Φύτεψα δυο σπόρους και σήμερα βλέπω να έχουν γίνει δυο ολάκερα δένδρα… Γιώργου Τσιντσίνη – Δελτίο θυέλλης

Έκδοση 5-12-2020

Θες «χιόνια στο καμπαναριό»;

Μα, πώς; Χωρίς καμπάνες;

«Χάνουν» οι μάνες τα παιδιά

και τα παιδιά τις μάνες…

Καλημέρα σας… Εύχομαι ο τελευταίος μήνας του χρόνου να είναι καλύτερος, τουλάχιστον επιδημιολογικά, προκειμένου να επιτραπούν κάποιες «ανάσες», για να γιορτάσουμε Χριστούγεννα κατά το έθιμο, να κινηθεί η αγορά -που το χρειάζεται όσο δεν φαντάζεστε- μα πάνω απ’ όλα να είμαστε υγιείς και να περάσουμε κι αυτόν τον «κάβο», με όσο γίνεται λιγότερες «ζημιές» και απώλειες.

Κάθε φορά που αρχίζω να γράφω αυτή τη στήλη, τον τελευταίο καιρό, μουρμουρίζω δυσαρεστημένος «πάλι για την πανδημία θα γράψω, αμάν πια κουράστηκα»… Μα, είναι η πιο ουσιώδης επικαιρότητα. Κι αν κουράστηκα εγώ, τι διαφορετικό τάχα θα έχουν να λένε οι αναγνώστες μου; Άσε που πάντοτε στις γιορτές μελαγχολώ, γιατί όσο περνούν τα χρόνια δεν μπορώ να «κλέβω» πια από τις χαρές των μικρών παιδιών, γιατί στην ηλικία μου δεν περιμένεις καν τον Αη-Βασίλη, τον οποίο έχεις καταχωνιάσει στο παραγώνι μαζί με τόσες άλλες διαψεύσεις σου, «κατά τον ρου της ιστορίας», που έλεγε σε μια ατάκα του και ο αείμνηστος Τσαγανέας. Επιπροσθέτως μέσα στο Δεκέμβριο είναι και τα γενέθλια μου (τοξοτάκι ντε,) για να μου θυμίζουν ότι γερνάω και, αν έβαζα όλα τα κεράκια στην τούρτα, θα θύμιζε πλέον …μανουάλι.

Και πώς να «κουλαντρίσεις», σχολιάζοντας τον κόσμο, αφού όλα γύρω από το φονικό ιό κινούνται με το «ίσως… μάλλον… μπορεί…. θα δούμε… Οι επιστήμονες κοιτάζουν με αμηχανία τους πολιτικούς και οι πολιτικοί με την ίδια αμηχανία τους επιστήμονες. Οι αβεβαιότητες μαίνονται, παντού στον πλανήτη, αφού δεν υπάρχει ακόμη ριζική θεραπεία ούτε τα εμβόλια που προπαγανδίζονται μας έχουν πείσει για την αξιοπιστία τους. Υγειονομικά, για την ανθρωπότητα δυο ή τρία είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα: Η ελπίδα για τους αισιόδοξους, η κατάθλιψη για τους φοβισμένους και η επικίνδυνη αδιαφορία για τους αρνητές.

Επομένως εμείς με τον ιό δεν έχουμε πόλεμο…. Είναι ανταρτοπόλεμος ή πες τον και …κλεφτοπόλεμο, κάτι σαν «ραντεβού στα τυφλά» (ακόμη).

Βάσει των μέχρι στιγμής δεδομένων θα καθοριστεί πώς θα γίνει η άρση του lockdown, ανέφερε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, ενώ σημείωσε ότι οι ημερομηνίες δεν βοηθούν. Μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΪ, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τόνισε ότι στην αρχή του δεύτερου lockdown υπήρξε χαλαρότητα στην εφαρμογή των μέτρων, η οποία πάντως περιορίστηκε στη συνέχεια. Όπως είπε, πλέον παρατηρείται βελτίωση στα στοιχεία, ωστόσο θα χρειαστεί λίγος χρόνος παραπάνω. Τόνισε δε ότι η κατεύθυνση είναι να ανοίξουν τομείς της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας, ωστόσο δεν αναφέρθηκε σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Υπενθυμίζεται ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά την εισήγησή του στο υπουργικό συμβούλιο τη Δευτέρα, είχε επίσης δηλώσει ότι «δεν πρέπει να μιλάμε με ημερομηνίες, αλλά με δεδομένα», αναφερόμενος στην άρση των μέτρων, ενώ θα έκανε ανακοινώσεις χθες Παρασκευή, που η εφημερίδα μας είχε κλείσει την ύλη της. Σε ό,τι αφορά τα σχολεία, ο κ. Πέτσας τόνισε ότι η κυβέρνηση αναμένει της εισηγήσεις των ειδικών, επισημαίνοντας ότι ειδικά στις χαμηλότερες τάξεις, το ιικό φορτίο φαίνεται να είναι μικρότερο.

Ως προς την εστίαση, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έκανε λόγο για «δύσκολη εξίσωση» και επανέλαβε πως, όταν ανοίξει, δεν θα υπάρχει νυχτερινή διασκέδαση και δυνατότητα για όρθιους. Διευκρίνισε ότι αυτό που συζητείται είναι το ζήτημα των εστιατορίων.

Με άλλα λόγια, «όλα του γάμου δύσκολα κτλ. κτλ.»

Και για να πάρουμε μια «μικρή» και πικρή γεύση του πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα με τον ιό (που κάποιοι ανεγκέφαλοι επιμένουν πως τάχα είναι μια απλή …γριπούλα), με στοιχεία της περασμένης Τρίτης, αντιγράφω από την εφημερίδα «Έθνος»: «Τη δεύτερη απώλεια εργαζομένου από κορονοϊό μετράει το Νοσοκομείο της Δράμας. Πρόκειται για 59χρονη νοσηλεύτρια, η οποία έχασε τη μάχη τη Δευτέρα στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, έπειτα από σχεδόν έναν μήνα νοσηλεία. Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τον πρόεδρο του Συλλόγου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο Δράμας, Γιάννη Παπαδόπουλο, η νοσηλεύτρια δεν έπασχε από σοβαρά υποκείμενα νοσήματα, αλλά έπαιρνε χάπια για την πίεσή της. Η 59χρονη εργαζόταν επί 36 χρόνια στο Νοσοκομείο της Δράμας, με το μεγαλύτερο μέρος του εργασιακού της βίου να το περνά ως προϊσταμένη στη Μονάδα Καρδιάς. Στις αρχές Νοεμβρίου νοσηλεύτηκε για τρεις μέρες με κορονοϊό στο Νοσοκομείο της Δράμας. αλλά η υγεία της επιδεινώθηκε και μεταφέρθηκε στις 7 Νοεμβρίου στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης. Τις τελευταίες μέρες διασωληνώθηκε και τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου εξέπνευσε. Να σημειωθεί ότι έγινε πριν από λίγες μέρες γιαγιά, ενώ θετικοί στον κορονοϊό εντοπίστηκαν η κόρη της και το νεογέννητο βρέφος. Πρόκειται για τη δεύτερη νοσηλεύτρια που φεύγει από τη ζωή από το Νοσοκομείο της Δράμας, αφού πριν από λίγες μέρες έχασε τη μάχη με τον κορονοϊό και μία 52χρονη επίσης στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης. Επίσης, τραγικό είναι και το γεγονός ότι πέθαναν από κορονοϊό και οι δύο σύζυγοι των νοσηλευτριών, 61 και 58 ετών. Άλλοι δύο εργαζόμενοι από το Νοσοκομείο της Δράμας νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση. Ένας νοσηλευτής στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης και μία νοσηλεύτρια στο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης.» Δηλαδή; Το δεύτερο κύμα της πανδημίας άρχισε να ξεκληρίζει και ολόκληρες οικογένειες;

Η Μαρίτα Τσιντσίνη είναι μακρινή συγγενής, απόγονος από ένα κλάδο Σμυρνιών -το μοναδικό συνεπώνυμο εκτός από εμάς στη χώρα- που βρέθηκε και ζει στον Λαγκαδά και στη Θεσσαλονίκη, ενώ εργάζεται ως νοσηλεύτρια στο Νοσοκομείο «Ιπποκράτειο». Με τίτλο «Ψυχοθεραπεία» λοιπόν γράφει στο facebook: «Είναι δύσκολο να αγαπάς έναν επαγγελματία υγείας… Σηκώνομαι νωρίς, επιστρέφω σπίτι αργά ή μπορεί να έχω και νυχτερινές βάρδιες. Πολύ συχνά είμαι κουρασμένη για να μαγειρέψω. Λείπω τα Σαββατοκύριακα, στα γενέθλια, στις γιορτές και στις αργίες. Δεν αναστατώνομαι για το μικρό σου βήχα ή κρυολόγημα, ξέρεις έχω δει πολύ χειρότερα. Δεν θέλω να μιλάω όταν επιστρέφω σπίτι, γιατί ξέρεις μιλούσα όλη μέρα με τους ασθενείς μου. Δεν θέλω να βγω, δεν έχω κουράγιο, δεν με κρατούν τα πόδια μου. Και μπορεί να φαίνεται ότι έχω αφήσει όλη μου τη φροντίδα, τη στοργή και την αγάπη μου στη δουλειά και έχω γυρίσει στο σπίτι μας άδεια, αλλά δεν είναι έτσι. Υποθέτω ότι είναι δύσκολο να αγαπάς έναν εργαζόμενο στον τομέα της υγείας, αλλά το ξέρεις αυτό: Χρειάζομαι ακόμα την αγάπη σου. Χρειάζομαι την κατανόησή σου ειδικά τώρα. Πρέπει να ξέρω πως καταλαβαίνεις όλα αυτά που σου λέω, είμαστε αυτοί που φροντίζουμε, αλλά χρειαζόμαστε κάποιον άλλον να αναλάβει τη δική μας φροντίδα. Μερικές φορές θέλω να μου τρίψεις τα πόδια, άλλες απλά να με πάρεις αγκαλιά για να κλάψω, χωρίς να μπορώ να σου εξηγήσω γιατί κλαίω. Θέλω ν’ αντέξεις και να συνεχίσεις να κάνεις μια “σκληρή δουλειά”… Να συνεχίσεις να μ΄ αγαπάς, ν΄ αγαπάς έναν εργαζόμενο στον τομέα της υγείας, ειδικά τώρα.»

«Κάθε φορά που βήχω πνίγομαι και με σκίζουν καρφιά… Μια μαρτυρία για έναν μοναχικό μας συμπολίτη 66 χρονών, από αυτούς που αποκαλούμε «περιστατικά». Και που έδωσε τη μάχη, μέχρι που δεν άντεξε άλλο… Να προσέχετε τη ζωή σας γιατί είστε μόνοι σας. Όλοι μας. Τον είδα για πρώτη φορά πριν 14 ημέρες. Πυρετός, πονόλαιμος, ένα εξάνθημα στα πόδια. Τον έστειλα να κάνει το τεστ. Θετικός. Μετά από δύο ημέρες μου τηλεφώνησε γιατί δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Πήγα σπίτι του. 66 ετών. Μεροκαματιάρης. Είχε βγει στην σύνταξη. Μόνος στη ζωή. Η πρώτη του κουβέντα ήταν: «Κάνε ό,τι νομίζεις μόνο μην με στείλεις νοσοκομείο». Έφερα οξυγόνο, έβαλα ορό, ξεκίνησα κορτιζόνη, ότι έπρεπε τέλος πάντων. Και πάνω από όλα να του δώσω θάρρος. «Μην με στείλεις νοσοκομείο». Για μια ημέρα πήρε τα απάνω του. Καλύτερες ανάσες, έπεσε ο πυρετός, μειώθηκε η κούραση.

Πήρε θάρρος… πήρα θάρρος. Το παράπονο του ήταν ότι δεν υπήρχε άνθρωπος να τον βοηθήσει να πάει στην τουαλέτα, να του δώσει λίγο νερό. Το λύσαμε κι αυτό. Πήρα τηλέφωνο τον αδελφό του – μαλωμένοι χρόνια για κάτι κωλοχώραφα σε ένα χωριό.

Ήρθε. Τον είδε. Φοβήθηκε. Δεν ξανάρθε. Στους ανθρώπους όταν αρρωσταίνουν τους λέμε περιστατικά για να μην τρελαθούμε εμείς. Αλλά τρελαίνομαι όταν ακούω τον κάθε άχρηστο πολιτικάντη να τους αποκαλεί κρούσματα, περιστατικά… Εκεί που έπρεπε ενημέρωσα… Πήρα οδηγίες. «Βάλ’ τον να υπογράψει. Να μην έχεις ευθύνη». Χα! Δεύτερη ημέρα η φωνή δεν έβγαινε απ’ το τηλέφωνο… Δεν γίνεται να ξεχάσω αυτό που είδα. Και πάνω απ’ όλα αυτό που έλεγε: «Κάθε που παίρνω μια ανάσα δύο τρένα με σφίγγουν σαν τανάλια – κάθε φορά που βήχω πνίγομαι και με σκίζουν καρφιά». Κορεσμός 70. «Μην με στείλεις νοσοκομείο» Τηλεφώνησα στο ΕΚΑΒ. «Ναι αλλά, γιατρέ μου, δεν θέλει.» «Θέλω εγώ. Τέλος». Κάθε ημέρα δύο και τρεις φορές μιλάγαμε στο κινητό. Με πήρε κι ο αδελφός του μια φορά. Μέχρι πριν 5 ημέρες. Μίλησα με τη μονάδα στο «Γεννηματάς». Παρακολουθούσα και την πορεία του στο σύστημα του εθνικού μητρώου… Καταλάβαινα.

Νωρίς το πρωί σήμερα το όνομα έγινε γκρι. Θάνατος. Να προσέχετε τη ζωή σας γιατί είστε μόνοι σας. Όλοι μας.» (Ήταν μια αφήγηση ζωής και θανάτου, του γιατρού Τάσου Αναστασόπουλου που δημοσίευσε στην προσωπική του σελίδα.)

«Έχω ζήσει σαν χειρουργός επί 38 χρόνια, σε κεντρικό νοσοκομείο των Αθηνών (ΝΙΜΤΣ).

Όλα αυτά τα χρόνια, λόγω μεγάλου αριθμού βαρέων χειρουργείων που εκτελούνται, το επόμενο βήμα ήταν η μεταφορά των ασθενών αυτών στη μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ). Στο χώρο αυτό και επί ομαλών συνθηκών η είσοδος των συγγενών γίνονταν, όπως σε όλα τα νοσοκομεία, ορισμένες ώρες και περιορισμένο αριθμό επισκεπτών. Πολλές φορές ασθενείς στη ΜΕΘ ήταν διάφοροι επιφανείς, (πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες κλπ.). Σχεδόν πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, έκαναν την παρουσία τους οι δημοσιογράφοι, με κάμερες, αλλά ουδέποτε εισήλθε ουδείς στη ΜΕΘ και ουδέποτε βγήκε εικόνα προς τα έξω, παρά τις προσπάθειες και τις πονηριές πολλών εξ αυτών. Παραξενεύομαι και εκπλήσσομαι, στην κατάσταση που ζούμε λόγω κορονοϊού, να έχουν γίνει οι ΜΕΘ πασαρέλες, να σκηνοθετείται η ένδυση και ετοιμασία των δημοσιογράφων και να εισέρχονται με τις κάμερες στους χώρους των μονάδων, να βιντεοσκοπούν και να τρομοκρατούν με τις εικόνες αυτές στα δελτία ειδήσεων τους άτυχους τηλεθεατές.

Απορώ αυτή η τρομολαγνεία σε τι εξυπηρετεί; Αντί να δίνουν κουράγιο στους φοβισμένους τηλεθεατές, τούς δημιουργούν ακόμα περισσότερα ψυχικά και ψυχολογικά προβλήματα. Πιστεύω ότι κάπου πρέπει να μπει φρένο σε αυτού του είδους την παρανοϊκή ενημέρωση. Θα μπορούσα να πω περισσότερα και βαρύτερα, αλλά δεν είναι της παρούσης». (Από Νικόλαο Παυλάκη, χειρουργό επί 38 χρόνια).

Μια κυρία γράφει στο διαδίκτυο: «Φοράω μάσκα κάθε φορά που φεύγω από το σπίτι

Όταν φοράω την μάσκα πάνω από τη μύτη και το στόμα μου (σωστά) δημόσια και στα καταστήματα (σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, γραφεία) θέλω να γνωρίζετε τα εξής:

Είμαι αρκετά μορφωμένη ώστε να ξέρω ότι θα μπορούσα να είμαι ασυμπτωματική και να σας μεταδώσω τον ιό.

Όχι, δεν ′′ζω με τον φόβο′′ του ιού, απλά θέλω να είμαι μέρος της λύσης, όχι του προβλήματος.

Δεν αισθάνομαι ότι η ′′κυβέρνηση με ελέγχει”. Νιώθω ότι είμαι ενήλικας που συμβάλλω στην ασφάλεια της κοινωνίας μας και θέλω να διδάξω στους άλλους το ίδιο.

Αν μπορούσαμε όλοι να ζήσουμε με το σκεπτικό να νοιαζόμαστε για τους άλλους, όλος ο κόσμος θα ήταν ένα πολύ καλύτερο μέρος.

Το να φοράς μάσκα δεν με κάνει αδύναμη, φοβισμένη, ηλίθια ή ακόμη και ′′ελεγχόμενη”. Με κάνει να νοιάζομαι και να είμαι υπεύθυνη.

Όταν σκέφτεσαι την εμφάνισή σου, τη δυσφορία ή τη γνώμη των άλλων για σένα, φαντάσου ένα αγαπημένο σου πρόσωπο -ένα παιδί, τον πατέρα σου, μητέρα, γιαγιά, παππού, θεία, θείο ή ακόμα και έναν άγνωστο- που τον έχουν βάλει σε έναν αναπνευστήρα, μόνος χωρίς εσένα ή οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας να επιτρέπεται να τον πλησιάσει στο κρεβάτι του…Ρωτήστε τον εαυτό σας αν θα μπορούσατε να τον βοηθήσετε λίγο φορώντας μάσκα.»

Μια ανάρτηση από τη Ροδόπη: «Αφού έφτασα στον μετρητή και ξεκίνησα τη διαδικασία, έρχεται ο ιδιοκτήτης του σπιτιού με σκυμμένο το κεφάλι και μου λέει σχεδόν ψιθυριστά: «Σε παρακαλώ, κάνε υπομονή μια ώρα και μετά έλα κόψ’ το. Αυτή την ώρα κάνει το παιδί μου μάθημα μαθηματικών, σε παρακαλώ έλα λίγο αργότερα…»

Αντί προσωπικού σχολίου, επιλέγω τον …σκασμό.

Και μια που σήμερα με «πήρε το ποτάμι» με τους συγγενείς, άρθρο του Μιχάλη στην «Καθημερινή» καταλήγει ως εξής: «Η εικόνα αυτή –των πολιτικών αρχηγών απορροφημένων από τις πολιτικές παρενέργειες της πανδημίας– δημιουργεί την εντύπωση ότι το πολιτικό σύστημα είναι πολύ απασχολημένο με τον εαυτό του για να εστιάσει στην πραγματική απειλή. Είναι σαν να ξέρεις ότι ο γιατρός, την ώρα που σε εξετάζει, δεν σκέφτεται πώς θα σε κάνει καλά, αλλά τι θα πει στους συγγενείς.»

Ήταν μια καταπληκτική βραδιά το live της εφημερίδας μας και της ιστοσελίδας e-almyros.gr, το απόβραδο της περασμένης Κυριακής, με τον μαραθώνιο για την ενίσχυση του Κοινωνικού Παντοπωλείου της ενορίας Αγία Νικολάου Αλμυρού, που γιορτάζει αύριο, για την ενίσχυση 67 απόρων οικογενειών. Θριάμβευσαν για μια ακόμη φορά και πιστοποιήθηκε το φιλότιμο, η αγάπη και η ευαισθησία των συμπολιτών μας, η αλληλεγγύη για τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Κι αυτό περιποιεί μεγάλη τιμή για την τοπική κοινωνία, για τον Αλμυρό και την περιοχή του. Ένα μεγάλο «εύγε» για τους επώνυμους και τους ανώνυμους που πρόσφεραν, κυρίως από το δικό τους υστέρημα, για τους ιερείς, τις εθελόντριες του Φιλόπτωχου Ταμείου του συγκεκριμένου ναού, τη Βιβή και τους συνεργάτες της που άοκνα δούλεψαν πολύ για να προβάλουν αυτήν την επαινετή πρωτοβουλία. Και –παρεμπιπτόντως- ήταν μια άξια προσπάθεια για να γιορτάσει η εφημερίδα μας τα 20 χρόνια συνεχούς κυκλοφορίας της στον τόπο μας.

Εφημερίδα «Λαός του Αλμυρού» και ιστοσελίδα e-almyros.gr…. Προσωπικά αισθάνομαι ευλογημένος, που τότε φύτεψα δυο σπόρους και σήμερα –με τη χάρη του Θεού- βλέπω να έχουν γίνει δυο ολάκερα δένδρα, που συνεχίζουν να μεγαλώνουν, να ανθίζουν και να καρπίζουν, κόντρα σε καταιγίδες και βοριάδες, κόντρα στα δύσκολα. Ποτίσαμε και ποτίζουν τώρα οι επίγονοι αυτά δένδρα, με ιδρώτα και αίμα… Αλλά και ο καθένας από σας –κυρίως ο απλός πολίτης- «ποτίζει» αυτά τα ίδια δένδρα, με την αγάπη του και τη διαρκή προτίμησή του. Το συνολικό όφελος για τον τόπο μας; Ας το κρίνει η Ιστορία…

Από ανάρτηση του Ανέστη Χατζηγεωργιάδη: «Μπήκα σε ένα μικρό καφέ στη Γενεύη με έναν φίλο. Καθώς πλησιάζουμε στο τραπέζι μας δύο άνθρωποι φτάνουν και πλησιάζουν στον πάγκο: “Πέντε καφέδες παρακαλώ. Δυο για μας και τρεις με αναστολή.” Πλήρωσαν, ήπιαν και τους δύο καφέδες και έφυγαν. Ρώτησα τον φίλο μου: “Ποιοι είναι οι κρεμαστοί καφέδες;” Ο φίλος μου απάντησε: “Περίμενε και θα δεις.” Μπήκαν λίγα άτομα. Δυο κοπέλες ζήτησαν έναν καφέ, η μια, πλήρωσαν και έφυγαν. Η επόμενη παραγγελία ήταν επτά καφέδες και έγινε από τρεις δικηγόρους – τρεις για αυτούς και τέσσερις “αναστολή”. Ενώ πάντα απορώ πια είναι η έννοια των αναστελλόμενων “καφέδων” οι δικηγόροι πληρώνουν και φεύγουν. Ξαφνικά, ένας άνδρας ντυμένος με παλιά ρούχα που μοιάζει με ζητιάνο φτάνει στον πάγκο και ρωτάει εγκάρδια: “Έχετε κρεμαστό καφέ;” Και ο σερβιτόρος του σερβίρει καφέ. Προπληρώνουν οι άνθρωποι για έναν καφέ που θα σερβιριστεί σε όποιον δεν έχει δυνατότητα να αγοράσει ή ένα ζεστό ποτό! Αυτή η παράδοση ξεκίνησε στη Νάπολη, αλλά απλώθηκε και σε άλλα μέρη. Σε κάποια σημεία μπορείτε να παραγγείλετε όχι μόνο “κρεμαστό καφέ” αλλά ένα σάντουιτς ή ένα πλήρες γεύμα…» Τι λέτε γι’ αυτή την όμορφη ιδέα. Θα ήταν υπέροχο να συμβεί κι εδώ!!!

Με τίτλο «Mπαμπινιωτισμοί» πάλι ο Μιχάλης σχολιάζει: Ας φτάσει κάποτε ο κούριερ κι εγώ υπόσχομαι να τον πω αγγελιαφόρο πτηνοπέδιλο.

«Αυτοί που πεθαίνουν, εξακολουθούν να ζουν στις αναμνήσεις των φίλων τους.» (Όσκαρ Ουάιλντ). Αφιερωμένο από εμένα στον Γιώργο, στον Τάκη κι όσους άλλους έφυγαν για τους Ουρανούς αυτές τις μέρες….

Χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιόρτασαν την ονομαστική τους γιορτή τις προηγούμενες μέρες, γιορτάζουν σήμερα, αύριο και της Αγίας Άννας. Να έχουν υγεία και να μην πτοεί κανένα μας ο «εγκλεισμός» των ημερών…

Και μη στεναχωριέστε… Τα Χριστούγεννα θα έρθουν. Έτσι ή αλλιώς,,,