Tο «κακό» θα περάσει αργά ή γρήγορα – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης

“Δελτίο θυέλλης” – έκδοση 6-2-2021

Οι σκύλοι ή τα αφεντικά

χρειάζονται τις βόλτες;    

Για το «πιπί» και τα «κακά»

ορθάνοιχτες οι πόρτες.

Καλημέρα σας… Ο αείμνηστος πατερούλης μου έλεγε πως «αν στην παρέα έχεις ένα ακορντεόν, είναι σαν να έχεις ολόκληρη ορχήστρα». Τόσο πολύ αγαπούσε αυτό το όργανο… Ευτυχώς δεν πρόλαβε να ζήσει τόσο και να …μισήσει το άλλο… «ακορντεόν», αυτό που μας επιβάλλεται μέσα στην πανδημία, με το άνοιγμα και το κλείσιμο της αγοράς, την άρση και τη διαδοχική επιβολή σκληρών μέτρων εγκλεισμού και προστασίας.

Ίσως έτσι μου φαίνεται, ίσως να συνηγορεί η επερχόμενη Άνοιξη κτλ., αλλά θεωρώ το Φλεβάρη σαν πολλά υποσχόμενο. Μακάρι να μη με διαψεύσει η ίδια η πραγματικότητα των επόμενων ημερών και εβδομάδων, αν και το «ακορντεόν» επιμένει τουλάχιστον ως προς τον αριθμό των κρουσμάτων, με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε ποτέ και πού θα «σταθεί η μπίλια» στη «ρουλέτα», στην εξέλιξη της πανδημίας. Κάθε λίγο και λιγάκι όμως καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και να κερδίσουμε ένα νέο «στοίχημα», όπως π.χ. τώρα που άνοιξε αρκετά η αγορά, τα σχολεία και δόθηκαν κάποιες ανάσες για τη σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα. Παράλληλα μαίνεται η κόντρα ανάμεσα στους καθημερινούς εμβολιασμούς, αφ’ ενός, αλλά και στις μεταλλάξεις του ιού, το πρώτο …δώρο του για τη νέα χρονιά… Κοντολογίς, δεν είναι μόνο «στραβός ο γιαλός», αλλά και «στραβά αρμενίζουμε»…

Το ομολογούν ανεπίσημα επιστήμονες και κυβερνητικοί πολιτικοί… «Ναι, τρομάζουμε λίγο περισσότερο από την πραγματική εικόνα τον κόσμο, γιατί όταν δεν παίρνει τα αυστηρά μέτρα αυτοπροστασίας, κινδυνεύουμε όλοι από την πανδημία κι ένα νέο κύμα εξάπλωσης του ιού στην κοινότητα». Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άραγε, αφού με το πρώτο «λασκάρισμα», όπως π.χ. το μερικό άνοιγμα της αγοράς, ένα μεγάλο τμήμα του Ελληνικού πληθυσμού (αλλά και αλλού στον κόσμο) ξεχύνεται στους δρόμους επιπόλαια και συνωστίζεται, λες και γιορτάζουμε την …απελευθέρωση της χώρας. Πώς να εξηγήσει ένας λογικός άνθρωπος το γεγονός, ότι κάποια συγκεκριμένη μέρα –πρόσφατα- στάλθηκαν ένα εκατομμύριο μηνύματα στο 13033 για …περίπατο. Κι όπως προσφυώς έγραψε κάποιος στο facebook «εμείς δεν είμαστε κανονική χώρα, το …Ολυμπιακό χωριό είμαστε».

Η πικρή αλήθεια είναι βέβαια πως και όλη η αγορά να ανοίξει δεν θα λέμε για …κανονικότητα, όσο παραμένει κλειστή η εστίαση. Αν δεν τσουγκρίζουμε τα ποτηράκια μας, δεν μπορούμε να μιλάμε για …λευτεριά.

Από την άλλη μεριά, τρομάζει εξίσου η πρόβλεψη ότι με κλειστή την αγορά οι οικονομικές απώλειες των κρατικών ταμείων υπολογίζονται σε μισό δισεκατομμύριο ευρώ το μήνα. Χρήμα που δεν περισσεύει βεβαίως – βεβαίως (δεν περίσσευε ποτέ) και θα μπορούσε να διατεθεί σε έργα, ενίσχυση των εθνικών δομών, κοινωφελείς πρωτοβουλίες και νέες θέσεις εργασίας.

Από όσες ειδήσεις πάντως διακινούνται κάθε μέρα, επίσημες και ανεπίσημες μέσω διαδικτύου και ιδιωτικών τηλεφωνημάτων, μηνυμάτων κτλ., αν έλλειπε το …70%, θα είμασταν πιο ήσυχοι και πιο νορμάλ. Γιατί μαθαίνω πως, απανταχού της χώρας οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι κάνουν «χρυσές δουλειές».

Δεν ξέρω πόσο μας προστατεύει η μάσκα που φοράμε κατά του ιού σε κάθε μετακίνησή μας. Πάντως αυτή η μάσκα μάλλον και ο εγκλεισμός μας στα σπίτια μας έγιναν προφανώς η αιτία φέτος να εξαφανιστεί σχεδόν η …γρίπη. (Ουδέν κακό αμιγές καλού).

«Από την αρχή της πανδημίας υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο και συγκεκριμένη στρατηγική», δήλωσε ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας Νίκος Χαρδαλιάς, ενώ επεσήμανε ότι το γενικό lockdown είναι ένα εργαλείο που υπάρχει στο τραπέζι από την αρχή της πανδημίας, συμπληρώνοντας ωστόσο ότι «το κόστος είναι μεγάλο», καθώς και ότι κάθε μέρα αξιολογούνται τα δεδομένα. «Βεβαίως υπάρχει μία κόπωση, όμως κάθε μέρα αξιολογούμε τα δεδομένα, το γενικό lockdown είναι ένα εργαλείο που υπάρχει στο τραπέζι από την αρχή της πανδημίας, ωστόσο πρέπει να το αξιολογήσουμε σε σχέση με τα πραγματικά δεδομένα, γιατί εύκολα ακούγεται, αλλά πίσω από ένα γενικό lockdown υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν οικογένειες», ανέφερε χαρακτηριστικά, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1 το βράδυ της περασμένης Δευτέρας.

«Από την πρώτη στιγμή ο πρωθυπουργός έχει ξεκαθαρίσει και έχει αποδείξει ότι το ζήτημα της ανθρώπινης ζωής είναι πάνω από οτιδήποτε άλλο. Αν τα επιδημιολογικά δεδομένα μας δυσκολέψουν προφανώς είναι κάτι που θα το λάβουμε υπόψη μας, σε κάθε περίπτωση όμως το μπαλάκι αυτή η κυβέρνηση δεν το πετάει στους πολίτες και το έχουμε αποδείξει αυτό. Υπάρχει ένας μηχανισμός, η ίδια η κυβέρνηση έχει στηρίξει αυτή τη στιγμή κάτω από δύσκολες συνθήκες, έχει δώσει πάνω από 26 δισεκατομμύρια. 21 δισεκατομμύρια για να μπορέσει να στηρίξει τους επιχειρηματίες, τα φυσικά πρόσωπα, τους ανέργους και άλλα 5 δισεκατομμύρια μέσα από τη μόχλευση των τραπεζών για να μπορέσουμε να βγούμε όσο το δυνατόν πιο αλώβητοι από αυτή τη δύσκολη πρωτόγνωρη, παγκόσμια, οικονομική και όχι μόνο υγειονομική συγκυρία», σημείωσε. Κληθείς να σχολιάσει τις επικρίσεις ότι η κυβέρνηση ακολουθεί την πανδημία είπε ότι «είναι αστείο, όποιος εκφράζει ότι πηγαίνουμε βλέποντας και κάνοντας, ουσιαστικά δείχνει μία αμηχανία στο πόσο άμεσα αντανακλαστικά έχει αυτή η κυβέρνηση σε κάθε επίπεδο που αφορούν στην πανδημία καθ’ αυτή». Σε ό,τι αφορά το Πάσχα, ανέφερε ότι θα είναι και φέτος διαφορετικό.

Ένας καλός διαδικτυακός μου, φίλος, ο εξαιρετικός Βολιώτης παιδίατρος Γ. Χαρίτος, συχνά ενημερώνει τους ιντερνετικούς του φίλους, για ιατρικά θέματα και πέραν της ειδικότητας του. Με τίτλο λοιπόν «Το μηδέν θα κάνει κύκλο», ανάμεσα στα άλλα, γράφει στην ανάρτησή του. « Έχεις βαρεθεί τη ζωή σου και θα ήθελες να δώσεις μια από το μπαλκόνι και να πηδήξεις; Δεν έχεις κατάθλιψη (ακόμα) αλλά θα ήθελες να έχεις, για να είσαι ασορτί με την χώρα που ζεις; Υπάρχει λύση! Βάλε Νίκο Σύψα. Ο κύριος Σύψας σήμερα δήλωσε ότι, ένεκα των μεταλλάξεων, γυρίζουμε πια στην «εποχή της Γουχάν», δηλαδή ξανά όλα από την αρχή με έναν νέο ιό απέναντι στον οποίο είμαστε έκθετοι. Χωρίς καμία ανοσία. Είμαστε, δήλωσε, πολύ κοντά στο «απόλυτο μηδέν». Ξανά. Και ναι μεν, σε ορισμένα σημεία έχει δίκιο, αλλά η υιοθέτηση ενός μηδενιστικού και τρομολαγνικού ύφους (στο οποίο βέβαια ο καθηγητής μας έχει συνηθίσει είναι αλήθεια) δεν νομίζω ότι βοηθά ούτε την αγορά, ούτε βέβαια την ψυχολογία του κόσμου. Χώρια που η «καραμέλα» αυτή πάλιωσε. Ακόμη αδυνατούν να καταλάβουν κάποιοι ότι ο κόσμος έχει φθάσει στα όρια της ψυχικής κόπωσης, και τέτοιου είδους ασύμμετρες απειλές δεν λειτουργούν πια. Αυτό νομίζω ότι από την αρχή της πανδημίας ήταν ένα από τα βασικά προβλήματα. Έχουμε μια επιτροπή από πολύ καλούς επιστήμονες, οι οποίοι όμως φαίνεται ότι είναι εντελώς αποκομμένοι από τον κόσμο και την κοινωνία. Και εκεί δημιουργούνται πολλά προβλήματα στην «μετάφραση». Δεν μπορούν πια να επικοινωνήσουν προς τα κάτω ούτε τα στοιχειώδη, γιατί είτε έχουν εκνευρίσει υπερβολικά τον μέσο Έλληνα, είτε δεν γίνονται καν πιστευτοί.»

«Μεταλλάξεις είναι φυσιολογικό να υπάρχουν. Και ΘΑ υπάρχουν.

Νομοτελειακά. Πάρτε για παράδειγμα τον ιό της γρίπης. Δεν μεταλλάσσεται κάθε χρόνο; Δεν έχουμε κάθε χρόνο κι ένα καινούριο αντιγριπικό εμβόλιο για να τον καλύψει; Αυτό αρχικά θα γίνει και με αυτόν τον ιό. End of story. Οι μεταλλάξεις εάν θέλετε δείχνουν και την ανεπάρκεια του «συστήματος». Όσο δεν τελειώνεις με τον ιό, αυτός θα εξελίσσεται. Σε αυτά υπάρχει και μια παγκοσμιοποίηση να ξέρετε. Και όλα να τα κάνεις σωστά, εάν είναι να γίνει, θα γίνει. Έτσι συμβαίνει στη φύση. Και μηδέν κρούσματα να είχαμε εμείς, δημιουργήθηκε μια μετάλλαξη «κάπου, κάπως, κάποτε». Π.χ. στη Νότια Αφρική. Είτε η μετάλλαξη λοιπόν δημιουργηθεί στο Γιοχάνεσμπουργκ, είτε στα Νέα Μουδανιά στην Χαλκιδική, οι άνθρωποι μετακινούνται (πάνε Ντουμπάι κτλ). Μαζί τους και οι διάφοροι ιοί. Μην πτοείστε. Συνεχίστε να προσέχετε. Ακόμη και όσοι έχετε εμβολιαστεί. Κρατήστε με την υπεύθυνη σας συμπεριφορά τα σχολεία και τις δουλειές ανοικτές. Χρειάζεται ακόμη πολύ έρευνα για να αποφανθούμε με βεβαιότητα για τις μεταλλάξεις. Μην μεταλλαχτείτε ακόμα. Μείνετε άνθρωποι.»

Να αντιτάξουμε την κόπωση και την κατάθλιψη της καραντίνας με νηφάλιες σκέψεις, συλλογισμούς χωρίς αγκυλώσεις και παρωπίδες, την αναγκαία αισιοδοξία ότι το «κακό» θα περάσει αργά ή γρήγορα, αλλά και την ελπίδα ότι θα έρθει να μας συναντήσει μια ζωή καλύτερη απ’ αυτή που ξέραμε.

Διαβάζω ότι ο Αυστραλός James Harrison στην ηλικία των 13 ετών χρειάστηκε 13 λίτρα αίμα. Δεν το ξέχασε και μόλις έγινε 18 ετών αποφάσισε να γίνει αιμοδότης. Ανακάλυψε πως το πλάσμα από το αίμα του περιείχε ένα σπάνιο αντιγόνο που θεράπευε την ασθένεια Rhesus που χτυπάει τα έμβρυα προκαλώντας εγκεφαλικές βλάβες, ακόμη και θάνατο. Από τότε έγινε δότης πλάσματος σχεδόν κάθε εβδομάδα σώζοντας τις ζωές περίπου 2,4 εκατομμυρίων εμβρύων! Πάνω από 1000 αιμοδοσίες! Πρόσφατα ο James Harrison, γνωστός και ως «ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι», έγινε 81 ετών και δεν επιτρέπεται πια από την νομοθεσία να είναι αιμοδότης. Στη σημερινή φωτό βλέπετε τον Harrison στην τελευταία αιμοδοσία του με τη παρέα μωρών που σώθηκαν από το αίμα του. Το παράδειγμα του είνει ενδεικτικό του τι μπορεί να κάνει κάθε ευλογημένος άνθρωπος, που μπορεί …σπάταλα να προσφέρει από το περίσσευμα της ψυχής και την έμφυτη κακοσύνη του…

Στον Καναδά εφαρμόστηκε μια λαμπρή ιδέα.! Ενσωμάτωσαν τα γηροκομεία στα ορφανοτροφεία πηγαίνοντας για κάποιες ώρες παιδάκια στο γηροκομείο στα πλαίσια κοινωνικού πειράματος. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες! Οι ηλικιωμένοι βρήκαν εγγόνια, τα ορφανά για πρώτη φορά ένιωσαν τι είναι γονική αγάπη και φροντίδα. Επίσης σημείωσαν σημαντική βελτίωση στην υγεία τους και επανήλθε το ενδιαφέρον τους για τη ζωή, είπαν οι γιατροί! Αγάπη χρειαζόμαστε… Και να καταλάβουμε ότι η αγάπη που δονεί το «είναι» μας δεν αποθηκεύεται, δεν αποταμιεύεται. Είναι αγαθό που μοιράζεται με όλους τους συνανθρώπους μας στην οικουμένη.

Το παραπάνω λαμπρό παράδειγμα, ειδικότερα για τη λεγόμενη τρίτη ηλικία, αποδεικνύει ότι αυτοί κι αυτές που συνηθίζουμε να λέμε «οι απόμαχοι της ζωής» κάθε άλλο παρά της ζωής είναι… Μόνο απόμαχοι της δουλειάς, αλλά –πέρα από τα καφενεία και τη μπιρίμπα- μπορούν να προσφέρουν πολλά, όχι μόνο στον οικογενειακό τους περίγυρο, αλλά και στην κοινωνία, όσο ο Θεός τους δίνει ζωή και κουράγια.

Για αναλογιστείτε πρόσφατα τις γνωστές τρεις γιαγιάδες της Λέσβου, που περιέθαλπαν προσφυγόπουλα, να ταΐζουν πεινασμένα και ταλαιπωρημένα βρέφη κτλ. κι έφτασαν να είναι υποψήφιες ακόμη και για Νόμπελ…

Θυμάμαι τον φίλεργο Δήμαρχο (ως το 1963) της γενέτειράς μου Νέας Ιωνίας, τον αείμνηστο Απόστολο Βολίδη, ο οποίος ήταν παρεμπιπτόντως ο μεγάλος αδελφός του παππού μου Μανώλη. Όταν λοιπόν ο Δήμαρχος ήταν πλέον απόμαχος της πολιτικής και της δουλειάς, έχοντας τις σχετικές γνώσεις ως πρώην εργολάβος οικοδομών και δημοσίων έργων, μπήκε μια μέρα μέσα στα κεντρικά καφενεία της Νέας Ιωνίας και έβαλε τις …φωνές στους γέροντες θαμώνες: «Τί κάθεστε εδώ μέσα στην κάπνα και την τσιγαρίλα… Θα πεθάνετε μια ώρα αρχύτερα. Εμπρός, σηκωθείτε… Εγώ θα βάλω τα χρήματα κι εσείς την οικοδομική δουλειά, να χτίσουμε στο προαύλιο της Ευαγγελίστριας ένα Πνευματικό Κέντρο, που το χρειάζεται ο ναός και η πόλη μας.» Σηκώθηκαν χωρίς δεύτερη κουβέντα κι έγινε τελικά το πανέμορφο κτίριο που δεσπόζει και σήμερα στο χώρο. Και ήταν συγκινητικό να βλέπεις δυο – δυο τα γεροντάκια (πρώην χτίστες και οικοδόμοι γενικότερα, πρώην λιμενεργάτες ή αλιείς και στοιβαδόροι στις καπναποθήκες), ακόμη και με τα μπαστούνια τους, να κρατούν και να μεταφέρουν κούτσα – κούτσα έναν μόνο τσιμεντόλιθο ή έναν τενεκέ με λάσπη για να χτιστεί αυτό που καμαρώνουμε, 60 χρόνια μετά…

Όλα τα μπορεί το πείσμα, η επιμονή και το μεράκι… Κανένα από αυτά τα τρία δεν έχει …ηλικία.

Γνωστή …ρουκετολόγος λαϊκή αοιδός είπε (και πέσαν τα …τσιμέντα): «Εμένα δεν με πειράζει καθόλου που μένουμε μέσα στο σπίτι. Που δεν βγαίνουμε έξω με πειράζει».

«Έχω το πρόβλημά μου, που είμαι κλεισμένος διαρκώς στο σπίτι, έχω και τον παππού από δίπλα, που κάθε πρωί με ρωτάει «αν έφυγαν οι Γερμανοί, για να βγούμε από το σπίτι». (Από τους tsekouratous.gr)

Ανυπομονώ να έρθουν οι Αποκριές… Άλλωστε τις …μάσκες τις έχουμε ήδη αγορασμένες και τις φοράμε ήδη προ πολλού.