Γιατί «ο λύκος, αρνί δεν γίνεται»…- του Γιώργου Τσιντσίνη – Δελτίο Θυέλλης

έκδοση 16-1-2021

Εγώ σωστά το πρόβλεψα:

«Ακορντεόν» θα είναι…

Τη μία, «βγες για κούρεμα»,

την άλλη, «σπίτι μείνε».

Καλημέρα σας….. Συμπληρώνεται το πρώτο 20ημερο του 2021 και οι συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες, αν και προχωράει σιγά- σιγά η χειροπιαστή ελπίδα των εμβολιασμών, αλλά όμως μαίνονται οι καραντίνες, τα περιοριστικά μέτρα και οι κλειστές αγορές. Έκδηλη καθημερινή μας αγωνία η επιμονή των κρουσμάτων, όσοι νοσούν από τον ιό και οι δεκάδες θάνατοι που βυθίζουν στη θλίψη πολλές οικογένειες και τις τοπικές κοινωνίες. Σε κάποιες χώρες πιο ήπια, σε άλλες σε επίπεδα συναγερμού και πανικού.

Παράλληλα με την πανδημία, σαν …φίδια σέρνονται στις στράτες η παραπληροφόρηση, οι σκόπιμα ψεύτικες «ειδήσεις», ο φόβος, η κατάθλιψη, η μοναξιά, η ψυχολογική κόπωση… Η κατακαημένη Ελλάδα έχει κάποιες χιλιάδες επιστήμονες, ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό Υγείας, αλλά και πολύ πολλαπλάσιες δήθεν «αυθεντίες», που διαρκώς επιδίδονται σε δημόσιους «διαγωνισμούς» ημιμάθειας και πολυξεροσύνης. Ο κάθε «πικραμένος» που διαθέτει κινητό τηλέφωνο, τάμπλετ, υπολογιστή και ίντερνετ, γίνεται ο αυτόκλητος «μαϊντανός», πολλές φορές ζώντας την άγνοια του κινδύνου, όχι μόνο για τη δική του ζωή, αλλά και του οικογενειακού, φιλικού ή κοινωνικού του περίγυρου. Με άλλα λόγια, πριν καν αποκτήσουμε την πολυπόθητη ανοσία της αγέλης, κατακτήσαμε πανηγυρικά την …ανοησία.

Σημάδια των καιρών… Άκρατος ήταν ο ενθουσιασμός των μικρών παιδιών, σε Νηπιαγωγεία και Δημοτικά σχολεία, για την επιστροφή τους στα θρανία, την περασμένη Δευτέρα. Έζησαν τη «φυλακή» του υποχρεωτικού εγκλεισμού (τόσο νωρίς στη ζωή τους), για να φτάσουν στο σημείο να αγαπήσουν, να νοσταλγήσουν το σχολείο τους. Εκείνο που απομένει να δούμε είναι πώς θα αξιοποιήσουν δημιουργικά αυτήν την πρόωρη εμπειρία τους στο μέλλον.

Η παράταση του lockdown ενεργοποιεί σχεδόν όλο το οπλοστάσιο της κυβέρνησης, η οποία θα παράσχει ρευστότητα ύψους 6,5 δισ. ευρώ το πρώτο τρίμηνο του έτους, όταν το σύνολο των παρεμβάσεων του 2021 υπολογίζεται στο ποσό των 7,5 δισ. ευρώ. Όπως γράφει ο Προκόπης Χατζηνικολάου στην «Καθημερινή», «στο οικονομικό επιτελείο σβήνουν και γράφουν τα δυνητικά μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν μέχρι τα τέλη Μαρτίου, με στόχο να κρατηθούν όρθιες οι επιχειρήσεις. Ωστόσο, οι εξισώσεις είναι ιδιαίτερα δύσκολες, καθώς τα κεφάλαια δεν επαρκούν και ήδη υπάρχουν κάποιοι εντός της κυβέρνησης που συστήνουν να περιοριστούν τα μέτρα Ιανουαρίου – Μαρτίου υπό τον φόβο συνέχισης της πανδημίας έως το τέλος του πρώτου εξαμήνου. Σημειώνεται ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το «μαξιλάρι» (άνω των 30 δισ. ευρώ) για τις πληρωμές μισθών και συντάξεων, αφού τα έσοδα κινούνται επί ξυρού ακμής, και πλέον δεν υπάρχουν άλλες πηγές που θα μπορούσαν να αντλήσουν ρευστότητα για να στηρίξουν επιχειρήσεις και εργαζομένους.

Όλες οι ανάγκες της Ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο οι υγειονομικές ή για τα κρατικά ταμεία που πιέζονται ή το οδυνηρό «γονάτισμα» της αγοράς κτλ., συντείνουν στο συμπέρασμα ότι ο καθένας από μας –επίσημος ή απλός πολίτης- πρέπει να «βάλει πλάτη», όσο μπορεί περισσότερο, ακόμη και με τη συμπεριφορά του, για να ξεμπερδεύουμε με τον ιό μια ώρα αρχύτερα.

Με τροπολογία που θα κατατεθεί ενδεχομένως τις επόμενες μέρες στη Βουλή, το υπουργείο Οικονομικών θα δώσει χρονικό περιθώριο επιπλέον 75 ημερών στους εκδότες μεταχρονολογημένων επιταγών προκειμένου να καλύψουν τα αναγραφόμενα ποσά. Η προηγούμενη ρύθμιση που είχε γίνει για τις επιταγές εξέπνευσε στο τέλος του 2020. Δεδομένου όμως ότι το lockdown συνεχίζεται και εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές, κρίνεται απαραίτητο να δοθεί ακόμη περισσότερος χρόνος στους εκδότες των επιταγών. Αντίστοιχα, θα ισχύσουν ευνοϊκές ρυθμίσεις και για τους κομιστές των επιταγών, οι οποίοι επίσης μπορεί να έρθουν αντιμέτωποι με σοβαρά προβλήματα ρευστότητας από τη στιγμή που δεν θα μπορούν να εισπράξουν τις επιταγές που έχουν στα χέρια τους. Η νέα παράταση, η οποία θα λειτουργήσει συνδυαστικά με την 5η φάση της επιστρεπτέας προκαταβολής, εκτιμάται ότι θα εξασφαλίσει πρόσθετο χρόνο στους εκδότες των επιταγών μέχρι να ομαλοποιηθεί η οικονομική κατάσταση στην αγορά.

«Δεν θα παίζουμε τις κουμπάρες», είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην Τουρκία, που …προθυμοποιήθηκε να επαναρχίσει διάλογος για τις διαφορές που ταλανίζουν επί δεκαετίες και τραυματίζουν την καλή γειτονία των δυο χωρών. Αλλά γι’ αυτόν τον …61ο γύρο των συνομιλιών που –εκτός απροόπτου- θα υλοποιηθεί από τις 25 του τρέχοντα μήνα, ο Έλληνας πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι η Ελλάδα θα προσέλθει μόνο για να συζητηθούν και να αποσαφηνιστούν οι θαλάσσιες ζώνες στο Αιγαίο. Αν μη τι άλλο το γεγονός ότι παρόμοιου τύπου διερευνητικές επαφές έχουν κάνει ήδη 60 «στροφές», δείχνει από μόνο του ότι τουλάχιστον οι Τούρκοι «παίζουν τις κουμπάρες» διαχρονικά, πάντοτε υποκριτές και υστερόβουλοι, για να υπηρετούν πολιτικές εσωτερικής κατανάλωσης ή να τρικλοποδιάζουν κοινούς φίλους παγκοσμίως, μόνο για τα συμφέροντά τους. Επομένως και για τον 61^ο γύρο, που διακινείται προ των πυλών, ας κρατήσουμε «μικρό καλάθι». Γιατί «ο λύκος, αρνί δεν γίνεται»…

Θα αναδημοσιεύσω μια παλιότερη αναφορά μου για ένα σεπτό ιεράρχη, μήπως και παραδειγματιστούν κάπως και οι δικοί μας Δεσποτάδες, που συχνά «μπερδεύουν» την πίστη με το …παγκάρι:

Είναι εκείνος που νοσηλεύτηκε πρόσφατα στον «Ευαγγελισμό», αφότου νόσησε σοβαρά από τον ιό, διασωληνώθηκε και βγήκε τελικά υγιής, λέγοντας: «Η πίστη δεν κινδυνεύει – οι πιστοί κινδυνεύουν».

Πρόκειται για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο… Θυμίζω λοιπόν ότι ο Αναστάσιος, από τις 2 Αυγούστου του 1992, αναστήλωσε τις γκρεμισμένες εκκλησίες, έχτισε κι άλλες 90 αναστήλωσε 5 μοναστήρια και 70 ναούς – μνημεία, ίδρυσε Θεολογική Ακαδημία στο Δυρράχιο, Εκκλησιαστικό Λύκειο που έχει αναδείξει 130 νέους κληρικούς – όλοι Αλβανοί υπήκοοι, ίδρυσε ΙΕΚ, δημοτικά σχολεία, νηπιαγωγεία, ορφανοτροφείο, γηροκομείο. Στα Τίρανα έχτισε το Ορθόδοξο Διαγνωστικό Κέντρο του «Ευαγγελισμού», που είναι το πλέον σύγχρονο στην Αλβανία με 24 ειδικότητες, ενώ κινητή οδοντιατρική μονάδα προσφέρει τις υπηρεσίες της σε σχολεία. Σε δύσβατες περιοχές, έφτιαξε υδραγωγεία ή βελτίωσε το ηλεκτρικό δίκτυο, όπως στα ορθόδοξα χωριά της Σπαθίας.

Ως ενδεικτικό παράδειγμα του επιβλητικού του κοινωνικού έργου: Στη Δρόβιανη, πατρίδα της μητέρας του πρώην προέδρου Κωστή Στεφανόπουλου, στην πλατεία είχαν κυκλώσει τον Αναστάσιο και του ζητούσαν δρόμους, εκκλησίες, νερό…

-Για σταθείτε, βρε παιδιά, εγώ δεν είμαι πολιτικός για να σας τάζω αυτό, να σας τάζω εκείνο… Εγώ ένα θα σας πω: Αγαπώ τούτο τον τόπο, αυτά τα όμορφα χωριά και με πονάει που έχουν φύγει τα παιδιά σας όλα για την Ελλάδα. Γι’ αυτό θα σας φτιάξω το δρόμο, για να ‘ρχονται πιο συχνά να σας βλέπουν… Μην πείτε όμως μετά «ο Αναστάσιος δεν μας έφτιαξε εκκλησία». Μια εκκλησία λοιπόν λιγότερη, για να σας φτιάξω δρόμο. Δέχεστε;

-Ναι, ναι, ευχαριστούμε!

Την υπόσχεσή την κράτησε, ο δρόμος έγινε σε 6 μήνες!

Δεύτερο παράδειγμα: Διαβάζοντας πριν από λίγες ημέρες τη συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου στην «Καθημερινή», ο Απόστολος Μπάρλος και η Βάσω Γωγού συγκινήθηκαν. Οχι μόνο για τα όσα είπε σε σχέση με την περιπέτεια της υγείας του –τον γνωρίζουν άλλωστε προσωπικά και αγωνιούσαν όσο εκείνος νοσηλευόταν– αλλά με την εικόνα που συνόδευε το κείμενο. Ήταν μια φωτογραφία αρχείου που έδειχνε τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας να κρατάει στην αγκαλιά του ένα μωρό και αναδημοσιεύουμε σήμερα. Ήταν 7 Ιουνίου, πριν 4 περίπου χρόνια, που ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είχε ταξιδέψει στη Λάρισα για να ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης. Ο κ. Μπάρλος με την κ. Γωγού –θεολόγοι και οι δύο– είχαν αναλάβει να βοηθήσουν με το πρόγραμμα και να τον συνοδεύσουν. Εκείνη πριν από πολλά χρόνια ήταν φοιτήτριά του και παρά το πέρασμα των ετών είχαν κρατήσει επαφή και επικοινωνία. Το πρόγραμμα εκείνης της ημέρας ήταν φορτωμένο και είχαν ήδη καθυστερήσει. Καθώς έφευγαν από το Διαχρονικό Μουσείο κάποιος πρότεινε να αναβληθεί η αμέσως επόμενη στάση στον προσφυγικό καταυλισμό στο Κουτσόχερο, γιατί ήταν βέβαιο πως δεν θα προλάβαιναν να είναι στην ώρα τους για το επίσημο γεύμα στο ξενοδοχείο της πόλης. Ο Αρχιεπίσκοπος όμως ήταν ανένδοτος, θα πήγαινε οπωσδήποτε στον καταυλισμό. Θεωρούσε πως ήταν ένα σημαντικό μήνυμα προς όσους εκείνη την περίοδο περιθωριοποιούσαν τους πρόσφυγες. Όταν έφτασε εκεί, και παρότι ήταν περίοδος Ραμαζανίου, είχε μαζευτεί πολύς κόσμος, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι, για να τον γνωρίσουν. Η συντονίστρια της δομής τον υποδέχθηκε και επειδή έκανε φοβερή ζέστη τον ρώτησε εάν θα ήθελε να ξεκινήσουν με μια ξενάγηση στα γραφεία. «Εγώ ήρθα να γνωρίσω τον κόσμο που φιλοξενείτε, όχι να δω τα γραφεία», της είπε χαμογελώντας. Αφού βγήκαν οι πρώτες φωτογραφίες, κάποιοι από τη συνοδεία τον ενημέρωσαν πως σχεδόν όλοι βρίσκονταν ήδη στο ξενοδοχείο για το γεύμα και πως θα έπρεπε να βιαστούν. Εκείνος όμως με ένα νεύμα τούς είπε πως υπήρχε χρόνος, ζήτησε μια καρέκλα για να καθίσει και με τη βοήθεια μιας μεταφράστριας ξεκίνησε να συνομιλεί με τους ανθρώπους εκεί. «Μπορεί να μη μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα. Όμως είμαστε όλοι παιδιά του Θεού. Χρειαζόμαστε περισσότερη αγάπη, περισσότερη πίστη και περισσότερη ελπίδα», τους είπε.

Λίγο πριν σηκωθεί, είδε μια γυναίκα που δειλά προσπαθούσε να τον πλησιάσει με το μωρό της αγκαλιά. Ηταν η Ζοζάν, μια Κούρδισσα που είχε έρθει στην Ελλάδα με τον σύζυγο και τα τρία τους παιδιά. Το μικρότερο, η Ρουσίν, είχε γεννηθεί με μια σοβαρή παραμόρφωση στα πόδια και θα χρειαζόταν μια σειρά επεμβάσεων για να μπορεί να έχει φυσιολογική ανάπτυξη και μεγαλώνοντας να περπατήσει μόνη της.

Σε ένα βίντεο, ο Αρχιεπίσκοπος φαίνεται να ψάχνει τον Χρήστο Παπανικολάου, εικαστικό και στον πυρήνα των συνεργατών του στα Τίρανα: «Χρήστο! Κάτι πρέπει να κάνουμε. Θέλει βοήθεια», ακούγεται να του λέει. Ο κ. Παπανικολάου, Λαρισαίος στην καταγωγή, έρχεται τις επόμενες ημέρες σε επαφή με τον καθηγητή ορθοπεδικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Κωνσταντίνο Μαλίζο και, αφού εξετάζεται η μικρή, δρομολογείται το χειρουργείο για όταν γίνει ενός έτους. Ο κ. Παπανικολάου θυμάται σήμερα πως ο Αρχιεπίσκοπος συχνά τον ρωτούσε για την εξέλιξη εκείνης της ιστορίας. Έτσι, η Αρχιεπισκοπή στα Τίρανα απέκτησε επαφή με τον καταυλισμό στη Λάρισα, ώστε να ενημερώνονται για τις επεμβάσεις και τη θεραπεία που είχε δεσμευτεί πως θα γίνουν – και πράγματι έγιναν το επόμενο διάστημα με επιτυχία. Η μικρή Ρουσίν μπορεί πλέον να περπατάει, να τρέχει, κινείται όπως κάθε παιδί στην ηλικία της. Ζει με την οικογένειά της στο Μόναχο και πολύ συχνά επικοινωνεί με τον κ.κ. Αναστάσιο στέλνοντάς του φωτογραφίες και ζωγραφιές. Μόλις πριν από λίγες ημέρες του έστειλε τις καθιερωμένες ευχές για τις γιορτές.» (Από σχετικό ρεπορτάζ της «Καθημερινής»).

Ο Αναστάσιος λοιπόν είναι η επιτομή του καλού ποιμένα, που όλοι θα θέλαμε και όλοι (σχεδόν) τον …ψάχνουμε.

Το θλιβερό γεγονός που διαπιστώθηκε από τον πρόσφατο θάνατο με ανακοπή καρδιάς 47χρονου Βολιώτη, που βρέθηκε νεκρός μέσα στο σπίτι του, μετά από 10-12 μέρες, πρέπει να μας συνέχει όλους και να ρίχνουμε μια ματιά στους συγγενείς, γνωστούς ή κυρίως γείτονες, που ζουν μόνοι τους, στους δύσκολους καιρούς μας… Ο εγκλεισμός μας στο σπίτι, λόγω απαγορευτικών μέτρων προστασίας, είναι ιδιαίτερα προβληματικός για τους μοναχικούς οποιασδήποτε ηλικίας… Πρέπει να έχουν την έγνοια μας, έστω με μια ματιά από το δρόμο, ένα τηλεφώνημα…

Αναρτήθηκε από την ιστοσελίδα «φιλότιμο» και τον Κώστα Βαρβιά: «Προσέξτε τη ημερινή φωτογραφία της στήλης που δείχνει μια ηλικιωμένη κυρία, να κάθεται στα σκαλοπάτια… «Mπορεί να νομίσετε ότι είναι άστεγη. Η απάντηση είναι όχι. Είναι η πρώην Πρόεδρος της Φινλανδίας (2000 – 2012), η κα. Τarja Halonen. Kαι όχι, δεν είναι τρελή. Απλώς συμμετέχει σε μια καμπάνια της οργάνωσης «Στρατός της Σωτηρίας» της Φινλανδίας, για να βοηθήσει τους αστέγους. Στη φωτογραφία η κα. Ηalonen ντύθηκε με ρούχα που είχαν συλλεχθεί ειδικά για αστέγους. Το νόημα της καμπάνιας είναι ότι η τύχη μπορεί να αλλάξει για τον κάθε έναν / κάθε μια από εμάς, οποιαδήποτε στιγμή. Ακόμη και οι πιο διάσημοι και πλούσιοι θα μπορούσαν μια μέρα να βρεθούν στο δρόμο και μπορεί να μην ξέρουν τι να κάνουν. Ο κάθε ένας / κάθε μια μπορεί να επηρεαστεί από απρόσμενα γεγονότα που οδηγούν στη φτώχεια. Μετά την φωτογράφιση, η Πρόεδρος είπε ότι η καμπάνια είναι για να θυμίζει στους ανθρώπους πόσο σημαντικό είναι να βοηθάμε άλλους ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη γύρω μας, ανεξάρτητα από το πώς φαίνονται.»

Εκρηκτική αύξηση στη χρήση κοκαΐνης, τη μεγαλύτερη την τελευταία δεκαετία, εντοπίστηκε στα λύματα της Αττικής κατά τη διάρκεια του δεύτερου lockdown, όπως δήλωσε ο Καθηγητής Αναλυτικής Χημείας ΕΚΠΑ, Νίκος Θωμαΐδης. Επίσης, εντοπίστηκαν και αυξημένα ποσοστά ψυχοδραστικών ουσιών, όπως είναι οι βενζοδιαζεπίνες. Τα ευρήματα είναι χαρακτηριστικά των ψυχολογικών αδιεξόδων της πανδημίας και της καραντίνας, που κορυφώθηκαν κατά τη διάρκεια του δεύτερου lockdown. Συγκεκριμένα ο καθηγητής ανέφερε ότι η εξέταση των λυμάτων της Αττικής το περασμένο φθινόπωρο έδειξε αύξηση στη χρήση κοκαΐνης κατά 80%, σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2019. Η αύξηση παρατηρήθηκε από τις αρχές Σεπτεμβρίου μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου και ήταν κατά 20% μεγαλύτερη από αυτή που καταγράφηκε κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown τον Μάρτιο.

Όπως αντιλαμβάνεστε επομένως, κοκαΐνη έχουμε και κυκλοφορεί αβέρτα – κουβέρτα. …Ψωμί δεν ξέρω αν έχουμε.

Μαρίνα Αμπράμοβιτς (στη φωτο). Το 1974 μπαίνει στο Studio Morra στη Νάπολη.

Τοποθετεί στο κέντρο της σκηνής ένας μεγάλο τραπέζι και πάνω σε αυτό αφήνει 72 αντικείμενα. Μπροστά από το τραπέζι υπάρχει μια επιγραφή που λέει πως οι επισκέπτες της έκθεσης μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν όπως εκείνοι θέλουν πάνω στο κορμί της επί έξι ολόκληρες ώρες. Η ίδια στέκεται μερικά βήματα πιο πίσω, εντελώς ακίνητη και με το βλέμμα κολλημένο στο άπειρο. Μεταξύ άλλων ένα σφυρί, ένα τσεκούρι, ένα ψαλίδι, ένα μαχαίρι, ένα κουδούνι, ένα φτερό, ένα πιρούνι, ένα καθρέφτη, ένα άρωμα, ένα καπέλο, ένα τριαντάφυλλο, ένα αρνίσιο κόκαλο, ένα σάλι, ζάχαρη, μέλι, κραγιόν, καρφίτσες, βελόνες, μια εφημερίδα και μια φωτογραφική μηχανή. Πάνω στο τραπέζι υπήρχε ακόμα ένα πιστόλι και δίπλα του μια σφαίρα! Στην αρχή το κοινό της συμπεριφέρεται φιλικά και με ευγένεια. Της δίνει ρόλους, την αγκαλιάζει, τη φιλάει, τη χαϊδεύει, προσπαθεί να την κάνει να γελάσει. Την βάζει να κάτσει ή να ξαπλώσει. ,Όσο περνάει η ώρα, ωστόσο, και με δεδομένο πως η Αμπράμοβιτς δεν αντιδρά σε οτιδήποτε και αν της κάνουν, τα πράγματα αρχίζουν και σοβαρεύουν. Το κοινό αντιδρούσε πιο επιθετικά. Μετά η κατάσταση αγρίεψε. Της έσκισαν τα ρούχα. Την χλεύασαν. Την παρενόχλησαν σεξουαλικά. Κάποιος της κάρφωσε το μαχαίρι κοντά στο καβάλο ενώ ένας άλλος την χαράκωσε στο λαιμό και ρούφηξε το αίμα της. Τα πράγματα έδειχναν να ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο, όταν κάποιος από το κοινό πήρε το όπλο, έβαλε μέσα την σφαίρα και στη συνέχεια έβαλε την Αμπράμοβιτς να το κρατήσει και να το στρέψει στο λαιμό της. Μετά από έξι ώρες η Αμπράμοβιτς άρχισε να κινείται και να περπατά ανάμεσα στον κόσμο. Πολλοί έφυγαν. Όσοι έμειναν έστρεφαν το βλέμμα τους με αποστροφή προς άλλη κατεύθυνση. Κανείς δεν μπορούσε να δει αυτό που ο ίδιος λίγο νωρίτερα είχε δημιουργήσει. Το πείραμα πέτυχε… Η ίδια είπε: «Είναι φοβερό πόσο βίαιοι γίνονται οι άνθρωποι σε ανθρώπους που δεν προβάλλουν καμία αντίσταση και πόσο εύκολα μπορεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος να δεχτεί βία από κάποιον που το θεωρεί εντελώς φυσιολογικό.» (Ανάρτηση της Μαρίας Αϊβαζίδου, Ψυχολόγου- Παιδοψυχολόγου στο Pinikio.gr)

-Πώς περάσατε τις γιορτές, με δυο λέξεις;

-Σαν λεχώνες.

(Από την Athens Voice).

«Στα καλά με ξέρατε όλοι… Στα άσχημα όμως σας έμαθα εγώ.» (Αγνώστου).

«Θες, να μοιραστούμε το κουβερτάκι μου;» (Από «καμάκι» στο Δημοτικό σχολείο).

-Μάνα, τι φαΐ έχουμε;

-Σουβλάκια με πίτσες.

-Άσ’ το, ρε μάνα… Θα παραγγείλω φακές.