Η εξέταση του κορωνοϊού… ή «από τα σκατά δεν φτιάχνεις άρωμα»

έκδοση 14-8-2020

Ας τον εξετάσουμε τον κύριο κορωνοϊό λοιπόν κυρία μου… για να καταλάβουμε γιατί η σύγχυσις…

Τι μας συμβαίνει; Ξέρουμε; Καταλαβαίνουμε; Θέλουμε να καταλάβουμε; Μας το επιτρέπει η παιδεία μας να το καταλάβουμε και να το διαχειριστούμε;

…Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην, θα μπορούσαμε να πούμε για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… αλλά… δεν θα μας έφταναν όλα τα φύλλα της εφημερίδας του έτους για να καταλήξουμε.

Οπότε ας πούμε απλοϊκά ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά πως και γιατί ξεκίνησε η πανδημία. Από ζώο, από εργαστήριο, με κάποιο πονηρό σκοπό, τυχαία, επί τούτου;

Ξέρουμε όμως ότι είναι θανατηφόρος χωρίς να συμφωνούν όλοι για το ποσοστό θνησιμότητας, καθώς εξετάζεται ο κορωνοϊός ενώ …μεταλλάσσεται! Ξέρουμε ότι είναι υπερμεταδοτικός και …αφήνει κουσούρια σε πολλούς από τους ασθενείς και ότι έχει πληθώρα συμπτωμάτων.

Πιθανολογούμε ότι δεν υπάρχει μέχρι στιγμής εμβόλιο και φάρμακο.

Ακόμη και αν συμφωνήσουμε οι περισσότεροι ότι τα παραπάνω υφίστανται ως ερωτήματα ή πραγματικότητες, το πρόβλημα αρχίζει από δω και έπειτα.

Είναι δικαιολογημένα τα μέτρα; Ποια μέτρα είναι δικαιολογημένα; Χρειάζονται αυστηρότερα; Μπορούν οι διαφορές στις πρακτικές και στα αποτελέσματα από χώρα σε χώρα, να μας κατευθύνουν στα σωστά μέτρα;

Γιατί να το πούμε κι αυτό… «Οσμίζεσαι» (αντιλαμβάνεσαι) ό,τι έχεις πιο κοντά σου. Αν έχεις σκουπίδια δίπλα σου… αυτά θα μυρίσεις και ας ακολουθεί πίσω τους παρτέρι με γαρδένιες. Δεν είναι δηλαδή εύκολο, να αντιληφθούμε πόσο καλύτερα ανταπεξήλθαν ή πόσο χειρότερα δοκιμάστηκαν κάποιες χώρες από την πανδημία. Παρατηρούμε χωρίς να είναι σίγουρο ότι αντιλαμβανόμαστε.

Χειρίστηκε το ανθρώπινο είδος καλύτερα απ’ ό,τι σε παλαιότερες πανδημίες την κατάσταση; Μπορούν οι πολίτες «της κρίσης», να εμπιστευθούν τις κυβερνήσεις;
Η αναζήτηση των απαντήσεων λογικά μας κατευθύνουν στην Επιστήμη. Αυτή, πρέπει να δώσει τις απαντήσεις. Η επιστήμη, οι επιστήμονες όμως θέλουν το χρόνο τους. Χρόνο που οι κυβερνήσεις, οι νοσούντες, δεν έχουν να τους δώσουν.

Η σύγχυσις λοιπόν, αποκορυφώνεται από αυτό το σημείο και έπειτα.
Ο φόβος για το άγνωστο επικρατεί και γίνονται καθημερινά «τεστ εμπιστοσύνης» μεταξύ πολιτών και κυβερνήσεων, πολιτών και επιστημόνων, πολιτών και… πολιτών, αυτών που αποφασίζουν να τηρήσουν τα μέτρα και όσων τα σνομπάρουν…
Γιατί να το πούμε και αυτό κυρία μου… ο Έλληνας νιώθει μια ικανοποίηση όταν ξεγελάει τους κανόνες… πολλές φορές χωρίς να μπορεί να εκτιμήσει τις συνέπειες για τον ίδιο και για τους συμπολίτες του.
Το κάνει… γιατί έτσι απλά μπορεί… ως έξυπνος, ή μάλλον …εξυπνάκιας.
Κάποιοι αμφισβητούν, ορισμένους επιστήμονες, αν δηλαδή παραμένουν στην υπηρεσία της …επιστήμης τους, της ανθρωπότητας, ή αν εξυπηρετούν συμφέροντα.
Όλα τα παραπάνω τίθενται στις κοινωνίες με υπαρκτά προβλήματα και συντριπτική αλλαγή των δεδομένων της καθημερινότητάς μας. Αλλαγή, αυτού, που όλοι είπαμε «κανονικότητα».
Δεν χάσαμε μόνο την κανονικότητά μας, αλλά αναγκαζόμαστε να προσαρμοζόμαστε και σε νέους κανόνες καθημερινά. Μια τη βρίσκουμε, μια τη χάνουμε τη ρημάδα την κανονικότητα και όχι μόνο τώρα, αλλά και με την οικονομική κρίση και με τα capital control κτλ κτλ. C’ est la vie!
Συνοψίζοντας, δεν ξέρουμε πως ξεκίνησε η πανδημία, αν κάποιος φταίει, πως λύνεται, πότε λύνεται, που τερματίζει… Τι ξέρουμε;
Ξέρουμε ότι υπάρχουν προηγούμενα πανδημιών, με λιγότερα «όπλα» στα χέρια της ανθρωπότητας, οι οποίες ξεπεράστηκαν. Ξέρουμε ότι χωρίς μέτρα, νοσούν περισσότεροι, ακόμη και αν δεν γνωρίζουμε ότι αυτά που έχουμε λάβει είναι τα καλύτερα.
Ήδη με αυτό το τελευταίο, έχω «χάσει» κάποιους από εσάς…
Έχω «χάσει» αυτούς που πιστεύουν ότι για άλλους λόγους λαμβάνονται τα μέτρα.
Και ναι, κάποιοι επιστήμονες και ιατροί, συνυπογράφουν ότι υφίστανται ιστορίες συνωμοσιολογίας.
Ας καταλήξουμε όμως κάπου… Σε ακραίες καταστάσεις, η ελπίδα στον άνθρωπο, ποτέ δεν απογοήτευσε την ανθρωπότητα… έστω και μετά από πολλές μάχες και δεινά.
Παρατηρώ ότι συντριπτικά οι περισσότεροι επιστήμονες, συνυπογράφουν τα περισσότερα μέτρα, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για έναν υπερμεταδοτικό ιό του οποίου δεν έχουμε φάρμακο. Συντριπτικά οι περισσότεροι που υπηρετούν τις δομές υγείας και αντιμετωπίζουν τα περιστατικά του κορωνοϊού, μας δηλώνουν ότι είναι υπαρκτός, θανατηφόρος, αφήνει πίσω του «κουσούρια» και στους ασθενείς με καλή κλινική εικόνα και ζητούν την προσοχή μας, μέχρι το φάρμακο, μέχρι το εμβόλιο.
Δεν αναφέρομαι στα παραπάνω ως ειδικός. Καταθέτω τις σκέψεις μου, ως ένας ακόμα πολίτης που παρακολουθεί τις εξελίξεις και αγωνιά.
Και καταλήγω. Δεν ξέρουμε ακόμη τι συμβαίνει. Όταν η επιστημονική κοινότητα ερευνά ακόμη τι αντιμετωπίζουμε, δεν είναι δυνατόν να έχουμε μόνο σωστά μέτρα. Θα γίνουν λάθη, παραλείψεις ή και υπερβολές.
Πάντοτε οι κυβερνήσεις σε διάφορες κρίσεις ή και γενικότερα όταν οι λαοί ήταν «απασχολημένοι», εκμεταλλευόντουσαν τις συγκυρίες (αλλά, μήπως γι’ αυτό φταίμε κι εμείς που δεν είμαστε ενεργοί πολίτες;).
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε όλοι. Όσοι καταλαβαίνουμε και όσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε, έχουμε μεγαλύτερη κοινωνική ευθύνη.
Δεν μπορείς από μια κατάσταση που είναι τόσο προβληματική, να έχεις ευχαριστημένες κοινωνίες… Δεν μπορείς να έχεις κανονικότητα. Η παιδεία μας και η στόφα μας, ως Έλληνες, να ξεπερνούμε τα δεινά και τους κινδύνους, μπορεί να μας βοηθήσει να «βγούμε» απ’ αυτό, με τις λιγότερες απώλειες.

Η δική μου “εξέταση για τον κορωνοϊό”, το δικό μου στοίχημα για ‘μενα και την οικογένειά μου, για την τοπική μου κοινωνία, είναι αυτό. Από μια άσχημη, υπαρκτή κατάσταση, να επηρεαστούμε αρνητικά όσο το δυνατόν λιγότερο και να βοηθήσουμε με κοινωνική ευθύνη και ψυχραιμία όποιον και όπου χρειάζεται. Θα δουλέψουμε με ό,τι έχουμε και θα κρίνουμε αυτούς που πρέπει, στην …ώρα τους.
Γκρινιάζουμε και θυμώνουμε… Καταλαβαίνω γιατί…
Αλλά, από τα σκατά δεν φτιάχνεις άρωμα (όπως έλεγε και η γιαγιά μου).
Ο «λογαριασμός» της πανδημίας θα γίνει δεκαετίες μετά, είτε το θέλουμε, είτε όχι.

Καλή Παναγιά να ‘χουμε πατριώτες. Με υγεία και ειρήνη!