Πήραμε το πασσαπόρτι και χάσαμε τα ναύλα – γράφει η Βιβή Τσιντσίνη

έκδοση 15/5/2021

«Φτου ξελευθεριά» από τον κορωνοϊό. «Επιχείρηση ελευθερία»… Σε μια πανδημία που για τις ανάγκες της επικοινωνιακής φαρέτρας χρησιμοποιήθηκαν όροι πολέμου.

Ο πόλεμος λοιπόν με τον κορωνοϊό, είχε ήρωες τους ιατρούς και νοσηλευτές, που μάχονταν στην πρώτη γραμμή (πεδίο μάχης τα νοσοκομεία, τα οποία αναφέρονταν και ως «ανοχύρωτα» από κάποιους), με υπερ-όπλο το εμβόλιο ενώ απειλητικές κρίνονται οι μεταλλάξεις, οπότε μιλάμε για αντεπίθεση του κορωνοϊού… και κατά καιρούς για εκρήξεις κρουσμάτων!

Επηρεασμένη από το εξαιρετικό σεμινάριο της κας Νικολέττας Τσιτσανούδη-Μαλλίδη για το δημόσιο λόγο στην πανδημία, δεν θα μπορούσα στα πρώτα μου άρθρα μετά την φερόμενη ως επιστροφή στην κανονικότητα, να μην αναφερθώ στις νέες μου τροχιές της σκέψης και της παρατήρησης όσων εξελίσσονται γύρω μας.
Οι εννοιολογικές μεταφορές του πολέμου και η φοβο-γλώσσα της απώλειας της ζωής ή και η κακή ποιότητα της ζωής μετά από μακρά νοσηλεία, φαίνεται πως επηρέασαν τους περισσότερους και τελικά τήρησαν τα μέτρα. Το εμβόλιο έχει ήδη πάρει τη θέση όχι μόνο του αλεξίσφαιρου, της θωράκισης της ζωής μας, αλλά και ενός διαβατηρίου για την ελεύθερη μετακίνηση και για την εργασία.

Οπότε, εφόσον τελειώνουν οι μάχες του πολέμου και παίρνουμε το διαβατήριο για την κανονικότητα μένει να βρούμε δυο πράγματα… τα ναύλα για τη διαδρομή και …τη διαδρομή.
Γιατί ακόμη και αν μπορούμε να επιστρέψουμε στην πρότερη καθημερινότητα… θέλουμε;
Πόσο έχει αλλάξει αυτή η τελευταία χρονιά τις συνήθειές μας; Ποιες θα κρατήσουμε και ποιες θα αλλάξουμε;
Οι επιλογές που θα πάρουμε θα είναι κομβικές από το πιο μικρό κύτταρο της κοινωνίας, μέχρι τον συνολικό οργανισμό.
Δυστυχώς, τα ναύλα… τα χρήματα, ήταν καθοριστικά στις επιλογές μας πριν απειληθεί άμεσα η ζωή και η υγεία μας με την πανδημική κρίση.
Επιστρέφοντας στον προηγούμενο αφέντη των επιλογών μας, το χρήμα, θα πρέπει να σκεφτούμε -ειδικά εμείς στις μικρές κοινωνίες- ότι είναι σημαντικό να σκεφτούμε τοπικά, οικογενειακά, ελληνικά.
Γιατί, τώρα που η κανονικότητα, δεν θα είναι ακόμη «κανονικότητα», παλιά ή νέα… Που δεν θα υπάρχουν μέτρα περιορισμού, αλλά ούτε και μέτρα ενίσχυσης… που θα κυκλοφορούμε μεν, αλλά ο φόβος θα πλανάται ανάμεσά μας… κάτι αρνητικό θα πλανάται και στην εξωστρέφειά μας και στον καταναλωτισμό μας. Θα έχουμε ένα μεταβατικό διάστημα που μουδιασμένοι θα πρέπει να σηκωθούμε από τους υπολογιστές μας, να ανεβάσουμε ρυθμούς και να οδηγήσουμε την οικονομία, αλλά και τον άνθρωπο στο «μετά».
Μέσα από τις αξίες μας, την αλληλεγγύη μας και τη δημιουργικότητα που ο έλληνας ξεχειλίζει, έχω την πίστη ότι θα κατορθώσουμε να διαμορφώσουμε έναν «μετάνθρωπο» καλύτερο και εύχομαι πιο ανθρώπινο από τη ρότα που είχαμε. Έναν «μετάνθρωπο» που θα μάχεται για τις ιδέες με… πράξεις και για την πραγματική ελευθερία… με κουλτούρα ζωής, αλλά και θανάτου.
Το νου μας λοιπόν, στις επιλογές και στις συνήθειές μας, ηθικές και καταναλωτικές, ώστε τώρα που πήραμε το πασσαπόρτι να έχουμε και τα ναύλα (όχι μόνο κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά) να συνεχίσουμε το ταξίδι. Γιατί μαζί μας στο τρένο, στα ίδια βαγόνια, πορεύεται και το μέλλον της ανθρωπότητας.