Ο …κοντός με το φαρμακερό πόδι – Συνέντευξη με τον Θανάση Κωστούλα

Ο Θανάσης Κωστούλας, ο γνωστός “Μπουμπλής” του Αίαντα, κάνει απολογισμό μίας πετυχημένης πορείας στα γήπεδα του τοπικού ποδοσφαίρου

Στο άκουσμα του ονόματος Θανάσης Κωστούλας, ο νους των φιλάθλων πάει στον ποδοσφαιριστή με τη μεγάλη καριέρα στην Α’ Εθνική με τη φανέλα των Ολυμπιακού Πειραιώς, Ξάνθης, Αστέρα Τρίπολης. Για τους λάτρεις όμως του τοπικού μας ποδοσφαίρου, ο Θανάσης Κωστούλας είναι …ο ξάδερφος του προαναφερθέντος, ο “κοντός” με το παρατσούκλι “Πουμπλής” που φόρτωσε με γκολ τα αντίπαλα δίχτυα για 13 χρόνια. Το καλοκαίρι του 2019 αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια στον αγαπημένο του Αίαντα, ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας του και μιλώντας στο “Λαό” κάνει απολογισμό μιας αδιαμφισβήτητα πετυχημένης πορείας στα γήπεδα του νομού μας.

Γεννήθηκε το 1983 και ξεκίνησε να αγωνίζεται στον Αίαντα τη σεζόν 1996-97. Ο ίδιος θυμάται τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα: “Πρώτος μου προπονητής ήταν ο αείμνηστος Στάθης Κοντοστάθης. Ήμουν πίσω από το τέρμα και μάζευα τις μπάλες, ήθελα να παίξω όπως όλα τα παιδιά του χωριού και αυτός ήταν που με έβαλε στην πρώτη ομάδα σε ηλικία 14 ετών. Μάλιστα κατευθείαν έπαιξα στη βασική ενδεκάδα. Την επόμενη χρονιά βγήκαμε κατηγορία στην Α’ Τοπική. Είχαμε πολύ καλή ομάδα με αρκετούς παίκτες από τον Αλμυρό. Στην αρχή ένιωθα κάπως περίεργα με τους μεγαλύτερους σε ηλικία παίκτες. Θα πω μόνο ότι δίναμε ραντεβού σε τσιπουράδικο για να φύγουμε για τους αγώνες!”.

Αναφορικά με διάφορα ευτράπελα περιστατικά στην καριέρα του, ανέφερε: “Μία φορά πήγαμε με τον Αίαντα να παίξουμε στα Λεχώνια και ήμασταν εννιά παίκτες, οπότε στο τέρμα έπαιξε ο ταξιτζής που μάς μετέφερε, εννοείται χωρίς δελτίο στην ομάδα. Κακή εμπειρία μία σεζόν στο Αερινό όταν δεχθήκαμε έντεκα γκολ. Στο επόμενο πρωτάθλημα παίξαμε με τη Δόξα μπαράζ παραμονής και θυμάμαι ότι λίγο πριν τη λήξη, από δικό μου κόρνερ, ο ξάδερφός μου Χρήστος που τώρα είναι πρόεδρος του συλλόγου, είχε σκοράρει με μακρινό σουτ και νικήσαμε. Ήταν η ρεβάνς για τη βαριά ήττα της προηγούμενης χρονιά. Πολλά περιστατικά ωραία και άσχημα στα γήπεδα” και εν συνεχεία μάς περιέγραψε την πιο τραυματική εμπειρία που είχε λέγοντας: “Σε αγώνα στον Πτελεό συγκρούστηκα με τον αντίπαλο τερματοφύλακα και μου έσπασε η μύτη. Στην αρχή δεν κατάλαβα ότι ήταν τόσο σοβαρό αλλά μετά είδα πως είχε μετακινηθεί τελείως δεξιά. Πήγα στο νοσοκομείο του Βόλου, ενώ είχα γεμίσει παντού αίματα. Η γυναίκα μου λιποθύμησε όταν με είδε! Τελικά όλα πήγαν καλά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρομερό πόνο εκείνης της ημέρας”.

Ζητήσαμε από τον Θανάση Κωστούλα μία σύγκριση του ποδοσφαίρου τότε που ξεκίνησε με αυτό του τώρα: “Εκείνα τα χρόνια φοβόσουν να παίξεις σε ορισμένες έδρες. Θυμάμαι ότι στο Ριζόμυλο, το Στεφανοβίκειο, στη Γαύριανη έπεφτε πολύ ξύλο! Δεν γίνεται σύγκριση του ποδοσφαίρου με σήμερα. Τώρα όλοι οι προπονητές έχουν συστήματα, δουλεύουν τακτική, πλέον οι παίκτες είναι εργαλεία στα χέρια του κάθε τεχνικού. Παλιά ο καθένας έπαιζε διαφορετικά, για αυτό και ξεχώριζε, υπήρχε νομίζω μεγαλύτερο ταλέντο. Ένας ποδοσφαιριστής από το τοπικό, μπορούσε να πάρει μεταγραφή για τη Β’, ακόμη και την Α’ Εθνική. Γιατρούς δεν είχαμε, τα γήπεδα ήταν ακατάλληλα, ξερά με χαλίκια. Ωστόσο μπορώ να πω πως εκείνη η εποχή είχε τη δική της ομορφιά. Πλέον βελτιώθηκε η ποιότητα των αγωνιστικών χώρων, τα σωματεία είναι πολύ πιο οργανωμένα, έχουν ακαδημίες, υπάρχουν περισσότερες ανέσεις. Να φανταστείτε ότι πρόλαβα τα παλιά αποδυτήρια στη Σούρπη όπου δεν υπήρχε νερό για μπάνιο, ενώ προπονήσεις κάναμε αραιά και πού. Απλώς μαζευόμασταν για τους αγώνες από Κυριακή σε Κυριακή. Όσον αφορά στους παίκτες, τώρα είναι πιο αυτοματοποιημένοι, δεν κάνουν τη διαφορά, δεν ξεχωρίζει κάποιος από μικρός, αλλά ξεκινώντας από τις ακαδημίες, μπαίνουν σε σωστές βάσεις από μικροί”.

Για την παρουσία του στον ΓΣΑ και μετά στον Πρωτεσίλαο, δήλωσε: “Ήταν καλή εμπειρία που αγωνίστηκα με τον ΓΣΑ στη Δ’ Εθνική, δεν έτυχα όμως σε καλή σεζόν για το σύλλογο με πολλά προβλήματα αγωνιστικά και διοικητικά, υπήρχε μεγάλη αστάθεια. Ήμουν φαντάρος και δεν μπόρεσα να προσφέρω αυτά που ήθελα. Μετά στον Πρωτεσίλαο ήμουν μέλος μιας τρομερής ομάδας. Εγώ μαζί με τον αείμνηστο Αποστόλη Πλασταρά, τον Γιάννη και τον Αλέκο Παναγιώτου πήγαμε από τον ΓΣΑ στον Πτελεό. Εκεί μαζί με τον Νιφορόπουλο, τον Ράιο, τον Διαμαντη, τον Κόρκο, τον Αραπίτσα δημιουργήσαμε καταπληκτικό σύνολο που στηρίχθηκε στην πολύ καλή διοίκηση. Τη σεζόν 2007-08 βγήκαμε δεύτεροι διεκδικώντας τον τίτλο με φοβερή επίθεση. Τότε είχα βγει δεύτερος σκόρερ στο πρωτάθλημα πίσω από τον Πλασταρά και θεωρώ ότι είναι η καλύτερη σεζόν που έκανα ως παίκτης”.

Για το εάν υπάρχουν ταλέντα στην περιοχή μας, ήταν σαφής: “ Σίγουρα ναι, ίσως δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για να φανούν. Λίγα γήπεδα κι αυτά όχι σε καλή κατάσταση, λίγα παιδιά στα χωριά ώστε να γίνει σωστή δουλειά στην ακαδημία”.

Με έφεση στο γκολ, ανέφερε τα χαρακτηριστικά ενός καλού επιθετικού: “Πρέπει να είναι ομαδικός, να συνεργάζεται με τους συμπαίκτες, ψύχραιμος και ήρεμος στην τελική προσπάθεια και φυσικά να μυρίζεται κάθε φάση όπως συνηθίζουμε να λέμε. Το γκολ είναι ταλέντο”.

Ο Θανάσης Κωστούλας έβαλε πολλά τέρματα με μακρινά σουτ, ακόμη και με απευθείας κόρνερ. Ο ίδιος θυμάται: “Είναι αλήθεια ότι από κόρνερ σκόραρα πολλές φορές. Ήταν κάτι που το προσπαθούσα βάζοντας πολύ φάλτσο στα χτυπήματά μου. Έχω βάλει κόρνερ στο Στεφανοβίκειο, σε ένα ματς με τη Σκιάθο, ενώ τώρα πρόσφατα όταν έπαιζα με τη Δήμητρα, σε έναν αγώνα στο Ριζόμυλο κερδίσαμε κόρνερ. Είπα στον τερματοφύλακα πως θα του βάλω γκολ, μού απάντησε αρνητικά, είπα στον επόπτη “δοκάρι και μέσα” και έτσι έγινε! Ήταν ένα γκολ που δεν θα ξεχάσω. Επίσης, κάποτε στην Αγριά, ως παίκτης του Αίαντα, φάγαμε γκολ και κάναμε σέντρα. Ο Κοντούλης μου έδωσε την μπάλα κι αμέσως σούταρα από το κέντρο. Στο παραθυράκι κατευθείαν! Φοβερό τέρμα και αξιοπερίεργο αφού μόλις πριν λίγα δευτερόλεπτα είχαν σκοράρει οι αντίπαλοι”.

Πρόσθεσε πως ο Αποστόλης Μπιζάτης ήταν ο πιο ταλαντούχος συμπαίκτης του και θα μπορούσε να κάνει καριέρα επαγγελματικά, ενώ ήταν χαρούμενος που στο τέλος της πορείας του έπαιξε μαζί με τον ξάδερφό του με το ίδιο όνομα που είναι σαν αδερφός του. Ερωτηθείς τέλος για τον Αίαντα και το τι αποκόμισε από το ποδόσφαιρο, είπε: “Έκανα σχέσεις ζωής, φιλίες με συμπαίκτες κι αντιπάλους, έζησα  όμορφες αναμνήσεις. Αυτό είναι που μένει. Έχω ιδιαίτερη σχέση με όλους, ειδικά με τα παιδιά στη Σούρπη. Με τον Βαγγέλη Ζάρρα, τον Δημήτρη Καλοδήμο και τον Δημήτρη Κοντογεωργάκη περάσαμε πολλά μαζί και για πολλά χρόνια, είχαμε κι έχουμε τις καλύτερες σχέσεις. Πέρυσι μετά από κάθε αγώνα πονούσαν πολύ τα πόδια μου, οπότε κατάλαβα ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου να κρεμάσω τα παπούτσια. Εξακολουθώ να είμαι κοντά στον Αίαντα, ως φίλαθλος πλέον και βοηθάω όποτε χρειαστεί το σύλλογο. Η Σούρπη νομίζω πως είναι η μοναδική ομάδα που δεν πληρώνει τους παίκτες κι έχει τόσο καλό κλίμα, τα παιδιά είναι όλα αγαπημένα, κάνουν παρέα εκτός γηπέδου, αυτό φαίνεται και στα αποτελέσματα και νομίζω ότι η σεζόν θα εξελιχθεί με επιτυχία παραμένοντας στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας”.

Τέλος, να αναφέρουμε ότι ο Θανάσης Κωστούλας αγωνίστηκε στον Αίαντα από το 1996-97 έως το 2005 (με ρεκόρ τα 64 γκολ σε μία σεζόν στη Β’ Τοπική), μετά για ένα χρόνο στον ΓΣΑ, ακολούθησε μία διετία στον Πρωτεσίλαο-Αχιλλέα, από το 2008 έως το 2017 στον Αίαντα, τη σεζόν 2017-18 στη Δήμητρα Ευξεινούπολης κι έκλεισε την αξιόλογη του πορεία με την αγαπημένη του κιτρινόμαυρη φανέλα του Αίαντα.