Να περιμένεις πρώτα να κατακαθίσει ο «κουρνιαχτός» του κάθε άσχετου …- του Γιώργου Τσιντσίνη – Δελτίο Θυέλλης

έκδοση 6-3-2021

Παλεύουμε με τον ιό

με άδεια πορτοφόλια.

Ας κάνουμε τουλάχιστον

στην …Άνοιξη εμβόλια.

Ένα σωρό γαλιφιές κάναμε την περασμένη βδομάδα για να υποδεχτούμε προκαταβολικά τον ανοιξιάτικο -;- Μάρτη… Από την τελευταία μέρα του Φλεβάρη, την περασμένη Κυριακή, όμως ο καιρός άλλαξε και μας ξαναθυμήθηκε ο χειμώνας, έστω αποσπασματικά και ήπια μέχρι στιγμής. Αυτό το μαρτιάτικο «πινγκ – πονγκ» οι προγνώσεις λένε ότι θα συνεχιστεί μέσα στον τρέχοντα μήνα και οι μετεωρολόγοι υπαινίσσονται και πιο άγριο καιρό από την επόμενη βδομάδα. Υπάρχουν προβλέψεις επομένως ότι ο Μάρτιος μας επιφυλάσσει και άλλες εκπλήξεις. Βάσει πάλι των προγνωστικών δεδομένων από τις 10 μέχρι τις 20 Μαρτίου το σκηνικό θα είναι επίσης χειμωνιάτικο με πτώση της θερμοκρασίας, βοριάδες και χιόνια ακόμη και σε χαμηλότερα υψόμετρα. Άρα υποδεχτήκαμε ημερολογιακά τη φετινή Άνοιξη, αλλά ακόμη δεν ξεμπερδέψαμε με τα χειμωνιάτικα τερτίπια της και μακάρι να εξελιχθούν ήπια και να μην κινδυνέψουν άλλο ζωές, περιουσίες, υποδομές και εισοδήματα.

Άλλωστε ας θυμηθούμε καλόδεχτα τη γνωστή παροιμία που λέει «αν κάνει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα, χαρά σ’ εκείνον τον ζευγά που ‘χει πολλά σπαρμένα».

Ωστόσο η βασική μας έγνοια δεν είναι η εξέλιξη του καιρού, αλλά η εξέλιξη της πανδημίας και η καθημερινές «σφαλιάρες» που τρώνε οι ζωές μας εξ αιτίας της. Ο καθολικός εγκλεισμός μας στα σπίτια, οι ανεπανόρθωτες ζημιές των κλειστών επιχειρήσεων, όλες οι ανατροπές στην ατομική και οικογενειακή μας καθημερινότητα και τόσα άλλα, που δεν ωφελεί να τα ξαναγράφουμε πάλι και πάλι, αφού όλοι τα υφιστάμεθα στο πετσί μας και τα βιώνουμε πρωτόφαντα και εξουθενωτικά.

Το μόνο παρήγορο είναι πως όσο οι εμβολιασμοί προχωρούν (γύρω στο εκατομμύριο μέχρι στιγμής) άλλο τόσο μειώνονται οι αρνητές του εμβολίου, αφού αυτή η αναγκαστική λύση φαντάζει ως μονόδρομος για τις ζωές μας, την υγεία μας και την προστασία των γύρω μας, της οικογένειας, των συγγενών, των φίλων και του κοινωνικού μας περίγυρου. Και κάθε εμβόλιο που γίνεται φαντάζει ταυτόχρονα να απομακρύνει ή και να «θάβει» την μπαρουφολογία των «μαϊντανών» του πρόσφατου παρελθόντος, για να μην πω ότι αυτοί πρώτοι σπεύδουν τώρα να …εμβολιαστούν.

Γιατί παρά τα τηλεοπτικά και ιντερνετικά ψεύδη και τις υπερβολές, από τα εμβόλια που κυκλοφορούν για κανένα δεν έχουν καταγραφεί σοβαρές παρενέργειες ή σπάνια να ξανανοσήσεις, αλλά τουλάχιστον οι θάνατοι έχουν εκμηδενιστεί για τους εμβολιασμένους. Και μπορεί μεν να πρέπει να τηρείς τις προφυλάξεις και μετά τον εμβολιασμό σου, αλλά σταδιακά οι κίνδυνοι γενικώς είναι απείρως λιγότεροι όσο προχωράει παγκοσμίως το εμβολιαστικό κίνημα.

Σ’ αυτή τη χώρα, όταν προσπαθείς να είσαι νηφάλιος και λογικός, φαίνεται πως είναι απαραίτητο να περιμένεις πρώτα να κατακαθίσει ο «κουρνιαχτός» του κάθε άσχετου …πολύξερου και μετά να βγάζεις τα συμπεράσματά σου ή να παίρνεις τις προσωπικές σου εκτιμήσεις ή αποφάσεις για τα όσα συμβαίνουν γύρω σου.

Βρήκα κάποια «φρέσκα» στατιστικά στοιχεία (από Leo Kastanas), «επετειακά» για τον πρώτο χρόνο της πανδημίας και εντυπωσιάζει ο συνολικός αριθμός των νεκρών σε πολλές χώρες ανά 1 εκατομμύριο κατοίκων στην καθεμιά. Οι θάνατοι λοιπόν σε ευρωχώρες ανά ένα εκατομμύριο κατοίκους είναι:

Βέλγιο 1916

Τσεχία 1859

Σλοβενία 1824

Ην. Βασίλειο 1822

Ιταλία 1608

Πορτογαλία 1576

Ουγγαρία 1501

Ισπανία 1461

Βουλγαρία 1444

Κροατία 1349

Γαλλία 1260

Σλοβακία 1257

Σουηδία 1249

ΕΛΛΑΔΑ 598.

Παρά ταύτα ο συνολικός αριθμός των νεκρών από τον ιό (και όχι ανά 1 εκατομμύριο) στη Ελλάδα ήδη ξεπέρασε τις 6.500 και –μακάρι να βγω ψεύτης- «σκαρφαλώνει» το τραγικό γεγονός προς τις 7.000. Το πιθανότερο θα ήταν οι νεκροί μας να είναι ήδη πολύ περισσότεροι από όσους θα είχαμε σ’ έναν κανονικό πόλεμο, παρά το αισιόδοξο στατιστικό συμπέρασμα ότι κλαίμε την απώλεια πολύ λιγότερων από όσους κλαίνε σε πιο ισχυρές και προηγμένες Ευρωπαϊκές χώρες. Κι εδώ μπαίνει η γνωστή θεωρία για το πώς θέλουμε να βλέπουμε πια το …ποτήρι. Μισοάδειο ή μισογεμάτο; Αν και εκείνο που επείγει για το συνολικό θυμικό των ανθρώπων –και των Ελλήνων ειδικότερα;- είναι πότε θα ξεμπερδέψουμε και πώς οριστικά από αυτήν την πανδημία. Για τους οπαδούς του «μισογεμάτου ποτηριού» πάντως το γενικότερο συγκριτικό συμπέρασμα είναι ότι «στην Ελλάδα καλά τα καταφέραμε.»

Από τα περίεργα –εξ άλλου- προφανώς της πανδημίας: Ακούω ότι κάποιοι φαρμακοποιοί «γκρινιάζουν» επειδή φέτος δεν πούλησαν έως τώρα ούτε ένα αντιγριπικό σιρόπι. Η γρίπη εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Τα ίδια …κεσάτια θα έχουν και οι σχετικοί γιατροί. (Συνταγογραφείστε λοιπόν το …τσιπουράκι. Να έχουμε και κάτι να πίνουμε.)

«Ένας καλλιτέχνης που ζούσε σε ένα μικρό χωριό, έκανε αγιογραφίες και τις πούλησε σε καλή τιμή. Μια φορά ήρθε ένας κακός άνθρωπος από το χωριό και του είπε: ′′Βγάζεις πολλά λεφτά από τη δουλειά σου. Γιατί δεν βοηθάς τους φτωχούς στο χωριό; Κοιτάξτε τον χασάπη, δεν έχει πολλά λεφτά, αλλά δίνει δωρεάν κρέας στους φτωχούς κάθε μέρα. Κοιτάξτε τον φούρναρη -κι ας είναι φτωχός και πατέρας μεγάλης οικογένειας- δίνει δωρεάν ψωμί κάθε μέρα.” Ο καλλιτέχνης δεν του απάντησε, αλλά μόνο χαμογέλασε. Ο άνθρωπος έφυγε θυμωμένος και διέδωσε στο χωριό ότι ο καλλιτέχνης είναι πολύ πλούσιος, αλλά είναι ένας άθλιος και άθλιος να βοηθήσει τους φτωχούς. Μετά από λίγο ο καλλιτέχνης αρρώστησε και κανείς στο χωριό δεν του έδωσε σημασία. Πέθανε μόνος του. Πέρασε καιρός και οι κάτοικοι του χωριού παρατήρησαν ότι ο χασάπης δεν έδινε πλέον δωρεάν κρέας στους φτωχούς, ο φούρναρης επίσης δεν έδινε δωρεάν ψωμί στους φτωχούς.

Όταν ρωτήθηκαν γιατί σταμάτησαν, είπαν: ′′Σταματήσαμε γιατί ο καλλιτέχνης που μας έδινε χρήματα κάθε μήνα για να σε βοηθήσουμε πέθανε.” Γι’ αυτό δεν πρέπει να καταδικάζουμε κανέναν γιατί δεν ξέρουμε τι κρύβεται στην ψυχή του. Μόνο ο Θεός ξέρει και μόνο αυτός έχει το δικαίωμα να κρίνει.»

Μια φτωχή χήρα, που επαιτούσε από σπίτι σε σπίτι, χτύπησε κάποτε και την πόρτα ενός πολύ πλουσίου. Της άνοιξε ο πλούσιος και η χήρα του είπε:

-Με συγχωρείτε, είμαι χήρα και άρρωστη! Έχω και δύο παιδιά. Αν νομίζετε και μπορείτε, βοηθήστε με, σας παρακαλώ…!

Ο πλούσιος έψαξε να της δώσει κάτι, αλλά δεν βρήκε τίποτα.

-Με συγχωρείτε, της είπε, αλλά δεν κρατώ τίποτα στο σπίτι.

Η χήρα τον ευχαρίστησε και πήγε να φύγει, όταν ο πλούσιος της είπε:

-Περίμενε!

Πήγε μέσα στο γραφείο του και πήρε μία επιταγή, την συμπλήρωσε και δίνοντάς την, της είπε:

-Πήγαινε σε οποιαδήποτε τράπεζα με αυτήν την επιταγή, για να εισπράξεις το ποσό.

Η χήρα ήταν αγράμματη (δεν γνώριζε από επιταγές), πήρε την επιταγή και είπε μέσα της:

-Με κορόιδεψε, μου έδωσε ένα απλό χαρτί.

Οι μέρες περνούσαν και αυτήν δεν πήγαινε στην τράπεζα, διότι ντρεπόταν και φοβόταν, νομίζοντας ότι το χαρτί που της έδωσε ο πλούσιος ήταν κάτι το ψεύτικο. Μία μέρα τόλμησε και το έδειξε σε μία φίλη της και εκείνη της είπε:

-Αυτό το χαρτί που κρατάς, είναι μία επιταγή για την τράπεζα. Πήγαινε να δεις.

Τότε η χήρα αναθάρρεψε και πήγε στην τράπεζα. Εκεί αφού ρώτησε, πήγε στον ταμία να την εξυπηρετήσει. Μόλις το είδε ο ταμίας, της είπε, ότι είναι να εισπράξει 50 χρυσές λίρες! Εκείνη εξεπλάγη, διότι ήταν μεγάλο το ποσό. Κάποιο λάθος θα έκανε ο άνθρωπος, σκέφτηκε και έτσι ζήτησε να πάρει πίσω την επιταγή, χωρίς να την εξαργυρώσει. Την πήρε λοιπόν και την πήγε κατευθείαν στο σπίτι του πλουσίου και του είπε:

-Με συγχωρείτε, αλλά είναι πολλά τα λεφτά που γράψατε στην επιταγή. Εγώ δεν αξίζω τόσα λεφτά! Και σκέφτηκα, ότι θα κάνατε λάθος.

Μόλις το άκουσε αυτό ο πλούσιος, της είπε:

-Πράγματι έκανα λάθος!

Πήρε την επιταγή και συμπλήρωσε πίσω από το 50 ένα μηδενικό και οι 50 χρυσές λίρες έγιναν 500! Της την έδωσε και της είπε:

-Πήγαινε τώρα στην τράπεζα και γνώριζε ότι δεν έχω κάνει λάθος!

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ταπείνωσης! Αν άνθρωπος ενεργεί έτσι σε έναν ταπεινό συνάνθρωπο, σκεφθείτε ο Θεός τι προσφέρει στους ταπεινούς.

Σε έναν αγώνα δρόμου μεγάλων αποστάσεων, ο Κενυάτης Abel Mutai απείχε μόλις λίγα μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού, όταν μπερδεύτηκε με την πινακίδα, νομίζοντας ότι είχε ήδη ολοκληρώσει τον αγώνα. Ο Ισπανός, Ιβάν Φερνάντεζ, ήταν ακριβώς πίσω του και βλέποντας την κατάσταση άρχισε να του φωνάζει ότι κάνει λάθος. Ο Κενυάτης δεν κατάλαβε τι του έλεγε ο Ισπανός αθλητής και τότε ο Ιβάν τον έσπρωξε…προς τη νίκη!! (το σχετικό στιγμιότυπο στη σημερινή φωτο.) Ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Ιβάν: -Γιατί το έκανες αυτό;

Ο Ιβάν απάντησε:

-Το όνειρό μου είναι ότι κάποια μέρα θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα είδος κοινωνίας με αξίες που θα χαρακτηρίζουν έναν πραγματικό πολιτισμό.

-Μα γιατί άφησες τον Κενυάτη να κερδίσει;

-Δεν τον άφησα να κερδίσει, Κέρδισε.

-Θα μπορούσες να είχες κερδίσει!

-Αλλά ποιά θα ήταν η αξία της νίκης μου; Ποιά θα ήταν η τιμή αυτού του μεταλλίου; Τι θα σκεφτόταν η μητέρα μου γι’ αυτό;

«Η τιμή, η ηθική και η ντροπή στο πρόσωπο είναι αρχές που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά.»

Κάποτε ο Νίκος Τσιφόρος, γνωστός για το γλαφυρό του ύφος, έγραψε: «Τον Χειμώνα αντικρίζεις τα ξερά παγωμένα κλαδιά. Ξαφνικά πετιούνται τα λουλουδάκια της μυγδαλιάς. Τότε όλοι φωνάζουν: ”Έρχεται η Άνοιξη!” και μέσα στην Άνοιξη, κοκκινίζουν τον κάμπο

οι παπαρούνες. Και ξαφνικά όλα χρυσίζουν. Μια πύρα αλλιώτικη

απλώνεται στον κόσμο και λένε μαζικά οι άνθρωποι: ”Να το, το Καλοκαίρι!”. Και αμέσως γίνονται καφετιά και κίτρινα τα φύλλα

και καστανόχρωμα πουδράρει τα περάσματα, και φωνάζουν

στεναγμικά τα πουλιά και οι άνθρωποι σκέφτονται και στενάζουν:

”Έφτασε το Φθινόπωρο…” Και αυτό γίνεται πάντα, με μαθηματική επανάληψη χιλιάδες χρόνια, μέσα σε μια μονοτονία που εμείς τη λέμε ”διάσταση χρόνου” και μέσα σε ένα χώρο που εμείς τον λέμε ”διάσταση χώρου”, αλλά που δεν είναι διαστάσεις και δεν είναι και τίποτα. Και ο ήλιος βγαίνει κι αυτός μαθηματικά, Ανατολή ώρα τόση, Δύση το ίδιο, σαν ωτομοτρίς με δρομολόγιο καθορισμένο, και το φεγγάρι ξεκινάει, τόξο της Άρτεμης, γεμίζει, ξαναδειάζει, και όλα αυτά γίνονται μ’ ένα σκοπό που είναι κρυμμένος μέσα στ’ αστρικά μυστήρια,

κι εμείς ερχόμαστε στον κόσμο ξεδοντιάρικα και ζαρωμένα μωρά, και φεύγουμε ξεδοντιάρικα και ζαρωμένα γεροντάκια, μέσα στα

εβδομήντα – ογδόντα χρόνια της ύπαρξής μας. Θαρρούμε πως είμαστε

στο κέντρο του σύμπαντος, κουβεντιάζουμε για ανωτερότητες και ιδανικά, κάποιοι αφήνουν μια τσιρλιά Πάνω στην Ιστορία, οι περισσότεροι περνάνε ασήμαντοι και χαντακωμένοι, και από δίπλα,

οι παπάδες και τα αγιαστούργια μας σκυλοβρίζουν με καζάνια γιομάτα καυτή πίσσα και μαρτύρια στον αιώνα τον άπαντα. Γιατί ρε; Επειδή κάναμε το έγκλημα να έρθουμε να ζήσουμε εφτά – οχτώ δεκαετίες και να φάμε το ψωμί με ιδρώτα και την πίκρα με τον κάδο;» (Αντιγραφή από την ιστοσελίδα «Πρόσωπα».)

«Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις» (Οδυσσέας Ελύτης).

Τα ψέματα, τα λάθη και τα πάθη δεν έχουν εισιτήριο εισόδου. Τα πληρώνεις κατά την αποχώρηση…

Οι δυο πιο διάσημες φράσεις στον κόσμο είναι το «σ’ αγαπώ» και το «made in Ghina». Και οι δυο δεν προσφέρουν καμιά εγγύηση….

Ο άλλος είναι γιατρός ορθοπεδικός, άνοιξε ιατρείο στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας που δεν έχει ασανσέρ κι αναρωτιέται γιατί δεν πατάει κανείς…

Μετ’ εμποδίων ή όχι πάντως, έγκλειστοι ή ….λαθραίοι την Τσικνοπέμπτη τη γιορτάσουμε, κατά το έθιμο, έστω και …στριμόκωλα, ως γενναίοι (και …παλαβοί) Έλληνες…

Να βάλουμε λέει «Μάρτη»… Κάτσε να τον βγάλουμε πρώτα…

Μ’ αρέσει να προκαλώ την Άνοιξη (η πιο αγαπημένη μου εποχή) και να «φλερτάρω» μαζί της, ακόμη και τώρα πια, που πολλά μέσα μου και γύρω μου …φθινοπωριάζουν. Εμπρός λοιπόν…. (μήπως ξεκουμπιστεί και ο ….ιός.)

Είχα παραδώσει την ύλη της στήλης μου στα γραφεία της εφημερίδας όταν έγινε ο ισχυρός σεισμός στην περιοχή μεταξύ Ελασσόνας και Τυρνάβου, το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης. Ευτυχώς προκάλεσε μόνο υλικές ζημιές και δεν είχαμε τραυματισμούς ή ανθρώπινες απώλειες. Όπως στη μισή Ελλάδα ταρακουνηθήκαμε κι εμείς στον Αλμυρό, όπου αμέσως ξύπνησαν πικρές μνήμες από τα δικά μας παθήματα, πριν 40 χρόνια. Πέρα από το φόβο που προκάλεσε ωστόσο το έντονο ταρακούνημα, όλα καλά (όπως τότε). Τα ντουβάρια αποδείχτηκε ότι ξαναγίνονται και μάλλον καλύτερα από εκείνα που έπεσαν…