα ανθρώπους στη ζωή μου που με βοήθησαν σε αυτό. Αλλά είναι μια δεξιότητα, την οποία προσπαθώ να τελειοποιήσω. Προς το παρόν λειτουργεί, οπότε δεν θα σταματήσω να το κάνω”.Αμέσως αναγνώρισα ότι η προσέγγιση αυτή είναι φιλοσοφική και μου έκανε τρομερή εντύπωση, διότι δεν το περίμενα. Ο Αντετοκούνμπο έθεσε τις τρεις διαστάσεις του χρόνου (Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον) και τις συνέδεσε με τρεις νοοτροπίες ή στάσεις. Το Παρελθόν με τον εγωισμό, το Μέλλον με την έπαρση και το Παρόν με την σεμνότητα. Οπότε, για να παραμείνει σεμνός θα πρέπει να επικεντρώνεται στο Παρόν.

Πολλοί αθλητές λένε κατά καιρούς ότι δίνουν βάση στο παρόν και στη στιγμή, κανένας όμως δεν το δικαιολόγησε ποτέ κατ’ αυτόν τον τρόπο. Το “κλειδί” για τη σεμνότητα είναι να εστιάζεσαι στο παρόν, λέει ο Γιάννης, σβήνεις τις άλλες δύο διαστάσεις του χρόνου. Επιλέγει να σκέφτεται έτσι και καλλιεργεί αυτή την επιλογή σα να είναι δεξιότητα. (Ανάρτηση του Δημήτρη Κοργιαλά).

Πόσα μηνύματα μπορεί να εκπέμψει μια απλή γελοιογραφία σαν κι αυτήν –την παλιότερη- που δημοσιεύουμε σήμερα του ταλαντούχου και ευφυέστατου Αρκά;

Μόλις είχε χαράξει η 20^η Ιουλίου του 1974… Ξυπνάω, βάζω τις φόρμες μου βιαστικά και βγαίνω από την γκαρσονιέρα μου στη μικρή πλατεία της Ψίνθου, ένα μικρό ημιορεινό χωριό της Ρόδου, που μοιάζει πολύ με τους Κωφούς της Όθρυος και λόγω της εποπτικής του θέσης στο Αιγαίο έμαθα πως ήταν ανέκαθεν στρατιωτικό κέντρο, από τον Μεσαίωνα. Κάθομαι σ’ ένα από τα τρία καφενεδάκια της Πλατείας, στου Τζίμη. Μόλις η Τζίμαινα μου φέρνει τον καφέ (μέτριος διπλός σε ποτήρι του κρασιού όπως θυμάμαι) με πλησιάζει ένας ηλικιωμένος χωριανός, κρατώντας στο χέρι ένα μεγάλο τρανζίστορ που έπαιζε στη διαπασών.

-Κύριε ανθυπολοχαγέ, οι Τούρκοι χτυπάνε την Κϋπρο.

Ο πολίτης άκουγε ΡΙΚ. Στήνω αυτί… Εμβατήρια, συνθήματα του στυλ «Κυπρία μάνα, εσύ που σαν νέα Σπαρτιάτισσα οδηγείς στην πρώτη γραμμή του πολέμου τον άντρα σου και το γιό σου…» κτλ. κτλ., ενδιάμεσα πολεμικά ανακοινωθέντα για καταρρίψεις τουρκικών αεροσκαφών. Του ζητάω να πιάσει τον κρατικό ραδιοσταθμό Αθηνών. Μόνο …κλαρίνα και καμιά εκφώνηση. Ξαναγυρίζουμε στο ΡΙΚ, πάλι εμβατήρια. Μετά από λίγο σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω έκπληκτος αρκετούς Ψινθιανούς, άντρες και γυναίκες, να μ’ έχουν περικυκλώσει.

-Θα έχουμε πόλεμο; Με ρωτάει με αγωνία μια γυναίκα.

Αμέσως λειτουργούν τα ανακλαστικά μου, σύμφωνα με όσα έχω εκπαιδευτεί, ενώ το μυαλό μου είναι στη μικρή μονάδα μου, δίπλα ακριβώς απ’ το χωριό. Το μυαλό μου δεν πάει στην επιστράτευση (που τελικά άρχισε στη Ρόδο γύρω στις 11 το πρωί) αλλά είμαι βέβαιος ότι θα διαταχθεί τουλάχιστον επιφυλακή. Παράλληλα, σκέφτομαι τους πολίτες που ανησυχούν και αποφασίζω να πιώ τον καφέ μου, σαν να μη συμβαίνει τίποτε για να μη τους πανικοβάλω.

-Βρε παιδιά, απαντάω, αν θα γίνει πόλεμος θα το αποφασίσει ένας κατώτερος αξιωματικός; Πηγαίνετε ψύχραιμα στις δουλειές σας, ακούτε ραδιόφωνο και να ενημερώνεστε για τις εξελίξεις.

Έτσι κι έγινε… Το πρώτο που αποφάσισα ήταν να πιω τον καφέ αργά – αργά, μέχρι την τελευταία γουλιά και μετά να προμηθευτώ τσιγάρα από τη Τζίμαινα. Γέμισα με πακέτα τις τσέπες του χιτωνίου και απομακρύνθηκα από την πλατεία με βήμα αργό, αλλά μόλις χάθηκα στα καλντερίμια του χωριού, μακριά από το οπτικό τους πεδίο, άρχισα να τρέχω για να προετοιμάσω τους στρατιώτες, που όπως αποδείχτηκε ακόμη δεν ήξεραν τίποτε.

Μέχρι τις 6 το απόγευμα είχαν επιστρατευτεί και είχαμε ντύσει, εξοπλίσει κτλ. 660 Ροδίτες, προερχόμενους απ’ όλα τα σημεία του νησιού.

«Δεν ξεχνώ», λέει… Πέρασαν 47 χρόνια από τότε, αλλά πώς γίνεται να ξεχάσω;

«Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων…» (Ουμπέρτο Έκο).

«Η νύχτα είναι πιο μεγάλη από τη μέρα γι’ αυτούς που ονειρεύονται και η μέρα είναι πιο μεγάλη από τη νύχτα γι’ αυτούς που πραγματοποιούν τα όνειρά τους.» (Τζακ Κέρουακ).

«Αν κάνεις σχέδια για 1 χρόνο φύτεψε ρύζι. Αν κάνεις σχέδια για 10 χρόνια φύτεψε δέντρα. Αν κάνεις σχέδια για 100 χρόνια μόρφωσε παιδιά.» (Κομφούκιος).

«Ο Θεός μάς έδωσε στόματα που κλείνουν και αυτιά που δεν κλείνουν. Αυτό θα έπρεπε να μας λέει κάτι.» (Ευγένιος Ο’ Νηλ).

Νόστιμο στο διαδίκτυο: Όλοι εσείς που λέτε «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» σας πέρασε καθόλου από το μυαλό να πάτε λίγο πιο δεξιά ή αριστερά;

Θυμάσαι καλοσυνάτη κυρα-Θοδώρα που σε πείραζα όταν φορούσες (με καμάρι) τα μποτίνια σου; Τώρα, που από την περασμένη Δευτέρα έφυγες για το Φως του Ουρανού και ήδη ξεκουράζεσαι επιτέλους εκεί, μόνο να είσαι καλά και καλή αντάμωση μπορώ να πω και να είναι γεροί οι οικείοι σου να σε θυμούνται.